IPPB4/415-525/09-4/JK2

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2009 r. (data wpływu 11 sierpnia 2009 r.) oraz piśmie z dnia 10 września 2009 r. (data wpływu 14 września 2009 r., data nadania 11 września 2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 1 września 2009 r. Nr IPPB4/415-525/09-2/JK2 (data nadania 11 września 2009 r., data odbioru 9 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2010 r. i w latach następnych - jest prawidłowe.

W dniu 11 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2010 r. i w latach następnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W październiku 2002 r. Wnioskodawczyni po utracie pracy, będąc stanu wolnego, bez dzieci, zdecydowała się na wyjazd z Polski z zamiarem stałego pobytu i ułożenia sobie życia za granicą. Wnioskodawczyni ma partnera (obywatel Anglii), z którym pozostaje w związku od grudnia 2007 r., a w najbliższym czasie zamierza związek oficjalnie zarejestrować.

Wyjeżdżając na Cypr Wnioskodawczyni posiadała w kraju lokal mieszkalny, jak również jako miejsce zameldowania wskazany był adres rodziców (domu rodzinnego - w którym od dłuższego czasu nie zamieszkuje).

Natomiast wyjeżdżając do Zjednoczonego Królestwa Wnioskodawczyni posiadała w kraju lokal mieszkalny, jak również jako miejsce zameldowania w dalszym ciągu wskazany był adres rodziców (domu rodzinnego). Jednakże posiadany lokal traktowany był przez Wnioskodawczynię jako inwestycja, która w przyszłości przyniesie zysk z powodu wzrostu cen nieruchomości, natomiast wskazany adres zameldowania u rodziców od długiego czasu nie odzwierciedlał stanu faktycznego.

Przebywając w Zjednoczonym Królestwem, Wnioskodawczyni będąc stanu wolnego, bez dzieci, wynajęła mieszkanie. Pozostaje w stosunku pracy, posiada rachunek bankowy (z którego opłaca w formie stałego zlecenia rachunki za telefon, Internet), numer ubezpieczenia społecznego (prawo do darmowej opieki medycznej), grono znajomych i przyjaciół, jak również od grudnia 2007 r. pozostaje w stałym związku, który zamierza w najbliższym czasie sformalizować. Wnioskodawczyni posiada również certyfikat rezydencji.

W lutym 2008 r. Wnioskodawczyni zakupiła w Bułgarii 2 nieruchomości o charakterze inwestycyjnym (z zamiarem sprzedaży z zyskiem za kilka lat, razem z nieruchomością w Polsce). Za uzyskane środki Wnioskodawczyni planuje zakupić nieruchomość w Wielkiej Brytanii. Zdaniem Wnioskodawczyni posiadanie nieruchomości i rachunku bankowego w Polsce nie świadczy o posiadaniu centrum interesów życiowych w Polsce, gdyż większą ilość nieruchomości Wnioskodawczyni posiada w Bułgarii, gdzie również będzie musiała założyć rachunek bankowy (prawdopodobnie na początku 2010 r.).

Obecnie Wnioskodawczyni w Polsce posiada mieszkanie własnościowe w Pruszkowie, traktując je jako inwestycję kapitałową (mając na uwadze przyszły wzrost cen nieruchomości oraz niski kurs złotego w stosunku do funta cypryjskiego). W celu obniżenia kosztów obsługi płatności, dotyczących płaconego czynszu za mieszkanie Wnioskodawczyni postanowiła utrzymywać rachunek bankowy w Polsce, z którego te płatności realizuje. Z mieszkania nie są uzyskiwane żadne przychody.

Z powodów rodzinnych narzeczony Wnioskodawczyni (obywatel zarówno UK jak i Australii) musi powrócić do rodzinnej Australii, dlatego z tej przyczyny Wnioskodawczyni wyjeżdża razem z Nim. Wnioskodawczyni otrzymała wizę australijską na pobyt stały przyznawaną członkom rodzin obywateli australijskich. Wiza ta daje pełne prawo do pracy oraz opieki medycznej w Australii. Wnioskodawczyni wraz narzeczonym wyjazd do Australii planują na marzec 2010 r. W Australii będzie zamieszkiwać razem z narzeczonym w Jego własnym domu, pomagając Jemu w spłacie raty kredytu mieszkaniowego. Rachunki za telefon, elektryczność, itp. będą wystawiane na Nich oboje i będą regulowane ze wspólnego konta w australijskim Banku. Wnioskodawczyni będzie szukać pracy oraz będzie miała nowych przyjaciół. Wnioskodawczyni wraz z narzeczonym planują zakupić samochód, akt własności tego samochodu będzie wystawiony na nich oboje. Wystąpi też o uznanie Jej wykształcenia oraz kwalifikacji zawodowych w Australii. Otrzyma numer podatkowy identyfikujący do celów podatkowych oraz ubezpieczeniowych (tax file number). Wnioskodawczyni przewiduje, iż mimo pracy na pełen etat w Australii będzie miała wolny czas, który zamierza wykorzystać na pracę przez Internet, za co będzie otrzymywać wynagrodzenie z Polski. Praca byłaby na 1/2 etatu za ok. 800 zł miesięcznie. Jeśli czas na to nie pozwoli, Wnioskodawczyni tej pracy nie podejmie, gdyż motywem podjęcia tej pracy jest chęć wykorzystania wolnego czasu, a nie cele zarobkowe. Wynagrodzenie to jest bardzo małe w porównaniu ze spodziewanym wynagrodzeniem w Australii. Wnioskodawczyni nie planuje powrotu do Polski w dającej się przewidzieć przyszłości, gdyż razem z narzeczonym planują życie za granicą (w Australii lub UK). Według Wnioskodawczyni zgodnie z przepisami Australii będzie podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Australii. Wnioskodawczyni zamierza poinformować Urząd Skarbowy o zmianie miejsca zamieszkania z UK na Australię.

W Polsce Wnioskodawczyni nie posiada znajomych ze względu na rzadkie wizyty w kraju i długi okres zamieszkiwania za granicą (prawie 7 lat). Przyjaciół posiada w Wielkiej Brytanii i Australii.

Ponieważ z powodów rodzinnych Wnioskodawczyni planuje przeniesienie swojego centrum interesów życiowych z Wielkiej Brytanii do Australii to Jej pobyt w Australii będzie miał charakter stały i na pewno będzie dłuższy niż rok. Wyjeżdża tam z zamiarem stałego pobytu i ułożenia sobie życia z narzeczonym, który ze względów rodzinnych musi wracać do Australii. Nie planuje powrotu do Polski, gdyż zadowolona jest z życia za granicą zarówno w sensie zawodowym jak i osobistym. Tam będzie pracować. Powyższa praca będzie Jej głównym źródłem utrzymania. Tam będzie Jej narzeczony oraz przyjaciele i znajomi. W Australii będzie zdobywać australijskie kwalifikacje zawodowe, gdyż kwalifikacje angielskie nie wystarczą i będzie musiała zdać ok. 6 dodatkowych egzaminów zawodowych aby zdobyć australijskie uprawnienia. Wizyty w Polsce będą sporadyczne tj. raz do roku krótki urlop trwający maksymalnie 4 tygodnie, a najprawdopodobniej ok. 2 tygodnie, gdyż pozostałe 2 tygodnie planuje spędzać w Bułgarii, UK oraz na Cyprze. Wnioskodawczyni będzie posiadać certyfikat rezydencji w Australii, gdyż będzie podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Australii z powodu posiadania tam centrum interesów życiowych (praca, rodzina itp.) Obecnie Wnioskodawczyni nie posiada dzieci.

Reasumując, Wnioskodawczyni uważa, iż sytuacja w Australii będzie bardzo podobna do tej w UK.

Pismem z dnia 1 września 2009 r. Nr IPPB4/415-525/09-2/JK2 wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawczyni uzupełniła powyższe pismem z dnia 10 września 2009 r. (data wpływu 14 września 2009 r.)

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od momentu wyjazdu do Australii w obu powyższych sytuacjach, tj. gdy mieszkając w Australii uzyskuje powyższe dochody z Polski oraz gdy mieszkając w Australii nie osiąga żadnych dochodów z Polski.

Zdaniem Wnioskodawczyni, z chwilą wyjazdu do Australii podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. płaci podatek w Polsce tylko od dochodów uzyskanych w Polsce w obu powyższych sytuacjach, z tego względu, iż Jej centrum interesów życiowych będzie znajdować się w Australii, a nie w Polsce. W Polsce będzie przebywać tylko raz do roku przez 2-3 tygodnie, tj. czas urlopu, co jest zdecydowanie krótsze niż 183 dni. Według Wnioskodawczyni ewentualna praca na 1/2 etatu za 800 zł miesięcznie nie przesądza o ściślejszym związkach z Polską, gdyż kwota ta jest bardzo mała w porównaniu z pensją australijską i wystarcza na opłacenie rachunku telefonicznego oraz Internetu za miesiąc.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 4 ust. 1 umowy z dnia 7 maja 1991 r. między Rzecząpospolitą Polską a Australią w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1992 r. Nr 41, poz. 177 z późn. zm. oraz Dz. U. z 2007 r. Nr 179, poz. 1278).) w rozumieniu niniejszej umowy osoba ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, jeżeli dana osoba ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie w rozumieniu jego przepisów podatkowych.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. umowy w rozumieniu niniejszej umowy osoba nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Umawiającym się Państwie, jeżeli podlega ona opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł w tym Państwie.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Jeżeli natomiast wymienione powyżej kryteria okażą się niewystarczające dla ustalenia rezydencji podatkowej, należy sięgnąć do stosownych postanowień art. 4 ww. umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Biorąc pod uwagę wymienione powyżej kryteria należy uznać, iż w przypadku Wnioskodawczyni żaden z wymienionych warunków nie będzie spełniony. W sytuacji przedstawionej we wniosku wskazano, iż okres pobytu w Polsce wyniesie maksymalnie 4 tygodnie. Ponadto wyjazd do Australii związany jest zamiarem stałego pobytu i ułożenia sobie życia. Wnioskodawczyni otrzymała wizę australijską na pobyt stały przyznawaną członkom rodzin obywateli australijskich. Wiza ta daje pełne prawo do pracy oraz opieki medycznej w Australii. W Australii będzie zamieszkiwać razem z narzeczonym w Jego własnym domu. Rachunki za telefon, elektryczność, itp. będą wystawiane na Nich oboje i będą regulowane ze wspólnego konta w australijskim Banku. Wnioskodawczyni będzie szukać pracy oraz będzie miała nowych przyjaciół. Wystąpi też o uznanie Jej wykształcenia oraz kwalifikacji zawodowych w Australii. Otrzyma numer podatkowy identyfikujący do celów podatkowych oraz ubezpieczeniowych (tax file number). Wnioskodawczyni nie planuje powrotu do Polski w dającej się przewidzieć przyszłości, gdyż razem z narzeczonym planują życie za granicą (w Australii lub UK).

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenia przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy więc stwierdzić, iż od momentu wyjazdu do Australii (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawczyni będzie podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu zarówno w sytuacji gdy będzie osiągać dochody z Polski jak również w sytuacji braku ich osiągania w Polsce. Oznacza to, że opodatkowaniu w Polsce będą podlegały jedynie dochody osiągane na jej terytorium zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z uwagi na to, iż wniosek z dnia 10 sierpnia 2009 r. (data wpływu 11 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczy 1 zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2010 r. i w latach następnych, natomiast opłata została uiszczona w kwocie 80,00 zł, tj. w wysokości odpowiadającej 2 zdarzeniom przyszłym, dodatkowa opłata dokonana w dniu 1 sierpnia 2009 r. w wysokości 40,00 zł zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej zostanie zwrócona, na wskazany przez Stronę numer rachunku bankowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.