IPPB4/415-882/12-2/JK3 - Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2012 r. (data wpływu 17 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce - jest prawidłowe.

W dniu 17 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem polskim, który od dnia 1 października 2011 r. przebywa wraz z małżonką na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej (dalej: USA). Od dnia 1 października 2011 r. Wniosodawca na podstawie umowy o pracę zawartej z amerykańską spółką H. (dalej: Spółka amerykańska) wykonuje pracę w USA. Przewiduje się, iż pobyt Wnioskodawcy (oraz jego małżonki) na terytorium USA potrwa co najmniej do 30 września 2014 r. (transfer do USA na co najmniej trzy lata, z możliwością przedłużenia).

Od 1 października 2011 r. całość wynagrodzenia Wnioskodawcy wypłacana jest przez Spółkę amerykańską bezpośrednio w oparciu o umowę o pracę zawartą z tym podmiotem. Wynagrodzenie to stanowi główne źródło utrzymania Wnioskodawcy, który wykonuje pracę wyłącznie na terytorium USA, w związku z czym podlega on obowiązkowym amerykańskim ubezpieczeniom społecznym oraz zdrowotnym.

Przed wyjazdem do USA Wnioskodawca był zatrudniony przez polską spółkę H. Sp. z o.o. (dalej: Spółka polska), wykonując pracę w 2011 r. wyłącznie na terytorium Polski. Stosunek pracy został rozwiązany z końcem września 2011 r.

Rodzina Wnioskodawcy (żona) przebywa razem z nim na terytorium USA od początku pobytu Wnioskodawcy za granicą (tekst jedn.: od 1 października 2011 r.). Żona Wnioskodawcy od stycznia do marca 2011 r. prowadziła na terytorium Polski działalność gospodarczą (paramedyczną), którą zakończyła 31 marca 2011 r., wyrejestrowując działalność (od momentu przyjazdu do USA żona Wnioskodawcy nie uzyskuje żadnych dochodów z tego tytułu). Ponadto, w okresie od 1 stycznia do 22 sierpnia 2011 r. pracowała w Polsce na podstawie umowy o pracę zawartej z polskim pracodawcą.

Wnioskodawca wraz z żoną są właścicielami nieruchomości położonej w Polsce, której na chwilę obecną nie zamierzają wynajmować przez okres pracy i pobytu w USA (jest dla nich dostępna w razie okazjonalnej wizyty w Polsce czy w razie urlopu, aby nie wynajmować hotelu). Tym samym nieruchomość ta nie generuje dochodu w Polsce (jak wspomniano-główne źródło dochodu znajduje się w USA), a jako że jej sprzedaż nie jest opłacalna ze względu na stan rynku nieruchomości w Polsce, Wnioskodawca wraz z żoną ją zatrzymali. W USA Wnioskodawca wraz z rodziną mieszka w wynajętym mieszkaniu, ponosząc wszystkie koszty powstałe z tego tytułu.

W roku 2011 Wnioskodawca spędził w Polsce więcej niż 183 dni. Począwszy od roku 2012, zgodnie z planowanym okresem pracy i pobytu w USA, pobyt Wnioskodawcy (oraz jego małżonki) w Polsce nie przekroczy 183 dni w ciągu żadnego z lat kalendarzowych przypadających na okres pracy w USA. W okresie pracy Wnioskodawcy w USA ani Wnioskodawca, ani jego małżonka nie planują dłuższych powrotów do Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 - dalej: Ustawa p.d.o.f.) Wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w okresie od 1 października do 31 grudnia 2011 r. a także w roku 2012 jak i w latach następnych, w których stan faktyczny nie ulegnie zmianie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a Ustawy p.d.o.f., osoby fizyczne, jeżeli nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (tekst jedn.: opodatkowaniu podlegają tylko dochody/przychody ze źródeł położonych na terytorium Polski). Natomiast osoby mające miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (tekst jedn.: obowiązkowi podatkowemu od swoich wszystkich światowych dochodów).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a Ustawy p.d.o.f., za osoby fizyczne, które posiadają miejsce zamieszkania w Polsce uznaje się osoby, które:

W myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych, lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego.

Z chwilą, gdy Wnioskodawca wyjechał do USA wraz z najbliższą rodziną (tekst jedn.: z żoną) w październiku 2011 r., do tego kraju przeniósł się ośrodek jego interesów osobistych. Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawcy, stan ten potwierdza również fakt, iż na terytorium USA znajduje się stale dla niego dostępne mieszkanie. Ponadto, jako że Wnioskodawca wykonuje pracę wyłącznie na terytorium USA na podstawie umowy o pracę zawartej z amerykańskim pracodawcą, który wypłaca mu wynagrodzenie stanowiące główne źródło jego przychodu, oznacza to, że na terytorium USA znajduje się również ośrodek interesów ekonomicznych Wnioskodawcy. Stosunki pracy, na podstawie których Wnioskodawca wraz z żoną uzyskiwali dochód w Polsce, zostały rozwiązane przed wyjazdem do USA, natomiast działalność gospodarcza, którą żona Wnioskodawcy prowadziła w Polsce, została zakończona przed wyjazdem do USA. Tym samym, w okresie pracy na terytorium USA, Wnioskodawcę i Jego żonę nie łączą żadne bliższe ekonomiczne ani osobiste związki z Polską. W okresie od 1 października do 31 grudnia 2011 r. oraz w roku 2012 jak i w latach następnych (o ile stan faktyczny nie ulegnie zmianie) centrum interesów osobistych i ekonomicznych Wnioskodawcy będzie znajdowało się w USA. W konsekwencji, w wyżej wymienionych okresach pierwszy warunek z art. 3 ust. 1a Ustawy p.d.o.f. nie jest spełniony i Wnioskodawca nie może zostać uznany za polskiego rezydenta podatkowego na tej podstawie.

Jeżeli chodzi o drugi warunek wynikający z art. 3 ust. 1a Ustawy p.d.o.f. (długość oraz częstotliwość przebywania przez Wnioskodawcę na terytorium Polski), w roku 2012 jak i w latach kolejnych (do momentu ewentualnego powrotu do Polski) pobyt Wnioskodawcy w Polsce nie przekroczy 183 dni. Natomiast w odniesieniu do roku 2011, trzeba stwierdzić, iż podatnik nie przebywał na terytorium Polski od 1 października 2011 r., zatem od tej daty nie nastąpiło przekroczenie 183 dni pobytu w Polsce. Do końca września 2011 r. Wnioskodawca przekroczył 183 dni pobytu w Polsce i jego centrum interesów życiowych i jego centrum interesów życiowych znajdowało się w Polsce. Z kolei od 1 października 2011 r. jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni w roku podatkowym, a centrum interesów życiowych znajdowało się w USA.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości fakt, iż od 1 stycznia 2012 r. Wnioskodawca powinien zostać uznany za osobę nie posiadającą miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy p.d.o.f., ponieważ ośrodek jego interesów życiowych znajduje się i będzie znajdował się w USA, a jego pobyt na terytorium Polski nie przekroczy 183 dni.

Od 2012 r. Wnioskodawca jest także uznany za rezydenta podatkowego w USA, co tym bardziej przemawia za jego statusem nierezydenta w Polsce.

Co więcej, należy również uznać, iż już od dnia wyjazdu z Polski, czyli od 1 października 2011 r., Wnioskodawca powinien zostać uznany za osobę nie posiadającą miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy p.d.o.f., ponieważ jego pobyt na terytorium Polski nie przekroczył 183 dni od dnia wyjazdu, a ośrodek jego interesów osobistych i ekonomicznych został z dniem wyjazdu przeniesiony do USA. Co prawda przepisy ustawy o p.d.o.f. nie regulują bezpośrednio kwestii "dzielonego statusu podatkowego" w ciągu roku, ale organy podatkowe aprobują takie podejście (np. Interpretacja Indywidualna Ministra Finansów, sygnatura: IPPB4/415-754/10-10/MP lub IPPB2/415-323/08-2/AK), przez co należy je uznać za ugruntowane w praktyce interpretacyjnej Ministra Finansów oraz w orzecznictwie (np. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 29 marca 2012 sygn. akt I SA/Ol 47/12).

W związku z powołanym wyżej stanem faktycznym w świetle art. 3 ust. 2a Ustawy p.d.o.f. Wnioskodawca powinien podlegać od października 2011 r. i w latach następnych, podczas których będzie przebywał w USA, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a zatem powinien opłacać podatki w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na jej terytorium tj. tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Polski oraz innych dochodów z polskich źródeł gdyby takie wystąpiły (np. z ewentualnego najmu mieszkania położonego w Polsce). Natomiast, dochód osiągnięty z pracy wykonywanej poza terytorium Polski (tekst jedn.: z pracy w USA) oraz inne dochody Wnioskodawcy ze źródeł zagranicznych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178).

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 7 lit. b ww. umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski" oznacza jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z polskim prawem jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski dla celów jej opodatkowania, lecz w przypadku udziałowca spółki prawa cywilnego lub zarządcy majątku tylko w takim zakresie, w jakim dochód uzyskany przez taką osobę z tego tytułu podlega podatkowi polskiemu jako dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 8 lit. b ww. umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych" oznacza jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z prawem Stanów Zjednoczonych jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych dla celów jej opodatkowania, lecz w przypadku udziałowca spółki prawa cywilnego lub zarządcy majątku tylko w takim zakresie, w jakim dochód uzyskany przez taką osobę z tego tytułu podlega podatkowi Stanów Zjednoczonych jako dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Stanach Zjednoczonych.

Zgodnie z art. 4 ww. umowy, jeżeli w znaczeniu artykułu 3, ustępu 1, punktów 7 i 8 niniejszej Umowy osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obydwu Umawiających się Państwach, to:

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca spełnia warunki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak i w USA. Powyższe oznacza, iż państwo rezydencji Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ww. umowy.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i USA.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy uznać należy, iż od 1 października 2011 r. do 31 października 2011 r., w roku 2012, a także w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) w świetle ww. przepisów, Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające uznać go za osobę mająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium USA. Wnioskodawca jest obywatelem polskim, który od dnia 1 października 2011 r. wykonuje pracę na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej na podstawie umowy o pracę zawartej z amerykańską spółką. Wynagrodzenie to stanowi główne źródło utrzymania Wnioskodawcy. Przewiduje się, iż pobyt Wnioskodawcy na terytorium tego kraju potrwa co najmniej do 30 września 2014 r. Z uwagi na wykonywanie pracy wyłącznie na terytorium USA, Wnioskodawca opłaca składki na obowiązkowe amerykańskie ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne.

Przebywając za granicą Wnioskodawca mieszka w wynajętym mieszkaniu, ponosząc wszystkie koszty powstałe z tego tytułu. Rodzina Wnioskodawcy (żona) przebywa razem z nim na terytorium USA od początku pobytu Wnioskodawcy za granicą (tekst jedn.: od 1 października 2011 r.).

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca posiada od dnia 1 października 2011 r. do 31 października 2011 r., oraz w roku 2012, a także w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki. W tym państwie przebywa oraz wykonuje pracę zarobkową. Zatem Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.