IPPB4/415-518/09-4/JK2

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2009 r. (data wpływu 7 sierpnia 2009 r.) oraz piśmie z dnia 8 września 2009 r. (data wpływu 14 września 2009 r., data nadania 10 września 2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 27 sierpnia 2009 r. Nr IPPB4/415-518/09-2/JK2 (data nadania 28 sierpnia 2009 r., data odbioru 3 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania od przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 7 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania od przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Żołnierze zawodowi pełniący służbę wojskową (niezależnie od zajmowanego stanowiska służbowego) pozostają w stosunku służbowym i otrzymują określone należności z tego tytułu, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1999 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 tej ustawy, z zastosowaniem kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 powołanego aktu prawnego. Taki sposób opodatkowania przychodów przyjęła Jednostka Wojskowa również w stosunku do żołnierzy zawodowych pełniących służbę na stanowiskach wykładowców akademickich w W. A. T. i A. O. N., którzy domagają się zastosowania wobec części ich przychodów zastosowania 50% kosztów uzyskania. W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r., o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 z późn. zm.), jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron. Według Wnioskodawcy, o ile zatem z umowy o pracę nie wynika, że pracownik otrzymuje wynagrodzenie składające się z wyodrębnionych składników, np.: wynagrodzenia ściśle związanego z obowiązkami pracowniczymi innymi niż twórczość oraz z honorarium z tytułu pracy twórczej i korzystania przez pracownika - twórcę z praw autorskich, to autorskie prawa majątkowe nabywa pracodawca z chwilą przyjęcia utworu. Tym samym pracownik nie korzysta z nich i nie nabywa prawa do odliczenia od przychodów kosztów uzyskania w wysokości 50%. Wnioskodawca wskazuje, iż takie stanowisko prezentowane jest w rozstrzygnięciach sądów (I PKN 196/96 Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 czerwca 1998 r., - OSNAPiUS 1999/14 poz. 454; I SA/Łd 515/99 Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi z dnia 3 lutego 2000 r. OSNA 2001/2 poz. 75), a w szczególności w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów (PO 5/8-7371-01609/95 - pismo Ministerstwa Finansów - Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat z dnia 16 sierpnia 1995 r. - Serwis Podatkowy 1996/9 str. 79): "Jeżeli z umowy o pracę nie wynika możliwość osiągania przez pracownika odrębnego wynagrodzenia wyłącznie z tytułu realizacji utworu, w rozumieniu przepisów prawa autorskiego, kosztów uzyskania nie można odliczyć inaczej niż na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych." Z tytułu pełnienia służby wojskowej żołnierz otrzymuje jedno uposażenie określone w ustawie i przepisach wykonawczych, a Minister Obrony Narodowej określa w drodze rozporządzenia wysokość oraz szczegółowe warunki i tryb wypłaty wynagrodzenia za wykonywanie czynności zleconych wykraczających poza zwykłe obowiązki służbowe. Podobnie dla pracowników wojska wymaganym jest jednoznaczne wyodrębnienie w umowie o pracę, części wynagrodzenia - honorarium, co pozwoliłoby na comiesięczne obliczanie i pobieranie przez płatnika zaliczek na podatek z uwzględnieniem odpowiednich kosztów uzyskania przychodów. Ustalony w inny sposób procentowy udział działalności twórczej w danym roku podatkowym żołnierzy i pracowników wojska, nie jest rozwiązaniem wystarczającym z formalnego punktu widzenia, do stwierdzenia, że danym podatnikom przysługują przedmiotowe uprawnienia podatkowe. Wnioskodawca jednocześnie informuje, że stanowisko takie podziela również Departament Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej w piśmie Nr DK/13296/08/ III z dnia 29 grudnia 2008 r.

Pismem z dnia 27 sierpnia 2009 r. Nr IPPB4/415-518/09-2/JK2 wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 8 września 2009 r. (data wpływu 14 września 2009 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w sposób następujący:

Wymienieni we wniosku żołnierze zawodowi pełniący służbę w rezerwie kadrowej jako miejsce wykonywania obowiązków mają wskazaną W.A.T. lub A.O.N. Jednocześnie mają oni określone przez Komendantów - Rektorów zakresy wykonywania zadań. Wymienione w nich czynności spełniają kryteria prac o charakterze twórczym. Żołnierze zawodowi AON oraz WAT pełnią służbę wojskową jako służbę stałą i z tego tytułu, stosownie do przepisów ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 141, poz. 892 z późn. zm.) pobierają uposażenie. Uposażenie żołnierza zawodowego - w myśl art. 72 ww. ustawy składa się z uposażenia zasadniczego i dodatków do uposażenia. Prawo do uposażenia żołnierza zawodowego powstaje z dniem rozpoczęcia przez niego pełnienia zawodowej służby wojskowej. Nie jest to świadczenie otrzymywane w ramach zawarcia umowy, lecz wynika ono z mocy prawa. W przedmiotowych składnikach uposażenia nie wyróżnia się innych, poza wymienionymi częściami składowymi elementów, w tym zwłaszcza nie wyróżnia się (ustala) jaka część uposażenia obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez żołnierzy wykładowców z praw autorskich, a jaka część dotyczy uposażenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków służbowych. Niezależnie od powyższego Wnioskodawca informuje, że w przypadku AON na podstawie uposażenia (wynagrodzenia) zasadniczego żołnierzy zawodowych i pracowników z tytułu działalności twórczej realizowanej w ramach obowiązków służbowych Dziekani Wydziałów określają procentowo część uposażenia dotyczącą korzystania przez żołnierzy z praw autorskich. Ponadto w załączeniu Wnioskodawca przekazuje kserokopię dokumentów obrazującą jeden z wielu takich przypadków w AON.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w stosunku do przychodów (lub ich części) z tytułu pełnienia służby przez żołnierzy zawodowych wykonujących obowiązki na stanowiskach wykładowców akademickich należy stosować koszty uzyskania przychodu inne niż określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do przychodów (lub ich części) z tytułu pełnienia służby przez żołnierzy zawodowych wykonujących obowiązki na stanowiskach wykładowców akademickich należy stosować koszty uzyskania przychodu tylko i wyłącznie określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 -16, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z realizacji pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Artykuł 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Pracownikowi uzyskującemu przychody z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej zgodnie z przepisem art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje odliczenie jednej, pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 9 pkt 3 tej samej ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, takich jak np. "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych, jak np. "utwór", zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności - jak stanowi ust. 2 tego przepisu - przedmiotem prawa autorskiego są utwory: 1) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne raz programy komputerowe); 2) plastyczne; 3) fotograficzne; 4) lutnicze; 5) wzornictwa przemysłowego; 6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne; 7) muzyczne i słowno - muzyczne; 8) sceniczne, sceniczno - muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne; 9) audiowizualne (w tym filmowe).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, iż przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ustępem 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności zarówno chronionych prawem autorskim jak i nie będących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac - utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy. Podkreślenia przy tym wymaga, że zakwalifikowanie, czy wykonywana praca w ramach umowy o pracę jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu. Zaznaczyć należy, że fakt korzystania przez pracownika z prawa autorskiego powinien wynikać wyraźnie z treści zawartej umowy o pracę.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych. Z umowy o pracę (angażu) powinno jednak wynikać, jaka część wynagrodzenia (uposażenia) obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez pracownika z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych). Tylko bowiem takie wyróżnienie, jak wyżej wspomniano, daje podstawę do zastosowania normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%.

Z treści umowy o pracę musi wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie tej części wynagrodzenia, która związana jest z wykonywaniem czynności czy prac objętych prawami autorskimi oraz pozostałej jego części związanej z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych. Powyższe rozróżnienie musi wynikać z umowy o pracę, bowiem ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości szacunkowego ustalania ilości pracy twórczej w całej ilości pracy danego pracownika - twórcy. Na podstawie szacunkowego (procentowego) określenia ilości wykonywanych przez pracownika prac objętych prawami autorskimi spośród ogółu jego obowiązków pracowniczych nie można ustalić, jaka konkretna część wynagrodzenia związana jest z korzystaniem z praw autorskich.

Mając powyższe na uwadze, tylko wówczas gdy:

* praca wykonywana przez podatnika jest twórcza tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, podatnik jest twórcą bądź artystą wykonawcą w rozumieniu tej ustawy,

* uzyskanie przychodu przez twórcę wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami.

do przychodów osiągniętych z tego źródła mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego i jego uzupełnienia wynika, iż żołnierze zawodowi pełniący służbę wojskową (niezależnie od zajmowanego stanowiska służbowego) pozostają w stosunku służbowym i otrzymują określone należności z tego tytułu, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1999 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 tej ustawy, z zastosowaniem kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 powołanego aktu prawnego. Taki sposób opodatkowania przychodów przyjęła Jednostka Wojskowa również w stosunku do żołnierzy zawodowych pełniących służbę na stanowiskach wykładowców akademickich w W.A.T. i A.O.N. Z tytułu pełnienia służby wojskowej żołnierz otrzymuje jedno uposażenie określone w ustawie i przepisach wykonawczych, a Minister Obrony Narodowej określa w drodze rozporządzenia wysokość oraz szczegółowe warunki i tryb wypłaty wynagrodzenia za wykonywanie czynności zleconych wykraczających poza zwykłe obowiązki służbowe. Wymienieni we wniosku żołnierze zawodowi pełniący służbę w rezerwie kadrowej jako miejsce wykonywania obowiązków mają wskazaną Wojskową Akademię Techniczną lub Akademię Obrony Narodowej. Jednocześnie mają oni określone przez Komendantów - Rektorów zakresy wykonywania zadań. Wymienione w nich czynności spełniają kryteria prac o charakterze twórczym. Żołnierze zawodowi AON oraz WAT pełnią służbę wojskową jako służbę stałą i z tego tytułu, stosownie do przepisów ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 141, poz. 892 z późn. zm.) pobierają uposażenie. Uposażenie żołnierza zawodowego - w myśl art. 72 ww. ustawy składa się z uposażenia zasadniczego i dodatków do uposażenia. Prawo do uposażenia żołnierza zawodowego powstaje z dniem rozpoczęcia przez niego pełnienia zawodowej służby wojskowej. Nie jest to świadczenie otrzymywane w ramach zawarcia umowy, lecz wynika ono z mocy prawa. W przedmiotowych składnikach uposażenia nie wyróżnia się innych, poza wymienionymi częściami składowymi elementów, w tym zwłaszcza nie wyróżnia się (ustala) jaka część uposażenia obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez żołnierzy wykładowców z praw autorskich, a jaka część dotyczy uposażenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków służbowych. W przypadku AON na podstawie uposażenia (wynagrodzenia) zasadniczego żołnierzy zawodowych i pracowników z tytułu działalności twórczej realizowanej w ramach obowiązków służbowych Dziekani Wydziałów określają procentowo część uposażenia dotyczącą korzystania przez żołnierzy z praw autorskich.

W związku z powyższym należy uznać, iż podwyższone koszty uzyskania przychodu można zastosować, jedynie do tej części wynagrodzenia (uposażenia), która została zakwalifikowana jako wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskich. Dlatego też nieprawidłowym jest zastosowanie 50% kosztów uzyskania w odniesieniu do całości wynagrodzenia (uposażenia), w skład którego wchodzą elementy nie będące honorarium za korzystanie twórcy z praw autorskich.

Wnioskodawca ustalając wysokość dochodu, stanowiącego podstawę do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy, winien odliczyć koszty uzyskania przychodu, określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z postanowieniami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, należy stwierdzić, iż w stosunku do przychodów (lub ich części) z tytułu pełnienia służby przez żołnierzy zawodowych wykonujących obowiązki na stanowiskach wykładowców akademickich należy stosować koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy z umowy o pracę nie wynika jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez żołnierzy zawodowych z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych).

Należy jednakże wyraźnie zaznaczyć, iż przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania określonych efektów pracy pracowników za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów.

Organy podatkowe nie są zatem uprawnione do orzekania, czy określony rezultat pracy jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego.

Właściwym odnośnie dokonywania wykładni przepisów ww. ustawy jest wyłącznie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Departament Prawno-Legislacyjny, ul. Krakowskie Przedmieście 15/17, 00-071 Warszawa.

W związku z powyższym ocena stanowiska Wnioskodawcy dokonana została jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego.

Ponadto należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.