IPPB4/415-495/10-2/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2010 r. (data wpływu 16 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych ponoszonych przez pracodawcę - jest nieprawidłowe.

<

W dniu 16 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych ponoszonych przez pracodawcę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zawarła umowę o udzielanie świadczeń zdrowotnych z podmiotem uprawnionym do świadczenia tego rodzaju usług (dalej "Zleceniobiorca"). Przedmiotem tej umowy jest udzielanie przez Zleceniobiorcę świadczeń zdrowotnych na rzecz pracowników wskazanych przez Spółkę. Zgodnie ze złożonym Spółce oświadczeniem, Zleceniobiorca jest uprawniony do udzielania świadczeń zdrowotnych i konsultacji służących zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, w tym również sprawuje profilaktyczną opiekę zdrowotną. Usługi zdrowotne Zleceniobiorcy obejmują tak świadczenia z zakresu medycyny pracy jak i ogólne świadczenia medyczne, badania diagnostyczne oraz konsultacje medyczne, a także zabiegi rehabilitacyjne, opiekę pielęgniarską itp.

Stosownie do umowy zawartej przez Spółkę ze Zleceniobiorcą, za gotowość świadczenia wymienionych powyżej usług Zleceniobiorca otrzymywał będzie miesięczne wynagrodzenie, określone w umowie jako ryczałt kwotowy (abonament). Jakkolwiek do umowy jest dołączona imienna lista pracowników, wobec których Zleceniobiorca zobowiązuje się udzielać świadczeń zdrowotnych, to niemniej kwota wynagrodzenia ustalona została łącznie za wszystkich pracowników wskazanych przez Spółkę.

Ustalona wysokość ryczałtu (abonamentu) nie jest uzależniona od faktu, czy zgłoszeni przez Spółkę pracownicy faktycznie będą korzystali w danym miesiącu ze świadczeń zdrowotnych. Bez wpływu na ustalony ryczałt pozostaje również wartość świadczeń zdrowotnych (medycznych), które zostaną wykonane przez Zleceniobiorcę na rzecz pracowników Spółki.

Spółka akceptując wynagrodzenie w formie ryczałtu kierowała się niemożnością uzyskania informacji, w jakim dany pracownik skorzystał z usług medycznych. Wynika to z konieczności zachowania przez Zleceniobiorcę tajemnicy lekarskiej, do której jest zobowiązany na podstawie art. 40 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i dentysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857 z późn. zm.) oraz art. 13-14 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417 z późn. zm.)

Spółka nie otrzymuje i nie może otrzymać imiennych informacji i rozliczeń dotyczących świadczeń zdrowotnych (medycznych) z których w danym okresie rozliczeniowym skorzystali bądź nie skorzystali poszczególni pracownicy Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym wartość usług zdrowotnych (medycznych) opłacanych ryczałtowo, w sposób uniemożliwiający identyfikację wartości usług wyświadczonych przez Zleceniobiorcę na rzecz konkretnego pracownika nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, i w konsekwencji Spółka, jako płatnik, nie jest zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tej wartości.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartości usług zdrowotnych (medycznych) oferowanych pracownikom, opłacanych ryczałtowo w sposób uniemożliwiający identyfikację ceny usługi wyświadczonej na rzecz konkretnego pracownika nie stanowi przychodu ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 00.14.176 z późn. zm. - dalej "ustawa o p.d.o.f."), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zatem do przychodu pracownika, co do zasady, należy zaliczyć wartość praktycznie wszystkich otrzymanych przez niego nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie zapisów art. 12 ust. 3 ustawy o p.d.o.f. wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń oraz świadczeń częściowo odpłatnych jako przychodu ze stosunku pracy ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o p.d.o.f., stosownie zaś do zapisów art. 11 ust. 2a pkt 2 tejże ustawy w przypadku, gdy przedmiotem świadczeń nieodpłatnych są usługi zakupione, ich wartość ustala się według cen zakupu.

Świadczenia zdrowotne opłacane są przez spółkę w formie ryczałtu (abonamentu) określonego dla grupy wskazanych przez Spółkę pracowników. Wartość ryczałtu nie jest uzależniona od tego, czy pracownicy faktycznie skorzystali z udostępnionych im usług medycznych, pozostaje stała również w przypadku, gdy pracownicy nie korzystali w danym miesiącu z usług świadczonych przez Zleceniobiorcę. Spółka nie ma możliwości przyporządkowania wartości ryczałtowego wynagrodzenia do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika. Wynika to z faktu, iż nie jest możliwe zarówno ustalenie, czy dany pracownik korzystał ze świadczeń Zleceniobiorcy, jak i zidentyfikowanie rodzaju świadczeń, które nie zostały przez pracownika uzyskane. W praktyce oznacza to zdaniem Spółki, iż nie jest możliwe określenie wartości tych świadczeń zgodnie z zapisami art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o p.d.o.f. W tym miejscu Spółka pragnie podnieść, iż art. 11 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. jednoznacznie określa, że nieodpłatne świadczenia stają się przychodem podlegającym opodatkowaniu z chwilą ich faktycznego otrzymania (skonsumowania). Oznacza to, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w przypadku świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń może podlegać jedynie wartość konkretnego i faktycznie otrzymanego przez pracownika świadczenia, a nie wartość świadczenia możliwego do otrzymania, postawionego do dyspozycji pracownika. Jeśli pracownik nie korzysta z usług medycznych zapewnionych przez Spółkę, wówczas nie sposób uznać, iż uzyskuje on jakąkolwiek korzyść majątkową z tego tytułu. Sam fakt wykupienia świadczeń zdrowotnych dla pracowników w zamian za wniesienie na rzecz Zleceniobiorcy zryczałtowanego wynagrodzenia nie prowadzi do otrzymania przez poszczególnych pracowników przysporzenia o konkretnym wymiarze finansowym. Pracownik, któremu Spółka zapewnia opiekę medyczną otrzymuje wyłącznie informację, że ma do dyspozycji bezpłatną, dodatkową opiekę medyczną, z której może, ale nie musi korzystać (w szczególności, jeśli nie ma takiej potrzeby). Zdaniem Spółki, jeśli pracownik nie korzysta z usług medycznych zapewnionych przez Spółkę, nie sposób jest twierdzić, że uzyskuje on jakąkolwiek korzyść majątkową z tego tytułu podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jak trafnie podkreślił WSA w Warszawie w wyroku z dnia 27 kwietnia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 11/09 " (...) art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., który to przepis bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymanie tego świadczenia. Innymi słowy, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie sam fakt objęcia opieką medyczną). W konsekwencji, wbrew stanowisku Ministra Finansów, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji usług medycznych i jednocześnie możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych".

Mając powyższe na uwadze, Spółka stoi na stanowisku, że przychód pracownika mógłby zostać ustalony wyłącznie w sytuacji, gdyby pracownik faktycznie skorzystał ze świadczeń zdrowotnych udostępnianych w ramach ryczałtu opłacanego przez Spółkę. Z uwagi jednak na fakt, iż nie jest możliwe ustalenie, z jakich świadczeń dany pracownik skorzystał w danym miesiącu, przychód po stronie pracownika nie powstaje. Spółka pragnie podkreślić, iż niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej oferujące pakiety medyczne pracodawcom nie są uprawnione do przekazywania (udostępniania) informacji o tym, jakie procedury medyczne zostały wykonane dla danego pracownika lub członka jego rodziny, niezależnie od tego, czy zostały wykonane w ramach świadczeń obowiązkowych czy dodatkowych, co wynika z obowiązku zachowania w tajemnicy informacji o pacjencie na zasadach określonych w art. 40 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i dentysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857 z późn. zm.) oraz art. 13-14 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417 z późn. zm.). W konsekwencji prowadzi to do sytuacji, w której Spółka, opłacając wynagrodzenie w formie ryczałtu nie jest w stanie ustalić w jakim zakresie i czy pracownik skorzystał ze świadczeń medycznych.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, po stronie pracownika nie powstaje przychód ze stosunku pracy. Nie stanowi bowiem przychodu u pracownika kwota ryczałtu za pozostawione do dyspozycji świadczenia zdrowotne (medyczne). Kwota tego ryczałtu nie może podlegać opodatkowaniu, gdyż daje ona jedynie możliwość do skorzystania ze świadczenia medycznego przez pracownika, co nie jest równoznaczne z jego faktycznym otrzymaniem. Stanowisko Spółki potwierdza orzecznictwo Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w wyroku z dnia 10 listopada 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 623/09, gdzie sąd stwierdził: " (...) w przypadku, gdy wartości świadczeń medycznych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, czyli tak jak w rozpoznanej sprawie, gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo za określoną grupę pracowników bez względu na to, czy pracownik z usług medycznych korzystał, czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów usług medycznych. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i jaka jest jego wartość". W związku z powyższym, w ocenie Spółki, w przypadku gdy nie można ustalić, czy dany pracownik, skorzystał bądź też nie skorzystał z udostępnionych mu świadczeń zdrowotnych, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę tego typu świadczeń. Tym samym wartość świadczeń zdrowotnych opłacanych przez Spółkę nie stanowi dla pracowników Spółki przychodu podatkowego, a co za tym idzie, Spółka nie ma obowiązku uwzględniania wartości tych świadczeń w podstawie obliczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Podkreślenia wymaga, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych termin "nieodpłatne świadczenie" obejmuje swym zakresem wszelkie zjawiska i zdarzenia, których konsekwencją jest nieodpłatne przysporzenia w majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. Nieodpłatnym świadczeniem będzie więc przesunięcie majątkowe, stanowiące przysporzenie po stronie przyjmującego świadczenie pracownika, kosztem majątku pracodawcy.

Wyjaśnić należy, iż zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Ponadto, gdy pracodawca ponosi inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wartość tego rodzaju świadczeń otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy.

Należy jednocześnie podkreślić, iż jeżeli z zawartej umowy świadczenie usług medycznych nie wynika wartość świadczeń, do pokrycia których pracodawca jest zobowiązany zgodnie z powyższymi przepisami, nie może to stanowić podstawy do wyłączenia z opodatkowania pozostałej wartości świadczenia, w postaci prawa pracownika do dobrowolnych specjalistycznych usług medycznych.

Dlatego też na pracodawcy ciąży obowiązek wyodrębnienia kwoty, która przypada na świadczenia, do których ponoszenia jest zobowiązany, jako pracodawca i wyłączenia ich z podstawy opodatkowania przychodu pracownika.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż, Spółka zawarła umowę o udzielanie świadczeń zdrowotnych z podmiotem uprawnionym do świadczenia tego rodzaju usług. Zleceniobiorca na podstawie zawartej umowy jest uprawniony do udzielania świadczeń zdrowotnych pracownikom i konsultacji służących zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, w tym również sprawuje profilaktyczną opiekę zdrowotną. Usługi zdrowotne Zleceniobiorcy obejmują tak świadczenia z zakresu medycyny pracy jak i ogólne świadczenia medyczne, badania diagnostyczne oraz konsultacje medyczne, a także zabiegi rehabilitacyjne, opiekę pielęgniarską itp. Za gotowość świadczenia wymienionych powyżej usług Zleceniobiorca otrzymywał będzie miesięczne wynagrodzenie, określone w umowie jako ryczałt kwotowy (abonament). Jakkolwiek do umowy jest dołączona imienna lista pracowników, wobec których Zleceniobiorca zobowiązuje się udzielać świadczeń zdrowotnych, to niemniej kwota wynagrodzenia ustalona została łącznie za wszystkich pracowników wskazanych przez Spółkę.

Podkreślenia wymaga, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z konkretnej usługi medycznej, lecz samo otrzymanie przez pracownika abonamentu medycznego (o określonej wartości pieniężnej) dającego prawo do świadczeń medycznych. Objęcie pracownika nieobowiązkową opieką medyczną stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z otoczeniem pracowników nieobowiązkową opieką medyczną, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Będąc osobą uprawnioną do świadczeń medycznych objętych pakietem, pracownik może nie skorzystać z żadnych usług lub też skorzystać z usług o faktycznej wartości daleko wykraczających poza odpłatność ryczałtową. Ilość faktycznie wykorzystanych usług przez pracownika nie wpływa na wysokość odpłatności ustalonej w sposób ryczałtowy. Wartość ta jest stała i jest ponoszona za gotowość świadczenia usług objętych pakietem na rzecz konkretnego pracownika, w okresie za który została zapłacona.

Należy również zauważyć, iż nieodpłatnym świadczeniem Wnioskodawcy na rzecz pracowników nie będzie korzystanie przez tych pracowników z konkretnych usług medycznych, lecz fakt objęcia pracowników opieką medyczną. W związku z tym, przychodem nie będzie wartość rzeczywiście skonsumowanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika jakim będzie możliwość skorzystania z takich usług. Skoro bowiem pracodawca daje pracownikowi w sposób nieodpłatny prawo do korzystania z czegoś, tj. w sprawie ze ściśle określonych usług medycznych w ramach abonamentu, należy przyjąć, że pracodawca przyznaje pracownikowi świadczenie. W tej sytuacji mamy do czynienia z ewidentnym powstaniem korzyści w majątku tychże osób, gdyż w przypadku skorzystania w przyszłości ze świadczenia medycznego, pracownik, jako objęty pakietem medycznym, nie będzie musiał ponosić z tego tytułu żadnej opłaty. Tak pojmowane przyszłe korzyści mają charakter przychodowy. Ponieważ opłata za objęcie opieką medyczną osób uprawnionych finansowana jest przez pracodawcę, nie zaś przez pracownika, dlatego w tym zakresie Spółka realizuje na rzecz osoby uprawnionej (pracownika) nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Biorąc zaś pod uwagę art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznać należy, że wartość świadczenia odpowiada cenie za jaką faktycznie nabył je pracodawca. Ceną w tym przypadku jest wynagrodzenie płacone usługodawcy za objęcie pracownika opieką medyczną, niezależnie od tego z jakiej ilości świadczeń uprawnione osoby w rzeczywistości skorzystały. Z tak ustalonej ceny świadczenia, winna być wyłączona wartość świadczeń wynikających z przepisów prawa pracy. Podkreślić jednak należy, że wyłączenie takie możliwe jest wyłącznie w wypadku gdy pracodawca w sposób należyty udokumentuje fakt poniesienia takich wydatków oraz ich kwotę.

Momentem powstania przychodu dla konkretnego pracownika jest moment wykupienia przez Spółkę, jako pracodawcę, pakietu usług medycznych. Wykupienie pakietu przez pracodawcę powoduje, że zmniejszeniu nie ulegają aktywa pracownika, co niewątpliwie miałoby miejsce w przypadku, gdyby to sam pracownik zakupił dla siebie pakiet świadczeń medycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż ryczałtowe wynagrodzenie finansowane przez pracodawcę ma - w podanym znaczeniu - charakter przychodowy i jako ponoszone w ściśle określonej kwocie na rzecz zindywidualizowanego pracownika jest świadczeniem, o jakim mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Jednocześnie należy podkreślić, iż usługa objęcia opieką medyczną, finansowana pracownikom przez pracodawcę jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z tego tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną, a nie z faktu korzystania z konkretnych świadczeń. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby. W związku z tym pracownik, gdyby nie otrzymał przedmiotowego świadczenia od Spółki, mógłby indywidualnie zawrzeć taką umowę ponosząc z tego tytułu wydatek.

Konieczne jest dodanie stwierdzenia, iż w przypadku pakietów medycznych oferowanych przez pracodawców pracownikom nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia. W momencie wykupu ww. usług znana jest zarówno globalna kwota przypadająca do zapłaty, jak i liczba pracowników, dla których wykupiono świadczenie. W tej sytuacji ustalenie przychodu u poszczególnych pracowników jest sprawą oczywistą, nawet, jeżeli umowa nie określa jednostkowej ceny pakietu medycznego.

Mając na uwadze powyższe, zakup przez Wnioskodawcę świadczeń medycznych obejmujących pozostałe świadczenia zdrowotne, wykraczające poza profilaktyczne świadczenia zdrowotne wynikające z ustawy - Kodeks pracy i innych ustaw, stanowi podlegający opodatkowaniu przychód pracownika, jako przychód ze stosunku pracy, w momencie opłacenia składki przez pracodawcę.

Reasumując, wartość pozostałego świadczenia zdrowotnego opłaconego przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu jako przychód ze stosunku pracy pracownika, natomiast Spółka, jako pracodawca ma obowiązek doliczyć wartość tego świadczenia do przychodu osiągniętego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy wskazać, że świadczenia medyczne związane z obowiązkowymi badaniami, do których pracodawca jest zobowiązany przepisami Kodeksu pracy lub innych ustaw, nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu w rozumieniu ustawy.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądowych, należy stwierdzić, iż rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację. Orzeczenia sądów administracyjnych nie stanowią wiążącej wykładni ani źródła prawa powszechnie obowiązującego, tym samym nie stanowią podstawy wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.