IPPB4/415-63/13-3/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2013 r. (data wpływu 28 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego, wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest prawidłowe.

W dniu 28 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego, wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka (Wnioskodawca) będąc pracodawcą tworzy zgodnie z odrębnymi przepisami Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej "ZFŚS"). W ramach świadczeń na rzecz pracowników z ZFŚS finansowane są zgodnie z polityką Spółki oraz w zgodzie z przepisami ustawy o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych różnego rodzaju przedsięwzięcia związane z wypoczynkiem, działalnością kulturalno-oświatową, sportowo-rekreacyjną. Spółka podjęła decyzję o przystąpieniu do programu oferowanego przez firmę B. S.A. tzw. Karta, stanowiącym program świadczeń z zakresu sportu i rekreacji. W ramach programu Kart Pracownicy Wnioskodawcy otrzymują imienne identyfikatory (Kartę) zapewniające nielimitowany dostęp do wskazanych na stronie internetowej (www..pl) obiektów sportowych, tj. klubów fitness, pływalni itp. w całym kraju. Zgodnie z zasadami programu Karta jest kartą imienną i nie może być udostępniana innym osobom. Z kart tych nie można korzystać w celach zarobkowych. Koszty nabycia prawa do skorzystania z tego typu usług w części opłacane są przez pracownika, w części zaś ponoszone są przez pracodawcę (Wnioskodawcę). Wnioskodawca dofinansowuje koszt uczestnictwa w programie w całości ze środków ZFŚS. Niepokryta z ZFŚS część należnego organizatorom programu M. wynagrodzenia pokrywana jest przez pracownika - Wnioskodawca dokonuje stosownego potrącenia przy wypłacie za dany miesiąc i spłaca zobowiązania wobec dostawcy z tytułu nabycia wymienionych świadczeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące zdarzenia przyszłego. W zakresie stanu faktycznego zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość uczestnictwa pracowników w programie M. (Karty) dofinansowana przez pracodawcę wyłącznie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych podlega zwolnieniu od podatku do wysokości nieprzekraczającej dla jednego pracownika w roku podatkowym kwoty 380,00 zł zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca jako Płatnik nie ma obowiązku obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od pracowników, w przypadku gdy wartość dofinansowania przyznanego pracownikowi nie przekracza 380 zł w ciągu roku.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę. Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czyich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenie majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne. Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy - w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 125, poz. 1037) wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Przepis ten ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2009 r.

Jak wynika z przytoczonego przepisu skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

Podkreślenia wymaga, iż użyte w tym przepisie sformułowanie "sfinansowane w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych" oznacza, że pracodawcy są ze swej strony zobligowani do finansowania lub współfinansowania świadczeń na rzecz pracownika wyłącznie z wymienionych w tym przepisie funduszy. Przepis ten zatem określa źródło finansowania świadczeń rzeczowych, uznając że dla zastosowania zwolnienia od podatku koniecznym jest, aby pracodawca nie sfinansował tych świadczeń z innych źródeł niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ustawodawca nie odnosi się natomiast do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych, tj. możliwe jest zarówno pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń, bądź częściowe jego sfinansowanie z wymienionych w przepisie źródeł.

W ocenie Spółki, w sytuacji przedstawionej w stanie faktycznym wniosku określone powyżej przesłanki są spełnione. Współfinansowanie przez Spółkę kosztów zakupu imiennej Karty - karty wstępu do korzystania z infrastruktury i usług określonych placówek sportowo-rekreacyjnych stanowi świadczenie rzeczowe, nie będące innym znakiem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 67. Imienna karta wstępu jest rodzajem karnetu, biletu, uprawniającego korzystającego do uczestnictwa w ściśle określonym programie sportowo-rekreacyjnym, obejmującym możliwość korzystania ze świadczeń oferowanych w wyznaczonych obiektach. Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w stanowisku wyrażonym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji prawa podatkowego z dnia 27 kwietnia 2009 r. sygn. ILPB1/415-184/09-2/AMN: "współfinansowanie przez Wnioskodawcę z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych kosztów uczestnictwa pracownika w Programie Sportowo-Rekreacyjnym (zakupu imiennej karty wstępu do obiektów sportowych - klubów fitness, pływalni) do wysokości 380 zł rocznie, w sytuacji gdy pracownik otrzymuje ww. karty za częściową odpłatnością wynoszącą 60% opłaty, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy dodać, że wartość sfinansowanych, świadczeń rzeczowych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszu związków zawodowych nie może przekroczyć w roku podatkowym 380 zł".

Podobne stanowisko zajął także Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 27 lutego 2008 r. (sygn. ITPB2/415-13b/08/TJ), stwierdzając: "ze zwolnienia w limitowanej wysokości korzystają (...) świadczenia o charakterze rzeczowym, do których zaliczyć można karnety na basen czy fitness. Karnety takie, które uznaje się za rodzaj abonamentu na imprezy rozrywkowe, karty lub bloczek z kuponami, biletami wstępu, nie uprawniają bowiem posiadacza do ich wymiany na usługę lub towar, lecz umożliwiają mu skorzystanie ze ściśle oznaczonego świadczenia. Z tego względu nie mogą być uznane za "inne znaki", w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy podatkowej. Zakres dokonanego dofinansowania pozostaje bez znaczenia dla skorzystania z omawianego zwolnienia."

Stanowisko Spółki zostało potwierdzone także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26 listopada 2009 r. sygn. IBPBII/2/415-886/09/NG, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 grudnia 2010 r. sygn. IPPB4/415-714/10-2/MP oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 kwietnia 2012 r. sygn. IPPB4/415-124/12-2/JK3.

Konkludując, zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie przekazane pracownikom w postaci dofinansowania z ZFŚS Kart, będzie przychodem pracownika ze stosunku pracy, w związku z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia, przy czym przychód ten będzie korzystać ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kwoty 380,00 zł (kwota ta obejmuje wartość rzeczowych i pieniężnych świadczeń otrzymanych w skali całego roku podatkowego). Na Spółce będzie ciążył obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych dopiero w sytuacji gdy wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika przekroczy w ciągu roku kwotę 380,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że interpretacje te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.