IPPB4/415-832/12-2/SP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku (data wpływu 3 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wdowiej i sierocej z Hiszpanii - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wdowiej i sierocej z Hiszpanii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Mąż Wnioskodawczyni od 2007 r. do 20 grudnia 2009 r. wykonywał pracę najemną w Hiszpanii. Z tytułu otrzymanych poborów za wykonywaną pracę podatki należne były rozliczane i płacone w Hiszpanii. W dniu 20 grudnia 2009 r. mąż zmarł, a Wnioskodawczyni wraz z trzema córkami otrzymały rentę wdowią i sierocą. Świadczenia te zostały przyznane od dnia 20 grudnia 2009 r. Pierwszą wypłatę świadczenia Wnioskodawczyni i jej córki otrzymały w dniu 1 kwietnia 2011 r. z należnym wyrównaniem. Świadczenia z tego tytułu są otrzymywane systematycznie co miesiąc. Termin końca wypłaty świadczenia dla córek jest przyznany do końca uzyskania pełnoletniości, bądź zakończenia edukacji. Co do renty wdowiej nie ma określonego terminu końca wypłaty świadczenia (świadczenie otrzymywane są w PLN). Stałym miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni i jej córek jest Polska i tu rozliczają się z podatku dochodowego od osób fizycznych. Posiadają obywatelstwo polskie. Posiadają również hiszpańskie numery identyfikacji podatkowej dla osób fizycznych - N.I.E.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy należne jest płacenie podatku w Polsce od renty wdowiej i sierocej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w sprawie znajdzie zastosowanie art. 19 ust. 2 pkt a umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i majątku podpisanej w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r., która brzmi: "Jakakolwiek renta lub emerytura wypłacana przez umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną jakiejkolwiek osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej, będzie opodatkowana tylko w tym Państwie".

Nie znajduje w sprawie zastosowania ust. 2 pkt b) art. 19 ww. umowy mówiący: "Jednakże takie renty lub emerytury będą opodatkowane tylko w tym drugim umawiającym się Państwie, jeżeli osoba je otrzymująca", gdyż - zdaniem Wnioskodawczyni - pomimo, że jej miejsce zamieszkania jest Polska, to nie ona świadczyła usługi na rzecz Hiszpanii, lecz renta ta jest rentą po mężu.

Ocena prawna stanowiska pytającego: wszystkie osoby mające miejsce zamieszkania w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podlegają obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na położenie źródeł przychodów - jest to tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy. Jednakże, aby zapobiec podwójnemu opodatkowaniu dochodu, co może nastąpić w sytuacji, gdy źródło przychodów położone jest w innym państwie, niż państwo miejsca zamieszkania podatnika osiągającego te przychody, państwa zawierają pomiędzy sobą umowy międzynarodowe o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylenia się od opodatkowania. Umowy te mają pierwszeństwo przed ustawodawstwem wewnętrznym danego państwa. Zasadę tę wyraża art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że przepisy dotyczące nieograniczonego oraz ograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 i 2a ww. ustawy) stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W rozpatrywanym stanie faktycznym znajdzie zastosowanie Umowa międzynarodowa z dnia 18 listopada 1979 r. zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym, w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl art. 3 ust. 2a) ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wyżej wskazane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni wraz z trzema córkami otrzymały rentę wdowią i sierocą z Hiszpanii. Stałym miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni i jej córek jest Polska.

W myśl art. 18 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie w dniu 15 listopada 1979 r. (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127), stosownie do postanowień ustępu 2 artykułu 19 emerytury i inne świadczenia o podobnym charakterze, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z jej zatrudnieniem w przeszłości, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 2 lit. a ww. umowy, jakakolwiek renta lub emerytura, wypłacana przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną albo z funduszy utworzonych przez to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną jakiejkolwiek osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej, będzie opodatkowana tylko w tym Państwie.

Jednakże takie renty lub emerytury będą opodatkowane tylko w tym drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli osoba je otrzymująca jest obywatelem tego Państwa i ma w nim miejsce zamieszkania (art. 19 ust. 2 lit. b ww. umowy).

Z literalnego brzmienia powyższych przepisów wynika, iż mają one zastosowanie wyłącznie do świadczeń otrzymywanych z tytułu emerytur i innych świadczeń o podobnym charakterze otrzymywanych przez osobę, która na terytorium Hiszpanii była zatrudniona. Przepisy te nie mają jednakże zastosowania do następców prawych tych osób (ich spadkobierców). W sprawie będącej przedmiotem wniosku, zastosowanie znajdzie natomiast art. 21 ust. 1 ww. umowy. Zgodnie bowiem z tym przepisem, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

W konsekwencji, renta wdowia i sieroca otrzymywana z Hiszpanii, wypłacana osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlega co do zasady opodatkowaniu tylko w Polsce. Oznacza to, iż z uwagi na zamieszkiwanie przez Wnioskodawczynię na terytorium Polski i związany z tym nieograniczony obowiązek podatkowy, otrzymywane świadczenia rentowe z Hiszpanii podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Ponadto, w takim przypadku nie znajduje zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania, bowiem przedmiotowe dochody zgodnie z cytowaną umową podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, tj. w Polsce i tym samym nie występuje ich podwójne opodatkowanie.

W myśl natomiast art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy - od wypłacanych przez nie emerytur i rent.

Zaliczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, za miesiące od stycznia do grudnia ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1c, z tym że w przypadku poboru zaliczek od emerytur i rent z zagranicy stosuje się postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej z państwem, z którego pochodzą te emerytury i renty (art. 35 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.