IPPB4/415-67/12-2/SP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2012 r. (data wpływu 24 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diet otrzymanych przez pracownika portugalskiej spółki - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diet otrzymanych przez pracownika portugalskiej spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca do momentu przeniesienia centrum interesów życiowych do Polski, tj. do dnia 30 listopada 2010 r. posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Portugalii. Wnioskodawca jest pracownikiem portugalskiej spółki M., C. S.A. W okresie od 18 lutego 2010 r. do 30 listopada 2010 r. odbywał na polecenie pracodawcy podróże służbowe z Portugalii do Polski, w czasie których nadzorował pracę polskiej spółki córki M. Polska Sp. z o.o.

W okresie od 18 lutego 2010 r. do 30 listopada 2010 r. Wnioskodawca spędził w Polsce 227 dni (wliczając dni przyjazdów i wyjazdów z Polski). Konsekwentnie, na mocy art. 15 ust. 2 lit. a) Konwencji między RP a Republiką Portugalską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, jego portugalskie wynagrodzenie za powyższy okres, w części przypadającej proporcjonalnie na dni robocze spędzone w Polsce, zostało opodatkowane w Polsce.

Dnia 29 listopada 2010 r. zawarto trójstronne porozumienie pomiędzy spółką portugalską, spółką polską i Wnioskodawcą, na mocy którego został on oddelegowany do pracy w polskiej spółce na stanowisku dyrektora w okresie od 1 grudnia 2010 r. do 31 listopada 2012 r. (konsekwentnie, od 1 grudnia 2010 r. 100% otrzymywanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia podlega opodatkowaniu w Polsce).

Z tytułu odbywanych w okresie luty - listopad 2010 r. podróży służbowych do Polski Wnioskodawca otrzymywał od portugalskiego pracodawcy diety (w łącznej wysokości EUR 8.032) oraz zostały mu zapewnione bezpłatne noclegi w Polsce (w okresie luty - sierpień 2010 r. przez portugalskiego pracodawcę, a od września 2010 r. - przez stronę polską). Wnioskodawca nie otrzymywał bezpłatnego wyżywienia w trakcie podróży służbowych do Polski. Od 1 grudnia 2010 r. nie otrzymuje diet, a finansowane przez spółkę polską zakwaterowanie podlega opodatkowaniu w Polsce.

W skład wynagrodzenia Wnioskodawcy, zarówno w okresie wykonywania przez niego pracy w Portugalii (tj. na pasku wynagrodzeń za styczeń 2010 r.), jak i w miesiącach następnych (tj. w ciągu całego 2010 oraz w 2011 r.) wchodzi stały składnik "Subsidio de Refeicao" - dodatek na lunch. Składnik ten podlegał opodatkowaniu w Polsce zarówno w miesiącach luty - listopad 2010 r., jak również od grudnia 2010 r. do chwili obecnej, gdyż nie ma on związku ze świadczeniem przez Wnioskodawcę pracy w Polsce (dodatek ten otrzymują standardowo wszyscy pracownicy spółki M. albo w formie kuponów na lunch albo w gotówce). Natomiast diety otrzymywane przez Wnioskodawcę w okresie odbywania podróży służbowych do Polski to "Ajudas de Custo Estrangeiro" - diety zagraniczne.

Wypłacone Wnioskodawcy w Portugalii w okresie luty - listopad 2010 r. diety zagraniczne nie zostały opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce. Wnioskodawca złożył we wrześniu 2011 r. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zwolnienia diet otrzymanych od portugalskiego pracodawcy z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce. W wydanej dnia 15 grudnia 2011 r. interpretacji indywidualnej (IPPB4/415-713/11-8/SP) uznano stanowisko podatnika za nieprawidłowe, stwierdzając że: "diety wypłacone Wnioskodawcy przez portugalskiego pracodawcę z tytułu podróży służbowych z Portugalii do Polski będą stanowiły przychód z tytułu pracy najemnej. Przychód ten korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonych w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej (tj. dotyczących podróży służbowej na obszarze kraju i poza granicami kraju)."

W związku z powyższym, Wnioskodawca zamierza złożyć korektę zeznania podatkowego PIT-36 za 2010 r. i uwzględnić w niej dodatkowy przychód z tytułu odpowiedniej części diet zagranicznych jako podlegający opodatkowaniu w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Do jakiej wysokości określonej w odpowiednich rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej dotyczących podróży służbowej na obszarze kraju lub poza granicami kraju, wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są diety otrzymane przez pracownika portugalskiej spółki z tytułu podróży służbowych odbywanych z Portugalii do Polski.

Zdaniem Wnioskodawcy, w art. 77^{5 §} 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. Nr 21 z 1998 r. poz. 94 z późn. zm.) ustawodawca określił, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedzibą pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Zgodnie z § 3 i § 4 powołanego artykułu, warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu poza sferą budżetową, określa się w układzie zbiorowym pracy, w regulaminie wynagradzania lub w umowie o pracę, z zastrzeżeniem, że ich postanowienia nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika zatrudnionego w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej. Natomiast w przypadku gdy układ zbiorowy pracy. regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera warunków wypłacania należności z tytułu podróży służbowej, na mocy 55 cytowanego artykułu, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów rozporządzeń dotyczących pracowników sfery budżetowej (czyli w przypadku zagranicznej podróży służbowej, w odpowiednio wyższych kwotach).

Powyższe zdaniem podatnika oznacza, że intencją ustawodawcy wyrażoną w art. 77⁵ Kodeksu pracy było przyznanie każdemu pracownikowi odbywającemu podróż służbową (zarówno na obszarze kraju jaki poza jego granicami) prawa do diety w wysokości nie niższej niż za dobę podróży służbowej na obszarze kraju.

Stosownie do § 4 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, dieta jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży i wynosi 23 zł za dobę podróży (Dz. U. Nr 236 z 2002 r. poz. 1990z późn. zm., dalej: rozporządzenie dot. podróży służbowej na obszarze kraju).

Z kolei na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z dnia 25 marca 2010 r., Dz. U. Nr 51 poz. 307; dalej ustawa o p.d.o.f.), wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Do wymienionych przepisów, oprócz powołanego powyżej rozporządzenia dot. podróży służbowej na obszarze kraju, zalicza się również rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, które ustala wysokość diety za dobę podróży w poszczególnych państwach (m.in. dla Portugalii dieta wynosi EUR 43). Ponieważ jednak rozporządzenie dotyczy podróży służbowych z Polski za granicę, nie zawiera ono wysokości diety przysługującej za dobę podróży służbowej zza granicy do Polski.

Niemniej jednak, jak wykazano powyżej, na podstawie przepisu art. 77⁵ ustawy - Kodeks pracy, pracownik powinien mieć prawo do diet za dobę krajowej lub zagranicznej podróży służbowej, w wysokości nie niższej niż wynikająca z aktualnego brzmienia przepisów rozporządzenia dot. podróży służbowej na obszarze kraju. Dlatego też, zdaniem podatnika, ma on prawo do zwolnienia z opodatkowania części diet zagranicznych otrzymanych z tytułu podróży służbowych z Portugalii do Polski, w wysokości 23 zł za każdą dobę podróży służbowej do Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl art. 3 ust. 2a powołanej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a tej ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca do momentu przeniesienia centrum interesów życiowych do Polski, tj. do dnia 30 listopada 2010 r. posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Portugalii. W okresie od 18 lutego 2010 r. do 30 listopada 2010 r. odbywał na polecenie portugalskiego pracodawcy podróże służbowe z Portugalii do Polski, zatem w przedmiotowej sprawie należy uwzględnić uregulowania zawarte w Konwencji miedzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Portugalską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzoną w Lizbonie dnia 9 maja 1995 r. (Dz. U. z 1998 r. Nr 48, poz. 304).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo i każdą jego jednostkę terytorialną lub administracyjną lub władzę lokalną. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie.

Natomiast stosownie do art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

Wypłacone diety z tytułu podróży służbowej w sposób nieodzowny wiążą się z istniejącym stosunkiem pracy i traktowane winny być zatem jako przychody z tytułu pracy najemnej i opodatkowane na zasadach, jak dla wypłacanego wynagrodzenia.

W myśl art. 15 ust. 1 Konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ww. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

Pobyt Wnioskodawcy na terytorium Polski od 18 lutego do 30 listopada 2010 r. wyniósł 227 dni, a diety za czas podróży służbowych za ww. okres wypłacał portugalski pracodawca. W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione przesłanki wymienione w ww. ust. 2 art. 15 Konwencji, zatem otrzymane przez Wnioskodawcę diety podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji w państwie źródła (w Polsce) i w państwie zamieszkania (w Portugalii).

Dla opodatkowania przedmiotowych należności w Polsce, należy wziąć pod uwagę regulacje zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Należy zauważyć, że przedmiotowe zwolnienie jest limitowane. Wysokość diet i innych należności za czas podróży służbowej, co do których pracodawca może zastosować zwolnienie od podatku dochodowego wyznaczają - w przypadku podróży krajowych - przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.), natomiast w przypadku podróży zagranicznych - rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Wyjątek od powyższej reguły stanowią jedynie przypadki, w których wysokość świadczeń z tytułu podróży służbowej pracownika określają odrębne ustawy.

Zgodnie z § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej krajowej, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

Na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży krajowej pracownikowi przysługuje dieta obliczona w wysokości i na zasadach określonych w § 4 ww. rozporządzenia.

W myśl § 4 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, dieta jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży i wynosi 23 zł za dobę podróży. Dieta m.in. nie przysługuje, jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie (§ 4 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z ust. 2 § 4 ww. rozporządzenia, należność z tytułu diet oblicza się za czas od rozpoczęcia podróży (wyjazdu) do powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania, w następujący sposób:

W myśl § 8a ust. 3 ww. rozporządzenia, do rozliczenia kosztów podróży pracownik załącza dokumenty (rachunki) potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli uzyskanie dokumentu (rachunku) nie było możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania.

Zatem należności wypłacone pracownikom odbywającym podróż służbową krajową w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, obejmujące m.in. diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, noclegi, dojazdy, a także inne udokumentowane wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego do wysokości określonej ww. rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie podróży służbowej na obszarze kraju.

Zgodnie natomiast z przepisem § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Czas pobytu pracownika za granicą liczy się w różny sposób, w zależności od rodzaju środka komunikacji jakim pracownik podróżuje (§ 3 rozporządzenia). Czas pobytu pracownika poza granicami kraju liczy się przy podróży odbywanej środkami komunikacji:

Czas zagranicznej podróży służbowej liczy się w sposób ciągły od chwili przekroczenia granicy w drodze za granicę do chwili jej przekroczenia w drodze powrotnej, natomiast czas podróży krajowej obejmujący czas dojazdu do granicy państwa oraz powrotu z zagranicy do miejsca określonego przez pracodawcę jako miejsce zakończenia delegacji przypadające w różnych dobach należy liczyć odrębnie dla każdej z tych podróży.

Mając powyższe na uwadze, odbycie zagranicznej podróży służbowej łączy się w wielu przypadkach z odbyciem podróży krajowej.

Stosownie do § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, dieta jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.

Wysokość diety za dobę podróży w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia (§ 4 ust. 2 ww. rozporządzenia).

W myśl § 4 ust. 3 cytowanego rozporządzenia, dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży.

Jak stanowi ust. 4 § 4 rozporządzenia, dietę oblicza się w następujący sposób:

Zgodnie z § 5 ww. rozporządzenia, pracownikowi, który otrzymuje za granicą bezpłatne całodzienne wyżywienie lub gdy wyżywienie opłacone jest w cenie karty okrętowej (promowej), przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 4 ust. 4.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego, do wyjaśnienia tej kwestii należy posłużyć się treścią art. 77^{5 §} 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Jednocześnie należy zauważyć, iż zgodnie z art. 77^{5 §} 3-4 Kodeksu pracy, pracodawcy spoza sfery budżetowej mogą określać warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju w drodze postanowień układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania, z tym jednakże, że nie mogą oni ustalać diet za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż diety z tytułu podróży służbowej zarówno na obszarze kraju, jak i poza granicami określonej dla pracownika sfery budżetowej.

Co do zasady zatem, obowiązujące u pracodawcy zakładowe regulacje mogą przewidywać bardziej korzystne warunki zwrotu należności za podróże służbowe niż wynikające z przepisów wydanych na podstawie art. 77^{5 §} 2 Kodeksu pracy. W takiej sytuacji pracownik będzie uprawniony do otrzymania zwrotu poniesionych przez siebie wydatków na warunkach określonych w regulacjach zakładowych, bądź określonych w umowie o pracę.

Nie zmienia to jednak faktu, iż na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ze zwolnienia od podatku będzie korzystała wyłącznie ta część otrzymanego zwrotu, która nie przekroczy diety z tytułu podróży służbowych określonych w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji stanu faktycznego, należy zauważyć, iż ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do wysokości diety i innych należności za czas podróży służbowej pracownika, określonych w przepisach ustaw, bądź w przywołanych powyżej rozporządzeniach.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż diety otrzymane przez Wnioskodawcę - pracownika portugalskiej spółki, z tytułu podróży służbowych odbywanych z Portugalii do Polski będą korzystały ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych do wysokości określonych w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

W związku z powyższym nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż ma on prawo do zwolnienia z opodatkowania części diet zagranicznych otrzymanych z tytułu podróży służbowych z Portugalii do Polski, w wysokości 23 zł za każdą dobę podróży służbowej do Polski, gdyż jak wyżej wskazano w przedmiotowej sprawie znajdą również zastosowanie uregulowania zawarte w rozporządzeniu dotyczącym podróży zagranicznej.

Zatem przy ustalaniu wysokości diety z tytułu podróży służbowej z Portugalii do Polski, która będzie korzystała ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy, Wnioskodawca winien uwzględnić przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega bowiem regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę spełnienia przez Wnioskodawcę przesłanek zastosowania zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych diety z tytułu podróży służbowych. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest bowiem sam przepis prawa. Wobec tego, wydając przedmiotową interpretację oparto się na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym. W przypadku, gdy w toku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwe organy ustalą, że przytoczony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, to wówczas Wnioskodawca nie będzie mógł ze skutkiem prawnym powołać się na niniejszą interpretację.

W tym miejscu należy zauważyć, że interpretacja przepisów prawa podatkowego to czynność uprawnionego organu, która w odróżnieniu od aktu administracyjnego (decyzji) nie jest co do zasady skierowana wprost na wywołanie skutków prawnych, lecz stanowi ocenę stanowiska wnioskodawcy bądź wskazanie prawidłowego stanowiska, z uzasadnieniem prawnym, przy uwzględnieniu stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych przedstawionych przez zainteresowanego we wniosku o interpretację. Wydając interpretację organ nie rozstrzyga o prawach i obowiązkach podatkowych wnioskodawcy wynikających z danego stanu faktycznego czy przyszłego zdarzenia, a jedynie czy dany podmiot, w danych warunkach, w istniejącym stanie prawnym, postąpił lub postąpi prawidłowo, a więc zgodnie z prawem podatkowym. Celem interpretacji jest przekazanie informacji o zastosowaniu przepisów prawa podatkowego w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego przedstawionego przez podmiot składający wniosek o wydanie interpretacji. Organ udzielając interpretacji przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez wnioskodawcę. Interpretacja nie jest aktem stanowiącym o obowiązkach płynących z określonej normy prawnej, nie zawiera wyraźnie wyodrębnionych i skonkretyzowanych obowiązków nałożonych na podatnika, a odnosi się jedynie do ocen prawnych dokonanych wcześniej przez tego podatnika.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.