IPPB4/415-38/13-7/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2013 r. (data wpływu 18 stycznia 2013 r.) uzupełnione pismem, które wpłynęło w dniu 2 kwietnia 2013 r. (data nadania 28 marca 2013 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 20 marca 2013 r. Nr IPPB4/415-38/13-2/JK (data nadania 20 marca 2013 r., data doręczenia 22 marca 2013 r.) uzupełnione osobiście o podpis w dniu 10 kwietnia 2013 r. na wezwanie z dnia 4 kwietnia 2013 r. Nr IPPB4/415-38/13-4/JK (data nadania 4 kwietnia 2013 r., data doręczenia 9 kwietnia 2013 r.) oraz uzupełnione pismem z dnia 20 kwietnia 2013 r. (data nadania 20 kwietnia 2013 r., data wpływu 23 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury z Włoch otrzymanej po zmarłym mężu - jest prawidłowe.

W dniu 18 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury z Włoch otrzymanej po zmarłym mężu oraz Ordynacji podatkowej w zakresie zwrotu nadpłaconego podatku.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 20 marca 2013 r. Nr IPPB4/415-38/13-2/JK (data nadania 20 marca 2013 r., data doręczenia 22 marca 2013 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez wskazanie właściwego numeru identyfikacji podatkowej, określenie organu podatkowego właściwego dla Wnioskodawczyni ze względu na sprawę będącą przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz wyjaśnienie w zakresie jakich przepisów prawa podatkowego ma być udzielona interpretacja przepisów prawa podatkowego. Wskazano, iż w przypadku, gdy interpretacja miała zostać udzielona tylko w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to należało uzupełnić wniosek poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, sformułować pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz przedstawić własne stanowisko w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w odniesieniu do sformułowanego pytania. Natomiast w przypadku, gdy zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego miał dotyczyć także Ordynacji podatkowej, wówczas wniosek należało uzupełnić dodatkowo poprzez wskazanie przepisów prawa podatkowego będących przedmiotem interpretacji indywidualnej, sformułowanie pytania w zakresie Ordynacji podatkowej, które winno być związane z przepisami prawa podatkowego, będące przedmiotem interpretacji indywidualnej i dotyczyć indywidualnej sprawy Wnioskodawczyni, przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w odniesieniu do sformułowanego pytania w zakresie ustawy - Ordynacja podatkowa, a także dokonanie dodatkowej opłaty na rachunek bankowy Izby Skarbowej w Warszawie oraz nadesłanie kserokopii dowodu wpłaty.

Pismem, które wpłynęło w dniu 2 kwietnia 2013 r. (data nadania 28 marca 2013 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie. W nadesłanym uzupełnieniu na wniosku ORD-IN w części E.2 Rodzaj sprawy Wnioskodawczyni zaznaczyła poz. 54 - Podatek dochodowy od osób fizycznych oraz poz. 59 Ordynacja podatkowa, a także dokonała dodatkowej opłaty w kwocie 40 zł W nadesłanym uzupełnieniu, Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek o sugestie wskazane w wezwaniu, jedynie tylko w odniesieniu do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie odniosła się natomiast do braków w zakresie ustawy - Ordynacja podatkowa, tj. nie wskazała przepisów prawa podatkowego będących przedmiotem interpretacji indywidualnej, nie sformułowała pytania w zakresie Ordynacji podatkowej, które winno być związane z przepisami prawa podatkowego, a także nie przedstawiła własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do sformułowanego pytania w zakresie Ordynacja podatkowa.

Ponadto, nadesłane uzupełnienie nie zostało opatrzone podpisem Wnioskodawczyni, w związku z czym pismem z dnia 4 kwietnia 2013 r. Nr IPPB4/415-38/13-4/JK (data nadania 4 kwietnia 2013 r., data doręczenia 9 kwietnia 2013 r.) ponownie wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez ponowne przesłanie uzupełnienia, opatrzonego własnoręcznym podpisem w oryginale. Powyższe Wnioskodawczyni uzupełniła osobiście w dniu 10 kwietnia 2013 r.

Podsumowując, z uwagi na brak uzupełnienia przedmiotowego wniosku w zakresie dotyczącym ustawy Ordynacji podatkowej, interpretacja dotyczy jedynie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych renty po zmarłym mężu otrzymanej z Włoch, natomiast w zakresie ustawy - Ordynacja podatkowa zostanie wydane postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od dnia 2 sierpnia 2012 r. Wnioskodawczyni jest obciążona podwójnym opodatkowaniem emerytury w wymiarze 60% po Jej zmarłym mężu, którą otrzymuje z Włoch, na rachunek w Banku Narodowym w Warszawie. Strona włoska pobiera około 10% podatku i po wpłynięciu na rachunek w Banku Wnioskodawczyni jest automatycznie obciążona podatkiem 18%. Sytuacja taka zweryfikowała się już 6 razy, a 2 lutego 2013 r. będzie już siedem miesięcy. Wnioskodawczyni prosi o umożliwienie uniknięcia podwójnego opodatkowania, zwrot nadpłaconych zaliczek, które są Wnioskodawczyni co miesiąc potrącane. Jako załącznik Wnioskodawczyni dołączyła również pokwitowanie pocztowe, które wysłała do J. i do Rzymu do I.N.P.S. (włoski ZUS) jako reklamację o nie pobieraniu podatku. Do każdej z nich Wnioskodawczyni wysłała certyfikat z Polskiego Urzędu Skarbowego o stałym zamieszkaniu w Polsce. Niestety do tej pory jest on potrącany. Wnioskodawczyni jest już u kresu sił, ma sporo długów i nie może sobie pozwolić jechać osobiście do Włoch.

W uzupełnieniu, które wpłynęło w dniu 2 kwietnia 2013 r. (data nadania 28 marca 2013 r.) Wnioskodawczyni poinformowała, iż do września 2012 r. przebywała we Włoszech i uzyskiwała tam dochody z emerytury wdowiej. Mąż był pracownikiem "Państwowym" pracował jako kierownik stacji Kolei Państwowych. Obecnie Wnioskodawczyni na stałe mieszka w Polsce, otrzymała certyfikat rezydencji wydany w dniu 17 września 2012 r. mówiący o tym, iż miejsce zamieszkania Wnioskodawczyni jest w Polsce. Od sierpnia polski bank wypłaca Wnioskodawczyni emeryturę przekazywaną z Włoch. Od sierpnia do grudnia polski bank pobrał od przekazanej emerytury z Włoch zaliczki na podatek zarówno stawkę podatku włoskiego 5% jak i stawkę podatku polskiego 18%. Gdy Wnioskodawczyni zwróciła się z prośbą o zwrot niesłusznie pobranego podatku polski bank zażądał interpretacji podatkowej oraz uzyskania certyfikatu rezydencji. Oświadczył, że tylko na tej podstawie Wnioskodawczyni może ubiegać się o zwrot niesłusznie pobranego podatku.

Jednocześnie w Polsce ZUS wypłaca Wnioskodawczyni wypracowaną emeryturę. Bank przesłał Wnioskodawczyni również rozliczenie PIT-11, gdzie wykazane są zaliczki na podatek dochodowy opodatkowane polską stawką 18%. Nie ma śladu opodatkowania emerytury stawką włoską 5%.

Ponadto, w piśmie z dnia 20 kwietnia 2013 r. (data nadania 20 kwietnia 2013 r., data wpływu 23 kwietnia 2013 r.) Wnioskodawczyni poinformowała, iż urodziła się w dniu 6 sierpnia 1942 r. w L. (Polska). Do pracy poszła 10 września 1959 r. Pracowała nieprzerwanie do 31 maja 1987 r. Ostatnia praca Wnioskodawczyni była w Zarządzie P. Wnioskodawczyni jest zameldowana na pobyt stały w Warszawie. W dniu 3 lipca 1987 r. Wnioskodawczyni wyszła za mąż za obywatela włoskiego urodzonego w dniu 21 kwietnia 1925 r., który zmarł 20 lipca 2008 r. Wnioskodawczyni zamieszkiwała w Rzymie, do Warszawy wróciła na stałe w dniu 7 września 2012 r. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie i włoskie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawczyni, dochody uzyskiwane w Polsce z emerytury wdowiej z Włoch wypłacone przez Bank powinny być podatkowe w Polsce na podstawie umowy zawartej dnia 21 czerwca 1985 r. pomiędzy Rządem PRL a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania (Dz. U. Nr 62, poz. 374).

Bank polski nie powinien pobierać podwójnego podatku, a nawet jeżeli pobrał to z chwilą przedstawienia Certyfikatu Rezydencji powinien niezwłocznie zwrócić niesłusznie pobrany podatek.

W deklaracji rocznej za 2012 r. Wnioskodawczyni powinna wykazać dochody uzyskane w Polsce z emerytury wdowiej z Włoch wypłacone przez Bank na podstawie PIT-11 wystawionego przez bank oraz dochody otrzymane z emerytury wypłaconej przez ZUS na podstawie PIT-40A wystawionego przez ZUS, natomiast dochody otrzymane z emerytury podczas pobytu we Włoszech powinny być rozliczone na podstawie obowiązującego prawa włoskiego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy, stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku oraz jego uzupełnienia, do września 2012 r. Wnioskodawczyni przebywała we Włoszech i uzyskiwała tam dochody z emerytury wdowiej po zmarłym mężu, który był pracownikiem państwowym, pracował jako kierownik stacji Kolei Państwowych. Obecnie od 7 września 2012 r. na stałe Wnioskodawczyni mieszka w Polsce otrzymała Certyfikat Rezydencji wydany w dniu 17 września 2012 r. mówiący o tym, iż Jej miejsce zamieszkania znajduje się w Polsce. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie i włoskie.

Od sierpnia 2012 r. polski bank wypłaca Wnioskodawczyni emeryturę przekazywaną z Włoch, jednocześnie Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę w Polsce wypłacaną przez ZUS w związku z zatrudnieniem Wnioskodawczyni w przeszłości w Polsce.

Zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374).

W myśl art. 4 ust. 1 ww. umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

W myśl art. 18 ww. umowy, z zastrzeżeniem artykułu 19 ustęp 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

Stosownie do art. 19 ust. 2 lit. a tej umowy, każda emerytura wypłacana bezpośrednio bądź z funduszy Umawiającego się Państwa lub jego jednostki politycznej, administracyjnej bądź władzy lokalnej każdej osobie fizycznej z tytułu usług, świadczonych na rzecz tego Państwa lub jednostki, lub władzy, będzie opodatkowana wyłącznie w tym Państwie.

Jednakże taka emerytura będzie opodatkowana tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli osoba fizyczna jest obywatelem oraz ma stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie (art. 19 ust. 2 lit. b) Umowy)

Należy podkreślić, iż ww. umowa została sporządzona w trzech językach: polskim, włoskim i angielskim. Z wersji angielskiej tego przepisu wynika, iż renta czy emerytura nie musi być związana z uprzednim zatrudnieniem osoby uprawnionej do dochodu. Przepis ten wyłącznie stwierdza, iż otrzymywany dochód powinien wynikać z uprzedniego zatrudnienia, bez wskazania konkretnej umowy.

Zgodnie z art. 30 - zdaniem końcowym powołanej umowy, w razie rozbieżności przy ich interpretacji, tekst angielski uważany będzie za rozstrzygający.

Oznacza to, że w polskiej wersji językowej znajduje się błąd wynikający z niewłaściwego przetłumaczenia z języka angielskiego na język polski przepisu art. 18 polsko - włoskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stosownie do zapisów rozstrzygającej wersji umowy, prawidłowo przepis ten powinien brzmieć: emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

W związku z powyższym zauważyć trzeba, że co do zasady emerytury oraz inne podobne świadczenia, wypłacane z tytułu zatrudnienia w przeszłości, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania osoby, której są wypłacane. Natomiast emerytura wypłacana z tytułu usług, świadczonych na rzecz tego Państwa (w przedmiotowej sprawie - na rzecz Włoch) lub jednostki, lub władzy podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie (w przedmiotowej sprawie - we Włoszech). Natomiast art. 19 ust. 2 lit. b ww. umowy zawiera wyjątek od tej zasady i zgodnie z jego brzmieniem - w przypadku emerytur z pracy polegającej na świadczeniu usług na rzecz danego państwa (w przedmiotowej sprawie - Włochy) lub jednostki, lub władzy, podlega opodatkowaniu w tym Państwie, w którym osoba pobierająca ma miejsce zamieszkania i posiada obywatelstwo tego państwa.

Biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy uznać, iż do września 2012 r., w okresie w którym Wnioskodawczyni posiadała stałe miejsca zamieszkania na terytorium Włoch, dochody z tytułu emerytury polskiej zgodnie z art. 18 umowy a dochody z tytułu emerytury włoskiej zgodnie z art. 19 ust. 2 lit. b umowy polsko - włoskiej podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, tj. we Włoszech. Podatek od emerytury włoskiej powinien być pobierany we Włoszech.

Natomiast od chwili zmiany miejsca zamieszkania i przeniesienia centrum interesów życiowych do Polski, otrzymywane przez Wnioskodawczynię dochody z tytułu emerytury z Włoch, zgodnie z wyżej powołanym art. 19 ust. 2 lit. b umowy, a dochody z tytułu emerytury z Polski zgodnie z art. 18 umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, czyli nie podlegają opodatkowaniu we Włoszech. Od tego momentu podatek od emerytury włoskiej powinien być pobierany w Polsce.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest m.in. emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 7 ww. ustawy, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwot emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy - od wypłacanych przez nie emerytur i rent.

W myśl art. 35 ust. 3 tej ustawy, zaliczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, za miesiące od stycznia do grudnia ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1c, z tym że w przypadku poboru zaliczek od emerytur i rent z zagranicy stosuje się postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej z państwem, z którego pochodzą te emerytury i renty.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w ust. 3-8, zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej w tym miesiącu przez płatnika ze środków podatnika (art. 35 ust. 9 ww. ustawy).

Wobec powyższego, w sytuacji, gdy osoba mieszkająca od września 2012 r. w Polsce otrzymuje rentę rodzinną z Włoch, a prawo do jej opodatkowania od tego momentu ma wyłącznie strona polska - co zostało wyżej wykazane na podstawie postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania - to na polskim banku jako płatniku ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek, wynikający z art. 35 ust. 1 ustawy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż do września 2012 r., w okresie w którym Wnioskodawczyni posiadała miejsca zamieszkania na terytorium Włoch, dochody z tytułu emerytury polskiej i włoskiej podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, tj. we Włoszech. Od dochodów za ten okres podatek powinien być pobierany jedynie we Włoszech. Dochodów tych Wnioskodawczyni nie będzie obowiązana wykazać w deklaracji podatkowej za rok 2012.

Jednakże, skoro Wnioskodawczyni jest od września 2012 r. osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to otrzymywane z Włoch dochody z tytułu emerytury wypłacanej po zmarłym mężu jako pracowniku państwowym oraz dochody z emerytury z Polski, od tego momentu podlegają opodatkowaniu w Polsce, czyli nie podlegają opodatkowaniu we Włoszech. Oznacza to, iż nie powstaje podwójne opodatkowanie tego dochodu. W tej sytuacji płatnik (bank) w Polsce powinien od tych należności pieniężnych pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, ale tylko za miesiące, w których Wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania w Polsce. Dochody uzyskane w tym okresie Wnioskodawczyni jest obowiązana wykazać w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy 2012.

Końcowo nadmienić należy, że w sytuacji wystąpienia kolizji w zakresie opodatkowania tego samego przychodu, a w konsekwencji ewentualny brak wyeliminowania podwójnego opodatkowania, istnieje możliwość wszczęcia na wniosek podatnika, procedury wzajemnego porozumiewania się. Tryb postępowania w tej sprawie został uregulowany w art. 25 umowy. Stosownie do ust. 1 tego artykułu, jeżeli osoba jest zdania, że działania jednego lub obu Umawiających się Państw pociągają lub pociągną za sobą opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami niniejszej umowy, to może ona, niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, albo jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia artykułu 24 ustęp 1 - władzy tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Wniosek taki musi być przedłożony w ciągu dwóch lat, licząc od pierwszego urzędowego zawiadomienia o działaniu pociągającym za sobą opodatkowanie niezgodne z umową.

Jeżeli właściwa władza uzna zarzut za uzasadniony, ale nie może sama spowodować zadowalającego rozwiązania, to poczyni ona starania, ażeby sprawę tę uregulować we wzajemnym porozumieniu z właściwą władzą drugiego Umawiającego się Państwa, tak ażeby uniknąć opodatkowania niezgodnego z niniejszą umową (art. 25 ust. 2 umowy).

Na podstawie art. 25 ust. 3 umowy, właściwe władze Umawiających się Państw będą czynić starania, aby w drodze wzajemnego porozumienia usuwać wszelkie trudności lub wątpliwości, które mogą powstawać przy interpretacji lub stosowaniu umowy.

Stosownie do art. 25 ust. 4 umowy, właściwe władze Umawiających się Państw w celu osiągnięcia porozumienia wskazanego w poprzednich ustępach mogą kontaktować się ze sobą bezpośrednio. Kiedy dla osiągnięcia porozumienia wskazana jest ustna wymiana opinii, to taka wymiana może nastąpić za pośrednictwem komisji złożonej z przedstawicieli właściwych władz Umawiających się Państw.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.