IPPB4/415-624/13-2/JK2

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2013 r. (data wpływu 23 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania kosztów wyżywienia ponoszonych przez pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania kosztów wyżywienia ponoszonych przez pracowników.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zajmuje się sprzedażą hurtową sprzętu biurowego na terenie Polski oraz za granicą. W związku z tym pracownicy Spółki w celu pozyskiwania nowych klientów a także utrzymywania kontaktów z dotychczasowymi klientami odbywają podróże służbowe w kraju i za granicą. Wnioskodawca zatrudnia pracowników na umowę o pracę stąd też stosuje zasady przewidziane w Kodeksie Pracy i Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167). Spółka zamierza jednak wprowadzić własne zasady zwrotu wydatków dla pracowników w związku z delegacjami służbowymi oparte o generalne wytyczne Grupy F. (w załączeniu). Wytyczne te są bardziej uszczegółowione niż Rozporządzenie z dnia 29 stycznia 2013 r. przez co są bardziej zrozumiałe i praktyczne. Generalnie nowe zasady polegać będą na zwrocie pracownikom faktycznych kosztów związanych z podróżami służbowymi. Rodzaje kosztów nie są tu katalogiem zamkniętym, ale merytorycznie muszą wiązać się z podróżami służbowymi. Spółka zamierza zatem zrezygnować z wypłacania diet przewidzianych w Rozporządzeniu na rzecz zwrotu faktycznie poniesionych i właściwie udokumentowanych wydatków. Spółka będzie finansowała bezpośrednio koszty całodziennego wyżywienia pracowników, a pracownikowi przebywającemu w podróży służbowej nie będą wypłacane diety. Wydatki na wyżywienie poniesione przez pracowników w czasie podróży służbowej będą podlegały kontroli pod względem ich zasadności i właściwego udokumentowania fakturami i rachunkami wystawionymi na Spółkę. Pracownikom będą zwracane tylko kwoty zasadne i właściwie udokumentowane. Ponadto często może zdarzać się, że Spółka jeszcze przed delegacją opłaci pracownikowi z góry hotel wraz z wyżywieniem, wówczas wydatki za dodatkowe wyżywienie pracownikowi nie będą zwracane. Jednocześnie Spółka zaznacza, że cel podróży służbowych pracowników wiąże się z profilem działalności Spółki i ma związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Wnioskodawca do wniosku załączył generalne wytyczne Grupy F., czyli Europejska Polityka Podróży służbowych i kosztów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Spółka wnosi o potwierdzenie, że poniesione przez pracowników koszty wyżywienia podczas podróży służbowych (także ponad wysokość diety określonej w Rozporządzeniu z dnia 29 stycznia 2013 r.) nie będą stanowić przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Jak stanowi art. 77'5 § 4 k.p. postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Artykuł ten nie wyklucza całkowitego odstąpienia przez pracodawcę spoza sfery budżetowej od wypłaty świadczenia w formie diety. Pracodawca jest co prawda zobowiązany do "pokrycia kosztów związanych z podróżą służbową", jednak może to nastąpić także w innej formie niż ryczałtowa. Stanowisko to znajduje pośrednio potwierdzenie w sformułowaniu przepisu 7 ust. 3 pkt 2 oraz 14 ust. 1 Rozporządzenia z dnia 29 stycznia 2013 r. W myśl powołanych regulacji dieta nie przysługuje, jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie w podróży krajowej, a przysługuje w obniżonej wysokości w przypadku zapewnienia pracownikowi całodziennego wyżywienia w podróży zagranicznej. Pracodawca ma zatem wybór: może wypłacić dietę lub zapewnić pracownikowi bezpłatne całodzienne wyżywienie.

Żaden przepis nie określa, co należy rozumieć poprzez zapewnienie całodziennego wyżywienia, zatem nie ma przeszkód, aby jako zapewnienie takiego wyżywienia uznać zwrócenie pracownikowi (na podstawie dostarczonych faktur czy rachunków ewentualnie paragonów) wydatków poniesionych przez niego na całodzienne wyżywienie uznając je "za inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej." Podobnie wyżywienie zapewnione będzie, jeśli pracodawca z góry opłaci pracownikowi pobyt w hotelu wraz z wyżywieniem. W związku z powyższym Spółka nie będzie wypłacała diet pracownikom, ale będzie zwracała koszty wyżywienia na podstawie faktur i rachunków, albo też zapewni pracownikowi wyżywienie rezerwując hotel wraz z wyżywieniem i opłacając go z góry.

Kwota zwróconych pracownikowi wydatków związanych z podróżą służbową wynikająca z przedstawionej przez pracownika faktury lub rachunku, lub też za wyżywienie wynikające z faktury za hotel, czyli koszty całodziennego wyżywienia w podróży służbowej, podlega na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o p.d.o.f. zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. W odrębnych przepisach, czyli w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. ustalone są wysokości diet przysługujących pracownikom odbywającym podróże służbowe, nie ma natomiast ustalonych innych limitów dotyczących zwrotu wydatków za wyżywienie. Takich limitów nie znajdujemy też w żadnych innych przepisach.

Wydatki na wyżywienie poniesione przez pracowników w czasie podróży służbowej będą podlegały kontroli pod względem ich zasadności i właściwego udokumentowania fakturami i rachunkami wystawionymi na Spółkę. Pracownikom będą zwracane tylko kwoty zasadne i właściwie udokumentowane. Zwracane wydatki będą odpowiadać kwotom faktur i rachunków przedstawianym przez pracowników (lub też z opłaconych wcześniej faktur za pobyt w hotelu), w związku z czym nie mogą wiązać się dla pracowników z osiągnięciem jakiegokolwiek przysporzenia, a więc przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te służyć będą jedynie prawidłowemu wykonywaniu obowiązków pracowniczych zleconych przez pracodawcę. W konsekwencji, w przypadku niewypłacania diet wydatki na wyżywienie powinny być klasyfikowane jako inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę zgodnie z art. 4 Rozporządzenia z dnia 29 stycznia 2013 r. oraz zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT jako inne należności za czas podróży służbowej pracownika podlegające w całości zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie Spółka zaznacza, że cel podróży służbowych pracowników wiąże się z profilem działalności Spółki i ma związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Zwrot faktycznych wydatków na wyżywienie na podstawie faktur i rachunków, (zgodnie z zasadami panujacymi w całej Grupie F.), ani też wyżywienie wynikające z faktury za usługę hotelową nie podlega ograniczeniom do wysokości diet, z których wypłacania Spółka zamierza zrezygnować. Ograniczenie zwrotu faktycznych wydatków na wyżywienie do wysokości diet byłoby krzywdzące dla pracowników, gdyż niejednokrotnie może się okazać, że kwota faktycznych wydatków może przekraczać wysokości diet określonych w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. Zadaniem pracowników nie jest wyszukiwanie miejsc na spożycie posiłku w określonych przedziałach kwotowych, ale właściwe wykonywanie poleceń służbowych pracodawcy. W tej sytuacji mogłoby się okazać, że prawidłowe i rzetelne wykonywanie obowiązków służbowych w podróżach jest nierozłącznie związane z uszczuplaniem dochodu tych pracowników. Co za tym idzie, pracownicy nie będą chcieli odbywać takich podróży służbowych a to z kolei spowoduje zmniejszenie przychodów Spółki. Ponadto niesprawiedliwym byłoby uszczuplanie wynagrodzenia pracowników odbywających podróże służbowe, tylko dlatego, że taką podróż odbyli. Pracownicy nie odbywających takich podróży dostaliby w tej sytuacji wynagrodzenie wyższe. Na potwierdzenie słuszności przedstawionego stanowiska, Spółka powołuje następujące interpretacje indywidualne:

* interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 października 2009 r. (sygn. IPPB2/415-454/094/AS), zgodnie z którą: ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika, określonych w przepisach ustaw bądź wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej rozporządzeń z 19 grudnia 2002 r. (...) Zatem w myśl cytowanych przepisów, jeżeli w konkretnym stanie faktycznym mamy do czynienia z podróżą służbową to kwoty zwróconych pracownikowi wydatków związanych z podróżą służbową wynikających z przedstawionej przez pracownika faktury lub rachunku czyli koszty całodziennego wyżywienia podczas podróży służbowej podlegać będą zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (...). W związku z powyższym, jeżeli zostaną spełnione wszystkie warunki przedstawione powyżej nadwyżka pomiędzy kwotą wskazaną w 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. a kwota z faktury lub rachunku przedłożonego przez pracownika do rozliczenia delegacji nie będzie podlegała opodatkowaniu.

* interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 stycznia 2009 r. (sygn. IPPB2/415-1513/082/AK), zgodnie z która: "Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracodawca wysyła swoich pracowników w podróże służbowe. Wysyłając pracownika w podróż Spółka zapewnia mu całodzienne wyżywienie, które jest dokumentowane fakturą wystawianą na Spółkę. Zazwyczaj kwota za całodzienne wyżywienie jest wyższa od diety od diety przysługującej pracownikowi na podstawie przepisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w sytuacji opisanej we wniosku, a więc w sytuacji kiedy Spółka sama finansuje bezpośrednio koszty całodziennego wyżywienia pracowników, a pracownikom przebywającym w podróży służbowej nie są wypłacane diety, wartość finansowanych przez pracodawcę kosztów wyżywienia nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu.

* interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 czerwca 2010 r. (Nr ILPB1/415-444/10-2/AO), zgodnie z którą: "W zakresie zwrotu kosztów udokumentowanych wydatków, odmiennie niż w przypadku diet na pokrycie kosztów wyżywienia, rozporządzenie nie wprowadza żadnych ograniczeń kwotowych. (...) w przypadku odstąpienia pracodawcy od wypłacania pracownikom diet, wydatki na wyżywienie powinny być klasyfikowane jako inne udokumentowane wydatki (§ 3 pkt 4 rozporządzenia) i inne należności za czas podroży służbowej pracownika (art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem wszelkie dochody podatnika nie wymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych podlegają opodatkowaniu.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Mając na uwadze wyżej powołane uregulowania prawne, należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa "w szczególności", co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, jak również wartość otrzymanych świadczeń nieodpłatnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

W myśl § 2 powołanego powyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Jak stanowi § 4 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

W myśl § 7 ust. 1 rozporządzenia, dieta w czasie podróży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł za dobę podróży.

Z kolei jak stanowi § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia, należność z tytułu diet oblicza się za czas od rozpoczęcia podróży krajowej (wyjazdu) do powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania służbowego w następujący sposób:

Stosownie do § 7 ust. 3 rozporządzenia, dieta nie przysługuje:

Zgodnie z § 7 ust. 4 ww. rozporządzenia, kwotę diety, o której mowa w ust. 1, zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 4 stosuje się odpowiednio (§ 7 ust. 5 ww. rozporządzenia).

Natomiast zgodnie z § 13 ust. 1 Rozdziału 3 ww. rozporządzenia dotyczącego podróży zagranicznych, dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.

Dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. W przypadku podróży zagranicznej odbywanej do dwóch lub więcej państw pracodawca może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe (§ 13 ust. 2 rozporządzenia).

Jak stanowi ust. 3 § 13 rozporządzenia, należność z tytułu diet oblicza się w następujący sposób:

Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia (§ 13 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Stosownie do § 14 ust. 1 rozporządzenia, pracownikowi, któremu zapewniono w czasie podróży zagranicznej bezpłatne, całodzienne wyżywienie, przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 13 ust. 3.

Jak wynika z ust. 2 § 14 rozporządzenia, kwotę diety zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 2 stosuje się odpowiednio (§ 14 ust. 3 rozporządzenia).

Ustosunkowując się zatem do zwolnienia z opodatkowania ponoszonych przez Spółkę kosztów wyżywienia należy wskazać, że w sytuacji podróży:

* krajowej - za każdą dobę podróży pracownikowi przysługuje dieta na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w wysokości 30 zł (§ 7 ust. 1 ww. rozporządzenia),

* zagranicznej - w czasie podróży zagranicznej dieta jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki. Dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia (§ 13 ust. 1, 2 i 4 cytowanego rozporządzenia).

Organ podatkowy zauważa, że rezygnacja z wypłacania diety na rzecz zapewnienia bezpłatnego wyżywienia nie oznacza, że w takiej sytuacji zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy nie określa limitu dla należności związanych z wyżywieniem podczas podróży osoby będącej pracownikiem.

W świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne bowiem jest, że niezależnie od formy, w jakiej zapewniono osobie odbywającej podróż wyżywienie ze zwolnienia od podatku korzysta tylko ta część otrzymanego świadczenia związanego z wyżywieniem, która nie przekracza wysokości diety określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Z powyższego wynika, że ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy, korzysta tylko ta część pokrytego przez Spółkę świadczenia związanego z wyżywieniem pracownika, która nie przekroczy wysokości diety z tytułu podróży służbowej pracownika, czyli w przypadku podróży krajowej 30 zł za dobę podróży, odpowiednio w przypadku podróży zagranicznej w wysokości diety za dobę podróży obowiązującej dla docelowego państwa podróży, określonej w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Zatem nadwyżka ponoszonych przez Spółkę kosztów wyżywienia, zarówno w przypadku podróży krajowej, jak i zagranicznej ponad kwotę diet określonych w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej stanowi podlegający opodatkowaniu przychód pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w ww. art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, błędne jest twierdzenie Wnioskodawcy, że w przypadku niewypłacania diet wydatki na wyżywienie podczas podróży służbowej należy kwalifikować jako inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę zgodnie z art. 4 rozporządzenia z dnia 29 stycznia 2013 r. oraz zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako podlegające w całości zwolnieniu z opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania, w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tekst jedn.: w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

Należy podkreślić, że cel instytucji interpretacji indywidualnej, jakim jest zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego, nie może być realizowany z pominięciem zasady praworządności (art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.; art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej). Podstawowym zadaniem uprawnionych organów jest wydawanie interpretacji prawidłowych, tj. w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.