IPPB4/415-538/12/16-8/S/AK - Określenie skutków podatkowych udziału pracowników w imprezach i spotkaniach integracyjnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 3391/12 (data wpływu 28 kwietnia 2016 r.) - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2012 r. (data wpływu 4 lipca 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału pracowników w imprezach i spotkaniach integracyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 4 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału pracowników w imprezach i spotkaniach integracyjnych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca swoją działalność prowadzi w różnych miejscach kraju oraz na terenie Niemiec, gdzie zlokalizowane są bazy obsługujące transport rurociągowy. Spółka zorganizowała i zamierza organizować w przyszłości imprezy i spotkania dla pracowników w celu ich zintegrowania, poprawy relacji interpersonalnych między nimi oraz budowania dobrej atmosfery w pracy. Koszty organizowanych spotkań ponoszone są i będą przez Spółkę ze środków obrotowych (dotyczy spotkań z okazji świąt, jubileuszy firmy) lub Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - imprezy rekreacyjno - sportowe. Ponoszone koszty dotyczą: usług gastronomicznych (poczęstunek, napoje), wynajmu ośrodka rekreacyjnego i animatorów prowadzących imprezy, zaproszenia artystów, którzy czasami uświetniają takie imprezy, drobnych upominków dla zwycięzców konkursów. Poczęstunek i napoje serwowany jest w formie "bufetu". W czasie spotkań świątecznych, organizowanych na ogół w głównej siedzibie, na które przyjeżdżają pracownicy z różnych lokalizacji Spółki, oprócz zwyczajowego składania życzeń przekazywane są przez Zarząd informacje o sytuacji ekonomicznej Spółki, o ważnych wydarzeniach gospodarczych dla przedsiębiorstwa, planach i zamierzeniach, strategii. Pracownicy mają okazję spotkać się z Zarządem Spółki, wymienić informacje o codziennych problemach, utrudnieniach występujących w trakcie wykonywania swoich obowiązków.

W trakcie imprez rekreacyjno-sportowych, które odbywają się na ogół na wynajętym terenie (ośrodki rekreacyjne) organizowane są różnego rodzaju zabawy i zawody, których celem jest wyzwalanie umiejętności realizacji zadań zespołowych, współzawodnictwa, a jednocześnie wzajemne poznawanie się pracowników.

Uczestnictwo w imprezach oraz spotkaniach okolicznościowych nie jest obowiązkowe. Spółka nie jest w stanie prowadzić ewidencji pozwalającej na ustalenie, który z pracowników z jakich "atrakcji" skorzystał, jaka była wartość skonsumowanych posiłków, napojów. Pracownicy mogą brać udział w całej imprezie bądź jej części. Spółka nie jest w stanie ewidencjonować wejść i wyjść uczestników. Pracownicy przy wejściu okazują wynajętej ochronie identyfikatory, np. opaskę z logo Spółki.

Organizując imprezę, Spółka zawiera umowy z firmami zewnętrznymi podając orientacyjną ilość uczestników ustaloną w oparciu o stan zatrudnienia skorygowany o ilość osób, które w tym czasie pracują (firma pracuje w ruchu ciągłym) i przebywają na urlopach lub długich zwolnieniach lekarskich.

Zorganizowanie imprezy zleca się wariantowo:

* jednej firmie, która zapewnia kompleksową obsługę i wtedy nie są znane koszty wyżywienia i usług towarzyszących,

* lub poszczególne usługi zlecane są odrębnie, każda innemu podmiotowi, który wystawia fakturę za świadczoną usługę, a całość koordynuje Dział Marketingu lub Dział Pracowniczy.

Firmy wybierane są w oparciu o najkorzystniejszą ofertę cenową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wzięcie udziału w imprezie integracyjnej zorganizowanej przez pracodawcę będzie prowadzić do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Spółka powinna zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę w związku z tym, że mieli możliwość uczestniczyć lub uczestniczyli w imprezie integracyjnej, sportowo - rekreacyjnej lub okolicznościowym spotkaniu.

2. Jeżeli tak, to w jaki sposób Spółka powinna ustalić przychód pracownika z tytułu uczestnictwa lub możliwości wzięcia przez niego udziału w imprezie integracyjnej.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jako przychody, przepis ten wymienia: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne.

Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach cytowanej ustawy sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń został określony odmiennie, czemu ustawodawca dał wyraz w ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 u.p.d.o.f. dlatego, dla potrzeb wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie i zastosowanie właściwej metody obliczenia jego wartości, pamiętając, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy. Jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f, stanowi; iż przychodami; z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Według regulacji zawartej w przytoczonym przepisie, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Jeżeli Spółka zakupuje świadczenia, za które ponosi opłatę ryczałtowo za wszystkich pracowników, jednak nie jest w stanie ustalić w jakim zakresie dany pracownik z postawionych mu do dyspozycji świadczeń skorzystał i czy w ogóle skorzystał. Przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f, warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w u.p.d.o.f.

Podobną ocenę wyrażono w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. sygn. I SA/Wr 1325/08 oraz wyroku WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2010 w sprawie I SA/Sz 862/09.

Reasumując Wnioskodawca stwierdził, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w opisanej sprawie), gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń korzystał czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanej imprezy. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owe świadczenie i jaka jest jego wartość. W konsekwencji Spółka jako pracodawca nie jest zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych przychodów.

W dniu 19 września 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB4/415-538/12-3/MP, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji stwierdzono, wartość świadczeń jaka została poniesiona przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych Spółki w ramach organizowanych dla pracowników spotkań o charakterze integracyjnym Wnioskodawca, działając jako płatnik, będzie miał obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podobnie sytuacja będzie wyglądała ze świadczeniami sfinansowanymi ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki do zwolnienia, określone w cytowanym powyżej art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że otrzymane świadczenie mieścić się będzie w zakresie zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 tej ustawy - wówczas od nadwyżki kwoty 380 zł powinien zostać naliczony podatek.

Przychód pracownika winien być ustalany poprzez podzielenie łącznej kwoty kosztów zorganizowania poszczególnych imprez integracyjnych przez liczbę pracowników zaproszonych lub tych, którzy zdeklarowali swój udział, a następnie tak ustaloną cenę jednostkową przypisać tylko pracownikom uczestniczącym w danej imprezie.

Interpretacja została doręczona Wnioskodawcy w dniu 21 września 2012 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawca, wniósł pismem z dnia 4 października 2012 r. (data wpływu 5 października 2012 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na ww. wezwanie tut. organ pismem z dnia 24 października 2012 r. Nr IPPB4/415-538/W/12-5/MP (skutecznie doręczonym w dniu 26 października 2012 r.) organ podatkowy podtrzymał swoje stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej.

W dniu 12 listopada 2012 r. wpłynęła do tut. organu skarga z dnia 9 listopada 2012 r. na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 3391/12 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Nr IPPB4/415-538/12-3/MP z dnia 19 września 2012 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że Skarga jest zasadna.

Na wstępie Sąd przypomniał, że we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Skarżąca podała, że swoją działalność prowadzi w różnych miejscach kraju oraz na terenie Niemiec. Spółka zorganizowała i zamierza zorganizować imprezy i spotkania dla pracowników w celu ich zintegrowania, poprawy relacji interpersonalnych między nimi oraz budowania dobrej atmosfery w pracy. Koszty organizowanych spotkań ponoszone są i będą przez Spółkę ze środków obrotowych lub Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Ponoszone koszty dotyczą usług gastronomicznych, wynajmu ośrodka rekreacyjnego i animatorów prowadzących imprezy, zaproszenia artystów, którzy czasami uświetniają takie imprezy, drobnych upominków dla zwycięzców konkursów. Poczęstunek i napoje serwowany jest w formie "bufetu". W czasie spotkań świątecznych, na które przyjeżdżają pracownicy z różnych lokalizacji Spółki, oprócz zwyczajowego składania życzeń przekazywane są przez Zarząd informacje o sytuacji ekonomicznej Spółki, o ważnych wydarzeniach gospodarczych dla przedsiębiorstwa, planach i zamierzeniach, strategii. Pracownicy mają okazję spotkać się z Zarządem Spółki, wymienić informacje o codziennych problemach, utrudnieniach występujących w trakcie wykonywania swoich obowiązków. Uczestnictwo w imprezach oraz spotkaniach okolicznościowych nie jest obowiązkowe. Spółka nie jest w stanie prowadzić ewidencji zezwalającej na ustalenie, który z pracowników z jakich atrakcji skorzystał, jaka była wartość skonsumowanych posiłków, napojów. Pracownicy mogą brać udział w całej imprezie bądź jej części. Spółka nie jest w stanie ewidencjonować wejść i wyjść uczestników. Opłata za daną imprezę jest ponoszona przez Spółkę ryczałtowo.

Zdaniem Skarżącej, w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskanych przez konkretnego pracownika, gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to czy pracownik ze świadczeń korzystał, czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanej imprezy. W konsekwencji Spółka jako pracodawca nie jest zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych przychodów. Swoje stanowisko Skarżąca oparła na treści art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.

Sąd zauważył, że Minister Finansów stwierdził, że świadczenia, o których mowa we wniosku Skarżącej są nieodpłatnymi świadczeniami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i należy je zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy, określonych w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. Zdaniem organu, z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest ile i jakie dania i napoje skonsumował pracownik, jak również w jakim zakresie skorzystał z atrakcji przewidzianych podczas spotkania. Wartość nieodpłatnego świadczenia stanowić będzie koszt jednostkowy udziału poszczególnych uczestników w danym spotkaniu. Wartość świadczenia, jaką Spółka winna doliczyć do przychodu danego pracownika należy obliczyć dzieląc łączną kwotę kosztów zorganizowania poszczególnych imprez integracyjnych przez liczbę pracowników zaproszonych lub tych, którzy zdeklarowali swój udział, a następnie tak ustaloną cenę jednostkową przypisać tylko pracownikom uczestniczącym w danej imprezie. Organ interpretacyjny podkreślił, że nieodpłatnym świadczeniem - w przedstawionym we wniosku opisie - nie są poszczególne atrakcje dostępne w ramach ww. spotkań (jak posiłki, napoje, itd.), ale bezpłatny udział w zorganizowanym spotkaniu.

W ocenie Sądu stanowisko Ministra Finansów jest nieprawidłowe w świetle obowiązujących przepisów prawa.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Sąd zaznaczył, że w przepisie tym zostały wskazane, co jest istotne w rozpoznanej sprawie, jako przychody: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Ustawodawca w odmienny sposób określił sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń, czemu dał wyraz w ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 u.p.d.o.f. Zatem dla potrzeb wykazania, że dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, aby móc zastosować właściwą metodę obliczenia jego wartości. W tym miejscu trzeba podkreślić, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach u.p.d.o.f. Zatem, jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Sąd zauważył, że organ podatkowy świadczenia, o których mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zakwalifikował jako nieodpłatne świadczenia, ale nie wyjaśnił z czego taką kwalifikację wywiódł. Świadczenia nieodpłatne, najkrócej rzecz ujmując, to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Tymczasem pracownik biorący udział np. w imprezie integracyjnej "świadczy" co najmniej swój prywatny czas na rzecz pracodawcy. Nie jest więc tak, że ze strony pracownika nie jest wymagana żadna aktywność, aby mógł on skorzystać ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę. Minister Finansów nie wyjaśnił, dlaczego uznał, że spotkania integracyjne, czy okolicznościowe przynoszą przysporzenie wyłącznie po stronie pracowników, zaś pracodawca - firma nie odnosi żadnych korzyści.

Co więcej, Minister Finansów nakazał stosować metodę obliczania wartości świadczeń określonych w art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f. metodą wymyśloną przez siebie, czyli nie znajdującą oparcia w przepisach prawa.

W ocenie Sądu, kwestia dotycząca ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia zapłaconego za poszczególnego pracownika jest jedną z kwestii spornych w sprawie.

Zdaniem Sądu, ażeby rozpoznać ten problem konieczne jest sięgnięcie do treści art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., który stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Według regulacji zawartej w przytoczonym przepisie, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód - wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast ażeby świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia były uznane za przychód, konieczne jest otrzymanie tych świadczeń. Dlatego nie do pogodzenia zarówno z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., jak i z zasadą praworządności jest stanowisko Ministra Finansów, że przy ustalaniu przychodu pracownika nie ma znaczenia ile posiłków skonsumował dany pracownik i czy skorzystał z innych postawionych do jego dyspozycji świadczeń.

Według Sądu, nie do zaakceptowania jest też stanowisko organu, że wartość nieodpłatnego świadczenia stanowić będzie koszt jednostkowy udziału poszczególnych uczestników w danym spotkaniu. Z całą mocą podkreślić należy, że poniesienie przez Skarżącą wydatków na sfinansowanie spotkania integracyjnego, czy też innego wskazanego przez Skarżącą nie skutkuje automatycznie powstaniem przychodu po stronie pracownika. Przychód może powstać w związku z poniesieniem tych wydatków przez Skarżącą, jeśli zostaną spełnione przesłanki art. 11 ust. 1 i 12 ust. 1 u.p.d.o.f.

Przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymaniem tego świadczenia. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania z świadczenia). Zatem o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w u.p.d.o.f. Skarżąca wyjaśniła, że obliczenie wartości świadczenia przypadającego na jednego pracownika nie jest możliwe.

Sąd zaznaczył, że warto przytoczyć stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, podzielane w pełni przez Sąd orzekający w rozpoznanej sprawie, który w wyroku z dnia z dnia 11 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1531/09 (Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych - orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej: "CBOSA").

NSA stwierdził, że dla opodatkowania istotne jest to, czy danemu pracownikowi można przypisać konkretny, a nie statystyczny przychód. Nie można bowiem ustalać przychodu w drodze arytmetycznego działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy integracyjnej przez liczbę pracowników biorących w niej udział. Przepisy ustawy nie dają podstaw do wykonania takiego działania. Przychód nie może zostać hipotetycznie przypisany en bloc (grupie podatników czy też - w rezultacie przeprowadzenia prostej operacji matematycznej - jednemu podatnikowi). Przeciwnie, powinien on poddawać się weryfikacji w sensie możności jego wyliczenia i skonkretyzowania. Tylko taki punkt widzenia odpowiada zasadom określonym w art. 2 i art. 217 Konstytucji RP (tak też w wyroku NSA z 16 września 2010 r., sygn. akt II FSK 1989/08 - CBOSA).

Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podzielił też stanowisko zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1769/11 (CBOSA). Sąd kasacyjny w przywołanym wyroku wskazał przede wszystkim, że istotą podatków dochodowych jest opodatkowanie skonkretyzowanego przysporzenia, a nie potencjalnej możliwości jego uzyskania. Reguła ta dotyczy zwłaszcza uzyskanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, w odniesieniu do których ustawodawca w sposób jednoznaczny posłużył się zwrotem "otrzymane". NSA podkreślił, że użyty w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., w odniesieniu do świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń zwrot "wartość otrzymanych", dotyczy zarówno samego faktu uzyskania takiego świadczenia, jak i jego wielkości (wartości). Zaznaczył, że sposób obliczania wartości dla każdej ze wskazanych kategorii świadczeń został określony odmiennie, czemu ustawodawca dał wyraz w ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 u.p.d.o.f. Dla potrzeb zatem wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie i zastosowanie właściwej metody obliczenia jego wartości, pamiętając przy tym, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy. Jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Sąd kasacyjny stwierdził, że stanowisko organu podatkowego jest niezgodne z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., gdyż sprowadza się ono do tezy, że możliwa jest sytuacja, w której podatek należy zapłacić od wyższej wartości przychodu niż faktycznie otrzymany lub zapłacić, nawet gdy przychód nie został otrzymany. Zdaniem NSA, art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. determinuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. W przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania. Sąd kasacyjny uznał, że o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f. Sąd ten podkreślił, że nie można ustalać przychodu w drodze arytmetycznego działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy integracyjnej przez liczbę pracowników biorących w niej udział. Przepisy u.p.d.o.f. nie dają podstaw do wykonania takiego działania. Podkreślił, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f., podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest osoba fizyczna, a nie grupa osób. Brak możliwości ustalenia jednego z elementów stosunku prawnopodatkowego czyni niemożliwym powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie zobowiązania podatkowego.

Sąd wskazał, że w ww. wyroku NSA nawiązał do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10 i zauważył, że w przeciwieństwie do stanu faktycznego analizowanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w powołanej uchwale, w rozpoznawanej sprawie (a była nią sprawa analogiczna do niniejszej) nie istniała możliwość ustalenia wartości świadczenia nieodpłatnego w relacji do jednostkowego uprawnionego, zgodnie z art. 12 ust. 3 i art. 11 ust. 2a pkt 2 u.p.d.o.f.

Sąd zaznaczył, że stanowisko zawarte w obu przytoczonych wyrokach, znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie.

Sąd stwierdził, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń korzystał, czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów spotkania integracyjnego, czy też okolicznościowego. Nie ma też żadnych podstaw prawnych do stosowania wskazanej przez Ministra Finansów metody obliczania wartości nieodpłatnych świadczeń.

Sąd wskazał, że rozpoznając niniejszą sprawę Minister Finansów zobowiązany jest uwzględnić stanowisko Sądu w niej wyrażone.

Sąd, mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 146 § 1, art. 200 i art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.

Od powyższego wyroku została złożona przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie skarga kasacyjna z dnia 19 września 2013 r.

Na rozprawie sądowej dnia 8 marca 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku działający z upoważnienia Ministra Finansów wycofał skargę kasacyjną do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 3391/12.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 8 marca 2016 r. (data wpływu 29 marca 2016 r.) sygn. akt II FSK 3489/13 umorzył postępowanie kasacyjne.

Wobec powyższego, wyrok WSA z dnia 21 sierpnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 3391/12 stał się prawomocny z dniem 8 marca 2016 r.

W dniu 28 kwietnia 2016 r. do tut. organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wraz z aktami.

Biorąc pod uwagę spostrzeżenia Sądu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie dokonał ponownego rozpatrzenia przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 3391/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego należy stwierdzić, że rozstrzygnięcie to zapadło w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) - w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.