IPPB4/415-273/09/10-5/S/SP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2010 r. (data wpływu 19 lipca 2010 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2009 r. (data wpływu 20 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń z Niemiec z pracowniczego programu emerytalnego utworzonego przez niemieckiego pracodawcę - jest prawidłowe.

W dniu 20 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń z Niemiec z pracowniczego programu emerytalnego utworzonego przez niemieckiego pracodawcę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem niemieckim, jednak dla celów podatkowych jest traktowany jak polski rezydent, gdyż obecnie Jego miejsce zamieszkania znajduje się w Polsce. Otrzymuje z Niemiec świadczenie w postaci emerytury wypłacanej przez byłego pracodawcę z pracowniczego programu emerytalnego.

Pracownicze programy emerytalne są formą zorganizowanego, grupowego oszczędzania na przyszłą emeryturę. Cechą charakterystyczną ppe jest to, że są tworzone dobrowolnie przez pracodawcę, który chce zapewnić swoim pracownikom wyższą emeryturę.

Zawierając wiele lat temu umowę o pracę, Wnioskodawca przystąpił do założonego przez swojego pracodawcę programu emerytalnego. Przystąpienie do programu emerytalnego prowadzonego przez pracodawcę było obowiązkowe i dotyczyło wszystkich zatrudnionych na umowę o pracę na czas nieokreślony, którzy ukończyli 20 rok życia.

Zgodnie z regulaminem programu emerytalnego, Wnioskodawca był zobowiązany do comiesięcznego opłacania składek na fundusz emerytalny. Składkę na fundusz w części finansował pracodawca a w części Wnioskodawca. Część składki Wnioskodawcy była potrącana z wynagrodzenia netto, czyli po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z regulaminem ppe Wnioskodawca uzyskiwał prawo do środków zgromadzonych w programie emerytalnym jeśli, zostanie przekroczony 60-ty (wcześniejsza emerytura) lub 65-ty rok życia. Ewentualnie w przypadku gdyby Wnioskodawca zmarł, wypłata świadczenia z programu emerytalnego nastąpiłaby na rzecz małżonka, dzieci lub innych krewnych.

Obecnie Wnioskodawca osiągnął już wiek emerytalny i zgodnie z regulaminem programu emerytalnego jest uprawniony do otrzymywania świadczeń emerytalnych uzyskanych na zasadach powyżej opisanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymywane przez Wnioskodawcę świadczenia z Niemiec z pracowniczego programu emerytalnego utworzonego przez niemieckiego pracodawcę dla swoich pracowników, są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Świadczenia z Niemiec, wypłacane z pracowniczego programu emerytalnego prowadzonego przez niemieckiego pracodawcę są zwolnione z podatku dochodowego w Polsce, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b u.p.d.o.f.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 uupo emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie.

Stosownie zaś do ust. 2 tego artykułu bez względu na postanowienia ustępu 1 płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Zgodnie z powyższym emerytury z Niemiec, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu w Polsce. Natomiast emerytury z niemieckiego obowiązkowego sytemu ubezpieczeń socjalnych podlegają opodatkowaniu w Niemczech.

Zatem świadczenia z Niemiec z pracowniczego programu emerytalnego powinny być opodatkowane w Polsce, ponieważ nie pochodzą z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych. W związku z tym, do kwot otrzymanych z tytułu pracowniczej emerytury należy zastosować przepisy obowiązującej w Polsce ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie zaś z art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b u.p.d.o.f., wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika.

Mając powyższe na uwadze, świadczenia z pracowniczego funduszu emerytalnego, otrzymywane przez uczestnika tego programu lub przez osoby uprawnione do tych świadczeń po śmierci uczestnika ppe są zwolnione z podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy zwolnienie to dotyczy świadczeń z pracowniczych programów emerytalnych zarówno tych prowadzonych w Polsce, jaki i tych prowadzonych w innych Państwach Członkowskich UE.

W Polsce możliwość tworzenia ppe uregulowana jest ustawą z 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207). Uppe stanowi zaś implementację dyrektywy 2003841/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (Dz. Urz. UE L z 2003 r. Nr 235, poz. 10). Dlatego też termin pracowniczego programu emerytalnego użyty w u.p.d.o.f. należy interpretować na płaszczyźnie wspólnotowej. Prawo europejskie z dniem przystąpienia do UE stało się częścią polskiego porządku prawnego. Zatem w procesie wykładni terminu ppe należy także brać pod uwagę przepisy prawa wspólnotowego, a nie tylko ograniczać się do przepisów krajowych. Z tego też względu pojęcie ppe z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje także pracownicze programy emerytalne prowadzone w innych Państwach Członkowskich UE na podstawie przepisów tych Państw.

Ponadto, gdyby celem ustawodawcy było zawężenie zwolnienia z podatku świadczeń z ppe tylko do świadczeń otrzymywanych z programów emerytalnych utworzonych na podstawie uppe takie sformułowanie znalazłoby swoje odzwierciedlenie w brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 58b u.p.d.o.f. Skoro jednak ustawodawca tego nie zrobił - należy wnioskować, że zwolnienie to dotyczy także świadczeń z ppe utworzonych i prowadzonych w innych krajach. Wnioskodawca uważa, że podatnicy mający miejsce zamieszkania w jednym państwie Unii Europejskiej nie mogą być gorzej traktowani tylko dlatego, że otrzymują świadczenie z ppe z drugiego kraju Członkowskiego.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że art. 21 ust. 1 pkt 58b u.p.d.o.f. dotyczy także świadczeń z ppe utworzonego przez niemieckiego pracodawcę i w związku z tym świadczenia emerytalne z pracowniczego programu emerytalnego otrzymywane z Niemiec są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Stanowisko to znajduje swoje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 6 lutego 2008 r. (sygn. III SA/Wa 1961/07), w którym skład orzekający, stwierdził, że zwolnienie podatkowe przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) dotyczy wypłat środków zgromadzonych zarówno w pracowniczym programie emerytalnym utworzonym i działającym w oparciu o przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207 z późn. zm.), jak i w pracowniczym programie emerytalnym utworzonym i prowadzonym w innym Państwie Członkowskim Unii Europejskiej w oparciu o przepisy właściwe tym Państwom.

Niniejszym Wnioskodawca potwierdza, że powyższe orzeczenie odnosi się do podobnego stanu faktycznego jaki został opisany w niniejszym wniosku o interpretację.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca wniósł o potwierdzenie swojego stanowiska.

W dniu 12 czerwca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB4/415-273/09-2/SP stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2009 r. (data wpływu 20 kwietnia 2009 r.) jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 30 czerwca 2009 r. (data wpływu 3 lipca 2009 r.), odpowiedzi na wezwanie udzielono pismem z dnia 13 sierpnia 2009 r. Nr IPPB4/415-273/W/09-4/SP (skutecznie doręczonym w dniu 17 sierpnia 2009 r.).

W dniu 14 września 2009 r. wpłynęła do tut. organu podatkowego skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2010 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W wyroku, Sąd nie podzielił poglądów MF zawartych w zaskarżonej interpretacji. W ocenie Sądu, zwolnienie podatkowe przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) dotyczy wypłat środków zgromadzonych zarówno w pracowniczym programie emerytalnym utworzonym i działającym w oparciu o przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207 z późn. zm.), jak i w pracowniczym programie emerytalnym utworzonym i prowadzonym w innym Państwie Członkowskim Unii Europejskiej w oparciu o przepisy właściwe tym Państwom.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b u.p.d.o.f., wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika.

Zdaniem Sądu, art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b u.p.d.o.f. mówiąc o środkach zgromadzonych w "pracowniczym programie emerytalnym" nie zawęża tego określenia tylko do pracowniczych programów emerytalnych w rozumieniu ustawy o pracowniczych programach emerytalnych, tak jak twierdziły organy podatkowe. Po pierwsze, uzasadnienie takiej oceny ma umocowanie w wykładni językowej, którą należy co do zasady stosować przy ustalaniu zakresu zwolnień podatkowych w pierwszej kolejności, w tym zakresie należy zgodzić się z poglądem wyrażonym w wyroku WSA w Warszawie z dnia 6 lutego 2008 r. sygn. akt (II SA/Wa 1961/07. Oczywistym więc jest, że skoro ustawodawca nie wskazuje w tym przepisie na takie związanie, to w drodze wykładni nie można go "dodać" do wskazanej treści, jako kolejnego jej elementu. Po drugie, zauważyć należy, że gdyby wolą ustawodawcy było takie zawężenie zwolnienia, jakie proponują w swojej wykładni organy podatkowe, to zwrot "pracowniczy program emerytalny" zostałby wprost zdefiniowany w tzw. słowniczku ustawowym (art. 5a u.p.d.o.f.), czy też bezpośrednio dookreślony za pomocą formuły "w rozumieniu ustawy o pracowniczych programach emerytalnych" lub jej równorzędnej. Tak postąpiono w szczególności w przepisach art. 22 ust. 1b oraz art. 30a ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.f., przy czym ten ostatni przepis dodano tą samą ustawą o pracowniczych programach emerytalnych, którą jednocześnie nadano nowe (analizowane w tej sprawie) brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) u.p.d.o.f., bez wprowadzenia jednak do niego analogicznej formuły prawnej. Wykładnia systemowa wewnętrzna oraz różny sposób ukształtowania w tym samym czasie treści tych dwóch przepisów, odwołujących się do pracowniczych programów emerytalnych, przemawia więc również przeciwko stanowisku organów podatkowych. Jeśli przy tym założyć, że ustawodawca jest racjonalny, to dojść należy do wniosku, iż wybór różnych sposobów wskazywania na kategorię "pracownicze programy emerytalne" oznacza różny zakres znaczeniowy tych programów. Tam, gdzie winny być one pojmowane wąsko, w znaczeniu programów mających oparcie w polskiej ustawie, dokładnie jest to doprecyzowywane. Tam zaś, gdzie takiego doprecyzowania brak, nie ma podstaw ku temu, aby w drodze wykładni takie zawężenie wprowadzać. Po trzecie, trudno doszukiwać się takiego zawężenia w oparciu o wykładnię systemową zewnętrzną w ramach normy wyrażonej w art. 9 u.p.p.e. W myśl tego przepisu określenie "program emerytalny" może być używane wyłącznie do określenia programów uregulowanych w tej ustawie. Przepis ten w istocie ma na celu zapobieganie wprowadzaniu w błąd potencjalnych klientów przez nieuprawnione sugerowanie im poprzez użycie zastrzeżonego określenia, że dany "program" spełnia kryteria przewidziane dla programów emerytalnych, mimo iż takim nie jest. Służy on zatem ochronie adresatów (odbiorców) poszczególnych programów, dając im informację, że jeśli program jest programem emerytalnym, to tym samym działa on według zasad przewidzianych w ustawie o pracowniczych programach emerytalnych. Taki zakres znaczeniowy omawianej normy ma potwierdzenie w treści przepisu karnego zawartego w art. 50 ust. 1 u.p.p.e., zgodnie z którym kto nie będąc do tego uprawnionym, używa w firmie lub do określenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej albo w reklamie określenia "program emerytalny" podlega grzywnie do 1 mln zł lub karze pozbawienia wolności do lat 3. Artykuł 9 u.p.p.e. nie stanowi, jak mylnie wywodził organ odwoławczy, definicji na użytek ustawy podatkowej. Po czwarte, w ramach wykładni systemowej zewnętrznej istotne jest natomiast to, że ustawa o pracowniczych programach emerytalnych dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia między innymi dyrektywy 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. W sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (Dz. Urz. UE L 235 z 23.09.2003). Takie odniesienie zawarto w tytule tej ustawy, realizując dyspozycję art. 22 ust. 1 zdanie drugie ww. dyrektywy. Każde przy tym z Państw Członkowskich zapewnić ma w odpowiedni sposób jednolite stosowanie tej dyrektywy (art. 21 ust. 1). Jak wskazane zostało w preambule dyrektywy uzupełnieniem systemu zabezpieczenia społecznego w przyszłości będą w coraz większym stopniu pracownicze emerytury (motyw 5), zaś przyjęta dyrektywa stanowi pierwszy krok w kierunku rynku wewnętrznego pracowniczych programów emerytalnych zorganizowanych na skalę europejską (motyw 6). Ponieważ cel proponowanych działań, a mianowicie ustalenie wspólnotowych ram prawnych, obejmujących instytucje pracowniczych programów emerytalnych, nie może być w wystarczającym stopniu osiągnięty przez Państwa Członkowskie i działając w ten sposób może, ze względu na zakres i wyniki działań, zostać lepiej osiągnięty na poziomie wspólnotowym, Wspólnota, działając na zasadzie pomocniczości przyjęła dyrektywę (motyw 40). Uwzględnianie więc w procesie wykładni prawa przepisów dyrektywy 2003/41/WE, które jest niezbędne w uwagi na członkowstwo Polski w Unii Europejskiej, prowadzi do wniosku, iż pojęcie "pracowniczego programu emerytalnego ma swoje normatywne umocowanie w prawie wspólnotowym. Tym samym ustalenie jego zakresu znaczeniowego nie jest niemożliwe na tej płaszczyźnie. W konkluzji stwierdzić więc trzeba, iż obejmuje ono także pracownicze programy emerytalne prowadzone w innych Państwach Członkowskich Unii Europejskiej na podstawie przepisów tych Państw.

Sąd stwierdził. iż w ponownie prowadzonym postępowaniu organ podatkowy winien dokonać oceny prawnej stanowiska pytającego zawartego we wniosku o udzielenie interpretacji uwzględniając wykładnię art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b u.p.d.o.f. dokonaną przez Sąd w niniejszym wyroku.

Biorąc pod uwagę spostrzeżenia Sądu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie dokonał ponownego rozpatrzenia przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2010 r.- stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a wyżej powołanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), w rozumieniu niniejszej umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny.

Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca jest obywatelem niemieckim, jednak dla celów podatkowych jest traktowany jak polski rezydent, gdyż obecnie Jego miejsce zamieszkania znajduje się w Polsce. Otrzymuje z Niemiec świadczenie w postaci emerytury wypłacanej przez byłego pracodawcę z pracowniczego programu emerytalnego.

Zawierając wiele lat temu umowę o pracę, Wnioskodawca przystąpił do założonego przez swojego pracodawcę programu emerytalnego. Przystąpienie do programu emerytalnego prowadzonego przez pracodawcę było obowiązkowe i dotyczyło wszystkich zatrudnionych na umowę o pracę na czas nieokreślony, którzy ukończyli 20 rok życia.

Zgodnie z regulaminem programu emerytalnego, Wnioskodawca był zobowiązany do comiesięcznego opłacania składek na fundusz emerytalny. Składkę na fundusz w części finansował pracodawca a w części Wnioskodawca. Część składki Wnioskodawcy była potrącana z wynagrodzenia netto, czyli po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z regulaminem ppe Wnioskodawca uzyskiwał prawo do środków zgromadzonych w programie emerytalnym jeśli, zostanie przekroczony 60-ty (wcześniejsza emerytura) lub 65-ty rok życia. Ewentualnie w przypadku gdyby Wnioskodawca zmarł, wypłata świadczenia z programu emerytalnego nastąpiłaby na rzecz małżonka, dzieci lub innych krewnych.

Obecnie Wnioskodawca osiągnął już wiek emerytalny i zgodnie z regulaminem programu emerytalnego jest uprawniony do otrzymywania świadczeń emerytalnych uzyskanych na zasadach powyżej opisanych.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej, emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie.

Natomiast w świetle ust. 2 ww. artykułu, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Ze względu na fakt, iż pracownicze programy emerytalne są dobrowolnie tworzone przez pracodawcę, w niniejszej sprawie będzie miał zastosowanie przepis art. 18 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej, zgodnie z którym emerytury i podobne świadczenie otrzymywane przez osobę mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (w niniejszej sprawie w Polsce) z drugiego Umawiającego się Państwa (Niemiec), podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie, tj. w Polsce.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy, należy stwierdzić, iż otrzymane świadczenia z pracowniczego programu emerytalnego utworzonego przez niemieckiego pracodawcę podlega regulacjom prawa polskiego.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika.

Wyżej cytowany przepis, mówiący o środkach zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym, nie zawęża tego określenia tylko do pracowniczych programów emerytalnych w rozumieniu ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207 z późn. zm.)

Ustawa o pracowniczych programach emerytalnych dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia między innymi dyrektywy 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (Dz. Urz. UE L 235 z 23 września 2003 r.). Takie odniesienie zawarto w tytule tej ustawy, realizując dyspozycję art. 22 ust. 1 zdanie drugie ww. dyrektywy. Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 21 ust. 1, każde z państw członkowskich zapewnić ma w odpowiedni sposób jednolite stosowanie tej dyrektywy.

W myśl art. 9 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207 z późn. zm.) określenie "program emerytalny" może być używane wyłącznie do określenia programów uregulowanych w tej ustawie. Przepis ten w istocie ma na celu zapobieganie wprowadzaniu w błąd potencjalnych klientów przez nieuprawnione sugerowanie im poprzez użycie zastrzeżonego określenia, że dany "program" spełnia kryteria przewidziane dla programów emerytalnych, mimo iż takim nie jest. Służy on zatem ochronie adresatów (odbiorców) poszczególnych programów, dając im informację, że jeśli program jest programem emerytalnym, to tym samym działa on według zasad przewidzianych w ustawie o pracowniczych programach emerytalnych. Zauważyć jednak należy, iż art. 9 cytowanej ustawy nie stanowi jednak definicji programów emerytalnych na użytek ustawy podatkowej.

Mając na uwadze powyższe ustawowe uregulowania, zasadnym jest stwierdzenie, że przedmiotowe zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b dotyczy wypłat środków zgromadzonych zarówno w pracowniczym programie emerytalnym utworzonym i działającym w oparciu o przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych, jak i w pracowniczym programie emerytalnym utworzonym i prowadzonym w innym Państwie Członkowskim Unii Europejskiej w oparciu o przepisy właściwe tym Państwom.

Reasumując, należy stwierdzić, iż otrzymywane przez Wnioskodawcę świadczenia z Niemiec z pracowniczego programu emerytalnego utworzonego i prowadzonego na podstawie obowiązujących w Niemczech przepisów o pracowniczych programach emerytalnych, są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce na postawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.