IPPB4/415-769/12-4/SP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2012 r. (data wpływu 17 września 2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 6 listopada 2012 r. (data nadania 6 listopada 2012 r., data wpływu 8 listopada 2012 r.) na wezwanie z dnia 29 października 2012 r. Nr IPPP2/443-886/12-2/AK, IPPB4/415-769/12-2/SP (data nadania 29 października 2012 r., data doręczenia 2 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania strojów służbowych udostępnionych pracownikom przez pracodawcę - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania strojów służbowych udostępnionych pracownikom przez pracodawcę.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 29 października 2012 r. Nr IPPP2/443-886/12-2/AK, IPPB4/415-769/12-2/SP (data nadania 29 października 2012 r., data doręczenia 2 listopada 2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez uiszczenie dodatkowej opłaty w wysokości odpowiadającej liczbie zdarzeń przyszłych.

Pismem z dnia z dnia 6 listopada 2012 r. (data nadania 6 listopada 2012 r., data wpływu 8 listopada 2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) wchodzi w skład międzynarodowej Grupy I. (dalej: Grupa) zajmującej się sprzedażą odzieży oraz akcesoriów. Działalność Spółki jest prowadzona za pomocą tradycyjnych sklepów lokalizowanych w galeriach handlowych w większych miastach Polski. Spółka posiada siedzibę na terytorium Polski i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce.

W związku z prowadzoną działalnością Spółka zatrudnia pracowników, których można podzielić na następujące kategorie:

* pracownicy zajmujący się bezpośrednio sprzedażą (pracownicy zatrudnieni w sklepach Spółki, ich zadaniem jest bezpośrednia obsługa klientów, obsługa kas, przymierzalni, etc.),

* pracownicy zatrudnieni na stanowiskach kierowników sklepów (kadra managerska) oraz

* pracownicy biurowi (zajmują się obsługą działalności Spółki pod względem operacyjnym, administracyjnym, prawnym, finansowym, itp.).

Dodatkowo część obowiązków pracowników biurowych jest wykonywana przez pracowników zatrudnionych przez inną polską spółkę w Grupie, która obciąża Spółkę kosztami świadczonych usług.

Co do zasady, zgodnie z przyjętą polityką i strategią biznesową, Spółka (jak i cała Grupa) nie podejmuje działań marketingowych związanych z publiczną promocją (reklamą w telewizji, radiu, gazetach, internecie, etc.). Informacje o produktach Spółki są dostępne wyłącznie w Internecie na firmowej stronie internetowej. Spółka nie reklamuje natomiast swoich produktów na innych stronach internetowych. Polityka całej Grupy w zakresie promocji zakłada bowiem, iż jedynym i najskuteczniejszym narzędziem promocji są pracownicy Grupy i konkretnej Spółki. W rezultacie, wszyscy pracownicy Spółki powinni nosić ubrania oznaczone marką będącą własnością Grupy, a w zasadzie towarami oznaczonymi marką, której dystrybuującą zajmuje się Spółka (dalej: "ubrania lub stroje służbowe"). Ma to na celu eksponowanie produktów z najnowszej kolekcji, ich promocji, zwiększenie zintegrowania i większej identyfikacji pracowników ze Spółką, a w konsekwencji wzrost przychodów Spółki.

W rezultacie Spółka planuje wdrożenie stosownej procedury, która regulowałaby kwestię udostępniania i korzystania z ubrań przez pracowników Spółki (dalej: "Procedura"). Spółka pragnie wskazać, iż Procedura, która jest przedmiotem wniosku będzie skierowana wyłącznie do pracowników kadry managerskiej i pracowników biurowych, w tym także pracowników biurowych formalnie zatrudnionych w innych polskich spółkach należących do Grupy (dalej: "pracownicy"). Kwestia przekazywania ubrań na rzecz pracowników sprzedaży jest uregulowana w odmienny sposób.

Planowana Procedura udostępniania strojów przewiduje, iż pracownikom mogą być udostępnianie tylko i wyłącznie ubrania z aktualnej kolekcji, co jest zgodne z wytycznymi obowiązującymi w Grupie. Dodatkowo w Procedurze zostaną zawarte zasady wydawania i zwrotu odzieży i akcesoriów. Ubrania udostępniane pracownikom nie różnią się od tych sprzedawanych w sklepach dla klientów. De facto są to produkty aktualnie dostępne w sklepach Spółki. W szczególności nie zawierają one charakterystycznych cech takich jak naszywki, odmienny kolor, napisy reklamowe, etc. Są one jednak oznaczone logo Spółki umieszczonym na metce produktu.

Wnioskodawca podkreślił, iż zgodnie z Procedurą ubrania są udostępniane pracownikom w następującej formie:

* na okres wyposażenia w strój służbowy - trwający ok. 6 miesięcy (czas trwania sprzedaży danej kolekcji ubrań),

* w drodze odsprzedaży po cenie rynkowej po zakończeniu ww. okresu.

Okres wyposażenia pracowników w strój służbowy, jest ściśle związany z okresem sprzedaży aktualnej kolekcji ubrań. Celem Spółki jest bowiem ekspozycja strojów głównie z najnowszej kolekcji. W rezultacie w trakcie wykonywania obowiązków służbowych, w czasie pracy pracownicy będą nosić ubrania dostępne w sprzedaży w sklepach Spółki. Co więcej w okresie wyposażenia w strój służbowy Spółka będzie prawnie pozostawać właścicielem strojów służbowych, i nie będzie pobierać od pracowników żadnego ekwiwalentu pieniężnego. Innymi słowy udostępnianie strojów będzie miało charakter okresowego, zaopatrzenia pracowników w stroje, niezbędne do realizacji obowiązków pracowniczych.

Zgodnie z Procedurą pracownik, któremu udostępniono strój, oprócz noszenia stroju w czasie pracy, będzie zobowiązany do świadczenia określonych czynności na rzecz Spółki, w szczególności dbałości o estetykę i schludność odzieży, w tym jej prania i konserwacji. Jednocześnie Spółka może ingerować w sposób doboru poszczególnych elementów stroju przez pracownika i sposób ekspozycji. W szczególności, w czasie kontroli operacyjnych prowadzonych okresowo w sklepach, przełożony pracownika może mu nakazać zmianę ubioru, jeżeli uzna, że kombinacja ubrań i dodatków jest nieodpowiednia przez co pracownik w niewłaściwy sposób prezentuje produkty Spółki. Analogiczne uprawnienia mają przełożeni pracowników biurowych oraz pracownicy HR.

Teoretycznie, w niektórych przypadkach może się zdarzyć, że pracownicy będą wykorzystywali stroje także poza godzinami pracy (np. w drodze do pracy). Spółka nie ma jednak możliwości ustalania lub weryfikowania sposobu wykorzystywania ubrań przez pracowników poza miejscem pracy. Z perspektywy biznesowej, noszenie przez pracownika stroju opatrzonego marką Spółki poza siedzibą jej sklepu lub biura stanowi wciąż pożądany element działalności reklamowo - promocyjnej jej własnych produktów.

Po wycofaniu danej kolekcji i zakończeniu okresu wyposażenia w strój służbowy pracownik co do zasady będzie zobowiązany do zwrotu udostępnionych ubrań. Jednakże, ze względów ekonomicznych (opisanych poniżej) Spółka zadecydowała, iż pracownik będzie miał możliwość odkupienia od Spółki stroju, z którego do tej pory korzystał. Zwrócone ubrania nie nadają się bowiem do sprzedaży w sklepach, ze względu na ich zużycie i wycofanie danej kolekcji. Z perspektywy biznesowej odsprzedaż ubrań umożliwia osiągnięcie dodatkowego przychodu, w miejsce poniesienia dodatkowych kosztów związanych z magazynowaniem i utylizacją używanych ubrań i akcesoriów.

Sposób ustalenia ceny odsprzedaży zostanie określony w Procedurze. Wnioskodawca podkreślił, iż cena odsprzedaży dotyczy towaru używanego, tymczasem Spółka zajmuje się sprzedażą wyłącznie nowych towarów. Co więcej w zasadzie niemożliwe jest uzyskanie informacji w zakresie cen stosowanych przez podmioty oferujące zbliżone towary. W rezultacie, w obrębie własnej działalności gospodarczej lub działań konkurentów nie istnieją transakcje porównywalne, który mogłyby stanowić stosowny wyznacznik poziomu cen. Spółka zamierza zatem ustalić cenę szacunkowo, jako pierwotna cena sprzedaży pomniejszona o rabat wynikający ze stopnia zużycia. Co do zasady cena odsprzedaży będzie niższa niż katalogowa cena stosowana przy sprzedaży nieużywanych ubrań tego typu w sklepach.

Spółka planuje odliczać podatek VAT od nabycia przedmiotowych ubrań (na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: "Ustawa o VAT") oraz zaliczać ich wartość do kosztów uzyskania przychodu (zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (dalej: "Ustawa CIT"). Jednocześnie Spółka nie będzie doliczać wartości ubrań udostępnionych pracownikom w okresie wyposażenia w strój służbowy do podstawy opodatkowania PIT, a także naliczać VAT należnego z tytułu nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników uznając, iż nie następuje powstanie nieodpłatnego świadczenia dla pracownika (w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (dalej: "Ustawa PIT"), ani nie ma miejsce nieodpłatne świadczenie usług lub przekazanie towarów podlegające opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu opodatkowania strojów służbowych udostępnionych pracownikom przez pracodawcę (pytanie Nr 3), natomiast w zakresie sposobu opodatkowania wartości stanowiącej cenę odsprzedaży stroju dla pracownika (pytanie Nr 5) zostanie wydana odrębna interpretacja.

Przedmiotowy wniosek w zakresie pytania dotyczącego ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych (pytanie Nr 1) oraz w zakresie pytań dotyczących ustawy o podatku od towarów i usług (pytanie Nr 2 i 4), został rozpatrzony odrębnymi rozstrzygnięciami.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 3.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Ustawy o PIT przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 11 ust. 2a ustawy o PIT wskazuje, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

* jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

* jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,

* jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku.

* w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Pojęcie "nieodpłatnych świadczeń" nie zostało zdefiniowane w ustawie o PIT. W doktrynie i orzecznictwie NSA przyjmuje się, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma w prawie podatkowym szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby - art. 353 Kodeksu cywilnego), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności przedsiębiorców, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest: - niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, - mające konkretny wymiar finansowy (por. wyroku NSA z dnia 18 marca 2009 r., sygn. II FSK 1838).

Zdaniem Spółki, opisane we wniosku udostępnienie pracownikom strojów nie spełnia definicji nieodpłatnego świadczenia. Przede wszystkim należy wskazać, iż noszenie udostępnionych strojów stanowi de facto obowiązek pracowników, dodatkowo przełożeniu pracowników posiadają prawo weryfikacji i ingerowania w sposób użytkowania ubrań w czasie pracy (tekst jedn.: dobór kolorów, dodatków, zestawień poszczególnych elementów stroju oraz akcesoriów, etc.). Co więcej przedmiotowe stroje przez cały okres wyposażenia pozostają własnością Spółki.

W rezultacie udostępnienie strojów pracownikom ma charakter - uwzględniając całą specyfikę branży odzieżowej - zbliżony do zaopatrzenia pracowników produkcyjnych w stosowną odzież roboczą, konieczną do efektywnego wykonania przypisanego im zadania. Skoro Spółka wymaga od pracownika dokonywania prezentacji sprzedawanych przez nią towarów, także za pośrednictwem własnego wizerunku i stylizacji, racjonalne wydaje się zapewnienia narzędzi i środków potrzebnych do realizacji tego obowiązku (czyli rzeczonych strojów i akcesoriów). Z tej perspektywy udostępnienie strojów stanowi więc formę umożliwienia pracownikom wypełniania obowiązków służbowych aniżeli przysporzenie majątkowe. Wnioskodawca pokreślił, iż abstrahując od biznesowego celu udostępnienia pracownikom strojów służbowych, zdaniem Spółki nie są spełnione także inne przesłanki charakteryzujące nieodpłatne świadczenie w rozumieniu Ustawy o PIT, tj.:

1. Ekwiwalentność świadczeń.

W opinii Wnioskodawcy, jak wynika z przedstawionej powyżej definicji, istotne znaczenie dla uznania danego świadczenia za nieodpłatne ma fakt, iż podmiot je otrzymujący nie jest obowiązany do żadnego wzajemnego świadczenia ani też nie ponosi kosztów związanych z otrzymanym świadczeniem. Pogląd taki zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 czerwca 2011 r., sygn. II FSK788/10: "Kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest więc to, że otrzymujący takie świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania jakiekolwiek świadczenia wzajemnego. Aby zatem dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne konieczne jest by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał."

W konsekwencji, aby uznać dane świadczenie za nieodpłatne, działanie świadczeniodawcy wiązać się musi z jego pozytywną wolą, tzn. że chce on przekazać świadczeniobiorcy świadczenie i czyni to nieodpłatnie. Natomiast przychód z nieodpłatnych świadczeń nie powstanie wtedy, gdy świadczenia są ekwiwalentne. Z taką sytuacją mamy do czynienia, gdy jedna ze stron przyjmuje jakąś teoretyczną korzyść, ale jednocześnie zobowiązuje się do innych świadczeń na rzecz drugiej strony.

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w interpretacjach organów podatkowych (por. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. ILPB2/415-436/11-2/WS, interpretacja Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 września 2011 r., sygn. IBPBI/2/423-711/11/MS). Przykładowo w interpretacji z dnia 08.08 2008 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB1/415-567/08-4/AJ) uznał, iż: "Jeżeli Wnioskodawca otrzymując możliwość korzystania z odzieży roboczej, materiałów biurowych oraz samochodu, udostępnionego przez Spółkę, jednocześnie zobowiązany będzie do wykonywania określonych czynności (zadań) na rzecz Spółki - w takim przypadku Wnioskodawca nie uzyska przychodów z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych."

Zdaniem Spółki, biorąc pod uwagę cytowane powyżej wyroki i interpretacje podatkowe, należy uznać, iż udostępnienie pracownikom przedmiotowych strojów służbowych nie spełnia definicji nieodpłatnego świadczenia ze względu na ekwiwalentny charakter stosunków łączących pracowników ze Spółką.

Hipotetycznie nie jest wykluczona możliwość użycia stroju przez pracownika poza miejscem pracy. W ocenie Spółki stanowi to element poboczny i stanowiący zdecydowaną mniejszość okresu wykorzystania w porównaniu z używaniem strojów w trakcie godzin pracy. Jednocześnie, aczkolwiek nie jest to zasadniczym celem wdrożonej Procedury, użycie stroju przez pracownika poza ścisłymi godzinami pracy (np. w drodze do pracy) nie eliminuje efektu promocyjnego dla produktów Spółki. Interesująca stylizacja może bowiem wzbudzić zainteresowanie potencjalnego klienta również w innym środowisku aniżeli sklep lub biuro Spółki, a przez to przyczynić się do wizyty takiej osoby w sklepie Spółki i zwiększenia sprzedaży jej towarów.

W każdym przypadku używania udostępnionego stroju pracownicy są zobowiązani do świadczeń wzajemnych, tj. prania, konserwacji i właściwego przechowywania odzieży oraz noszenia jej w sposób zapewniający wzrost rozpoznawalności marki i przychodów Spółki w przyszłości. Należy podkreślić, iż Spółka stale monitoruje sposób realizacji tych celów, np. poprzez stałe okresowe kontrole operacyjne w sklepach, które weryfikują dobór strojów noszonych przez pracowników. Podobnych ocen dokonują regularnie przełożeni pracowników biurowych

Spółka jeszcze raz podkreśliła, iż celem wprowadzenia Procedury nie była w żadnym wypadku chęć realizacji jakichkolwiek świadczeń na rzecz prywatnych (wyłącznie osobistych) potrzeb pracowników. Przekazywanie strojów służbowych pracownikom należy do polityki marketingowej całej Grupy, której zasadniczym celem jest reklama produktów Spółki. W rezultacie, aby skutecznie realizować ten cel Spółka była niejako zobowiązana do przekazywania strojów na rzecz pracowników. W odmiennym przypadku Spółka nie byłaby wstanie osiągnąć zakładanych celów reklamowych. W rezultacie, obydwie strony są wobec siebie zobowiązane do podejmowania określonych działań, w rezultacie nie można mówić o przysporzeniu majątkowym pracownika kosztem majątku Spółki.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy zaprezentowana w stanie faktycznym Procedura ma przede wszystkim na celu optymalizację formy i kosztów promocji własnych towarów, które wiązałyby się z zapewnieniem pracownikom strojów w celu ich noszenia (głównie w środowisku pracy) przy jednoczesnym zobowiązaniu pracowników do ich prania konserwowania etc. oraz późniejszym umożliwieniu odkupienia używanych ubrań po obniżonej cenie. Powyższe korzyści są możliwe do osiągnięcia wyłącznie dzięki zaprezentowanemu modelowi współpracy z pracownikami.

Biorąc pod uwagę powyższe świadczenia realizowane pomiędzy Spółką i pracownikami, należy uznać za wzajemne i w rezultacie udostępnienie ubrań pracownikom nie stanowi jednostronnego przysporzenia kosztem majątku Spółki.

2. Brak możliwości wyceny świadczenia.

Zdaniem Spółki, nieuzasadnione byłoby ustalenie wartości przychodu w wysokości odpowiadającej wysokości łącznych kosztów (dotyczących zarówno użytkowania strojów w trakcie pracy, jak i poza nią) jakie pracownik musiałby ponosić, gdyby chciał odpłatnie wypożyczyć ubrania. Świadczy o tym fakt, iż zgodnie ze stanowiskiem prezentowym przez organy podatkowe w interpretacjach podatkowych, przekazanie ubrań wyłącznie na cele służbowe nie stanowi przychodu po stronie pracownika (por. interpretacja Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 marca 2009 r., sygn. IPPB2/415-1633/08-2/MK). W konsekwencji koszt związany z użytkowaniem ubrania w trakcie wykonywania obowiązków służbowych nie powinien być wliczany do wartości świadczenia podlegającego opodatkowaniu, nawet jeżeli pracownik może potencjalnie wykorzystywać je w pewnym stopniu do celów prywatnych, co w ocenie Spółki nie ma praktycznie miejsca.

Na uzasadnienie zaprezentowanego powyżej stanowiska (o braku nieodpłatnego świadczenia dla pracownika nawet podczas noszenia stroju Spółki poza sklepem lub biurem, np. w drodze do i z pracy), Spółka odwołała się do podobnej sytuacji, akceptowanej przez organy podatkowej, a dotyczącej wykorzystywania samochodów służbowych do dojazdów pracowników do pracy i z pracy, którzy jednocześnie są zobowiązani przez pracodawcę do garażowania samochodu w miejscu zamieszkania. W praktyce organów podatkowych akceptowane jest stanowisko, iż do przychodu ze stosunku pracy nie zalicza się świadczeń z tytułu nieodpłatnego korzystania z samochodu służbowego w związku z przejazdem z wyznaczonego miejsca garażowania do miejsca pracy w celu wykonywania obowiązków służbowych. Takie wykorzystanie samochodu nie ma bowiem cech użytku prywatnego. Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacjach Ministra Finansów. Przykładowo, w interpretacji z dnia 1 września 2011 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB2/415-642/11-2/JK stwierdził, iż: "przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem pracy (siedzibą Spółki lub innym miejscem wykonywania pracy) - które będą realizacją zadań służbowych - nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartości nie będzie można uważać za podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód pracowników ze stosunku pracy."

W ocenie Spółki, analogiczna sytuacja ma miejsce w przypadku pracowników, skoro nałożony jest na nich obowiązek utrzymania higieny i konserwacji stroju służbowego to jego noszenie "do miejsca" realizacji tego obowiązku (znajdującym się poza fizycznym miejscem pracy) nie powinno być uznawane za realizowanie potrzeb osobistych pracownika, a zasadniczo być traktowane jako czynność umożliwiająca realizację ciążącego na pracowniku zobowiązania. Zdaniem Spółki, samo dopuszczenie możliwości wykorzystywania strojów służbowych przez pracowników poza godzinami pracy nie powinno z powyższych powodów determinować powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W celu określenia rzeczywistej wartości przysporzenia majątkowego po stronie pracownika konieczne jest ustalenie proporcji w jakiej stroje są wykorzystywane dla celów służbowych i wyłącznie prywatnych. Jednakże jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka nie jest wstanie monitorować sposobu wykorzystywania ubrań poza pracą oraz uznać, iż ma ono wyłącznie na celu zaspokojenie potrzeb osobistych pracownika. W przepisach podatkowych brak jest także stosownych regulacji, które wskazywałby sposób ustalenia powyższej proporcji.

Spółka nie dysponuje także żadnymi danymi dotyczącymi cen stosowanych w podobnych transakcjach (w tym nie jest transakcją porównywalną usługa wydzierżawienia ubrań). W szczególności, w analizowanym przypadku za wartość świadczenia na rzecz pracowników nie można uznać wartości rynkowej przekazywanych strojów. Pozostają one bowiem cały czas własnością Spółki, która jedynie wyposaża w nie pracowników na zdefiniowany okres czasu, pod warunkiem ich późniejszego zwrotu do Spółki. W rezultacie Spółka nie ma możliwości zweryfikowania rynkowej ceny usług tego typu, która mogłaby być podstawą do obliczenia przychodu według metod wskazanych w art. 11 ust. 2 i 2a Ustawy o PIT. W przypadku negatywnej odpowiedzi Ministra Finansów na postawione pytanie, Spółka byłaby zmuszona do ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników wyłącznie na podstawie subiektywnych oszacowań. Obliczony w ten sposób przychód mógłby odbiegać od rzeczywistej wartości przysporzenia po stronie pracowników.

Biorąc pod uwagę powyższe, w tym zakresie Spółka podziela w pełni stanowisko wyrażone w wyroku NSA z dnia 14 kwietnia 2011 r. (sygn. II FSK 2147/09); " (...) Jeśli zatem świadczenia mają charakter niesprecyzowany, co do wielkości, potencjalny i warunkowy, kwalifikowanie ich jako przychodu ze stosunku pracy razi dowolnością interpretacji przepisów. Naczelny Sąd Administracyjny w całej rozciągłości podziela tezę, iż przychód nie może zostać hipotetycznie przypisany en bloc. Przeciwnie, powinien on poddawać się weryfikacji w sensie możności jego wyliczenia i skonkretyzowania. Tylko taki punkt widzenia odpowiada zasadom określonym w art. 2 i art. 217 Konstytucji RP."

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane w innym wyroku NSA z dnia 11 kwietnia 2012 r., dotyczącym kwestii opodatkowania PIT opłacania przez pracodawców kosztów przejazdu pracowników do pracy (sygn. II FSK 1724/10): "Skoro zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., warunkiem uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jest otrzymanie tego świadczenia, to w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w powołanych przepisach."

Zgodnie z uwagami przedstawionymi powyżej, stan taki (tekst jedn.: użytkowanie udostępnionego stroju na potrzeby wyłącznie prywatne) w praktyce nigdy nie mam miejsca, gdyż noszenie stroju służbowego przez pracownika poza godzinami pracy nie wyłącza jego reklamowo-promocyjnego działania dla Spółki. W związku z powyższym, zdaniem Spółki okresowe udostępnienie strojów służbowych na rzecz pracowników nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Spółka podkreśliła, iż powyższe ustalenia dotyczą zarówno pracowników zatrudnionych przez Spółkę, jak i inne spółki z Grupy, którzy świadczą określone obowiązki na rzecz Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie zaś do pkt 9 tegoż artykułu źródłem przychodów są również inne źródła.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mającym swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Według art. 12 ust. 3 omawianej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór.

Z treści powołanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego, ale jedynie w sytuacji, gdy pracownik obowiązany jest do używania takiego ubioru. Pracodawca może podjąć decyzję o używaniu przez pracownika stosownej odzieży służbowej-reprezentacyjnej, ale odzież taka musi spełniać określone wymogi. Obowiązek taki winien być nałożony przez pracodawcę na podstawie przepisów wewnątrzzakładowych, np. w formie uchwały zarządu, polecenia dyrekcji, regulaminu pracy itp.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego ani też pojęcia umundurowania, jednakże ustawa wyraźnie wskazuje na obowiązek używania ubioru służbowego jako przesłankę do zastosowania powyższego zwolnienia.

Z uwagi na brak w niniejszej ustawie definicji ubioru (odzieży) służbowego rozstrzygnięcia, co może być elementem ubioru służbowego, czy też w jakich przypadkach ubiór pracownika uznaje się za służbowy, należy dokonywać zatem w oparciu o językowe znaczenie słów "ubiór" i "służbowy". Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem "ubrania" - "to, co się nosi; ubranie, strój", "służbowy" - "dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy". Wobec powyższego uznać należy, iż odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy jest obowiązkiem pracownika. Ubiór służbowy powinien charakteryzować się jakimś stopniem wyróżnienia powodującym, że niemożliwe czy też niecelowe byłoby używanie go na potrzeby prywatne pracownika, a to oznacza, że winien być wykorzystywany jedynie do celów związanych z wykonywaniem obowiązków powierzonych w ramach stosunku pracy.

Od podatku dochodowego zwolniony jest również - wypłacany pracownikom - ekwiwalent pieniężny przeznaczony na zakup we własnym zakresie umundurowania albo ubioru służbowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zajmuje się sprzedażą odzieży oraz akcesoriów. Spółka planuje wdrożenie stosownej procedury, która regulowałaby kwestię udostępniania i korzystania z ubrań przez pracowników Spółki. Planowana procedura udostępniania strojów przewiduje, iż pracownikom mogą być udostępniane tylko i wyłącznie ubrania z aktualnej kolekcji, co jest zgodne z wytycznymi obowiązującymi w Grupie. Dodatkowo w procedurze zostaną zawarte zasady wydawania i zwrotu odzieży i akcesoriów. Ubrania udostępniane pracownikom nie różnią się od tych sprzedawanych w sklepach dla klientów. De facto są to produkty aktualnie dostępne w sklepach Spółki. W szczególności nie zawierają one charakterystycznych cech takich jak naszywki, odmienny kolor, napisy reklamowe, etc. Są one jednak oznaczone logo Spółki umieszczonym na metce produktu.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż udostępnienie pracownikom przedmiotowych strojów służbowych nie spełnia definicji nieodpłatnego świadczenia ze względu na ekwiwalentny charakter stosunków łączących pracowników ze Spółką. Zaprezentowana w stanie faktycznym procedura ma przede wszystkim na celu optymalizację formy i kosztów promocji własnych towarów, które wiązałyby się z zapewnieniem pracownikom strojów w celu ich noszenia (głównie w środowisku pracy) przy jednoczesnym zobowiązaniu pracowników do ich prania konserwowania etc. oraz późniejszym umożliwieniu odkupienia używanych ubrań po obniżonej cenie. Biorąc pod uwagę powyższe świadczenia realizowane pomiędzy Spółką i pracownikami, należy uznać za wzajemne i w rezultacie udostępnienie ubrań pracownikom nie stanowi jednostronnego przysporzenia kosztem majątku Spółki.

Należy zauważyć, iż w praktyce, w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał bądź uzyska podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy zatem również świadczenia pokrywane przez pracodawcę - Wnioskodawcę - polegające na udostępnianiu i korzystaniu przez pracowników Spółki ze strojów służbowych.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowe stroje służbowe nie różnią się od tych sprzedawanych w sklepach dla klientów, tj. nie zawierają charakterystycznych cech takich jak naszywki, odmienny kolor, napisy reklamowe, a także nie jest wykluczona możliwość użycia stroju przez pracownika poza miejscem pracy, stwierdzić należy, iż wartość odzieży przekazywanej nieodpłatnie pracownikom przez Wnioskodawcę nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Logo firmy na tym ubraniu umieszczone na metce nie może być wyłącznym kryterium decydującym o możliwości zastosowania przedmiotowego zwolnienia. Logo na ubraniu jest jednym z elementów ubioru służbowego, jednakże nie jedynym, który ma przesądzać o charakterze ubioru, do którego noszenia zobligowani są pracownicy w trakcie wykonywania obowiązków służbowych.

Wobec braku przepisów zwalniających to świadczenie z opodatkowania stanowi ono, co do zasady, przychód podatkowy. Na gruncie prawa podatkowego, przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest bowiem każda forma przysporzenia majątkowego, tzn. zarówno pieniężna, jak i niepieniężna.

Powyższe świadczenia ponoszone za pracowników niewątpliwie należą do przychodów uzyskanych przez nich ze stosunku pracy, w ramach wykonywanych na rzecz Wnioskodawcy działań promocyjnych i reklamowych, za które pracownik otrzymuje właśnie te świadczenia. Jak bowiem wynika z wniosku, Wnioskodawca udostępnia pracownikom nieodpłatnie ubrania po to, aby eksponować produkty z najnowszej kolekcji, promować je, powodując zwiększenie zintegrowania i większej identyfikacji pracowników ze Spółką, a w konsekwencji wzrost przychodów Spółki. Świadczenia te stanowią zatem - poprzez sfinansowanie konkretnych rzeczy pracownikom - zapłatę za czynności promocyjno-reklamowe wykonywane na rzecz Spółki przez jej pracowników.

Mając na względzie opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że sfinansowanie przez Wnioskodawcę pracownikom stroju służbowego stanowić będzie przychód pracowników ze stosunku pracy. Przychodem pracownika będzie przypadająca na niego wartość pieniężna świadczenia w naturze, ustalona według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców, zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tej też przyczyny wartość tych świadczeń należy zaliczyć do przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownicy ci osiągają bowiem określoną korzyść finansową, w zamian za świadczone - jak wynika to z treści wniosku - na rzecz Wnioskodawcy działania promocyjne i reklamowe. Skoro zatem ww. świadczenia przekazywane są po to, aby pracownicy promowali firmę i ją reklamowali, to nie można uznać rzeczonych świadczeń za świadczenia nieodpłatne. Świadczenia te są bowiem formą wynagrodzenia pracowników za działanie na rzecz firmy.

W konsekwencji więc Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy wskazać, że w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Artykuł 32 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Z kolei art. 38 ust. 1 cyt. ustawy wskazuje, iż płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (...).

Artykuł 42 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (...).

Wobec powyższego Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z ww. przepisami.

Natomiast w stosunku do pracowników zatrudnionych przez inna polską spółkę, z którymi Wnioskodawcy nie wiąże żadna umowa, stwierdzić należy, co następuje.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Mając na uwadze przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać, że korzyści jakie uzyskają od Wnioskodawczyni pracownicy innych spółek z tytułu udostępnienia im ubrań z aktualnej kolekcji, będą stanowiły dla nich realne przysporzenie majątkowe i przez to podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi, że ww. przysporzenie nie zostało zaliczone do pozostałych źródeł przychodu, Wnioskodawca będzie zobowiązany zakwalifikować je do przychodów z innych źródeł i wykazać w informacji PIT-8C. Zgodnie bowiem z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądowych oraz interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zapadły one w indywidualnych sprawach osób, które się o nie ubiegają i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.