IPPB4/415-905/11-4/SP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2011 r. (data wpływu 15 grudnia 2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 2 marca 2012 r. (data nadania 2 marca 2012 r., data wpływu 7 marca 2012 r.) na wezwanie z dnia 23 lutego 2012 r. (data nadania 23 lutego 2012 r., data doręczenia 28 lutego 2012 r.) Nr IPPB4/415-905/11-2/SP o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce - jest prawidłowe.

W dniu 15 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 23 lutego 2012 r. (data nadania 23 lutego 2012 r., data doręczenia 28 lutego 2012 r.) Nr IPPB4/415-905/11-2/SP tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 2 marca 2012 r. (data nadania 2 marca 2012 r., data wpływu 7 marca 2012 r.) Wnioskodawca za pośrednictwem pełnomocnika uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę w Spółce z siedzibą w G., dalej "D. Polska". W roku 2010 w ramach zatrudnienia w D. Polska, Wnioskodawca przebywał na urlopie wypoczynkowym w okresie od dnia 12 lipca 2010 r. do dnia 12 listopada 2010 r. W roku 2010 D. Polska udzieliła Wnioskodawcy urlopu bezpłatnego na okres od dnia 13 listopada 2010 r. do dnia 30 czerwca 2013 r. Wnioskodawca zawarł z chińską spółką z siedzibą w S. (Chiny), dalej "D. Chiny", umowę o pracę na czas określony od dnia 12 lipca 2010 r. do dnia 30 czerwca 2013 r.

Od dnia 12 lipca 2010 r. Wnioskodawca mieszka w wynajętym mieszkaniu w S. (Chiny). W Chinach został nadany Wnioskodawcy chiński numer identyfikacji podatkowej oraz chiński numer w zakresie składek na ubezpieczenie społeczne.

D.Chiny potrąca od wynagrodzenia Wnioskodawcy zaliczki na chiński podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na chińskie ubezpieczenie społeczne. Wnioskodawca dokonał w Chinach rocznego rozliczenia podatkowego od dochodów uzyskanych w Chinach w roku 2010, z tytułu pracy w D. Chiny. W chińskim zeznaniu podatkowym Wnioskodawca nie wykazywał dochodów uzyskanych w Polsce roku 2010.

Wnioskodawca jest rozwiedziony, ma trójkę dzieci, które przebywają w Polsce wraz z byłą żoną. Wnioskodawca nie posiada żadnej nieruchomości w Polsce, jest zameldowany w mieszkaniu byłej żony, która w całości przejęła dorobek małżeński włączając w to dom. W okresie podatkowym będącym przedmiotem zapytania, tj. od 12 lipca 2010 r. do 30 czerwca 2013 r., Wnioskodawca przeniósł do Chińskiej Republiki Ludowej ośrodek swoich interesów życiowych pojmowanych jako ogół związków osobistych i gospodarczych. W tym bowiem państwie pracuje, ma wynajęte mieszkanie i ponosi wszelkie koszty z tym mieszkaniem związane, które urządził na potrzeby własne i z którego korzysta w sposób ciągły, a nie sporadyczny. W Chinach Wnioskodawca posiada wszystkie dokumenty osobiste i finansowe, takie jak dokumenty podatkowe, akty notarialne, świadectwa, urodzenia. Z terytorium Chin zarządza swoim majątkiem. Podczas pobytu w Chinach Wnioskodawca utrzymuje szerokie kontakty towarzyskie z osobami zamieszkałymi w tym państwie. Tam korzysta z opieki medycznej, spędza swój wolny czas, uczestniczy w życiu kulturalnym, uprawia sporty.

Po zakończeniu obowiązywania umowy o pracę z D. Chiny i po zakończeniu urlopu bezpłatnego udzielonego przez D. Polska, tj. po 30 czerwca 2013 r. Wnioskodawca ma zamiar ponownie podjąć pracę w D. Polska.

Od dnia wyjazdu do Chin Wnioskodawca przebywał/będzie przebywał na terytorium Polski w następujących okresach:

* w 2010 r.: 22 - 24 września 2010 r. oraz 22 - 31 grudnia 2010 r., tj. 13 dni,

* w 2011 r.: 01 - 3 stycznia 2011 r., 10 - 14 marca 2011 r., 23.04 - 3 maja 2011 r., 27 - 28 sierpnia 2011 r., 02 - 9 października 2011 r., 18 - 25 listopada 2011 r., 22 - 25 grudnia 2011 r., tj. 41 dni,

* w 2012 r.: 01 - 3 stycznia 2012 r., 02 - 12 lutego 2012 r., tj. oraz tydzień w okresie wakacji i Święta Bożego Narodzenia.

Na dzień dzisiejszy Wnioskodawca nie planuje wizyt w Polsce w roku 2013 r.

Przed wyjazdem do Chin Wnioskodawca nie poinformował właściwego wydziału meldunkowego Urzędu Miejskiego o zmianie miejsca zamieszkania.

Przed wyjazdem do Chin Wnioskodawca nie składał również w polskim Urzędzie Skarbowym druku NIP-3 z informacją o zmianie miejsca zamieszkania.

Podczas pobytu w Chinach Wnioskodawca opłaca w Polsce dobrowolne składki na ubezpieczenie społeczne (ZUS). Podczas pobytu w Chinach, Wnioskodawca nie uzyskuje dochodów ze źródeł przychodów położonych w Polsce.

Wnioskodawca dokonał w Polsce rocznego rozliczenia podatkowego z tytułu dochodów uzyskanych w Polsce w roku 2010. W rocznej deklaracji za rok 2010 (PIT-36) Wnioskodawca wykazał dochody z pracy w D. Polska w okresie od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 12 listopada 2010 r. Ponadto w rozliczeniu za rok 2010 Wnioskodawca uwzględnił dochody uzyskanie w Chinach z tytułu pracy w D. Chiny (druk PIT/ZG), miało to wpływ na zwiększenie podstawy obliczania podatku, przy ustalaniu stopy procentowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f., "osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy)."

W świetle art. 3 ust. 1a. u.p.d.o.f., "za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która;

Przepis art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f., wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej źródła dochodów posiadane inwestycje majątek nieruchomy i ruchomy polisy ubezpieczeniowe zaciągnięte kredyty konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f., warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f., "osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy)."

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f., nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b u.p.d.o.f., stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a u.p.d.o.f.). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzona w Pekinie dnia 7 czerwca 1988 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 13, poz. 65), dalej "Umowa".

Stosownie do art. 4 ust. 1 Umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu miejsce siedziby zarządu, miejsce rzeczywistego zarządu albo gdy stosuje się wobec niej inne kryteria o podobnym charakterze.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 Umowy, "jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach to jej status będzie określony w następujący sposób:

Pierwsze kryterium dotyczy posiadania przez daną osobę stałego miejsca zamieszkania. Stałe miejsce zamieszkania to zwykle dom, mieszkanie czy też umeblowany pokój, niezależnie od tego, czy osoba ta jest jego właścicielem, czy też najemcą. Musi on być jednak do stałej dyspozycji tej osoby i posiadać cechy stałości. Ponadto miejsce to musi być tak zaaranżowane, aby można było z niego korzystać stale, a nie tylko okazjonalnie, na potrzeby krótkotrwałych pobytów.

Jeżeli jednak osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu krajach to będzie się ją uważać za rezydenta podatkowego kraju, z którym posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak iw Chinach.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do poszczególnych pytań jest następujące:

Pytanie Nr 1.

Dochody z pracy osiągnięte przez Wnioskodawcę na terytorium Chin w okresie od dnia 12 lipca 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r., nie podlegały konieczności wykazania, zgłoszenia, rozliczenia lub opodatkowania w Polsce.

W rozliczeniu za rok 2010 Wnioskodawca uwzględnił dochody uzyskane w Chinach z tytułu pracy w DNV Chiny (druk PIT/ZG), miało to wpływ na zwiększenie podstawy obliczania podatku, przy ustalaniu stopy procentowej od dochodów uzyskanych w 2010 r. w Polsce. Obecnie jednak Wnioskodawca uważa, że powinien złożyć korektę polskiego zeznania podatkowego za rok 2010, poprzez wykazanie w tym zeznaniu jedynie dochodów osiągniętych w roku 2010 w Polsce, bez wykazywania dochodów za pracę uzyskanych w roku 2010 w Chinach. Ponadto Wnioskodawca uważa, że powinien również złożyć deklarację NIP-3, wskazując, że od dnia 12 lipca 2010 r., Jego adresem miejsca zamieszkania jest adres w S.

Z wniosku wynika bowiem, że od dnia 12 lipca 2010 r. Wnioskodawca ma silniejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Chinami, gdyż od tego dnia Wnioskodawca mieszka i pracuje w S. Tym samym od dnia 12 lipca 2010 r. ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy znajduje się w Chinach, a nie w Polsce.

Pytanie Nr 2.

Dochody z pracy osiągnięte przez Wnioskodawcę na terytorium Chin pomiędzy dniem 1 stycznia 2011 r. a dniem 31 grudnia 2012 r., nie powinny być w Polsce wykazane, zgłoszone, rozliczone lub opodatkowane w zeznaniach podatkowych za rok 2011 oraz za rok 2012.

Jak wykazano w odpowiedzi na pytanie 1, od dnia 12 lipca 2010 r. ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy znajduje się w Chinach, a nie w Polsce.

Ponadto nawet gdyby teoretycznie przyjąć, że ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy nadal znajduje się w Polsce, to i tak Wnioskodawca nie ma obowiązku wykazywania w Polsce dochodów z pracy osiągniętych przez Wnioskodawcę na terytorium Chin pomiędzy dniem 1 stycznia 2011 r. a dniem 31 grudnia 2012 r. Z opisu stanu faktycznego wynika bowiem, że podczas pobytu w Chinach, Wnioskodawca nie uzyskuje i nie planuje uzyskiwać dochodów ze źródeł przychodów położonych w Polsce.

Wedle art. 15 ust. 1 i 2 Umowy:

Na podstawie art. 23 ust. 1 Umowy

Mając na względzie zacytowane powyżej przepisy Umowy, należy uznać, że w omawianym przypadku dochody Wnioskodawcy z pracy najemnej w Chinach, są w Polsce zwolnione z opodatkowania.

W takiej sytuacji (przyjmując teoretycznie, że ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy nadal znajduje się w Polsce) należy rozważyć, czy do omawianego stanu faktycznego znajdzie zastosowanie art. 27 ust. 8 u.p.d.o.f., zgodnie z którym: "Jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

W rozpatrywanym okresie (od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2012 r.) Wnioskodawca nie będzie jednak osiągał dochodów, ze źródeł przychodów położonych w Polsce, a więc art. 27 ust. 8 u.p.d.o.f. nie znajdzie zastosowania, tym samym po stronie Wnioskodawcy nie wystąpi obowiązek wykazywania dochodów z pracy w Chinach, na potrzeby dokonywanego w Polsce rozliczenia podatkowego.

Pytanie Nr 3.

Dochody z pracy osiągnięte przez Wnioskodawcę na terytorium Chin pomiędzy dniem 1 stycznia 2013 r. a dniem 30.06. 2013 r., nie powinny być w Polsce wykazane, zgłoszone, rozliczone lub opodatkowane w zeznaniu podatkowym za 2013 r. Jak wykazano w odpowiedzi na pytanie 1, od dnia 12 lipca 2010 r. ośrodek interesów życiowych Wnioskodawcy znajduje się w Chinach, a nie w Polsce. Sytuacja ta będzie kontynuowana do dnia 30 czerwca 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Pekinie dnia 7 czerwca 1988 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 13, poz. 65).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, miejsce siedziby zarządu, miejsce rzeczywistego zarządu albo gdy stosuje się wobec niej inne kryteria o podobnym charakterze.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony w następujący sposób:

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca spełnia warunki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak i w Chinach. Powyższe oznacza, iż państwo rezydencji Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ww. umowy.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Chinami.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, wynika, iż Wnioskodawca jest rozwiedziony, ma trójkę dzieci, które przebywają w Polsce wraz z byłą żoną. Wnioskodawca nie posiada żadnej nieruchomości w Polsce, jest zameldowany w mieszkaniu byłej żony, która w całości przejęła dorobek małżeński włączając w to dom. Od dnia 12 lipca 2010 r. do 30 czerwca 2013 r., ośrodek swoich interesów życiowych Wnioskodawcy, pojmowanych jako ogół związków osobistych i gospodarczych, znajduje się w Chińskiej Republice Ludowej. W tym państwie pracuje, ma wynajęte mieszkanie i ponosi wszelkie koszty z tym mieszkaniem związane, które urządził na potrzeby własne i z którego korzysta w sposób ciągły, a nie sporadyczny. W Chinach Wnioskodawca posiada wszystkie dokumenty osobiste i finansowe, takie jak dokumenty podatkowe, akty notarialne, świadectwa, urodzenia. Z terytorium Chin zarządza swoim majątkiem. Podczas pobytu w Chinach Wnioskodawca utrzymuje szerokie kontakty towarzyskie z osobami zamieszkałymi w tym państwie. Tam korzysta z opieki medycznej, spędza swój wolny czas, uczestniczy w życiu kulturalnym, uprawia sporty. Od dnia wyjazdu do Chin okresy pobytu Wnioskodawcy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie przekroczyły/nie przekroczą 183 dni w danym roku podatkowym. Na dzień dzisiejszy Wnioskodawca nie planuje wizyt w Polsce w roku 2013 r.

Przed wyjazdem do Chin Wnioskodawca nie poinformował właściwego wydziału meldunkowego Urzędu Miejskiego o zmianie miejsca zamieszkania oraz nie składał w polskim Urzędzie Skarbowym druku NIP 3 z informacją o zmianie miejsca zamieszkania.

Podczas pobytu w Chinach Wnioskodawca opłaca w Polsce dobrowolne składki na ubezpieczenie społeczne (ZUS). W czasie pobytu w Chinach, Wnioskodawca nie uzyskuje dochodów ze źródeł przychodów położonych w Polsce.

Reasumując, zważywszy na ww. okoliczności stwierdzić zatem należy, iż w okresie od dnia 12 lipca 2010 r. do 30 czerwca 2013 r., tj. w okresie gdy centrum interesów życiowych znajduje się poza granicami Polski i pobyt w Polsce jest krótszy niż 183 dni w danym roku podatkowym, Wnioskodawca nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zatem dochody osiągnięte przez Wnioskodawcę w tym okresie na terytorium Chin, podczas, gdy stałym miejscem zamieszkania oraz centrum interesów życiowych i gospodarczych są Chiny nie podlegają w Polsce konieczności wykazania, zgłoszenia, rozliczenia i opodatkowania.

Tut. Organ nie odniósł się natomiast do rozważań Wnioskodawcy dotyczących możliwości złożenia korekty polskiego zeznania podatkowego za rok 2010 oraz obowiązku złożenia deklaracji NIP-3, gdyż powyższe kwestie nie były przedmiotem zapytania.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe różni się od stanu faktycznego oraz będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.