IPPB4/415-541/12-4/JK3

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2012 r. (data wpływu 6 lipca 2012 r.) oraz uzupełnieniu z dnia 19 września 2012 r. (data nadania 20 września 2012 r., data wpływu 24 września 2012 r.) na wezwanie z dnia 12 września 2012 r. Nr IPPB4/415-541/12-2/JK3 (data nadania 14 września 2012 r., data doręczenia 17 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych

* jest prawidłowe - w zakresie zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odszkodowania otrzymanego na podstawie ugody sądowej,

* jest nieprawidłowe - w zakresie zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odszkodowania otrzymanego na podstawie ugody sądowej.

W dniu 6 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-541/12-2/JK3 z dnia 12 września 2012 r. (data nadania 14 września 2012 r., data doręczenia 17 września 2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego.

Pismem z dnia 19 września 2012 r. (data nadania 14 września 2012 r., data wpływu 24 września 2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Umowami z dnia 18 maja 1967 r. i z dnia 24 maja 1967 r., Pan Piotr H. przystąpił jako członek do R. (dalej "R.") oraz wniósł do R. - jako swój wkład do spółdzielni - grunty orne o powierzchni 7,8 ha wraz ze znajdującymi się na gruntach budynkami: szklarnią, pakownią i budynkiem mieszkałnym.

Na mocy powołanych umów, R. zyskała prawo do nieodpłatnego korzystania z wskazanych wyżej budynków oraz zobowiązała się do przeprowadzania bieżących remontów i konserwacji wniesionych budynków.

Pan Piotr H. zmarł 6 marca 1990 r. Jego następcą prawnym jest Pan Aleksander H. (Wnioskodawca).

Pozwem z dnia 12 września 2002 r. (data wpływu do Sądu) Wnioskodawca domagał się między innymi zasądzenia od R. kwoty 2,4 mln złotych tytułem "wartości pożytków z gospodarstwa" oraz "a także, o ile stan gospodarstwa będzie pogorszony na podstawie art. 405 k.c. o nakazanie zwrotu wartości prac przywracających stan poprzedni (z daty przejęcia) - rekultywacja gleby i remont budynków". Ponadto Wnioskodawca domagał się nakazania R. wydania gospodarstwa rolnego. Sprawa zawisła przed Sądem Okręgowym, Dnia 30 grudnia 2002 r., w toku toczącego się procesu, R. wydała Wnioskodawcy gospodarstwo rolne, które na datę wydania znajdowało się przy ul. Ż. i miało - według aktualnych danych - powierzchnię 8 ha 93 a 65 m².

Wnioskodawca podnosił w procesie, że R. korzystała przez długi okres z gospodarstwa bezumownie. W toku procesu podniósł nadto, że zwrócone mu gospodarstwo zostało zaniedbane przez R. Wskutek braku dbałości o budynki, ich stan uległ znacznemu pogorszeniu, zaś budynek pakowni zawalił się.

W toku procesu pełnomocnik Wnioskodawcy sprecyzował powództwo w ten sposób, że zażądał odszkodowania za zmniejszenie wartości nieruchomości, odszkodowania za utracone korzyści i za bezumowne korzystanie z nieruchomości określając te roszczenia na kwotę 3.000.000 złotych. W kolejnym piśmie sprecyzowano, że wartość zmniejszenia wartości nieruchomości to kwota 1.200.000 złotych, utracone korzyści - 1.500.000 złotych, zaś odszkodowanie za bezumowne korzystanie - 300.000 złotych.

W toku postępowania biegły sądowy określił wartość odtworzeniową poszczególnych obiektów budowlanych na gruntach powoda oraz wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie. Powyższe znalazło odzwierciedlenie w tabeli sporządzonej przez biegłego (stanowiącej załącznik do niniejszego wniosku).

W ocenie powoda, szkoda za zmniejszenie wartości budynków to różnica pomiędzy ich wartością odtworzeniową w roku 1969 a wartością w roku 2002 (datą zwrotu nieruchomości powodowi). I tak, na podstawie sporządzonej przez biegłego opinii, w przypadku budynku mieszkalnego to kwota 105.745 złotych, stodoły - 136.863 złotych, pakowni - 106.848 złotych, zaś kotłowni i szklarni - 85.470 złotych. Łączna wysokość szkody to 434.926 złotych. Biegły sądowy nie potwierdził, że zmniejszenie się wartości budynków było wynikiem zaniedbań ze strony R. w dokonywaniu bieżących ich remontów i konserwacji.

Wartość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie określono na kwotę 7.500 złotych. W kolejnej opinii biegłego sądowego wartość za bezumowne korzystanie z gospodarstwa powoda określono na kwotę 2.095.773 złotych (za okres od 30 grudnia 1992 r. do 30 grudnia 2002 r.).

Na mocy ugody sądowej z dnia 27 września 2011 r., R. zobowiązała się zapłacić na rzecz Wnioskodawcy, kwotę 195.000 złotych tytułem odszkodowania za zniszczony budynek pakowni, który znajdował się na terenie gospodarstwa rolnego położonego w P. przy ul. Ż., płatną w 26 równych miesięcznych ratach po 7.500 każda, płatnych do 15 dnia każdego miesiąca kalendarzowego poczynając od dnia 15 października 2010 r. wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że odszkodowanie zostało Mu wypłacone na podstawie § 1 ugody sądowej zawartej w dniu 27 września 2011 r. przed Sądem Okręgowym w Warszawie, XXV Wydział Cywilny następującej treści:

" § 1. Pozwana R. reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego Eligiusza G. zobowiązuje się zapłacić na rzecz powoda Pana Aleksandra H.a, na następujący rachunek bankowy XXX tytułem odszkodowania za zniszczony budynek pakowni, który znajdował się na terenie gospodarstwa rolnego położonego w P. przy ul. Ż., kwotę 195.000 (sto dziewięćdziesiąt pięć tysięcy) złotych płatną w 26 (dwudziestu sześciu) równych miesięcznych ratach po 7.500 (siedem tysięcy pięćset złotych) każda, płatnych do 15 dnia każdego miesiąca kalendarzowego poczynając od dnia 15 października 2011 r. wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat". Uznać zatem wypada, że podstawą prawną wypłaty odszkodowania jest art. 917 Kodeksu cywilnego w związku z art. 353 § 1 Kodeksu cywilnego i art. 354 § 1 Kodeksu cywilnego i cytowanym powyżej § 1 ugody z dnia 27 września 2011 r. Zawarta pomiędzy stronami ugoda stanowi podstawę prawną zaciągniętego przez R. (dalej "R.") zobowiązania do zapłaty odszkodowania za zniszczony budynek pakowni. Zawierając ugodę strony - w myśl art. 917 Kodeksu cywilnego - strony uczyniły wzajemne ustępstwa w celu uchylenia stanu niepewności co do roszczeń objętych sporem w sprawie zawisłej przed Sądem Okręgowym w Warszawie, XXV Wydział Cywilny. Ustępstwa te polegały na tym, że powód zrezygnował z części swych roszczeń, zaś R. część tych roszczeń uznała. Uzupełniająco wskazać wypada, że podstawą prawną roszczeń Wnioskodawcy dochodzonych w sprawie stanowił art. 415 Kodeksu cywilnego w związku z art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego nakazujący naprawić szkodę wyrządzoną innej osobie, o ile wyrządzenie szkody było zawinione. Alternatywnie roszczenia o naprawienie szkody służącego Wnioskodawcy przeciwko R. można upatrywać w treści art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego. Jak bowiem była o tym mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, na podstawie umów zawartych z Panem Piotrem H., R. zobowiązała się do bieżących remontów i konserwacji wniesionych do R. Zatem szkoda polegająca na zawaleniu się jednego z nich, pozostająca - zdaniem powoda w normalnym związku przyczynowym z niewywiązywaniem się przez R. z tego zobowiązania podlega naprawieniu na zasadzie art. 471 Kodeksu cywilnego.

Wobec zawarcia ugody przez strony, w analizowanej sprawie Sąd nie orzekał wyrokiem. Niemniej jednak należy podkreślić, że ugoda podlegała ocenie Sądu na podstawie art. 223 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 203 § 4 Kodeksu postępowania cywilnego, pod kątem jej zgodności z prawem, zasadami współżycia społecznego oraz zweryfikowania czy nie zmierzała do obejścia prawa. W wyniku zawarcia ugody którą Sąd uznał za dopuszczalną w dniu 27 września 2011 r. Sąd wydał postanowienie o umorzeniu postępowania w sprawie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy uzgodnione w ugodzie sądowej z dnia 27 września 2011 r. odszkodowanie w wysokości 195.000 złotych, które R. ma wypłacić Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie, do wypłacenia którego zobowiązana jest R. korzysta ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ewentualnie w art. 21 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Kwota wynikająca z ugody jest bowiem ekwiwalentem poniesionej przez podatnika szkody w związku z zawaleniem się jednego z budynków, które znajdowały się na gruncie wniesionym jako wkład do R. Szkoda powstała z tego tytułu obejmowała wartość tego budynku. Ugoda obejmuje wyłącznie szkodę rzeczywistą (damnum emergens) i nie obejmuje utraconych korzyści (lucrum cessans). Podmiotem odpowiedzialnym za wystąpienie szkody jest R., bowiem szkoda w postaci zawalenia się budynku pakowni wystąpiła w okresie, kiedy grunt był wniesiony do spółdzielni. Z kolei R. była z mocy powołanych wyżej umów zobowiązana do dokonywania bieżących remontów i konserwacji budynku. Zaniechanie dokonywania tych remontów i konserwacji było przyczyną zawalenia budynku. Podstawę prawną roszczenia Wnioskodawcy (i odszkodowania objętego ugodą) stanowi art. 415 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego ewentualnie art. 471 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego.

W konsekwencji należne Wnioskodawcy odszkodowanie stanowi odszkodowanie, o którym mowa w 21 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem zasady jego ustalania wynikają wprost z odrębnej ustawy - Kodeksu cywilnego. Dodatkowo nie zachodzą wyłączenia przewidziane w tym przepisie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ustalić należy jaki charakter ma otrzymane odszkodowanie.

Stosownie do regulacji zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Z literalnego brzmienia powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że nie wszystkie odszkodowania otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ze zwolnienia przedmiotowego korzystają bowiem jedynie te odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy.

Przy interpretacji przepisów dotyczących zwolnień podatkowych stosuje się wykładnię literalną, która ma pierwszeństwo przed wykładnią celowościową, co oznacza, że katalog zwolnień przedmiotowych zawarty w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym i nie można interpretować go rozszerzająco.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Na gruncie wykładni stosowanej w prawie podatkowym przyjęło się, że przez określenie "inne" rozumie się odszkodowania, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim inne zwolnienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jednakże koniecznym jest aby to inne odszkodowanie otrzymane zostało na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, iż odszkodowania otrzymane przez podatników na podstawie ugód sądowych są, co do zasady, zwolnione od podatku dochodowego. Zakres zwolnienia, wynikający z bezpośredniego brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy obejmuje zatem tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy zwalnia od podatku takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Na podstawie ww. przepisu opodatkowaniu podatkiem dochodowym - jako wyłączone ze zwolnienia - podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, iż gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy została więc wyłączona (poza odszkodowaniami otrzymanymi w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą) kategoria odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż na mocy ugody sądowej z dnia 27 września 2011 r., R. zobowiązała się zapłacić na rzecz Wnioskodawcy, kwotę 195.000 złotych tytułem odszkodowania za zniszczony budynek pakowni, który znajdował się na terenie gospodarstwa rolnego.

Zgodnie z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Zgodnie z art. 361 § 1 ww. ustawy - Kodeks cywilny, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu).

Szkodą jest więc uszczerbek majątkowy powstały wskutek pewnego zdarzenia - z wyłączeniem przypadków, gdy zmniejszenie się majątku następuje wskutek woli właściciela tego majątku (darowizna, zbycie rzeczy).

Uszczerbek w majątku może polegać na:

Stosownie natomiast do treści art. 363 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zgodnie natomiast z art. 471 ww. ustawy - Kodeks cywilny, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Natomiast stosownie do art. 415 Kodeksu cywilnego, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Powołany przepis Kodeksu cywilnego stanowi dla poszkodowanego generalną podstawę prawną do domagania się naprawienia szkody.

Wskazać należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Nadto w literaturze przedmiotu i judykaturze akcentuje się, iż aby wypłacone świadczenie uznać za odszkodowanie konieczne jest wystąpienie:

Żeby rozstrzygnąć kwestię opodatkowania kwoty, będącej odszkodowaniem, a otrzymanej na podstawie ugody sądowej należy ustalić jaki rodzaj szkody został pokryty tym odszkodowaniem. Szkoda rozpatrywana jako uszczerbek o charakterze majątkowym może mieć w świetle przepisów Kodeksu cywilnego postać dwojaką. Może obejmować stratę, jakiej doznaje mienie poszkodowanego - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, tzw. szkoda rzeczywista. Ponadto może obejmować utratę korzyści, jakiej poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wskutek doznania tej postaci uszczerbku poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Zakres zwolnienia wynikający z bezpośredniego brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy obejmuje zatem tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści.

Biorąc zatem pod uwagę opisane we wniosku okoliczności faktyczne, a w szczególności fakt, iż otrzymane na podstawie ugody sądowej odszkodowanie jest odszkodowaniem z tytułu szkody rzeczywistej powstałej na skutek braku dbałości o budynki, z których jeden zawalił się, a stan pozostałych uległ pogorszeniu, uznać należy iż przedmiotowe odszkodowanie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie tut. Organ zauważa że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.