IPPB4/415-475/10-4/SP - Obliczanie długości pobytu w danym państwie jest dokonywane poprzez stosowanie metody opartej na dniach fizycznej obecności.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2010 r. (data wpływu 7 czerwca 2010 r.) uzupełnione pismem z dnia 19 sierpnia 2010 r. (data nadania 20 sierpnia 2010 r., data wpływu 23 sierpnia 2010 r.) na wezwanie z dnia 16 sierpnia 2010 r. (data nadania 16 sierpnia 2010 r., data doręczenia 18 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń pracowników oddelegowanych do pracy w Polsce przez pracodawcę zagranicznego - jest prawidłowe.

W dniu 7 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń pracowników oddelegowanych do pracy w Polsce przez pracodawcę zagranicznego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej Spółka lub Wnioskodawca) zamierza zawrzeć umowę ze U. z siedzibą w Wielkiej Brytanii określającą zasady oddelegowania pracowników tej ostatniej do pracy w Polsce. Praca (doradztwo w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy) miałaby być świadczona na rzecz Wnioskodawcy, jednakże Spółka nie zawierałaby umowy o pracę z pracownikami oddelegowanymi z Wielkiej Brytanii, ani nie wypłacałaby im żadnego wynagrodzenia.

Oddelegowani pracownicy w dalszym ciągu byliby zatrudnieni wyłącznie przez U. i tylko ta spółka wypłacałaby im wynagrodzenie. Świadcząc swoje usługi oddelegowani pracownicy będą podlegali regulaminom, instrukcjom oraz procedurom obowiązującym w Spółce i będą pozostawali pod jej kierownictwem.

W umowie pomiędzy Wnioskodawcą a U. znajdzie się zapis wskazujący, że Wnioskodawca zobowiązany jest zwrócić U. wszelkie poniesione przez nią koszty związane z oddelegowaniem pracowników, w tym w szczególności: pensje, diety, składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, wydatki z tytułu podróży służbowych, itp. Dodatkowo oprócz zwrotu poniesionych kosztów, Spółka płaciłaby na rzecz U. opłatę administracyjną stanowiącą określony procent łącznych kosztów poniesionych przez U. związanych z oddelegowaniem jej pracowników do pracy w Polsce. Powyższe płatności następowałyby na podstawie faktur wystawianych raz w miesiącu przez U.

Pracownicy oddelegowani z Wielkiej Brytanii będą przebywać w Polsce łącznie, w zależności od indywidualnego przypadku, przez okres krótszy lub dłuższy niż 183 dni w danym roku podatkowym.

U. nie posiada zakładu na terytorium Polski w rozumieniu art. 5 UPO.

Pismem z dnia 16 sierpnia 2010 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez przedstawienie odpisu KRS (oryginału lub kopii urzędowo poświadczonej), z którego wynika prawo do występowania w imieniu Spółki Akcyjnej, z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez Pana Krzysztofa A.

Powyższe zostało uzupełnione w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego stanu faktycznego:

Ad. 1)

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 UPO zasadą jest, iż dochody z pracy najemnej opodatkowane są w kraju, w którym praca ta jest wykonywana, natomiast państwo rezydencji pracownika, jeżeli praca wykonywana jest w drugim państwie, zobowiązane jest w stosunku do takich dochodów stosować przewidzianą w UPO metodę unikania podwójnego opodatkowania. Od powyższej zasady w art. 14 ust. 2 UPO przewidziany został wyjątek, który pozwala, po spełnieniu odpowiednich warunków, zwolnić z opodatkowania dochody z pracy najemnej wykonywanej w państwie źródła od opodatkowania w tym państwie i opodatkować te dochody wyłącznie w państwie rezydencji pracownika.

Skorzystanie ze wspomnianego wyżej zwolnienia jest możliwe, jeżeli łącznie spełnione są następujące przesłanki:

Mając na uwadze fakt, że niektórzy oddelegowani pracownicy U. będą przebywać w Polsce przez okres dłuższy niż 183 dni w okresie następujących po sobie 12 miesięcy, przedmiotowe zwolnienie nie będzie miało zastosowania, gdyż nie zostanie spełniony warunek, o którym mowa w art. 14 ust. 2 lit. a) UPO. Dochody tych pracowników będą zatem opodatkowane w Polsce. Oddelegowani pracownicy mogą stać się również rezydentami podatkowymi w Polsce na podstawie art. 3 ust. 1a pkt 2 u.p.d.o.f., jeżeli będą przebywać w Polsce dłużej niż przez 183 dni w roku podatkowym (UPO jest w tym zakresie bardziej restrykcyjna, bowiem mówi o 183 dniach w okresie następujących po sobie 12 miesiącach a nie 183 dniach w roku podatkowym, który dla osób fizycznych jest rokiem kalendarzowym).

Ad. 2)

W przypadku pracowników oddelegowanych, którzy będą przebywać w Polsce przez okres krótszy niż 183 dni w okresie następujących po sobie 12 miesięcy, spełniony zostanie warunek wymieniony w art. 14 ust. 2 lit. a) UPO. W związku z tym, że U. nie posiada zakładu na terytorium Polski spełniony zostanie również warunek, o którym mowa w art. 14 ust. 2 lit. c) UPO. Konieczne jest zatem jedynie rozpatrzenie, czy w przedstawionym stanie faktycznym spełniony jest również warunek określony w art. 14 ust. 2 lit. b) UOP, a więc czy wynagrodzenie będzie wypłacane oddelegowanym pracownikom przez pracodawcę, który nie ma siedziby w Polsce.

Przepisy UPO nie definiują pojęcia "pracodawca". W art. 3 ust. 2 UPO znajduje się jedynie reguła interpretacyjna, która wskazuje, że "Przy stosowaniu niniejszej Konwencji w dowolnym czasie przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w tym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa".

W związku z powyższym trzeba wskazać, że polskie przepisy podatkowe również nie definiują pojęcia "pracodawca". W takiej sytuacji należy zatem odwołać się do przepisów prawa pracy. W świetle art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Zgodnie z polskimi przepisami pracodawcą jest więc podmiot, który zatrudnia pracownika do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem w miejscu i czasie przez niego wyznaczonym oraz za wynagrodzeniem. W przedstawionym stanie faktycznym za pracodawcę należy uznać U, gdyż to ta spółka ma zawarte umowy o pracę z pracownikami, którzy zostaną oddelegowani do Polski i to ona będzie przez cały czas wypłacać im wynagrodzenie - co oznacza, że po stronie Spółki brak jest jednego z zasadniczych elementów określających nawiązanie stosunku pracy, czyli zatrudniania za wynagrodzeniem.

Wnioskodawcę nie będzie łączyła także z tymi pracownikami żadna umowa. Odpowiednia umowa zostanie zawarta jedynie pomiędzy Wnioskodawcą a U. i nie będzie to umowa o pracę, tylko będzie dotyczyć sposobu rozliczenia pomiędzy stronami wydatków poniesionych przez U. w związku z oddelegowaniem pracowników do Polski. Tym samym należy uznać, że tak określony w art. 14 ust. 2 lit. b) UPO zostanie w niniejszym przypadku spełniony, gdyż wynagrodzenie będzie wypłacane przez pracodawcę, który nie ma siedziby w Polsce. W konsekwencji dochody uzyskiwane ze stosunku pracy przez pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii do pracy w Polsce nie będą podlegały w Polsce opodatkowaniu.

Ad. 3)

Przy założeniu, że dochody ze stosunku pracy osiągane przez pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii do pracy w Polsce będą opodatkowane w Polsce (przypadek opisany w Ad. 1), Wnioskodawca nie może być uznany za płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do oddelegowanych pracowników, którzy osiągają dochody z tytułu pracy na terytorium Polski, gdyż nie jest on podmiotem wypłacającym wynagrodzenie na rzecz tych osób. W stosunku do oddelegowanych pracowników będzie miał zastosowanie przepis art. 44 ust. 1a pkt 1 u.p.d.o.f., który odnosi się do podatników osiągających dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy. W rezultacie to na oddelegowanych pracownikach będzie ciążył obowiązek samodzielnego wpłacania w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy).

Na mocy art. 4a powyższej ustawy, ww. przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka. S.A. (Wnioskodawca) zamierza zawrzeć umowę ze U. z siedzibą w Wielkiej Brytanii określającą zasady oddelegowania pracowników tej ostatniej do pracy w Polsce.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie mają zastosowania uregulowania konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840).

W celu ustalenia, czy dochody ze stosunku pracy osiągane przez pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii do pracy w Polsce, będą podlegały opodatkowaniu w Polsce, niezbędne jest przeanalizowanie treści art. 14 polsko-angielskiej konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, który reguluje zasady opodatkowania pracy najemnej.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. konwencji, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak wynika z treści art. 14 ust. 2 konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 14 ust. 1 konwencji polsko-angielskiej, wynagrodzenia pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Polski. Natomiast ust. 2 tego przepisu, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii do pracy na terytorium Polski podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Wielkiej Brytanii, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tych artykułach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w ust. 1 tego artykułu, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Polsce) oraz w państwie miejsca zamieszkania tych pracowników (w Wielkiej Brytanii).

Należy zauważyć, że stosownie do Komentarza do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) obliczanie długości pobytu w danym państwie jest dokonywane poprzez stosowanie metody opartej na "dniach fizycznej obecności". W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego pracownicy oddelegowani z Wielkiej Brytanii będą przebywać w Polsce łącznie, w zależności od indywidualnego przypadku, przez okres krótszy lub dłuższy niż 183 dni w danym roku podatkowym.

W przypadku, gdy okres pobytu pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii w związku z wykonywaną na terytorium Polski pracą nie przekroczy łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, wówczas zostanie spełniony pierwszy warunek określony w treści przepisu art. 14 ust. 2 konwencji polsko-angielskiej.

Oceniając drugi i trzeci warunek określony w ww. przepisie, należy ustalić podmiot, który wypłaca wynagrodzenie Wnioskodawcy oddelegowanego do pracy w Polsce.

Należy zaznaczyć, iż drugi warunek określony w art. 14 ust. 2 konwencji polsko-angielskiej, zgodnie z którym wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsce zamieszkania lub siedziby w Polsce, należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Pkt 8 Komentarza do tego artykułu stwierdza, iż pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność. W celu ustalenia, który podmiot (zagraniczny pracodawca czy polski podmiot) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu. art. 14 ust. 2 umowy polsko-angielskiej, należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

* kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;

* czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;

* czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;

* czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika;

* czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;

* czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik czy też faktyczny użytkownik pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż praca (doradztwo w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy) miałaby być świadczona na rzecz Wnioskodawcy przez pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii, jednakże Spółka (Wnioskodawca) nie zawierałaby umowy o pracę z tymi pracownikami ani nie wypłacałaby im żadnego wynagrodzenia. Oddelegowani pracownicy w dalszym ciągu byliby zatrudnieni wyłącznie przez U. z siedzibą w Wielkiej Brytanii i tylko ta spółka wypłacałaby im wynagrodzenie. Świadcząc swoje usługi oddelegowani pracownicy będą podlegali regulaminom, instrukcjom oraz procedurom obowiązującym w Spółce i będą pozostawali pod jej kierownictwem.

W umowie pomiędzy Wnioskodawcą a U. znajdzie się zapis wskazujący, że Wnioskodawca zobowiązany jest zwrócić U. wszelkie poniesione przez nią koszty związane z oddelegowaniem pracowników, w tym w szczególności: pensje, diety, składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, wydatki z tytułu podróży służbowych, itp. Dodatkowo oprócz zwrotu poniesionych kosztów, Spółka płaciłaby na rzecz U. opłatę administracyjną stanowiącą określony procent łącznych kosztów poniesionych przez U. związanych z oddelegowaniem jej pracowników do pracy w Polsce. Powyższe płatności następowałyby na podstawie faktur wystawianych raz w miesiącu przez U.

U. nie posiada zakładu na terytorium Polski w rozumieniu art. 5 UPO.

Analizując powyższe należy stwierdzić, iż dla pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii do pracy w Polsce pracodawcą będzie spółka z siedzibą w Wielkiej Brytanii, w której oddelegowani pracownicy są zatrudnieni i tylko ta spółka zagraniczna wypłaca im wynagrodzenia. Spółka polska (Wnioskodawca) nie zawierałaby umowy o pracę z pracownikami oddelegowanymi z Wielkiej Brytanii ani nie wypłacałaby im żadnego wynagrodzenia. Umowa zostałaby zawarta między polską spółką (Wnioskodawcą) a spółką, która ma siedzibę w Wielkiej Brytanii (U.) Zgodnie z tą umową Wnioskodawca zwracałby U. wszelkie poniesione przez nią koszty związane z oddelegowaniem pracowników do Polski. Spółka polska płaciłaby na rzecz U. również opłatę administracyjną stanowiącą określony procent łącznych kosztów poniesionych przez U. związanych z oddelegowaniem jej pracowników do pracy w Polsce. Powyższe płatności następowałyby na podstawie faktur wystawianych raz w miesiącu przez U.

Zatem z powyższego wynika, iż Wnioskodawca (spółka polska) nie jest płatnikiem wynagrodzenia dla pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii, gdyż zwrot kosztów związanych z oddelegowaniem pracowników do Polski na podstawie umowy stanowi jedynie rozliczenie między spółkami.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, iż na Wnioskodawcy nie ciążyłyby obowiązki płatnika.

W związku z powyższym należy uznać, iż zostanie spełniony drugi warunek wynikający z treści art. 14 ust. 2 umowy.

Jak wskazano we wniosku, U. nie posiada na terytorium Polski zakładu w rozumieniu art. 5 polsko-angielskiej konwencji.

W związku z czym, należy uznać, iż trzeci warunek określony odpowiednio w art. 14 ust. 2 konwencji polsko-angielskiej zostanie spełniony, gdyż jak wyżej stwierdzono pracodawcą dla pracowników oddelegowanych do pracy w Polsce będzie spółka mająca siedzibę w Wielkiej Brytanii, z którą będą mieć oni podpisane umowy o pracę, i która będzie im wypłacać wynagrodzenia. Spółka ta nie posiada zakładu na terytorium Polski zakładu w rozumieniu art. 5 polsko-angielskiej konwencji.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić, należy, iż dochody ze stosunku pracy osiągane przez pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii do pracy w Polsce, nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce po spełnieniu łącznie trzech warunków wynikających z treści art. 14 ust. 2 konwencji polsko-angielskiej.

Kiedy okres pobytu pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii w związku z wykonywaną na terytorium Polski pracą przekroczy łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, to wynagrodzenia tych pracowników za pracę wykonywaną w Polsce będzie podlegało opodatkowaniu również w Polsce zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 konwencji.

W związku z tym, iż wynagrodzenia pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii nie byłyby wypłacane przez zakład, ani pracodawcę będącego - w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - płatnikiem, a za świadczoną na terytorium Polski pracę, pracownicy otrzymywaliby wynagrodzenia od pracodawcy mającego siedzibę w Wielkiej Brytanii, oddelegowani pracownicy byliby sami zobowiązani wpłacać należne zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Bez znaczenia pozostawałby fakt, że wynagrodzenia te byłyby wypłacane w Wielkiej Brytanii. Istotne byłoby to, iż po przekroczeniu ww. okresu wynikającego z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wyłączającego opodatkowanie w Polsce, wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Polsce opodatkowane byłyby zarówno w Polsce jak i w Wielkiej Brytanii, przy czym w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania pracownicy oddelegowani z Wielkiej Brytanii składając zeznanie podatkowe w kraju swojej rezydencji winni zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania zgodnie z art. 22 ust. 1 konwencji.

Jednocześnie należy wskazać, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 lit. a) ww. konwencji, w Wielkiej Brytanii podwójnego opodatkowania unika się w sposób następujący: z uwzględnieniem postanowień ustawodawstwa Zjednoczonego Królestwa w zakresie zaliczania na poczet podatku Zjednoczonego Królestwa podatku podlegającego zapłaceniu na terytorium poza Zjednoczonym Królestwem (które nie naruszają ogólnej zawartej tutaj zasady) podatek polski płacony, bezpośrednio lub przez potrącenie, na podstawie ustawodawstwa Polski i zgodnie z niniejszą Konwencją, z tytułu przychodów, dochodów lub należnych zysków ze źródeł położonych w Polsce (z wyłączeniem, w przypadku dywidend, podatku płaconego od zysków, z których dywidenda jest wypłacana) będzie zaliczony na poczet podatku Zjednoczonego Królestwa obliczonego w stosunku do tych przychodów, dochodów lub należnych zysków, w stosunku do których podatek polski został obliczony.

Jak wynika z treści art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Ponadto art. 44 ust. 3d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że podatnicy będący nierezydentami uzyskujący dochody z zagranicy z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku pracy, są obowiązani wpłacać zaliczki na zasadach określonych w ust. 3a i 3c, po przekroczeniu okresu, który zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi warunek wyłączenia z opodatkowania tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku przy obliczaniu pierwszej zaliczki podatnik jest obowiązany uwzględnić dochody uzyskane od początku roku podatkowego.

Zasady ustalania zaliczek wynikają z art. 44 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy uzyskujący dochody za pracę wykonywaną na terytorium RP bez pośrednictwa płatnika, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód do opodatkowania uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 44 ust. 3c ustawy, zaliczkę obliczoną w wyżej określony sposób zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, zapłaconej w danym miesiącu ze środków podatnika.

Jednocześnie, zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są zobowiązani złożyć zeznanie o wysokości dochodu (poniesionej straty), w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Natomiast nierezydenci, jeżeli zamierzają opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed ww. terminem są zobowiązani złożyć zeznanie za rok podatkowy urzędowi skarbowemu właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych przed opuszczeniem terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 45 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Reasumując, stwierdzić należy, iż dochody ze stosunku pracy osiągane przez pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii do pracy w Polsce, jeżeli pracownicy ci będą przebywać w Polsce przez okres dłuższy niż 183 dni w okresie następujących po sobie 12 miesięcy, będą podlegały opodatkowaniu w Polsce, a na Spółce (Wnioskodawcy) nie będą ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. Pracownicy Ci będą zobowiązani do samodzielnego wpłacania zaliczek na podatek dochody od osób fizycznych.

Natomiast dochody ze stosunku pracy osiągane przez pracowników oddelegowanych z Wielkiej Brytanii do pracy w Polsce, jeżeli pracownicy ci będą przebywać w Polsce przez okres krótszy niż 183 dni w okresie następujących po sobie 12 miesięcy, a ich wynagrodzenia będą wypłacane i ponoszone przez pracodawcę zagranicznego, wówczas nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różnić od zdarzenia przyszłego. które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.