IPPB4/415-914/12-2/BW - Opodatkowanie diet podatkiem dochodowym.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2012 r. (data wpływu 31 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 31 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką handlową, która zajmuje się głównie obrotem stalą. Wnioskodawca zatrudnia m.in. osoby na stanowisku doradca techniczno - handlowy (pracowników mobilnych), których zadaniem jest bezpośredni kontakt z klientami "w terenie". W umowie o pracę osoby te jako miejsce pracy wskazane mają miejsce zamieszkania oraz pewien obszar określony jako część danego województwa (np. północno-wschodnia część danego województwa) lub kilka województw. Siedziba Wnioskodawcy mieści się w W., Wnioskodawca posiada również oddziały na terenie Polski.

1. Przedstawiciele ci faktycznie wykonują pracę na terenie, który mają przypisany w umowie o pracę, z czym związane są w sposób nieodłączny stałe przejazdy, wizyty i spotkania z obecnymi, jak i potencjalnymi klientami. Z reguły tak sobie układają harmonogram pracy w danym dniu, żeby możliwy był powrót do miejsca zamieszkania po zakończeniu pracy.

Niemniej jednak czasami (ok. 2-3 razy w miesiącu) zdarzają się sytuacje, że w interesie Wnioskodawcy jest, by doradca techniczno - handlowy/pracownik mobilny odwiedził kilku kontrahentów w miejscowościach oddalonych znacznie od miejsca zamieszkania. Wtedy nie jest możliwy powrót do miejsca zamieszkania pracownika na nocleg lub poniesienie kosztów związanych z takim powrotem byłoby nieracjonalne, bo np. w interesie Wnioskodawcy jest, by przedstawiciel handlowy odbył spotkanie handlowe z kontrahentem w godzinach rannych następnego dnia, ponadto Wnioskodawca zobowiązana byłby pokryć koszty związane z powrotem do miejsca zamieszkania pracownika i przyjazdu z powrotem do danej miejscowości (zdarza się, że koszty te byłyby wyższe niż koszty noclegu w tej oddalonej miejscowości). W takich sytuacjach pracownik mobilny - doradca techniczno - handlowy na polecenie pracodawcy wykonuje swoją pracę w tych oddalonych miejscowościach i ze względów ekonomicznych korzysta z noclegu w hotelu. Spółka pokrywa koszty tego hotelu - może być przelew bankowy wykonany bezpośrednio przez Wnioskodawcę lub pracownik płaci gotówką i następnie poniesione koszty noclegu są mu zwracane na podstawie przedłożonych rachunków/faktur VAT. Rachunki bądź faktury VAT zawsze są wystawione na dane Wnioskodawcy. Wyjazdy przedstawicieli handlowych do pracy na terenie wskazanym w umowie o pracę nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z tego względu Wnioskodawca nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługujących pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych. Dotychczas zwracane koszty noclegu na terenie określonym jako miejsce pracy Wnioskodawca traktował jako podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz naliczała składki ZUS. Analizując szczegółowo treść art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz pojawiające się w literaturze fachowej artykuły Wnioskodawca rozważa możliwość zastosowania zwolnienia wynikającego z ww. przepisu po uzyskaniu pozytywnej interpretacji.

Ponadto Wnioskodawca nadmienia, że wyjazdy doradców techniczno - handlowych, w przypadku których istnieje konieczność korzystania z noclegu poza miejscem zamieszkania, nie występują często i dla większości z ww. pracowników limit zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f. (tekst jedn.: 500 zł miesięcznie) nie zostałby przekroczony, zatem nie powstałaby konieczność poboru podatku dochodowego.

Pracownicy mobilni podczas świadczenia pracy ponoszą również inne wydatki niezbędne dla prawidłowego wywiązywania się z zakresu powierzonych im obowiązków - wydatki w trasie, typu paliwo do samochodu służbowego, opłaty przejazdowe, parkingowe. Zdaniem Wnioskodawcy te wydatki stanowią bieżące koszty eksploatacyjne związane z utrzymaniem samochodów służbowych będących majątkiem Wnioskodawcy, nie należy ich w ogóle rozpatrywać w kategorii przysporzenia pracowników.

2. Dodatkowo zdarzają się też wyjazdy przedstawicieli handlowych na polecenie służbowe poza określony teren województwa (poza teren określony w umowie o pracę jako miejsce pracy), dla niektórych pracowników będą to również np. wyjazdy do siedziby Wnioskodawcy (np. na narady handlowe, na których omawiane są wyniki sprzedaży oraz plany i działania na przyszłość) lub oddziałów. W przypadku niektórych pracowników - wyjazdem poza stałe miejsce pracy są też przyjazdy do oddziału Wnioskodawcy np. celem złożenia przełożonemu relacji z odbytych wizyt u kontrahentów, celem uzgodnienia polityki marketingowej itp. Przyjazdy takie odbywają się na polecenie przełożonego. W takiej sytuacji wypłacane są diety i inne należności przysługujące pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych.

Wyjazdy takie (zarówno do klientów poza "miejsce pracy", jak i na wewnątrzfirmowe narady handlowe) rozliczane są na zasadach obowiązujących dla podróży służbowych i korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych (pytania Nr 1 i 2). W zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie (pytanie Nr 3).

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy opłacenie noclegu bądź zwrot wydatków za nocleg korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f., tj. wolna od podatku jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie 500 zł, pod warunkiem, że pracownik spełnia dodatkowo warunki określone w art. 21 ust. 14 u.p.d.o.f., tj. jego miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy oraz pracownik ten nie może korzystać z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy pod pojęciem "miejscowość, w której znajduje się zakład pracy" należy rozumieć miejscowości, w których znajduje się siedziba Wnioskodawcy oraz oddziały.Zatem z przytoczonego zwolnienia nie będą mogli skorzystać pracownicy, których miejsce zamieszkania znajduje się w W., G., P. bądź M. Dla pozostałych pracowników Wnioskodawca może zastosować zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f. do kwoty 500 zł miesięcznie. Ponadto Wnioskodawca uważa, że dla zastosowania ww. zwolnienia z PIT przez Wnioskodawcę jako płatnika istotne jest, czy Wnioskodawca jako płatnik w momencie dokonywania zwrotu za nocleg nie stosowała podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 lub 4 u.p.d.o.f. dla danego pracownika.

Pozostałe wydatki ponoszone "w trasie" (paliwo, opłaty parkingowe, przejazdowe) są związane z eksploatacją samochodu służbowego, będącego środkiem trwałym Wnioskodawcy. Ich ponoszenie jest nieodwołalnie związane z prawidłowym wykonywaniem obowiązków pracowniczych, pracodawca jest zobligowany zapewnić pracownikom narzędzia dla prawidłowego wykonywania pracy. Koszty eksploatacyjne związane z korzystaniem z samochodu służbowego podczas wykonywania zadań służbowych ciążą na Wnioskodawcy, dlatego też po stronie pracowników nie powstanie przychód.

Wnioskodawca na poparcie swojego stanowiska pragnie powołać się na interpretację indywidualną o sygn. IPPB2/415-456/12-2/AK z 20 lipca 2012 r.

Ad. 2.

Określenie "podróży służbowej" nie zostało w prawie podatkowym określone. W przypadku pracownika możemy korzystać z definicji zawartej w art. 77 <5> § 1 Kodeksu pracy. W definicji tej warunkiem do uznania wyjazdu pracownika za "podróż służbową" jest, aby wyjazd odbył się na polecenie pracodawcy oraz aby zadanie miało charakter służbowy, zatem związany z działalnością gospodarczą Spółki.

Zadanie służbowe musi też być wykonane poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.

Z przepisu Kodeksu pracy wynika, że podróżą służbową jest wyjazd poza stałe miejsce pracy lub miejscowość siedziby pracodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy użyte w art. 77 <5> § 1 Kodeksu pracy sformułowanie "lub" nie wyklucza możliwości odbycia podróży służbowej do siedziby Spółki, jeśli miejscowość siedziby Spółki nie mieści się w obszarze geograficznym miejsca pracy wynikającego z umowy o pracę. Ustawodawca użył sformułowania "lub" - tj. alternatywy, a nie koniunkcji; zatem wystarczy, że spełniony jest jeden warunek, a nie oba łącznie.

Wynika to również z faktu, że w Kodeksie pracy nie ma rozróżnienia między "miejscem pracy" a "stałym miejscem pracy" (art. 29 § 1 pkt 2 K. p. zobowiązuje do wskazania w umowie o pracę "miejsca pracy", podczas gdy w art. 77 <5> § 1 K. p. dotyczącym podróży służbowych mowa jest o "stałym miejscu pracy"), a to oznacza, że miejsce pracy można określić nieco szerzej, tak by mieściło się w nim "stałe miejsce pracy".

UZASADNIENIE takie znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów.

Jak wskazał w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 marca 2008 r. (sygn. I PK 230/07) Sąd Najwyższy: "pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. U podłoża tego unormowania leży ogólne założenie, że pracownik ma miejsce zamieszkania, które umożliwia mu regularne wykonywanie pracy w siedzibie pracodawcy albo w innym stałym miejscu pracy (a w każdym razie, że jeżeli "zorganizuje" sobie dojazdy do miejsca, które jest stałe, to konsekwencje jego zmiany, stanowiące następstwo decyzji pracodawcy o jego podróży służbowej, pociągające za sobą dodatkowe utrudnienia w dotarciu na miejsce wykonywania zadania czy prowadzące do dezorganizacji jego życie prywatnego, będzie ponosił pracodawca a nie pracownik), nie może być kierowany do pracy poza to miejsce (miejscowość), chyba że następuje to w drodze delegacji służbowej."

Zdaniem Spółki - wyjazdy pracowników mobilnych opisane w stanie faktycznym Nr 2 spełniają te przesłanki do zakwalifikowania ich jako podróż służbowa - również jeśli są to przyjazdy np. do siedziby Spółki do Warszawy celem odbycia narad biznesowych z przełożonym. W przeciwnym wypadku np. pracownik przyjeżdżający ze Sz. do W. pozbawiony zostałby możliwości skorzystania z przywilejów pracowniczych w postaci np. zapewnionego przez pracodawcę noclegu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa "w szczególności" co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do art. 31 cytowanej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zatrudnia m.in. osoby na stanowisku doradca techniczno - handlowy, których zadaniem jest bezpośredni kontakt z klientami "w terenie". W umowie o pracę osoby te jako miejsce pracy wskazane mają miejsce zamieszkania oraz pewien obszar określony jako część danego województwa (np. północno-wschodnia część danego województwa) lub kilka województw. Siedziba Wnioskodawcy mieści się w Warszawie, oddziały natomiast znajdują się na terenie Polski. Pracownicy Wnioskodawcy z reguły tak układają harmonogram pracy, aby był możliwy powrót do miejsca zamieszkania, niemniej jednak zdarzają się takie sytuacje kiedy pracownik na polecenie pracodawcy wykonuje swoją pracę w oddalonych miejscowościach i ze względów ekonomicznych korzysta z noclegu w hotelu. Wyjazdy przedstawicieli handlowych do pracy na terenie wskazanym w umowie o pracę nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z tego względu Wnioskodawca nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługujących pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych. Pracownicy Wnioskodawcy podczas świadczenia pracy ponoszą również wydatki niezbędne do prawidłowego wywiązywania się z zakresu powierzonych im obowiązków, m.in. są to wydatki związane z zakupem paliwa do samochodu służbowego, opłaty przejazdowe, parkingowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy wynikają m.in. z możliwość zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz konieczności doliczania pracowników zwrotu kosztów wydatków eksploatacyjnych do przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Co do zasady wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sposób opodatkowane, chyba, że świadczenia te korzystają z przedmiotowego zwolnienia zawartego w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Zgodnie z art. 21 ust. 14 cyt. ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ww. ustawy (podwyższone koszty uzyskania przychodów stosowane w jednym, bądź więcej niż jednym zakładzie pracy). Zatem, wartość świadczenia otrzymana od pracodawcy z tytułu zakwaterowania pracownika, którego miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Należy wskazać, iż limit 500 zł miesięcznie dotyczy każdego pracownika oddzielnie. W przypadku, gdy koszt świadczenia przekroczy w danym miesiącu 500 zł na osobę, nadwyżka, tj. różnica pomiędzy kosztem wynajmu a kwotą zwolnioną, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 cyt. ustawy.

Natomiast w sytuacji, gdy pracownicy w czasie wykonywania określonych czynności służbowych (zadań służbowych) w imieniu i na rzecz Spółki pokrywają koszty przejazdów (zakup paliwa, opłaty przejazdowe i parkingowe), to wówczas pracownicy nie uzyskują przychodu z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym po stronie Spółki nie powstaje obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Treść nakreślonego zdarzenia przyszłego wskazuje również, że pracownicy na polecenie Wnioskodawcy odbywają wyjazdy poza określony teren województwa. W przypadku niektórych pracowników wyjazdem poza stałe miejsce pracy są przejazdy do oddziału firmy Wnioskodawcy. W takich sytuacjach wypłacane są diety i inne należności przysługujące pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych. Zatem, wyjazdy związane z wykonywaniem pracy na obszarze kilku województw, w przypadku tych pracowników, w świetle przepisów prawa pracy Wnioskodawca będzie traktował jako podróży służbową (delegację).

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.).

W myśl § 3 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

Zatem należności wypłacane pracownikom odbywającym podróż służbową w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, obejmujące m.in. diety, zwrot kosztów za przejazdy, noclegi, dojazdy środkami komunikacji miejscowej, a także inne udokumentowane wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, korzystają ze zwolnienia od podatku uregulowanego w analizowanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Jednakże warunkiem niezbędnym dla skorzystania z przedmiotowego zwolnienia jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji "podróży służbowej". Dlatego w kwestii tej należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 77^{5 §} 1 ustawy - Kodeks pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Podróżą służbową jest zatem taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż opłacenie pracownikowi noclegu lub dokonanie zwrotu za nocleg w związku z jego wyjazdami - nie będącymi podróżami służbowymi - w ramach obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki - stanowi dla tego pracownika nieodpłatne świadczenie i jako przychód ze stosunku pracy korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast, wartość świadczenia - przekraczająca kwotę 500 zł - ponoszona przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania ww. pracownika, Spółka będzie miała obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego temu pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Wydatki eksploatacyjne związane z samochodem służbowym (paliwo, opłaty przejazdowe i parkingowe) nie powodują powstania przychodu ze stosunku pracy po stronie pracownika. Natomiast wydatki związane z wyjazdami poza obszar miejsca pracy wpisany w umowie o pracę, jeżeli będą podróżą służbową będą przychodem pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże podlegającym zwolnieniu, na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, do wysokości określonych w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

W odniesieniu do powołanej we wniosku indywidualnej interpretacji prawa podatkowego, tut. organ informuje, że została wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy tez zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.