IPPB4/415-553/10-4/MP - Opłaty ponoszone w związku z używaniem samochodu służbowego wyłącznie do celów służbowych, nie stanowią dla pracowników nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2010 r. (data wpływu 5 lipca 2010 r.) uzupełnione pismem z dnia 7 września 2010 r. (data nadania 7 września 2010 r., data wpływu 10 września 2010 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 2 września 2010 r. (data nadania 2 września 2010 r., data doręczenia 7 września 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca parkowania z/do siedziby Spółki - jest prawidłowe.

W dniu 5 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca parkowania z/do siedziby Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) jest producentem i sprzedawcą m.in. złączy i kabli oraz agentem pośredniczącym w kontaktach z kontrahentami spółki zagranicznej sprzedającej m.in. złącza i kable. Pracownicy Spółki, handlowcy oraz kierownictwo, w zakresie powierzonych obowiązków wykorzystują samochody będące własnością Spółki. Samochody zostały powierzone wyżej wymienionym osobom. Miejsce parkowania udostępnionych samochodów znajduje się wprost w miejscu zamieszkania pracowników (garaż, miejsce parkingowe będące własnością pracownika) lub w pobliżu jego zamieszkania. Zasady korzystania z pojazdów służbowych uregulowany jest instrukcją użytkowania samochodów. Zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów poza siedzibą/zakładem Spółki w miejscu zamieszkania, bądź w jego pobliżu wynika z faktu, iż wykonują oni pracę zdalne poza miejscowością, gdzie Spółka posiada siedzibę/zakład, tzw. biura domowe oraz z faktu, iż Spółka wymaga stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu.

Pismem z dnia 2 września 2010 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez dostarczenie dokumentu, z którego wynika sposób reprezentacji Wnioskodawcy w zakresie oświadczeń woli i podpisywania dokumentów. Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie, pismem z dnia 7 września 2010 r. (data nadania 7 września 2010 r., data wpływu 10 września 2010 r.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy należy doliczyć do przychodu ze stosunku pracy wartość dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca parkowania do siedziby/zakładu Spółki oraz wartość płatności za faktury dokumentujące nabycie usług parkowana samochodów na wskazanych parkingach strzeżonych oraz czy z tego tytułu Spółka powinna wystąpić w roli płatnika podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników samochodami służbowymi na trasie pomiędzy miejscem parkowania, a siedzibą Spółki nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

W opinii Wnioskodawcy, skoro pracownicy nie uzyskują przychodu z powyższego tytułu, to Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychód ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężnie oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat, świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do spółki oraz w drodze powrotnej nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę.

W ocenie Spółki przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Natomiast jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy - Kodeks pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle powyższego Wnioskodawca wskazuje, że przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W przypadku przedstawicieli handlowych samochód służbowy jest miejscem codziennej pracy. Przedstawiciele handlowi zaczynają pracę z chwilą, gdy wsiadają do samochodu. Trudno zatem w ich sytuacji mówić o dojazdach do pracy i z powrotem. W przypadku pracowników zajmujących kluczowe stanowiska w Spółce, obowiązek dojazdu z domu do pracy z i powrotem wynika z regulaminu. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu. Natomiast parkowanie samochodu w wyznaczonym miejscu, gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, jest wyrazem dbałości o powierzone mienie.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przytoczył różne interpretacje organów podatkowych, m.in. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu w interpretacji z dnia 8 lutego 2007 r., znak PDIB/415-12/06, wskazał, iż z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że pracownicy wymienieni we wniosku dysponują samochodami służbowymi, których miejsca garażowania zostały wyznaczone w miejscach zamieszkania tych osób. Samochody wykorzystywane są przy wykonywaniu powierzonych im obowiązków, a także na przejazdy z miejsca garażowania do miejsca siedziby płatnika. Zatem przydzielenie ww. pracownikom samochodów służbowych jest uzasadnione charakterem powierzonej pracy. Wobec powyższego przejazd z miejsca garażowania do miejsca siedziby płatnika stanowi realizację celu służbowego. Zatem nie jest nieodpłatnym świadczeniem i nie stanowi przychodu ze stosunku pracy.

Analogiczne stanowisko zaprezentował również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 4 lutego 2009 r. (sygn. IBPBII/1/415-89/09/HK), jak również w stanowisku Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB2/415-168/10-2/AS).

Wnioskodawca wskazał również na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 lutego 2008 r., sygnatura akt I SA/PO 1597/07, który zapadł wprawdzie w innym stanie faktycznym, lecz zdaniem Spółki argumenty wskazane przez Sąd znajdują zastosowanie w przedmiotowej sprawie. W wyroku tym sąd stwierdził, że " (...) skoro, więc pracownicy są zobowiązani do wzięcia udziału w szkoleniu i uczestniczą w nim w ramach wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, to nie można kosztu tych szkoleń uznawać za przychód uczestników szkolenia. Przyjęcie odmienionego poglądu oznaczałoby, iż jak to wskazano wyżej ustawodawca nakładałby obowiązki na pracodawców w zakresie podnoszenia kwalifikacji zawodowych, ale skutkami finansowymi obciążał wyłącznie samych pracowników. Pracodawcy, bowiem nie ponosiliby żadnych skutków podatkowych swoich decyzji, skoro po zaliczeniu wspomnianych wydatków do kosztów uzyskania przychodu umniejszaliby swoje obciążanie podatkowe (...)."

Zdaniem Wnioskodawcy, z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Oznacza to, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana, jako płatnik do odprowadzenia podatku z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego pracownicy Spółki wykorzystują samochody będące własnością Spółki do celów służbowych. Miejsce parkowania udostępnianych samochodów znajduje się wprost w miejscu zamieszkania pracownika (garaż, miejsce parkingowe będące własnością pracownika) lub w pobliżu jego miejsca zamieszkania. Zasady korzystania z pojazdów służbowych uregulowany jest instrukcją użytkowania samochodów. Zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów poza siedzibą/zakładem Spółki w miejscu zamieszkania, bądź w jego pobliżu wynika z faktu, iż wykonują oni pracę zdalne poza miejscowością, gdzie Spółka posiada siedzibę/zakład, tzw. biura domowe oraz z faktu, iż Spółka wymaga stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejsca zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania oraz wartość płatności za faktury dokumentujące nabycie usług parkowana samochodów na wskazanych parkingach strzeżonych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy oraz parkowanie będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Spółki (płatnika) oraz z siedziby Spółki do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującym Regulaminem. Sytuacja taka występuje w sytuacji, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mogłaby bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania oraz wartość płatności za faktury dokumentujące nabycie usług parkowana samochodów na wskazanych parkingach strzeżonych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy oraz parkowanie stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym do/z miejsca parkowania do siedziby/zakładu Spółki oraz wartość płatności za faktury dokumentujące nabycie usług parkowana samochodów na wskazanych parkingach strzeżonych - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Zatem Spółką nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji i wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić iż zarówno interpretacja jak i wyrok zostały wydane w indywidualnych sprawach, w określonych stanach faktycznych i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe różni się od stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.