IPPB4/415-279/14-2/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2014 r. (data wpływu 24 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z wnoszenia opłaty za dźwig osób zajmujących lokale mieszkalne usytuowane na parterze i wnoszenia opłaty za dźwig pomniejszonej o 50% stawki przez osoby zajmujące lokale na I piętrze - jest prawidłowe.

W dniu 24 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwolnienia przez Spółdzielnię Mieszkaniową mieszkańców zajmujących lokale mieszkalne usytuowane na parterze i I piętrze za windę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na podstawie art. 1 ust. 3 i art. 27 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych (dalej: ustawa), zarządza w autonomicznym reżimie spółdzielczym nieruchomościami gruntowo-budynkowymi wchodzącymi w skład zasobów mieszkaniowych spółdzielni i z tego tytułu na podstawie art. 4 ust. 1-4 ustawy pobiera od użytkowników lokali (członków i osób niebędących członkami spółdzielni) opłaty na pokrycie kosztów eksploatacji i utrzymania tych nieruchomości w częściach przypadających na lokale (dalej: koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi), na zasadach określonych w statucie i uchwalonym przez Radę Nadzorczą Spółdzielni z delegacji statutowej - regulaminie rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi i ustalania opłat za używanie lokali (dalej: regulamin).

Podstawą do ustalenia opłat za używanie lokali w spółdzielni jest roczny plan gospodarczo-finansowy uchwalany przez radę nadzorczą, a rozliczenie kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi, ewidencjonowanych i rozliczanych z podziałem na nieruchomości, przeprowadza się w okresach rocznych. Zgodnie z regulaminem na koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi składają się m.in. koszty eksploatacji dźwigów. Koszty eksploatacji dźwigów są ewidencjonowane w okresie roku obrachunkowego i rozliczane w terminie określonym uchwałą rady nadzorczej na poszczególne nieruchomości zgodnie z regulaminem i ustawą. Kosztami eksploatacji dźwigów obciąża się lokale w budynkach wyposażonych w dźwigi, z wyłączeniem lokali położonych na parterze, natomiast lokale położone na pierwszym piętrze obciąża się kosztami w wysokości 50%. Lokale usytuowane na parterze, a posiadające miejsce postojowe w garażu podziemnym, ponoszą opłatę za dźwig w wysokości 50%. Lokale usytuowane na pierwszym piętrze, a posiadające miejsce postojowe w garażu podziemnym, ponoszą opłatę za dźwig w 100%.

Koszty eksploatacji dźwigów rozlicza się w Spółdzielni co do zasady proporcjonalnie do liczby osób, a w budynkach z garażami podziemnymi - do liczby lokali, albo miejsc postojowych w przypadku jeśli: użytkownik nie posiada lokalu mieszkalnego w budynku i na podstawie planu gospodarczo - finansowego ustala się miesięczne stawki opłat dla użytkowników lokali obsługiwanych przez dźwigi w budynkach. Ponadto w jednym z budynków ze względu na specyfikę (ponad 500 lokali) koszty eksploatacji dźwigów rozlicza się w ten sposób, że lokale użytkowe znajdujące się na parterze, posiadające miejsca postojowe na poziomie (-1) ponoszą opłaty za dźwig w wysokości 50%, lokale znajdujące się na parterze, posiadające miejsca postojowe na poziomie (-2) ponoszą opłaty za dźwig w wysokości 100%, lokale mieszkalne usytuowane na parterze i pierwszym piętrze, posiadające miejsca postojowe na poziomie (-2), ponoszą opłaty za dźwig w wysokości 100%. W drugim z budynków (trzy lokale garażowe z ponad 90 miejscami postojowymi i 33 lokale mieszkalne), lokale garażowe z miejscam postojowymi znajdującymi się na poziomie "0" i powyżej poziomu "0", nie są obciążane kosztami eksploatacji dźwigów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze zróżnicowaniem w Spółdzielni sposobu rozliczania kosztów eksploatacji dźwigów ze względu na położenie lokalu w budynku, dla użytkowników lokali na parterze i na pierwszym piętrze, którzy nie ponoszą tych kosztów w ogóle, albo ponoszą w ograniczonej wysokości, powstaje przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Spółdzielnia Mieszkaniowa z siedzibą w W. stoi na stanowisku, że w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku, osoby które w ramach opłat za eksploatację i utrzymanie lokali w zasobach mieszkaniowych Spółdzielni nie ponoszą kosztów eksploatacji dźwigów, albo pokrywają te koszty w obniżonej procentowo wysokości nie uzyskują z tego tytułu przychodu, który mógłby być kwalifikowany jako przychód z innych źródeł, o jakim mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r.

Zgodnie z ustawą opłaty za eksploatację i utrzymanie lokali w spółdzielni użytkownicy lokali ponoszą na zasadach określonych w statucie, statut natomiast obowiązujący w spółdzielni odsyła w tym zakresie do regulaminu, którego uchwalenie zastrzeżone zostało do kompetencji Rady Nadzorczej Spółdzielni. Spółdzielnia ma zatem ustawową legitymację do autonomicznego kształtowania opłat za użytkowanie lokali, przy zachowaniu zasad obowiązujących w spółdzielczości mieszkaniowej, wprowadzając do regulaminu wskazane w niniejszym wniosku postanowienia w zakresie rozliczania kosztów eksploatacji dźwigów, Rada Nadzorcza Spółdzielni przyjęła oczywiste założenie, że osoby zamieszkujące na parterze lub pierwszym piętrze nie korzystają w ogóle z dźwigów, albo korzystają, w ograniczonym zakresie, co powoduje, że nie powstaje po ich stronie przysporzenie majątkowe, a w konsekwencji przychód z innych źródeł, o którym mowa w przepisach ww. ustawy podatkowej. Dlatego też uzasadnione jest różnicowanie wysokości opłat za dźwigi dla tak ustalonej grupy użytkowników lokali w budynkach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z pkt 9 tego artykułu źródłem przychodów są "inne źródła".

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Natomiast jak dowodzi użycie sformułowania "w szczególności", definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których, mamy do czynienia z przyrostem mienia. Podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być zatem tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółdzielnia posiada w swoich zasobach budynki mieszkalne wyposażone w dźwigi osobowe. Na podstawie "Regulaminu rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi i ustalania opłat za używanie lokali w Spółdzielni" koszty dźwigów rozlicza się proporcjonalnie do liczby osób, a w budynkach z garażami podziemnymi do liczby lokali, albo miejsc postojowych, w przypadku jeśli: użytkownik nie posiada lokalu mieszkalnego w budynku i na podstawie planu gospodarczo-finansowego ustala się miesięczne stawki opłat dla użytkowników lokali obsługiwanych przez dźwigi w budynkach. W jednym z budynków ze względu na specyfikę koszty eksploatacji dźwigów rozlicza się w ten sposób, że lokale użytkowe znajdujące się na parterze, posiadające miejsca postojowe na poziomie (-1) ponoszą opłaty za dźwig w wysokości 50%, lokale znajdujące się na parterze, posiadające miejsca postojowe na poziomie (-2) ponoszą opłaty za dźwig w wysokości 100%, lokale mieszkalne usytuowane na parterze i pierwszym piętrze, posiadające miejsca postojowe na poziomie (-2), ponoszą opłaty za dźwig w wysokości 100%. W drugim z budynków (trzy lokale garażowe z ponad 90 miejscami postojowymi i 33 lokale mieszkalne), lokale garażowe z miejscami postojowymi znajdującymi się na poziomie "0" i powyżej poziomu "0", nie są obciążane kosztami eksploatacji dźwigów.

Należy zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że osoby mieszkające na parterze nie użytkują urządzeń dźwigowych, natomiast osoby mieszkające na I piętrze użytkują je w ograniczonym zakresie, w konsekwencji czego Rada Nadzorcza ustaliła inną wysokość opłat dla danej grupy osób.

W związku z powyższym, osoby zajmujące lokale na parterze budynku oraz osoby zajmujące lokale na I piętrze, nie wnoszące opłat za dźwig lub wnoszące te opłaty w ograniczonej wysokości, na podstawie zatwierdzonego przez Radę Nadzorczą Regulaminu Spółdzielni, ustalającego miesięczne stawki opłat dla lokali obsługiwanych przez dźwigi - nie uzyskują przychodu z innych źródeł, ponieważ nie powstaje po ich stronie przysporzenie majątkowe. Ponadto należy wskazać, że Spółdzielnia Mieszkaniowa może w dowolny sposób kształtować ceny opłat dla poszczególnych grup użytkowników. Świadczenia te nie mają jednak charakteru indywidualnego, adresowane są do wszystkich osób spełniających określone warunki, a tym samym nie powodują powstania po ich stronie przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.