IPPB4/415-834/11-4/JK3 - PIT w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2011 r. (data wpływu 14 listopada 2011 r.) oraz uzupełnieniu z dnia 16 stycznia 2012 r. (data nadania 17 stycznia 2012 r., data wpływu 18 stycznia 2012 r.) na wezwanie z dnia 22 grudnia 2011 r. Nr IPPB4/415-834/11-2/JK3 (data nadania 22 grudnia 2011 r., data doręczenia 12 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-834/11-2/JK3 z dnia 12 grudnia 2011 r. (data nadania 22 grudnia 2011 r., data doręczenia 12 stycznia 2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz dostarczenie pełnomocnictwa lub innego dokumentu, z którego wynika, iż Pan J. B. posiada umocowanie jako pełnomocnik do doręczeń lub jest przedstawicielem Wnioskodawcy.

Pismem z dnia 16 stycznia 2012 r. (data nadania 17 stycznia 2012 r., data wpływu 18 stycznia 2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jestem obywatelem Polski. Od dnia 9 września 2010 r. przebywa na stałe w Australii, zaś począwszy od 13 września 2010 r. wykonuje pracę wyłącznie na terytorium Australii na podstawie umowy o pracę zawartej ze spółką "L" z siedzibą w Australii. Przewidywany okres zatrudnienia w ww. spółce to 3 lata z możliwością przedłużenia. Po upływie tego okresu Wnioskodawca zamierza przedłużyć zagraniczną umowę o pracę. Wiza australijska została udzielona Wnioskodawcy na okres 4 lat. Od września 2010 r. Wnioskodawca nie jest zatrudniony w żadnej firmie na terytorium Polski, Począwszy od 13 września 2010 r. australijskie władze podatkowe uznają Wnioskodawcę za rezydenta podatkowego podlegającego w Australii opodatkowaniu od całości swoich dochodów, co zostało potwierdzone certyfikatem rezydencji wystawionym przez te władze.

W trakcie pobytu w Australii Wnioskodawcy towarzyszy żona, która nie wykonywała pracy na terytorium Australii w 2010 r. W Polsce była zatrudniona przez firmę "H " i przebywała na urlopie wychowawczym w okresie 1 października 2010 - 30 kwietnia 2011 (opiekuje się dwuletnią córką). Ponieważ Wnioskodawca wraz z żoną nie planują powrotu do Polski, z dniem 1 maja 2011 żona rozwiązała umowę o pracę z firmą "H " na terytorium Polski i rozpoczęła pracę na terytorium Australii.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości położonej na terytorium Polski, w której obecnie zamieszkuje znajoma. Wnioskodawca jest także współwłaścicielem (wraz z żoną) nieruchomości położonej na terytorium Polski, która obecnie jest budowana i nikt w niej nie przebywa. W trakcie pracy w Australii mieszkania są dla Wnioskodawcy niedostępne. Na terytorium Australii Wnioskodawca zamieszkuje w wynajętym mieszkaniu. Czynsz wraz z opłatami za media w Australii są ponoszone przez Wnioskodawcę. W Australii Wnioskodawca posiada rachunek bankowy oraz rachunek karty kredytowej. W Polsce Wnioskodawca posiada rachunek bankowy używany dla celów spłaty kredytu za mieszkanie, które jest budowane. Od 9 września 2010 r. Wnioskodawca wraz z żoną i córką przebywa na stałe na terytorium Australii. W roku 2011 Wnioskodawca nie planuje w ogóle pobytu w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 3 ust. 2a ustawy p.d.o.f. Wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w okresie od 9 września 2010 r. - 31 grudnia 2010 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a ustawy p.d.o.f., w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., osoby fizyczne, jeżeli nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (tj. obowiązkowi podatkowemu tylko do dochodów/przychodów osiąganych na terytorium Polski). Natomiast za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy p.d.o.f., uważa się osobę fizyczną, która:

* posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

* przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego.

Biorąc pod uwagę powyższe należy zauważyć, że pobyt Wnioskodawcy w Polsce w roku 2010 przekroczył 183 dni i tym samym druga przesłanka, na podstawie której określa się miejsce zamieszkania w Polsce dla celów podatkowych, jest spełniona. Konsekwentnie, w świetle polskich przepisów podatkowych, Wnioskodawca jest traktowany w 2010 r. jako polski rezydent podatkowy. Mając na uwadze, że zgodnie z art. 4a ustawy p.d.o.f., art. 3 ust. 1, la i 2a ustawy p.d.o.f. stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, należy przeanalizować również postanowienia Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Australią w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (dalej: Umowa). Analizując status podatkowy Wnioskodawcy w Polsce, należy również brać pod uwagę fakt, że został uznany przez właściwe australijskie organy podatkowe za australijskiego rezydenta podatkowego począwszy od momentu przeniesienia się wraz z żoną do Australii i rozpoczęcia tam pracy na rzecz australijskiego pracodawcy. Status australijskiej rezydencji podatkowej jest potwierdzony przez stosowny certyfikat rezydencji wydany przez władze australijskie. Oznacza to, iż w przypadku, kiedy pobyt Wnioskodawcy w 2010 r. przekroczył w Polsce 183 dni, będzie uznany na podstawie krajowych przepisów polskich za polskiego rezydenta podatkowego, a jednocześnie będzie uznawany przez władze australijskie za rezydenta podatkowego Australii od momentu przeniesienia centrum interesów życiowych do Australii.

Zgodnie z ust. 4 powyższego artykułu, jeżeli osoba fizyczna ma dla celów podatkowych miejsce zamieszkania zarówno w Polsce, jak i na terytorium Australii, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania (tj. ang. "permanent home"). Zgodnie z Komentarzem do konwencji modelowej OECD termin stałe miejsce zamieszkania (ang. permanent home) powinien być interpretowany jako dom/mieszkanie, które dana osoba posiada stale do swojej dyspozycji, a sama forma zamieszkania (mieszkanie, dom, pokój) oraz tytuł prawny do jego wykorzystywania (własność, najem) nie może stanowić kryterium rozstrzygającego dla uznania danego miejsca za stałe miejsce zamieszkania. W świetle powyższego, można uznać, iż Wnioskodawca posiada w 2010 r. dwa miejsca stałego zamieszkania (własne mieszkanie w Polsce dostępne dla niego do momentu wyjazdu z Polski oraz wynajęte mieszkanie w Australii w okresie pobytu w Australii).

A zatem, ustalając rezydencję podatkową osoby fizycznej, która tak jak Wnioskodawca, związana jest z więcej niż jednym państwem i uznawana jest za rezydenta podatkowego w każdym z tych krajów na mocy wewnętrznych przepisów, należy wziąć pod uwagę (na podstawie art. 4a ustawy p.d.o.f.) uregulowania art. 4 Umowy. Przepis art. 4 Umowy dotyczy sytuacji, gdy dochodzi do kolizji między przepisami wewnętrznymi Polski a przepisami wewnętrznymi Australii, tj. wówczas gdy zgodnie z prawem wewnętrznym obu krajów dana osoba uznawana jest za posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na ich terytorium (czyli w obu podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu). W opinii Wnioskodawcy, w przypadku Jego osoby, przepis ten znajdzie zastosowanie. Zgodnie bowiem z polskimi przepisami wewnętrznymi, omówionymi powyżej, powinien on podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w 2010 r. ze względu na pobyt powyżej 183 dni. Jednocześnie, jest uznany za osobę podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Australii.

Jeżeli zaś dana osoba ma stałe miejsce zamieszkania zarówno w Polsce, jaki i w Australii, to będzie uważana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym zazwyczaj przebywa. Od 1 stycznia do 8 września 2010 r. Wnioskodawca przebywał na terytorium Polski, natomiast od 9 września 2010 r. przebywa na terytorium Australii.

Jeżeli osoba zazwyczaj przebywa w obu Umawiających się państwach, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym państwie, z którym ma ściślejsze powiązania gospodarcze i osobiste (ośrodek interesów życiowych). Mówiąc o ściślejszych związkach osobistych i gospodarczych danej osoby, należy wziąć pod uwagę jej powiązania rodzinne i ekonomiczne, wykonywane zajęcia oraz wszelkiego rodzaju inną działalność, w tym społeczną, polityczną i kulturalną. Wszystkie te okoliczności muszą być przy tym rozważane całościowo. Kluczową kwestią jest tu samo postępowanie danej osoby. W przypadku Wnioskodawcy centrum Jego interesów osobistych i gospodarczych zostało przeniesione od momentu rozpoczęcia pracy w Australii tj. od 13 września 2010 r. z Polski do Australii, w związku z następującymi faktami:

* podczas pobytu w Australii towarzyszy Wnioskodawcy żona i dziecko,

* podczas pobytu w Australii mieszkania Wnioskodawcy nie są dostępne,

* fakt, iż od 13 września 2010 r. głównym źródłem utrzymania rodziny jest wynagrodzenie uzyskiwane przez Wnioskodawcę za pracę wykonywaną na terytorium Australii, których koszty ponoszą australijscy pracodawcy.

W związku z przedstawionymi powyżej okolicznościami, na podstawie przepisów Umowy pomiędzy Polską a Australią stosowanych zgodnie z art. 4a ustawy p.d.o.f., w 2007 r. Wnioskodawca wnioskuje, że powinien zostać uznany za osobę nieposiadającą w Polsce miejsca zamieszkania dla celów podatkowych od 13 września 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. W związku z powołanym wyżej stanem faktycznym oraz na podstawie powołanych przepisów ustawy p.d.o.f. i umowy zawartej między Polską i Australią, wnioskuje, że powinien zostać uznany za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie od 1 stycznia - 12 września 2010 r., natomiast w okresie od 13 września 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. za osobę nieposiadającą w Polsce miejsca zamieszkania dla celów podatkowych. Konsekwentnie w okresie 1 stycznia - 12 wrzesień 2010 r. powinien opłacać podatki w Polsce od całości światowych dochodów, natomiast w okresie od 13 września do 31 grudnia 2010 r. powinien opłacać podatki w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na jej terytorium tj. tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Polski oraz innych dochodów osiąganych w Polsce. Dlatego też, przychód osiągnięty z pracy wykonywanej poza terytorium Polski (tj. z Australii) nie będzie podlegał opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa zawarta między Rzeczypospolitą Polską a Australią w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Canberze dnia 7 maja 1991 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 41, poz. 177).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Umowy, osoba ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, jeżeli dana osoba ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie w rozumieniu jego przepisów podatkowych.

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu osoba nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Umawiającym się Państwie, jeżeli podlega ona opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 3 umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 i 2 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to status tej osoby będzie określany według następujących zasad:

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca spełnia warunki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak i w Australii. Powyższe oznacza, iż państwo rezydencji Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ww. umowy.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i USA.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż:

* do dnia wyjazdu do Australii (tj. 8 września 2010 r.) podlegał Pan opodatkowaniu w Polsce od całości uzyskanych dochodów, na zasadach określonych w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

* od dnia wyjazdu (tj. 9 września 2010 r.) ośrodek interesów życiowych przeniósł Pan do Australii, nie posiada Pan miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Wnioskodawca od dnia wyjazdu, t. j. od dnia 9 września 2010 r. posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Australii. Tam Pan mieszka wraz z żoną i dzieckiem, pracuje u pracodawcy zagranicznego. Począwszy od dnia 13 września 2010 r. australijskie władze uznały Pana za rezydenta podatkowego podlegającego w Australii opodatkowaniu od całości swoich światowych dochodów, co zostało potwierdzone certyfikatem rezydencji wystawionym przez te władze. W Polsce posiada Pan nieruchomość, która jest wynajmowana znajomej i nie pozostaje dla Pana dostępna. W Australii zamieszkuje Pan wraz z żoną i dzieckiem w wynajętym mieszkaniu, ponosi Pan opłaty za czynsz i media. W Australii posiada rachunek bankowy oraz rachunek karty kredytowej, natomiast w Polsce posiada rachunek bankowy używany wyłącznie dla celów spłaty kredytu za mieszkanie. Od dnia 9 września 2010 r. wraz z żoną i córką przebywa Pan na stałe na terytorium Australii. W roku 2011 nie planuje Pan w ogóle pobytu w Polsce.

Reasumując należy stwierdzić, iż od dnia wyjazdu do Australii, t. j. od dnia 9 września 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu ze względu na ściślejsze powiązania gospodarcze i osobiste z Australią w ww. okresie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.