IPPB4/415-587/11-5/MP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2011 r. (data wpływu 1 sierpnia 2011 r.) oraz piśmie z dnia 11 października 2011 r. (data nadania 13 października 2011 r., data wpływu 17 października 2011 r.), uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 5 października 2011 r. Nr IPPB4/415-587/11-3/MP (data nadania 5 października 2011 r., data odbioru 7 października 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego z odpłatnego zbycia nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 1 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego z odpłatnego zbycia nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 5 października 2011 r. Nr IPPB4/415-587/11-3/MP (data nadania 5 października 2011 r., data doręczenia 7 października 2011 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 11 października 2011 r. (data nadania 13 października 2011 r., data wpływu 17 października 2011 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 11 listopada 1949 r. Pani Julianna M. - poprzedniczka prawna Wnioskodawczyni - złożyła wniosek o przyznanie własności czasowej gruntu. Decyzją z dnia 16 lutego 1952 r. Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy odmówiło przyznania jej własności czasowej co do tego gruntu a orzeczeniem administracyjnym uzupełniającym z dnia 20 sierpnia 1953 r. Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy stwierdzono, że wszystkie budynki znajdującej się na gruncie przeszły na własność Skarbu Państwa. W dniu 22 kwietnia 1992 r. decyzją Wojewody stwierdzone zostało nabycie przez Gminę z mocy prawa w dniu 27 maja 1990 r. nieodpłatnie "własności gruntu oraz budynku mieszkalnego położonego w W., przy ul. G.

W dniu 29 lipca 1999 r. decyzją SKO na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 7 ust. 2 Dekretu stwierdziło nieważność decyzji z dnia 16 lutego 1952 r. jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Decyzja jest ostateczna. W dniu 6 września 2006 r. decyzją SKO na podstawie art. 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. stwierdziło nieważność orzeczenia administracyjnego z dnia 20 sierpnia 1953 r. wydanego przez Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy. Decyzja jest ostateczna.

Dnia 12. 26 lutego 2009 r. Prezydent miasta po rozpatrzeniu wniosku z dnia 11 lutego 1949 r. o przyznanie własności czasowej nieruchomości decyzją (decyzja powtórna po orzeczeniu SKO w sprawie poprzedniej - pkt 8 i 9) ustanowił na rzecz Wnioskodawczyni prawo użytkowania wieczystego zabudowanego gruntu. 13 maja 2009 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją stwierdził nieważność decyzji Wojewody z 22 kwietnia 1992 r., stwierdzającej nabycie przez Gminę z mocy prawa w dniu 27 maja 1990 r. nieodpłatnie własności gruntu oraz budynku mieszkalnego położonego w W., na gruncie, w stosunku do którego decyzja Prezydenta miasta nakazuje ustanowić na rzecz Wnioskodawczyni prawo użytkowania wieczystego, tj. na gruncie przy ul. G. - zabudowanej nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka ewidencyjna Nr 48. Zgodnie z art. 5 Dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy, budynki oraz inne przedmioty, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy miasta, pozostają własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Wnioskodawczyni zauważyła, iż mamy zatem sytuację, w której decyzja odmawiająca poprzedniczce prawnej Wnioskodawczyni prawa własności czasowej i wszelkie będące jej następstwem decyzje komunalizacyjne zostały unieważnione. Skuteczne rozpatrzenie wniosku z 11 listopada 1949 r. o przyznanie prawa użytkowania wieczystego gruntu (wcześniej: prawa własności czasowej) odbyło się dopiero w 2009 r. W związku z powyższym, zgodnie z przytoczonym art. 5 Dekretu, budynek położony na przedmiotowym gruncie od zawsze stanowił własność spadkodawców Wnioskodawczyni lub jej samej, mimo, że jego administracyjne przekazanie przez Gminę (protokolarne objęcie zarządu i administracji) na rzecz Wnioskodawczyni odbyło się 31 listopada 2010 r. Budynek oraz mieszczące się w nim lokale należą obecnie do Wnioskodawczyni. Nabyła go w 2006 r., z chwilą śmierci swojej matki, jako jedyna spadkobierczyni. Zostało to potwierdzone orzeczeniem deklaratoryjnym - postanowieniem o stwierdzenie nabycia spadku wydanym w roku 2007. Wnioskodawczyni przed lub po formalnym ustanowieniu - wpisaniu do księgi wieczystej - na jej rzecz prawa użytkowania wieczystego gruntu zamierza wyodrębnić i sprzedać lokale znajdujące się w przedmiotowym budynku.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, iż przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Mocą protokołu zdawczego z dnia 23 listopada 2010 r., ZGN przekazał Wnioskodawczyni zarząd i administrację nad budynkiem przy ul. G. (gdzie mieszczą się lokale, które zamierza sprzedać). Protokół jest konsekwencją tego, że decyzją z dnia 29 lipca 1999 r. SKO, na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 7 ust. 2 Dekretu stwierdziło nieważność decyzji z dnia 16 lutego 1952 r. jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Skoro więc unieważniona została decyzja (a z nią wszystkie inne decyzje komunalizacyjne będące jej konsekwencją), na mocy której przedmiotowy budynek przeszedł na własność gminy to budynek ten nadal stanowi własność jego pierwotnych właścicieli lub ich następców prawnych. ZGN, od 2006 r. do czasu podpisania rzeczonego protokołu bezpodstawnie wykonywał zatem przysługujące Wnioskodawczyni prawo własności budynku. W trakcie sprawowania przez ZGN zarządu i administracji lokalami budynku przy ul. G. część tych lokali została oddana w najem. Umowy najmu są nadal ważne, a Wnioskodawczyni jako właściciel została wynajmującym, nie prowadząc przy tym działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży poszczególnych mieszkań znajdujących się w przedmiotowym budynku położonym przy ul. G., Wnioskodawczyni będzie mogła skorzystać z ulgi podatkowej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, mając na uwadze opisany stan faktyczny, treść art. 5 Dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy oraz fakt, że zgodnie z art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego nabyła nieruchomość budynkową w 2006 r., w przypadku sprzedaży przez Nią poszczególnych mieszkań mieszczących się w przedmiotowym budynku, będzie mogła skorzystać z ulgi podatkowej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem dochód ze sprzedaży zwolniony będzie z podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 11 listopada 1949 r. poprzedniczka prawna Wnioskodawczyni złożyła wniosek o przyznanie własności czasowej gruntu. Decyzją z dnia 16 lutego 1952 r. Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy odmówiło przyznania jej własności czasowej co do tego gruntu a orzeczeniem administracyjnym uzupełniającym z dnia 20 sierpnia 1953 r. Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy stwierdzono, że wszystkie budynki znajdującej się na gruncie przeszły na własność Skarbu Państwa. Mocą protokołu zdawczego z dnia 23 listopada 2010 r., ZGN przekazał Wnioskodawczyni zarząd i administrację nad budynkiem (gdzie mieszczą się lokale, które zamierza sprzedać). Protokół jest konsekwencją tego, że decyzją z dnia 29 lipca 1999 r. SKO, na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 7 ust. 2 Dekretu stwierdziło nieważność decyzji z dnia 16 lutego 1952 r. jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Skoro więc unieważniona została decyzja (a z nią wszystkie inne decyzje komunalizacyjne będące jej konsekwencją), na mocy której przedmiotowy budynek przeszedł na własność gminy to budynek ten nadal stanowi własność jego pierwotnych właścicieli lub ich następców prawnych. W trakcie sprawowania przez ZGN zarządu i administracji lokalami budynku, część tych lokali została oddana w najem. Umowy najmu są nadal ważne, a Wnioskodawczyni jako właściciel została wynajmującym, nie prowadząc przy tym działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wskazała, iż w 2006 r., z chwilą śmierci swojej matki nabyła, jako jedyna spadkobierczyni, budynek oraz mieszczące się w nim lokale. Ponadto przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Dla rozpatrywanej sprawy istotna jest więc kwestia, od kiedy należy liczyć bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w cytowanym wyżej przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niezbędne jest więc ustalenie momentu nabycia przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy stwierdzenie braku podstaw do przejęcia powyższej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa i potwierdzenie własności spadkobierców byłych właścicieli stanowi jej nabycie w myśl powołanego wyżej artykułu 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy rozstrzygnięciu tego problemu należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

W sytuacji, gdy dochodzi do zwrotu bezprawnie zajętej nieruchomości spadkobiercom osób, którym tę nieruchomość odebrano, wówczas prawo do zwrotu znajduje swe źródło w nabyciu spadku.

Spadek jest instytucją regulowaną przepisami zawartymi w księdze czwartej ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Artykuł 924 tej ustawy stanowi, że spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy. Natomiast zgodnie z jego art. 925, spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Mając na uwadze ww. regulacje prawne stwierdzić należy, iż skoro spadek, stanowiący ogół majątkowych praw i obowiązków zmarłego (art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego) otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy i według tej daty spadkobierca nabywa spadek, za dzień nabycia rzeczy lub praw w drodze spadku należy rozumieć dzień jego otwarcia.

Instytucja prawna zwrotu nieruchomości uprzednio wywłaszczonej w drodze decyzji administracyjnej była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych (np. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. FPS 7/96, wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r. sygn. III SA/Wa 582/08). Sądy administracyjne zgodnie orzekają, iż: "Decyzja o zwrocie nieruchomości powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, jednakże nie kreuje tego prawa; przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe". W związku z tym nie następuje nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie zwrotu nieruchomości. Ma miejsce restytucja stosunków prawnych sprzed wywłaszczenia, tj. zwrot prawa własności do nieruchomości na rzecz poprzedniego właściciela lub jego spadkobierców.

Istotny dla przedmiotowej sprawy jest wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r. sygn. III SA/Wa 582/08, w którym Sąd orzekł, iż: "Zwrot nieruchomości dla spadkobierców w 2007 r., w tym także dla Skarżącej skutkował tym, że w spadku nabyła nie roszczenie, lecz prawo własności części nieruchomości".

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 z późn. zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. Dekretu przewidywał, że:

* dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;

* gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne - ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;

* w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;

* w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;

* w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.

Ponadto w myśl art. 5 ww. Dekretu, budynki oraz inne przedmioty, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy m. st. Warszawy, pozostają własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż ustanowienia na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego nie należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z byłym właścicielem lub jego następcami prawnymi umowy użytkowania wieczystego gruntu warszawskiego nie może być taktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, jeżeli nieruchomość gruntowa oraz zlokalizowany na tym gruncie budynek został zwrócony w drodze decyzji administracyjnej przywracającej stosunki prawne sprzed wywłaszczenia, to uznać należy, iż dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia lokali znajdujących się w przedmiotowym budynku nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nastąpiło w dniu śmierci matki Wnioskodawczyni, tj. w 2006 r. Wyodrębnienie lokali znajdujących się w budynku nie zmieni stanu własności nieruchomości ani momentu jej nabycia.

W związku z tym, do przychodu uzyskanego ze zbycia lokali znajdujących się w przedmiotowym budynku zastosowanie będą miały zasady opodatkowania określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588 z późn. zm.) do przychodu z odpłatnego zbycia określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieruchomości i praw majątkowych nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do 31 grudnia 2006 r. stosuje się zasady określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r.

W myśl art. 28 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r., przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nie łączy się z przychodami (dochodami) z innych źródeł. Natomiast w myśl ust. 2 powołanego przepisu podatek od przychodu, o którym mowa w ust. 1, ustala się w formie ryczałtu w wysokości 10% uzyskanego przychodu. Podatek ten jest płatny bez wezwania w terminie 14 dni od dnia dokonania odpłatnego zbycia na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Ponadto w myśl art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d) ww. ustawy w brzmieniu do 31 grudnia 2006 r. zwolnione od podatku dochodowego są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) z zastrzeżeniem ustępu 2 i 2a w całości jeżeli ich nabycie nastąpiło w drodze spadku lub darowizny.

Reasumując należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni jest właścicielką nieruchomości od 2006 r., zatem pięcioletni termin, określony zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych upłynie z końcem 2011 r.

Biorąc pod uwagę fakt, iż Wnioskodawczyni nie wskazała w opisie zdarzenia przyszłego, kiedy nastąpi odpłatne zbycie lokali znajdujących się w budynku nabytym w drodze spadku po mamie, należy stwierdzić, że sprzedaż wyodrębnionych lokali w 2012 r. nie będzie stanowiła źródła przychodu podatkowego w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji nie wystąpi po stronie Wnioskodawczyni obowiązek uiszczenia 10% podatku dochodowego od przychodu z tej sprzedaży.

Natomiast w przypadku, gdy sprzedaż nastąpi przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, wówczas sprzedaż ta będzie stanowić źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegające opodatkowaniu. Przy czym, przychód z tej sprzedaży będzie zwolniony od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.