IPPB4/415-864/11-6/JK3

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2011 r. (data wpływu 28 listopada 2011 r.) oraz uzupełnieniu z dnia 27 stycznia 2012 r. (data nadania 30 stycznia 2012 r., data wpływu 2 lutego 2012 r.) na wezwanie z dnia 23 stycznia 2012 r. Nr IPPB4/415-864/11-2/JK3 (data nadania 23 stycznia 2012 r., data doręczenia 25 stycznia 2012 r.) i uzupełnieniu z dnia 22 lutego 2012 r. (data nadania 24 lutego 2012 r., data wpływu 28 lutego 2012 r.) na wezwanie z dnia 17 lutego 2012 r. Nr IPPB4/415-864/11-4/JK3 (data nadania 17 lutego 2012 r., data doręczenia 22 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 28 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-864/11-2/JK3 z dnia 23 stycznia 2012 r. (data nadania 23 stycznia 2012 r., data doręczenia 25 stycznia 2012 r.) oraz pismem Nr IPPB4/415-864/11-4/JK3 z dnia 17 lutego 2012 r. (data nadania 17 lutego 2012 r., data doręczenia 22 lutego 2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz podpis osoby upoważnionej do reprezentowania Spółki.

Pismem z dnia 27 stycznia 2012 r. (data nadania 30 stycznia 2012 r., data wpływu 2 lutego 2012 r.) oraz pismem z dnia 22 lutego 2012 r. (data nadania 24 lutego 2012 r., data wpływu 28 lutego 2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy obowiązują od listopada 2011 r. przepisy wewnętrzne, które umożliwiają określonej grupie pracowników uzyskanie wynagrodzenia na opłacanie kosztów najmu mieszkania od osób trzecich w miejscu siedziby Wnioskodawcy do kwoty 2.500 zł miesięcznie (dodatek mieszkaniowy). Dodatek mieszkaniowy przysługuje pracownikom, którzy złożyli wniosek o wypłatę przedmiotowego wynagrodzenia, przedstawili umowę najmu mieszkania w miejscu siedziby Wnioskodawcy, posiadają miejsce zamieszkania odległe od siedziby Wnioskodawcy o 150 km, a ich miejscem pracy zgodnie z umową o pracę jest siedziba Wnioskodawcy. Pracownicy są dodatkowo zobowiązani w terminie 14 dni od wypłaty dodatku mieszkaniowego do przedstawiania dowodu zapłaty wynagrodzenia za najem mieszkania (za miesiąc, za który został wypłacony dodatek mieszkaniowy), co do którego została Wnioskodawcy przedstawiona umowa najmu mieszkania.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż pracownicy, którzy otrzymują dodatek mieszkaniowy nie korzystają z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podwyższone koszty uzyskania stosowane w jednym, bądź więcej niż jednym zakładzie pracy w przypadku, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w stanie faktycznym opisanym powyżej, tj. przy najmie mieszkań przez pracowników od osób trzecich i przedstawianiu dowodów wpłat (dokonanych przez pracowników) za wynajęcie mieszkań, które są potwierdzeniem poniesienia kosztów najmu, kwota otrzymana od pracodawcy podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania do wysokości 500 zł miesięcznie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z dnia 25 marca 2010 r. Dz. U. Nr 51 poz. 307 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość wszelkich świadczeń ponoszonych przez Wnioskodawcę, w tym ponoszonych przez Wnioskodawcę poprzez ich wypłatę pracownikowi, który następnie przekazuje je na opłacenie zakwaterowania (okazując na tą okoliczność umowę najmu i każdorazowo za dany miesiąc potwierdzenie zapłaty za najem mieszkania) powinna być do kwoty 500 zł wolna od podatku od osób fizycznych.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej z dnia 8 września 2011 r. (IPPB2/415-580/11-2/MK1) wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w której tenże wskazał, że "Ponoszone przez pracodawcę na rzecz pracowników świadczenia korzystać będą ze zwolnienia do wysokości 500 zł miesięcznie, a opodatkowaniu podlegać będzie wyłącznie nadwyżka ponad kwotę 500 zł miesięcznie." Ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych tekst jednolity z dnia 25 marca 2010 r. Dz. U. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) posłużył się pojęciem świadczeń ponoszonych przez pracodawcę. Dlatego też bez względu na techniczny sposób wypłaty dofinansowania do zakwaterowania dla pracowników (w tym przekazania pracownikom dofinansowanie przez Wnioskodawcę celem pokrycia kosztów wynajmu mieszkania) ostatecznie ciężar dofinansowania ponosi pracodawca, w szczególności, gdy pracownik przedstawia na okoliczność uiszczenia opłaty za najem potwierdzenia zapłaty. Wobec tego w przedmiotowej sytuacji (stanie faktycznym) w ocenie Wnioskodawcy zostały spełnione przesłanki do zwolnienia świadczeń ponoszonych przez Wnioskodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników do kwoty 500 zł miesięcznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego, tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna. Obok pieniędzy i wartości pieniężnych, ustawodawca za przychody uważa również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Świadczenia w naturze to wszelkie takie świadczenia, w przypadku których przedmiot świadczenia jest inny niż pieniądz lub wartość pieniężna. Będą to w szczególności różnego rodzaju świadczenia rzeczowe, chociaż przedmiotem świadczenia mogą być również prawa lub świadczone na rzecz podatnika usługi. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracowników, którym przyznaje wynagrodzenia na opłacanie kosztów najmu mieszkania od osób trzecich w miejscu siedziby Wnioskodawcy do kwoty 2.500 zł miesięcznie (dodatek mieszkaniowy). Dodatek mieszkaniowy przysługuje pracownikom, którzy złożyli wniosek o wypłatę przedmiotowego wynagrodzenia, przedstawili umowę najmu mieszkania w miejscu siedziby Wnioskodawcy, posiadają miejsce zamieszkania odległe od siedziby Wnioskodawcy o 150 km, a ich miejscem pracy zgodnie z umową o pracę jest siedziba Wnioskodawcy. Pracownicy są dodatkowo zobowiązani w terminie 14 dni od wypłaty dodatku mieszkaniowego do przedstawiania dowodu zapłaty wynagrodzenia za najem mieszkania, co do którego została Wnioskodawcy przedstawiona umowa najmu mieszkania.

Mając na uwadze powyższe, pracownik Wnioskodawcy będzie osiągał korzyść finansową, ponieważ nie jest zobowiązany do zapłaty kwoty wynikającej z faktur za wynajmowanie lokalu mieszkalnego, gdyż pokrywać tę kwotę za niego będzie sam pracodawca. Z tej też przyczyny usługę sfinansowaną przez pracodawcę na rzecz swojego pracownika należy zaliczyć do przychodu tego pracownika - do przychodów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Co do zasady wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sposób opodatkowane, chyba, że świadczenia te korzystają z przedmiotowego zwolnienia zawartego w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Zgodnie z art. 21 ust. 14 cyt. ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ww. ustawy (podwyższone koszty uzyskania przychodów stosowane w jednym, bądź więcej niż jednym zakładzie pracy).

Zatem, wartość świadczenia otrzymana od pracodawcy z tytułu najmu mieszkania przez pracownika, którego miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Należy wskazać, iż limit 500 zł miesięcznie dotyczy każdego pracownika oddzielnie.

W przypadku, gdy koszt świadczenia przekroczy w danym miesiącu 500 zł na osobę, nadwyżka, tj. różnica pomiędzy kosztem wynajmu a kwotą zwolnioną, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 cyt. ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.