IPPB4/415-415/12-4/JK3 - Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2012 r. (data wpływu 14 maja 2012 r.) oraz uzupełnieniu z dnia 3 lipca 2012 r. (data wpływu 4 lipca 2012 r.) na wezwanie z dnia 27 czerwca 2012 r. Nr IPPB4/415-415/12-2/JK3 (data nadania 27 czerwca 2012 r., data doręczenia 28 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-415/12-2/JK3 z dnia 27 czerwca 2012 r. (data nadania 27 czerwca 2012 r., data doręczenia 28 czerwca 2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, sprecyzowanie pytań podatkowych w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w swojej indywidualnej sprawie oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego, które winno być powiązane z przedstawionym zdarzeniem przyszłym i zadanymi pytaniami. Ponadto wezwano o dostarczenie oryginału pełnomocnictwa lub notarialnie poświadczonego odpisu, z którego wynika prawo Pani K. J. do reprezentacji i odbioru korespondencji dotyczącej wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego Pana M. J. lub złożenie podpisu pod oświadczeniem oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej, przez Pana Macieja J., który został wskazany jako Wnioskodawca w rubryce B.1 w pozycji Nr 11 wniosku ORD- IN.

Pismem z dnia 3 lipca 2012 r. (data wpływu 4 lipca 2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W grudniu 2010 r. u Wnioskodawcy zdiagnozowano stwardnienie rozsiane na podstawie wyników badań oraz wykonanego rezonansu magnetycznego. Został poddany hospitalizacji. W lutym 2011 r. po wizycie u specjalisty neurologa Wnioskodawca otrzymał skierowanie na konsultację medyczną w Instytucie Psychiatrii i Neurologii. Po badaniu Wnioskodawca został zakwalifikowany do programu Leczenia Stwardnienia Rozsianego (ICD-10 G.35 - stwardnienie rozsiane) lekiem interferon. Wnioskodawca mieszka w P. Warunki programu leczenia interferonem zakładają, że co miesiąc należy na podstawie jednorazowego zlecenia przez lekarza prowadzącego odebrać pakiet leku Extavia. Od kwietnia 2011 r. do chwili obecnej co miesiąc Wnioskodawca pokonuje trasę z P. do W. i z powrotem (117 km) własnym środkiem transportu. Jest to koniecznie i niezbędne, bo tak zakłada program leczenia z NFZ. Dodatkowo w czasie wizyt w Instytucie lekarz wystawia skierowania na pobieranie krwi, moczu. Raz na rok jest wykonywane badanie rezonansu magnetycznego. Dzięki interferonowi Wnioskodawca czuje się lepiej. Zbiera faktury za tankowanie samochodu prywatnego z każdego miesiąca od 2012 r.

Od września 2011 r. Wnioskodawca ma orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Ponadto w okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawca używał samochodu prywatnego w celu koniecznego przejazdu na zabiegi lecznicze. Wnioskodawca jest jednym z trzech właścicieli pojazdu. Wnioskodawca ma przyznany II stopień inwalidztwa.

Wnioskodawca wskazuje, iż podróż z P. do W. związana jest z konsultacją medyczną u lekarza prowadzącego, wykonaniem badań i odbiorem leku.

Lekarz prowadząca wypisuje skierowania na wykonanie badań, a następnie zlecenie na odbiór leków w szpitalnej aptece Instytutu Psychiatrii i Neurologii. Porozumienie w sprawie przystąpienia do programu leczenie i rehabilitacji stwardnienia rozsianego zostało zawarte pomiędzy Wnioskodawcą, a szpitalem jako jednostką NFZ. Porozumienie zawiera postanowienia, że Wnioskodawca musi odbyć raz w miesiącu konsultację medyczną, a następnie odebrać zestaw leku w formie zastrzyków. Lek jest podawany co drugi dzień i wykonywany według zaleceń lekarza prowadzącego. Lek jest niezbędnym środkiem leczenia. Celem leczenia jest zahamowanie postępu choroby. Lekarz prowadząca w czasie wizyty kieruje na zabiegi rehabilitacyjne. Zabiegi są wykonywane w miejscu i czasie wskazanym przez lekarza prowadzącego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje możliwość korzystania z ulgi na korzystanie z samochodu prywatnego w związku z przejazdem na leczenie (wykonanie badań, konsultacja medyczna i odbiór leku).

Zdaniem Wnioskodawcy, ulga przysługuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa i być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Z uwagi na fakt, iż zarówno pojęcie zabiegu, jak i rehabilitacji nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym, koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicję słownikową oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zabieg (stosownie do definicji umieszczonej w Słowniku Języka Polskiego PWN Warszawa 2002 Red. prof. M. Szymczak) stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby). Rehabilitacja w medycynie oznacza przywracanie sprawności fizycznej, psychicznej i społecznej (także zawodowej), utraconej wskutek schorzeń i urazów, przez stosowanie działań usprawniających. Rehabilitacja jest procesem medyczno-społecznym, którego celem jest przywrócenie człowiekowi niepełnosprawnemu utraconych funkcji w przebiegu choroby, a także wad rozwojowych i wrodzonych. Innymi słowy rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej (taką definicję zawiera art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776 z zm.).

Należy podkreślić, że nie wszystkie wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu, a jedynie te, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl cytowanego wyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczeniu podlegają te wydatki, które poniesione są w związku z koniecznymi przewozami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wyrażenie "zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne" zawęża w istotny sposób cel przejazdu, który upoważnia do zastosowania przedmiotowego odliczenia. W odliczeniu tym nie mieszczą się np. wizyty u lekarza, których celem jest jedynie rozpoznanie bieżącego stanu zdrowia pacjenta, wskazanie dalszego sposobu leczenia czy badania kontrolne, konsultacje lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, badania laboratoryjne, wyjazdy związane z odbiorem leku, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Nadmienić należy, iż obowiązek przedstawienia dowodów niezbędnych do ustalenia prawa do odliczenia poniesionych wydatków z ww. tytułu jednoznacznie wynika, z treści obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., art. 21 ust. 7c pkt 3 cyt. ustawy.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł") wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej, związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa, lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest osobą zaliczoną do II grupy inwalidztwa, cierpiącą na stwardnienie rozsiane. Po badaniu Wnioskodawca został zakwalifikowany do programu Leczenia Stwardnienia Rozsianego lekiem interferon. Warunki programu leczenia interferonem zakładają, że co miesiąc należy na podstawie jednorazowego zlecenia przez lekarza prowadzącego odebrać pakiet leku Extavia. Od kwietnia 2011 r. do chwili obecnej co miesiąc Wnioskodawca pokonuje trasę z P. do W. i z powrotem własnym środkiem transportu.

Mając na uwadze stan faktyczny i prawny obowiązujący w wyżej wymienionym zakresie stwierdzić należy, iż brak jest możliwości do dokonania odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na używanie samochodu osobowego, stanowiącego współwłasność Wnioskodawcy, w związku z dojazdami na leczenie (wykonanie badań, konsultacja medyczna i odbiór leku). Wskazać bowiem należy, iż na gruncie przedmiotowej sprawy nie została spełniona przesłanka uprawniająca do skorzystania z rzeczonej ulgi, o której mowa w ww. art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przedmiotowe przejazdy nie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.