IPPB4/415-518/11-4/SP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2011 r. (data wpływu do BKIP w Płocku 8 lipca 2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 13 września 2011 r. (data nadania 13 września 2011 r., data wpływu 14 września 2011 r.) na wezwanie z dnia 2 września 2011 r. Nr IPPB4/415-518/11-2/SP, IPPP2/443-830/11-2/IZ (data nadania 2 września 2011 r., data doręczenia 6 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2010 r. - jest prawidłowe.

W dniu 8 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2010 r.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 2 września 2011 r. Nr IPPB4/415-518/11-2/SP, IPPP2/443-830/11-2/IZ (data nadania 2 września 2011 r., data doręczenia 6 września 2011 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez wyczerpujące przedstawienie zaistniałego stanu faktycznego.

Pismem z dnia 13 września 2011 r. (data nadania 13 września 2011 r., data wpływu 14 września 2011 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedstawione zapytanie dotyczy roku 2010, natomiast dla lepszego zobrazowania swojej sytuacji, Wnioskodawczyni przedstawiła sytuację począwszy od rozpoczęcia otrzymywania stypendium doktoranckiego w Niemczech, tj. od 15 września 2008 r. W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni zamieszkiwała w Dreźnie (Niemcy) pod wyżej podanym adresem i tam znajdowało się Jej centrum interesów życiowych.

W świetle wyżej podanych informacji Wnioskodawczyni uważa, że nie jest rezydentem podatkowym Polski, natomiast jest rezydentem podatkowym Niemiec. W 2010 r. nie uzyskiwała dochodów na terytorium Polski. Od 2008 r. Wnioskodawczyni jest na studiach doktoranckich w Instytucie M.... Otrzymała wówczas wynagrodzenie w formie stypendium za okres 15 września 2008 r. - 15 grudnia 2009 r. W kolejnych okresach, tj. w okresie 16 grudnia 2009 r. - 15 marca 2010 r. Wnioskodawczyni podpisała kontrakt z tytułu pracy realizowanej w Instytucie. Podatek od dochodu został odprowadzony w Niemczech. Od 16 marca 2010 r. do końca roku 2010 Wnioskodawczyni ponownie przeszła na stypendium.

Stypendium doktoranckie, które Wnioskodawczyni otrzymywała w roku 2010, było finansowane ze środków Dresden...i Deutschen..., a wypłacane przez G. Zgodnie z zapisami kontraktu obowiązującego w okresie: 16.12.2009 - 15.03. 2010 r. - został on zawarty pomiędzy Wnioskodawczynią a M. reprezentującym Rektora... (Uniwersytet w Dreźnie działającego w imieniu S., a wynagrodzenie wypłacane było z ich środków. Wnioskodawczyni jest zameldowana zarówno w Dreźnie jak i w Gdańsku, przy czym przez większą część roku przebywa i mieszka w Niemczech (powyżej 183 dni).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest wykładnia przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) - w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 1.

W zakresie ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie (w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 2).

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Wnioskodawczyni uważa, że nie ma obowiązku składania rocznej deklaracji PIT-36, w sytuacji przebywania i pracy w Niemczech powyżej 183 dni, gdzie podatek zostaje rozliczony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa z dnia 14 maja 2003 r. między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90). Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. umowy, w rozumieniu niniejszej umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 umowy, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w 2010 r. Wnioskodawczyni zamieszkiwała w Dreźnie (Niemcy) i tam znajdowało się Jej centrum interesów życiowych. Według Wnioskodawczyni, jest Ona rezydentem podatkowym Niemiec. W 2010 r. nie uzyskiwała dochodów na terytorium Polski. Od 2008 r. Wnioskodawczyni jest na studiach doktoranckich w Instytucie... w Niemczech. Otrzymała wówczas wynagrodzenie w formie stypendium za okres 15 września 2008 r. - 15 grudnia 2009 r. W okresie 16 grudnia 2009 r. - 15 marca 2010 r. Wnioskodawczyni podpisała kontrakt z tytułu pracy realizowanej w Instytucie. Natomiast od 16 marca 2010 r. do końca roku 2010 Wnioskodawczyni ponownie przeszła na stypendium. Wnioskodawczyni jest zameldowana zarówno w Niemczech jak i w Polsce, przy czym przez większą część roku przebywa i mieszka w Niemczech (powyżej 183 dni).

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy uznać, iż w 2010 r. Wnioskodawczyni posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Niemiec, natomiast w Polsce podlegała ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegała opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z powyższym, posiadając w 2010 r. dla celów podatkowych miejsce zamieszkania w Niemczech i osiągając tam dochody z tytułu stypendium i kontraktu, Wnioskodawczyni nie ma obowiązku rozliczania się z tych dochodów w Polsce i składania zeznania podatkowego - dochody te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. W takim przypadku - tj. w sytuacji gdy Niemcy były w 2010 r. dla Wnioskodawczyni zarówno miejscem zamieszkania, jak i państwem, w którym uzyskiwała dochody z tytułu stypendium i kontraktu - nie dochodzi zatem do podwójnego opodatkowania tych dochodów, którego unika się poprzez zastosowanie odpowiedniej metody, przewidzianej w umowie międzynarodowej.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.