IPPB4/415-960/10-6/LS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2010 r. (data wpływu 14 grudnia 2010 r.) oraz uzupełnieniu z dnia 1 marca 2011 r., na wezwanie z dnia 25 lutego 2011 r. Nr IPPB4/415-960/10-2/LS (data nadania 25 lutego 2011 r., data doręczenia 1 marca 2011 r.), a także uzupełnieniu z dnia 22 marca 2011 r. na wezwanie z dnia 17 marca 2011 r. Nr IPPB4/415-960/10-4/LS (data nadania 17 marca 2011 r., data doręczenia 21 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej jest:

* prawidłowe - odnośnie możliwości odliczenia od dochodu wydatków z tytułu używania samochodu do przewozu córki na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne oraz wydatków poniesionych na zakup leków i odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,

* nieprawidłowe - w pozostałej części.

W dniu 14 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca opiekuje się niepełnosprawną córką posiadającą I grupę inwalidzką z tytułu niepełnosprawności narządu ruchu i wymagającą całodziennej opieki (choruje na SM). Córka jest zamężna, lecz mąż pozostawił ją bez opieki przez co Wnioskodawca wraz z żoną musieli zabrać córkę ze stałego miejsca zamieszkania z K., gdzie mieszkała z mężem. Od sierpnia 2009 r. córka mieszka z Wnioskodawcą i jego żoną - jest zameldowana na pobyt czasowy. Córka otrzymuje rentę 706,29 zł brutto plus dodatek pielęgnacyjny 181,10 zł. Dochód córki w 2010 r. wyniósł - 8.413,10 zł Mąż córki nie ponosi żadnych kosztów związanych z jej utrzymaniem i leczeniem, aktualnie jest złożony w sądzie przeciwko niemu pozew o alimenty. Wnioskodawca wraz z żoną ponoszą wszystkie koszty przekraczające wysokości renty córki, tzn. zakup leków, opłaty za okresowe pobyty w ośrodkach opiekuńczo-rehabilitacyjnych, a także koszty podstawowych wydatków typu żywność, higiena, ubranie. Wnioskodawca ponosił również wydatki związane z codzienną opieką nad niepełnosprawną córką (ze względu na stan zdrowia wymaga całodobowej opieki) tj. ponosi codzienne koszty i trudy opieki w postaci pomocy przy bieżących czynnościach życiowych córki (jedzenie, czynności higieniczne, ubieranie, przesadzanie z łóżka na wózek, dowóz na wizyty lekarskie i zabiegi rehabilitacyjne). Wartość tych czynności nie da się jednoznacznie wycenić. Czynności te Wnioskodawca wykonuje wspólnie z żoną (matką córki). W wykonywaniu tych czynności nie pomaga żadna instytucja opieki społecznej finansowana z ZUS, PFRON, NFZ. Wnioskodawca wykorzystuje także samochód stanowiący jego własność do przewożenia córki do lekarzy, na zabiegi rehabilitacyjne, do ośrodków opiekuńczo-rehabilitacyjnych. Zapytania dotyczą 2010 r. ale również sytuacja ta ma miejsce w 2011 r.

W dniu 25 lutego 2011 r. pismem Nr IPPB4/415-960/10-2/LS oraz w dniu 17 marca 2011 r. pismem Nr IPPB4/415-960/10-4/LS Wnioskodawca został wezwany do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez wyczerpujące przedstawienie zaistniałego stanu faktycznego, sprecyzowanie pytania nr 3 oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania nr 3.

Wezwania skutecznie doręczono w dniu 1 marca 2011 r. oraz w dniu 21 marca 2011 r.

W wyznaczonym terminie przedmiotowe braki zostały uzupełnione.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

W uzupełnieniu do wniosku wyjaśniono, że pytanie dotyczy kosztów zakupu leków i kosztów rehabilitacji zlecanej firmom prywatnym nieposiadającym umów z NFZ.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, że ma prawo odliczyć od swojego dochodu przy rozliczeniu rocznym swojego podatku dochodowego kwot:

* 2.280 zł z tytułu opieki nad niepełnosprawną córką,

* 2.280 zł z tytułu używania samochodu prywatnego na przewozy córki,

Zgodnie z ustawą na podstawie posiadanych faktur (pokwitowań).

Wnioskodawca uważa, że na podstawie posiadanych faktur ma prawo odliczyć od swojego przychodu zakup leków i koszty rehabilitacji.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej w części odpowiadającej możliwości odliczenia od dochodu wydatków z tytułu wykorzystania samochodu do przewozu córki, wydatków na leki i zabiegi rehabilitacyjne, uznaje się za prawidłowe, natomiast w pozostałej części uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r. podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29 - 30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Warunki oraz zasady korzystania z przedmiotowej ulgi określają dalsze ustępy tego artykułu, t.j. ust. 7a, 7b, 7c, 7d, 7e, 7f, 7g oraz ust. 13a.

Zgodnie z brzmieniem ust. 7e w art. 26 ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonków, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Jak z powyższego wynika, warunkiem koniecznym jest m.in. utrzymywanie osoby niepełnosprawnej. Podatnik odliczający wydatki rehabilitacyjne dotyczące osoby niepełnosprawnej będącej na jego utrzymaniu powinien wykazać organowi podatkowemu, iż faktycznie osoba niepełnosprawna jest na jego utrzymaniu. Chodzi tu o taki stan, w którym podatnik zapewnia środki do życia, ponosi koszty związane z wyżywieniem, mieszkaniem oraz innymi potrzebami osoby niepełnosprawnej i należy stan ten odróżnić od sytuacji, w której podatnik jedynie sprawuje opiekę nad osobą niepełnosprawną, czy też pomaga jej w trudnej sytuacji życiowej. Z uwagi na to, iż w przepisach nie określono sposobu, w jaki podatnik powinien wykazać ten stan rzeczy, mają w tym względzie zastosowanie ogólne zasady postępowania dowodowego.

Z cytowanego przepisu wynika zatem, że podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne jest uprawniony do odliczenia od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym, kwot wydatków poniesionych w tym roku na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, które to ustawodawca określił wyraźnie w art. 26 ust. 7a ww. ustawy. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 6, 9, 12, 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

Wydatki, o których mowa w powyższym przepisie w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r., podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl art. 26 ust. 7c cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r., wysokość wydatków na ww. cele ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca opiekuje się niepełnosprawną córką posiadającą I grupę inwalidzką z tytułu niepełnosprawności narządu ruchu. Wnioskodawca ponosi wydatki na zakup leków, rehabilitację, opłaty za okresowe pobyty w ośrodkach opiekuńczo-rehabilitacyjnych, koszty podstawowych wydatków typu żywność, higiena, ubranie a także wykorzystuje samochód który jest jego własnością do przewożenia córki do lekarzy na zabiegi rehabilitacyjne do ośrodków opiekuńczo-rehabilitacyjnych. Wnioskodawca ponosi również wydatki związane z codzienną opieką nad niepełnosprawną córką (ze względu na stan zdrowia wymaga całodobowej opieki) tj. ponosi codzienne koszty i trudy opieki w postaci pomocy przy bieżących czynnościach życiowych córki (jedzenie, czynności higieniczne, ubieranie, przesadzanie z łóżka na wózek, dowóz na wizyty lekarskie i zabiegi rehabilitacyjne). Wartość tych czynności nie da się jednoznacznie wycenić. Czynności te Wnioskodawca wykonuje wspólnie z żoną (matką córki). W wykonywaniu tych czynności nie pomaga żadna instytucja opieki społecznej finansowana z ZUS, PFRON, NFZ.

W odniesieniu do możliwości odliczenia od dochodu wydatków tytułem opieki Wnioskodawcy nad niepełnosprawną córką posiadającą I grupę inwalidzką z tytułu niepełnosprawności i wymagającej całodobowej opieki stwierdza się co następuje:

Ustawodawca nie określił w przepisach ustawy o podatku dochodowym, jakie czynności mieszczą się w pojęciu "usług opiekuńczych" oraz "opieki pielęgniarskiej". W tym względzie należy uwzględnić przepisy z innych dziedzin prawa szczegółowo charakteryzujących tego rodzaju usługi. W przypadku usług opiekuńczych przepisami tymi mogą być regulacje zawarte w rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U. Nr 189, poz. 1598), natomiast w przypadku opieki pielęgniarskiej w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie zakresu zadań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 214, poz. 1816).

W § 2 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych określono bardzo szeroko zakres czynności kwalifikowany do usług opiekuńczych. Zalicza się do nich m.in.:

W przypadku ww. wydatków ustawodawca nie wskazał limitu do odliczenia jednakże niezbędnym warunkiem zastosowania przedmiotowej ulgi jest fakt udokumentowania poniesionych wydatków. Wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Dokumentem w rozumieniu tego przepisu jest dokument, który zawiera dane personalne osoby niepełnosprawnej ponoszącej wydatek lub osoby na utrzymaniu której jest osoba niepełnosprawna na ten cel. Dokumentem takim jest np. faktura VAT.

W stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż wspólnie z żoną ponoszą koszty opieki niepełnosprawnej córki, a w wykonywaniu bieżących czynności życiowych nie pomaga żadna instytucja. Wobec faktu, iż warunkiem niezbędnym do zastosowania przedmiotowej ulgi jest posiadanie dokumentów stwierdzających poniesione wydatki na ten cel należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy nie przysługuje ulga z tytułu usług opiekuńczych o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 9 ww. ustawy.

Natomiast stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy wyżej przytoczonego przepisu wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

* mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa, której roczny dochód nie przekracza kwoty 9.120 zł,

* być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,

* dowozić nim ww. osobę niepełnosprawną na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,

* ponieść z tego tytułu wydatki.

Jak z powyższego wynika, warunkiem koniecznym, jest m.in. utrzymywanie osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa. Utrzymywać to znaczy zapewnić środki do życia, ponosić koszty związane z czyimś wyżywieniem, mieszkaniem i innymi potrzebami.

Podkreślić należy, iż nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza". Zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione m.in. przez osobę mającą na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa. Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, badania laboratoryjne, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie wymagają od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystanie z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych przez osobę niepełnosprawna będącą na utrzymaniu podatnika.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Zatem Wnioskodawca ma prawo odliczyć od dochodu wydatki z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego jego własność, jeżeli w istocie dowozi córkę na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, jednakże w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Ponadto Wnioskodawca nie ma obowiązku dokumentowania wydatków poniesionych na ten cel jednak organ podatkowy ma prawo domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami.

Przechodząc natomiast do odliczenia z tytułu wydatków poniesionych na zakup leków zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 12 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

Wydatki związane z zakupem leków, podlegają odliczeniu w ramach art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o ile spełniają cechy "leku", tzn. mieszczą się w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i lekarz specjalista stwierdził, że są one konieczne do stosowania przez okres stały lub czasowy. Definicja leku zawarta jest ustawie z dnia 6 września 2001 r. prawo farmaceutyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 z późn. zm.). Wynika z niej, iż lek jest produktem leczniczym tj. substancją (mieszaniną substancji), której przypisuje się właściwości zapobiegania lub leczenia chorób bądź jest podawany pacjentowi w celu postawienia diagnozy albo w celu przywrócenia, poprawienia czy modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu.

W związku z powyższym jeżeli Wnioskodawca poniósł wydatki na zakup leków, co do których lekarz specjalista stwierdził, że córka powinna je stosować (stale lub czasowo), to - Wnioskodawca ma prawo odliczyć wydatki poniesione na ten cel w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł - zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość wydatków na zakup leków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Dokument ten winien zawierać dane personalne osoby ponoszącej wydatek na ten cel. Dokumentem takim może być dowód z którego wynikać będzie kto, kiedy i jakiego rodzaju wydatek poniósł. Dowodem tym nie musi być koniecznie faktura VAT.

Zatem Wnioskodawca może odliczyć wydatki poniesione na zakup leków, jeśli posiada dokumenty, potwierdzające wydatki z tego tytułu.

W odniesieniu do możliwość skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zabiegi rehabilitacyjne oraz opłaty za okresowe pobyty w ośrodkach opiekuńczo-rehabilitacyjnych zastosowanie znajdzie art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. W celu analizy zasadności odliczenia dokonanego na podstawie tegoż przepisu należy zdefiniować pojęcie rehabilitacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej określonej w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi rehabilitacyjne zlecone przez lekarza, poniesione przez osobę niepełnosprawną.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

W stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż poniósł koszty związane z opłatami za okresowe pobyty w ośrodkach opiekuńczo - rehabilitacyjnych.

Jak wskazano wyżej katalog wydatków na cele rehabilitacyjne określa ust. 7a art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za wydatki na cele rehabilitacyjne, zgodnie z pkt 6 tegoż ustępu uważa się odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo - leczniczych i pielęgnacyjno opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje takich pojęć jak: "zakład lecznictwa uzdrowiskowego", "zakład rehabilitacji leczniczej", "zakład opiekuńczo-leczniczy" czy też "zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy", w związku z tym należy posiłkować się ustawą z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89).

Według ustawy zakład opieki zdrowotnej jest wyodrębnionym organizacyjnie zespołem osób i środków majątkowych utworzonym i utrzymywanym w celu udzielania świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia. Zakład opieki zdrowotnej może być również utworzony i utrzymywany w celu prowadzenia badań naukowych i prac badawczo-rozwojowych w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych i promocją zdrowia (art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 1).

Zakładem opieki zdrowotnej jest m.in. zakład opiekuńczo-leczniczy, zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy, sanatorium, prewentorium, hospicjum stacjonarne, inny niewymieniony z nazwy zakład przeznaczony dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych w odpowiednio urządzonym, stałym pomieszczeniu (art. 2 ust. 1 pkt 1).

Jednostki te udzielą całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację osób niewymagających hospitalizacji, oraz zapewniają im środki farmaceutyczne i materiały medyczne, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia, a także opiekę w czasie organizowanych zajęć kulturalno-rekreacyjnych. Działania przez nie prowadzone mają na celu przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej, poprawę jakości życia, a także przystosowanie do nowych warunków, integrację w społeczeństwie.

Uwzględniając powyższe zapisy należy stwierdzić, iż ośrodek opiekuńczo-rehabilitacyjny nie jest zakładem, który został wymieniony przez ustawodawcę w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zatem Wnioskodawca nie może odliczyć od dochodu wydatków związanych z opłatami za okresowe pobyty córki w ośrodkach opiekuńczo - rehabilitacyjnych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny obowiązujący w wyżej wymienionym zakresie stwierdzić należy, iż Wnioskodawca ma prawo do odliczenia od dochodu:

Natomiast wydatki z tytułu usług opiekuńczych świadczonych dla córki, wydatki na używanie samochodu osobowego w celu dowozu córki na wizyty lekarskie oraz wydatki związane z opłatami za okresowe pobyty w ośrodkach opiekuńczo-rehabilitacyjnych nie podlegają odliczeniu od dochodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.