IPPB4/415-979/14-6/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2014 r. (data wpływu 12 grudnia 2014 r.) uzupełniony pismem z dnia 8 marca 2015 r. (data nadania 10 marca 2015 r., data wpływu 13 marca 2015 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie telefoniczne z dnia 4 marca 2015 r. w przedmiocie uzupełnienia braków formalnych wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłaconego odszkodowania - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłaconego odszkodowania.

W związku z brakami formalnymi tut. organ wezwał telefonicznie w dniu 4 marca 2015 r. Wnioskodawczynię (na tę okoliczność została sporządzona notatka służbowa) do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez doprecyzowanie własnego stanowiska.

Pismem z dnia 8 marca 2015 r. (data nadania 10 marca 2015 r., data wpływu 13 marca 2015 r.), Wnioskodawczyni uzupełniła powyższe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 14 listopada 2013 r. pracodawca Spółka S. Sp. z o.o. rozwiązał z Wnioskodawczynią umowę o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 po 15 latach nienagannej pracy na stanowisku Dyrektora Finansowego. W trakcie tego 15-letniego okresu pracy Wnioskodawczyni nie miała żadnego stwierdzonego błędu lub uchybienia w pracy stwierdzonego bądź zamieszczonego z protokołach kontroli takich organów ZUS, Urzędu Skarbowego, Banku. Także coroczne audyty przeprowadzane przez firmę Audytorską E. były zawsze pozytywne. Wyniki wszystkich kontroli wewnętrznych przeprowadzane przez 14 lat nie miały w stosunku do pracy Wnioskodawczyni żadnych istotnych zastrzeżeń. W 2013 r. we wrześniu rozpoczęła się kolejna kontrola wewnętrzna przeprowadzana na zlecenie S. I. w G. W tym czasie wiadomym już było, że Spółka S. traci w kolejnym 2014 r. większościowy pakiet praw, którymi do tej pory dysponowała, a mianowicie prawa telewizyjne do transmisji wydarzeń sportowych z udziałem Narodowej Reprezentacji Polski w Piłce Nożnej. Tak znaczący ubytek w przychodach kierownictwo S. postanowiło zrekompensować redukcję kosztów, którymi między innymi miała być redukcja zatrudnienia. Jako Dyrektor Finansowy z dużym stażem w firmie, Wnioskodawczyni cieszyła się jednym z najwyższych wynagrodzeń w Spółce. Postanowiono się więc Wnioskodawczyni pozbyć z firmy, a ponieważ była już wówczas w okresie ochronnym trwałości stosunku pracy przed wiekiem emerytalnym, sfabrykowano przeciwko Wnioskodawczyni zarzuty, kwestionując wypłacane kwoty premii, które były zatwierdzane do wypłaty przez zarząd firmy w Polsce, a także Zarząd Centrali w G., wytoczono zarzut, że Wnioskodawczyni fałszowała dokumenty do kontroli, takie jak Regulamin Pracy i Regulamin Wynagradzania, w sytuacji, gdy dokumenty te były podpisane i zaakceptowane przez Zarząd Spółki już kilka lat wcześniej, a Wnioskodawczyni dla potrzeb kontroli je zaktualizowała wyłącznie o zmiany w Kodeksie Pracy dotyczące zamiany wynagrodzenia netto na brutto, czy długości tygodnia pracy. Pozostałe zapisy, z których zrobiono Wnioskodawczyni zarzut to wypłacanie pracownikom 100% wynagrodzenia za okres choroby w sytuacji, gdy zapis Regulaminu wynagradzania obowiązywał w Spółce od początku jej istnienia, były zaakceptowane przez Zarząd, a kolejne zmieniające się zarządy nie wnosiły do tych zapisów zastrzeżeń, mimo że treść tych Regulaminów była corocznie raportowana do Zarządu.

Usunięcie Wnioskodawczyni dyscyplinarne w trybie natychmiastowym pozbawiło Wnioskodawczynię dostępu do tych dokumentów, ich podpisanych oryginałów, a także do korespondencji w komputerze Wnioskodawczyni, w której były zarchiwizowane e-maile zatwierdzające miesięczne wypłaty wynagrodzeń i premii przez Zarząd oraz Centralę firmy oraz cała dokumentacja dotycząca comiesięcznych kontroli wypłat wynagrodzeń i premii przez Zarząd w G. W tej sytuacji nie pozostało Wnioskodawczyni nic innego jak odwołanie się do Sądu Pracy. W dniu 28 listopada 2013 r. Wnioskodawczyni złożyła przeciwko S. Spółka z o.o. pozew, domagając się zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę na Wypowiedzenie z winy pracodawcy i odszkodowanie w wysokości 49.800 zł. Wnioskodawczyni nie występowała o przywrócenie do pracy, ponieważ sposób w jaki została potraktowana przez pracodawcę po 15 latach nienagannej pracy, zniechęcił Wnioskodawczynię do dalszej współpracy i nie pozostawił Wnioskodawczyni złudzeń, że ta współpraca nie byłaby dla Wnioskodawczyni korzystna, Wnioskodawczyni chciała także uniknąć długotrwałego procesu w sytuacji braku dostępu do dokumentów i korespondencji, które stanowiły kluczowe argumenty w sprawie i dowodziły bezpodstawności stawianych Jej zarzutów. W międzyczasie, tj. następnego dnia po złożeniu pozwu od radcy prawnego reprezentującego S." Wnioskodawczyni otrzymała e-maila z informacją, że Spółka jest zainteresowana zawarciem ugody sądowej, zgadza się na zmianę formy wypowiedzenia na porozumienie stron i wypłacenie Jej 3-miesięcznego wynagrodzenia jako odszkodowanie. W związku z powyższym Wnioskodawczyni skierowała do Sądu Pracy w dniu 29 stycznia 2014 r. propozycję ugody, w której zaznaczyła, że nadal podtrzymuje wnioski zawarte w pozwie z dnia 28 listopada 2013 r., ale wychodząc naprzeciw propozycji pozwanego skłonna jest zaakceptować rozwiązanie umowy o pracę na drodze porozumienia stron oraz zażądała 3-miesięcznego wynagrodzenia jako odszkodowanie opierając się na ustawowej przesłance z art. 45 Kodeksu pracy oraz 471 tejże ustawy. Zgodnie z tym artykułem odszkodowanie przysługujące w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niżej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a zatem w przypadku Wnioskodawczyni za okres 3 miesięcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane odszkodowanie, którego zasady ustalania wynikają art. 471 Kodeksu pracy, wypłacane na podstawie zawartej ugody sądowej wolne są od podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Ugoda zawarta przed sądem rozstrzygającym spór o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, pracownicy korzystają z ochrony trwałości stosunku pracy, podlega pod zakres unormowania art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym wypłacone na mocy ugody sądowej odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Roszczenie o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę jest roszczeniem opartym na art. 45 Kodeksu pracy, który w art. 471 wprost określa zasady ustalania odszkodowania. Zgodnie z tym artykułem odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzeniu za okres od 2 tygodni do 1 miesięcy, nie niżej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Jak wykazano powyżej art. 471 Kodeksu pracy wprost określa zasady ustalania takiego odszkodowania, co w opinii Wnioskodawczyni oznacza, że zastosowanie ma tutaj przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto przyznane odszkodowanie nie podlega pod zakres żadnego przewidzianego przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 3 wyjątku. Nie ma także zdaniem Wnioskodawczyni zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. (W piśmie z dnia 8 marca 2015 r. skorygowano, że nie ma także zdaniem Wnioskodawczyni zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Podsumowanie.

Wysokość odszkodowania przyznanego Wnioskodawczyni w wyniku ugody sądowej została ustalona na podstawie przepisów odrębnej ustawy - Kodeksu pracy - równocześnie odszkodowanie to nie zostało wymienione wśród wyjątków ujętych w art. 21 ust. 1 pkt 3 przytoczonej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to wyżej wymienione odszkodowanie wolne jest od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 przytoczonej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustaw, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowa kwota pieniężna wynikająca z ugody sądowej.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Stosownie do postanowień art. 45 § 1 ustawy - Kodeks pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W myśl art. 45 § 2 ustawy - Kodeks pracy sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 ustawy - Kodeks pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ ustawy - Kodeks pracy).

Przepis art. 52 § 1 ustawy - Kodeks pracy stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

Stosownie do treści art. 30 § 1 pkt 1 ww. ustawy, umowa o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Nowe brzmienie przepisu - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw - ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Ponadto, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Jeżeli wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyżej przywołane przepisy wskazują, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Zwolnieniu podlegają także inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wskazanymi w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a-b). Na mocy tegoż przepisu wolne od podatku są inne odszkodowania niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wymienionymi powyżej. Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono - wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym - jako wyłączone ze zwolnienia - podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 14 listopada 2013 r. Spółka rozwiązała z Wnioskodawczynią umowę o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1. Kodeksu pracy. W dniu 28 listopada 2013 r. Wnioskodawczyni złożyła przeciwko Spółce pozew, domagając się zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę na wypowiedzenie z winy pracodawcy i odszkodowanie w wysokości 49.800 zł. Wnioskodawczyni nie występowała o przywrócenie do pracy. W międzyczasie, tj. następnego dnia po złożeniu pozwu od radcy prawnego reprezentującego Spółkę, Wnioskodawczyni otrzymała e-mail z informacją, że Spółka jest zainteresowana zawarciem ugody sądowej, zgadza się na zmianę formy wypowiedzenia na porozumienie stron i wypłacenie Jej 3-miesięcznego wynagrodzenia jako odszkodowanie. W związku z powyższym Wnioskodawczyni skierowała do Sądu Pracy w dniu 29 stycznia 2014 r. propozycję ugody, w której zaznaczyła, że nadal podtrzymuje wnioski zawarte w pozwie z dnia 28 listopada 2013 r., ale wychodząc naprzeciw propozycji pozwanego skłonna jest zaakceptować rozwiązanie umowy o pracę na drodze porozumienia stron oraz zażądała 3-miesięcznego wynagrodzenia jako odszkodowanie opierając się na ustawowej przesłance z art. 45 Kodeksu pracy oraz 471 tejże ustawy.

Przepisy ustawy - Kodeks pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron.

Konsekwencją powyższego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanego powyżej Kodeksu pracy podstawy prawnej ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego zawarta między Wnioskodawcą, a pracownicą ugoda stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z art. 917 ustawy - Kodeks cywilny strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody, której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, jeśli rozwiązanie umowy nastąpiło w efekcie za porozumieniem stron (czyli za zgodą Wnioskodawcy). Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki Wnioskodawca mógłby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło.

W związku z tym należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie przyznane Wnioskodawczyni na zaspokojenie roszczeń wynikających z łączącego strony stosunku pracy nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zastosowanie do tej części świadczenia mógłby mieć przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy, jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ww. ustawy, zwolnienie nie ma zastosowania do odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W związku z powyższym należy uznać, że wypłacona kwota nie stanowi odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajdzie również zastosowania do wypłaconej kwoty przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b.

W konsekwencji należy uznać, że wypłacona kwota nie stanowi odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie znajduje również zastosowania do wypłaconej kwoty przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b. Zatem, wypłacona na rzecz Wnioskodawczyni kwota wynikająca z zawartej ugody sądowej nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Kwota ta winna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tego świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownika (Wnioskodawczynię) z pracodawcą stosunkiem pracy. Tym samym wypłacona kwota stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. W konsekwencji były pracodawca będzie obowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wystawić informację PIT-11, natomiast Wnioskodawczyni ww. kwotę opodatkować w zeznaniu podatkowym łącznie z pozostałymi dochodami osiągniętymi w danym roku podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.