IPPB4/415-918/11-4/JK2 - Możliwość zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia pracownika zatrudnionego na stanowisku kierownika produkcji programów telewizyjnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2011 r. (data wpływu 19 grudnia 2011 r.) oraz w piśmie z dnia 5 lutego 2012 r. (data wpływu 8 lutego 2011 r., data nadania 6 lutego 2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 26 stycznia 2012 r. Nr IPPB4/415-918/11-2/JK2 (data nadania 26 stycznia 2012 r., data doręczenia 1 lutego 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 19 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-918/11-2/JK2 z dnia 26 stycznia 2012 r. (data nadania 26 stycznia 2012 r., data doręczenia 1 lutego 2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 5 lutego 2012 r. (data nadania 6 lutego 2012 r., data wpływu 8 lutego 2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od 1977 r. Wnioskodawca pracuje w T., a od 1978 r. na stanowisku kierownika produkcji. W latach 1978 - 1994 jako kierownik produkcji III i II kategorii, a w latach 1994 - 2000 jako kierownik produkcji I kategorii zawodowej. Wnioskodawca od 2000 r. jest zatrudniony na stanowisku producenta w Agencji Produkcji Telewizyjnej T. S.A. Wnioskodawca jako producent jest osobą odpowiedzialną za efekt artystyczny audycji i wobec tego ma prawo i obowiązek bezpośrednio wpływać i współtworzyć audycję w wielu jej aspektach takich jak treść, koncepcja realizacji, oprawy graficznej i muzycznej, dobór realizatorów i wykonawców. Powyższe działania współtworzą powstałą audycję. W skład audycji, których Wnioskodawca jest producentem, wchodzą reportaże, filmy dokumentalne, koncerty, festiwale, transmisje wielkich uroczystości, widowiska artystyczne i publicystyczne. Walor artystyczny wymienionych gatunków audycji jest zawsze wysoki, dzięki zaangażowaniu Wnioskodawcy w prace koncepcyjne - często z autorem scenariusza - oraz przygotowawcze z reżyserem, a potem przez dobór realizatorów twórczych i ścisłą z nimi współpracę. Zespół realizatorów z kierowniczym udziałem Wnioskodawcy angażuje pozostałych twórców i wykonawców biorących udział w powstaniu audycji. W trakcie realizacji audycji Wnioskodawca ma bieżący wpływ na jej zawartość i formę. Po zakończeniu realizacji audycji dokonuje pierwszej oceny wyników pracy zespołu tworzącego audycję oraz jej poziomu artystycznego. Biorąc powyższe pod uwagę, według Wnioskodawcy, wkład w tworzenie utworu audiowizualnego, jakim jest audycja telewizyjna, jest bezsporny.

Wnioskodawca wskazuje, iż wykonywana przez Niego praca producenta audycji T. i kierownika produkcji audycji T. ma charakter twórczy i spełnia przesłanki współtworzenia utworu w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631). W rozumieniu art. 1 ust. 1 powołanej ustawy utwór, jakim bez wątpienia jest audycja telewizyjna, powstaje w wyniku zespołowej działalności twórczej, mającym indywidualny, oryginalny i niepowtarzalny charakter i jest ustalona w postaci zapisu audiowizualnego. Do twórców współtworzących audycję telewizyjną między innymi należą: autor scenariusza, autor komentarza, autor konspektu, realizatorzy wizji, fonii i światła, operatorzy kamer, kompozytorzy, scenografowie, graficy, reżyserzy, montażyści obrazu i dźwięku, kierownicy produkcji i producenci. Wnioskodawca wskazuje, że Ministerstwo Finansów, Departament Podatków Bezpośrednich i Opłat w piśmie z 21 lipca 1994 r. (PO5/3-804-09390/94) skierowanym do Izb i Urzędów Skarbowych stwierdza, że do przychodów uzyskanych z działalności kierownika produkcji, producenta, jako współtwórcy utworu audiowizualnego stosuje się 50% koszty uzyskania przychodu. Wnioskodawca uważa, że wykonywana przez Nie praca kierownika produkcji lub producenta ma charakter twórczy, ponieważ w jej efekcie powstaje utwór jakim jest audycja TV, co znajduje odzwierciedlenie w wyżej opisanym stanowisku Ministerstwa Finansów.

Zatrudnienie Wnioskodawcy jako producenta nie wyklucza podejmowania pracy kierownika produkcji u innych producentów i czasami wykonuję również takie zadania. Wnioskodawca przytacza treść art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w myśl którego, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne. Wnioskodawca wskazuje, że wynagrodzenie wypłacane z tytułu zatrudnienia przez pracodawcę jest wynagrodzeniem wynikającym z etatu producenta TV, wyłącznie za współtworzenie audycji TV. W ramach etatowego zatrudnienia w T. S.A. nie wykonuje innych prac i nie otrzymuje innego wynagrodzenia. A więc wynagrodzenie, wypłacane z tytułu zatrudnienia jako producenta TV i kierownika produkcji za współtworzenie audycji TV, jest wynagrodzeniem z tytułu zbycia posiadanych przez Niego praw autorskich do współtworzonych audycji i stanowi dla Niego przychód z praw autorskich, o których mowa w art. 18 ww. ustawy. Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca uważa, że do uzyskiwanych przez Niego przychodów ze stosunku pracy należy stosować 50% koszty uzyskania przychodu przewidziane w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty uzyskania przychodu z wykonywanej pracy kierownika produkcji i producenta będącego współtwórcą utworu audiowizualnego, wynoszą 50%.

Zdaniem Wnioskodawcy, o zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodu decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności - utworu, będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. oprawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. Nr 90, poz. 631). Biorąc pod uwagę, że audycja telewizyjna jest utworem audiowizualnym i jej współtworzenie jest pracą twórczą tzn. niepowtarzalną, mająca indywidualny charakter oraz spełniająca przesłanki utworu określone w ustawie, Wnioskodawca uważa, że umożliwia to zastosowanie 50% kosztu uzyskania przychodu. W związku z tym, wynagrodzenie wypłacone za pracę o opisanym charakterze, z tytułu praw autorskich, również w przypadku odpłatnego zbycia tych praw, z reguły stanowi przychód z praw autorskich, o których mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (tekst jedn. Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), co w konsekwencji umożliwia stosowanie 50% kosztów uzyskania tego przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ponadto w świetle zapisu art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Zatem wynagrodzenie wypłacone twórcom z tytułu praw autorskich, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw, z reguły będzie stanowiło dla tych osób przychody z praw autorskich, o których mowa w art. 18 ww. ustawy.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ww. ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3, takich jak np. "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych, jak np. "utwór". Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą, należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

Z treści art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynika, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W art. 1 ust. 2 ww. ustawy ustawodawca określił, iż w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażania; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3, ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło (zleceniodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca pracuje w Telewizji Polskiej na stanowisku kierownika produkcji oraz na stanowisku producenta w Agencji Produkcji Telewizyjnej T. S.A. Wykonywana przez Niego praca ma charakter twórczy i spełnia przesłanki współtworzenia utworu w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631). Wynagrodzenie wypłacane z tytułu zatrudnienia jako producenta TV i kierownika produkcji za współtworzenie audycji TV, jest wynagrodzeniem z tytułu zbycia posiadanych przez Wnioskodawcę praw autorskich do współtworzonych audycji.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że jeżeli w istocie:

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu z tytułu wynagrodzeń, jako uczestnika tworzenia utworu audiowizualnego można uznać za prawidłowe, ale tylko i wyłącznie wtedy, gdy praca wykonywana, jest pracą twórczą tzn. niepowtarzalną, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo, podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawczyni została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.