IPPB4/415-735/10-2/MP - Możliwość opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zadośćuczynienia zasądzonego w wyroku sądowym.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2010 r. (data wpływu 20 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zadośćuczynienia przyznanego na podstawie wyroku sądowego - jest prawidłowe.

W dniu 20 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zadośćuczynienia przyznanego na podstawie wyroku sądowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2006 r. Wnioskodawczyni uległa wypadkowi w szkole na zajęciach w-f, w wyniku którego jest osobą jednooczną. Po wniesieniu sprawy do sądu - wyrokiem z dnia 6 maja 2010 r. zasądzono na rzecz Wnioskodawczyni kwotę w wysokości 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami, 300 zł zwrot kosztów sądowych oraz 2.538 zł (koszty leczenia, przejazdów do klinik, wizyt u lekarzy) wraz z odsetkami. Obecnie Wnioskodawczyni zamierza podjąć naukę jako studentka pierwszego roku i przez najbliższe pięć lat kontynuować naukę systemem dziennym, co wyklucza podjęcia przez nią pracy. Jednocześnie Wnioskodawczyni podkreśla, iż zasądzone zadośćuczynienie i odszkodowanie ma charakter jednorazowy. Wnioskodawczyni nie otrzymuje stałej renty, ani innych świadczeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy powyższe zadośćuczynienie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedmiotowe zadośćuczynienie nie powinno być opodatkowane, ponieważ Minister Finansów utożsamia je z odszkodowaniem, które nie podlega opodatkowaniu, ponieważ jest zasądzone wyrokiem Sądu Powszechnego. W opinii Wnioskodawczyni zadośćuczynienie jest to rekompensata za szkodę niematerialną (w przypadku Wnioskodawczyni szkoda zdrowotna - utrata widzenia jednym okiem).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższa regulacja prawna wyraża zasadę powszechności opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w aspekcie przedmiotowym, konsekwencją czego jest opodatkowanie wszelkiego rodzaju dochodów, z wyjątkiem dochodów zwolnionych - wyraźnie wskazanych przez przepisy.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Natomiast w myśl art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Stosownie do art. 445 § 1 Kodeksu w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Podkreślenia wymaga, że zadośćuczynienie, analogicznie jak odszkodowanie, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody. Zadośćuczynienie i odszkodowanie ma służyć naprawieniu uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych (zarówno materialnych jak i niematerialnych).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni uległa wypadkowi, w wyniku którego jest osobą jednooczną. Po wniesieniu sprawy do sądu - wyrokiem z dnia 6 maja 2010 r. zasądzono na Jej rzecz kwotę w wysokości 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami, 300 zł zwrot kosztów sądowych oraz 2.538 zł (koszty leczenia, przejazdów do klinik, wizyt u lekarzy) wraz z odsetkami.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy należy zatem stwierdzić, iż przyznana Wnioskodawczyni, wyrokiem Sądu z dnia 6 maja 2010 r., kwota pieniężna z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, stanowi przychód podlegający zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Panią do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni, w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.