IPPB4/415-269/12-4/JK - PIT w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego ze sprzedaży prawa wieczystego użytkowania nieruchomości objętej dekretem.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2012 r. (data wpływu 29 marca 2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 25 maja 2012 r. (data nadania 25 maja 2012 r., data wpływu 28 maja 2012 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 16 maja 2012 r. Nr IPPB4/415-269/12-2/JK (data nadania 17 maja 2012 r., data doręczenia 22 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego ze sprzedaży prawa wieczystego użytkowania nieruchomości objętej Dekretem - jest prawidłowe.

W dniu 29 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego ze sprzedaży prawa wieczystego użytkowania nieruchomości objętej Dekretem.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 16 maja 2012 r. Nr IPPB4/415-269/12-2/JK (data nadania 17 maja 2012 r., data doręczenia 22 maja 2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 25 maja 2012 r. (data nadania 25 maja 2012 r., data wpływu 28 maja 2012 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła ww. braki w terminie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Nieruchomość gruntowa, zabudowana budynkiem mieszkalnym wielolokalowym oraz mieszkalną oficyną - oznaczoną obecnie w ewidencji gruntów i budynków jako działka Nr 44 o pow. 340 m^2, uregulowana w KW, położona w Warszawie przy ul. D. - z dniem 21 listopada 1945 r., tj. z dniem wejścia w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279; dalej Dekret), na podstawie art. 1 Dekretu przeszła na własność gminy m. st. Warszawy.

W dniu 27 września 1949 r. Zofia H. - C. - poprzednia właścicielka nieruchomości - złożyła w trybie art. 7 ust. 1 Dekretu wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości położonej w Warszawie przy ul. D., oznaczonej wówczas numerem hipotecznym "4132-XX".

Powyższy wniosek został rozpatrzony orzeczeniem administracyjnym Prezydium Rady Narodowej z dnia 15 września 1969 r., w którym odmówiono poprzedniej właścicielce przyznania prawa własności czasowej do ww. gruntu z jednoczesnym stwierdzeniem, że wszystkie budynki przeszły na własność Skarbu Państwa. W dniu 17 maja 1983 r. zmarła Zofia H. - C. Na wniosek Wnioskodawczyni, następczyni prawnej Zofii H.- C., decyzją dnia 25 lutego 2003 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie stwierdziło nieważność ww. orzeczenia Prezydium Rady Narodowej jako wydanego z rażącym naruszeniem prawa.

Wobec powyższego ostateczną decyzją z dnia 15 maja 2009 r. Prezydent m.st. Warszawy ponownie rozpatrzył wniosek Zofii H.- C. z dnia 27 września 1949 r. o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości położonej w Warszawie przy ul. D. oznaczonej numerem hipotecznym "4132-XX", orzekając o ustanowieniu na 99 lat prawa użytkowania wieczystego do zabudowanego gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka Nr 44 o pow. 340 m² uregulowanego w KW, położonego w Warszawie przy ul. D., na rzecz Wnioskodawczyni - jedynej spadkobierczyni poprzedniej właścicielki (nabycie spadku zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 11 kwietnia 2002 r.). W spadku po byłej właścicielce nieruchomości przy ul. D. w Warszawie, Wnioskodawczyni nabyła jako Jej następczyni prawna, przysługujące jej prawa i roszczenia do tej nieruchomości, a nieruchomość ta została Jej zwrócona decyzją Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 15 maja 2009 r. o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego gruntu. Ponadto w ww. decyzji stwierdzono, że nieruchomość gruntowa zabudowana jest budynkiem mieszkalnym, murowanym, 3-kondygnacyjnym oraz parterowym budynkiem mieszkalnym (oficyna), wybudowanymi przed 1945 r., i budynki te stanowią odrębną od gruntu nieruchomość, będącą własnością Wnioskodawczyni - zgodnie z art. 5 Dekretu.

Na podstawie umowy, zawartej w formie aktu notarialnego, sporządzonej w dniu 8 września 2010 r. przez notariusza m. st. Warszawa ustanowiło na rzecz Wnioskodawczyni prawo użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka Nr 44 o pow. 340 m² uregulowanego w KW położonego w Warszawie przy ul. D. W budynku 3-kondygnacyjnym o kubaturze 1699 m² znajduje się 12 lokali mieszkalnych o powierzchni użytkowej 285,94 m^2, natomiast w oficynie znajduje się 1 lokal mieszkalny o powierzchni użytkowej 29,99 m^2. W powyższych budynkach brak jest lokali użytkowych, a żaden z lokali nie został sprzedany.

Powyższa nieruchomość gruntowa nie jest objęta planem miejscowym zagospodarowania przestrzennego, natomiast zgodnie z uchwałą Rady m.st. Warszawy z dnia 10 października 2006 r. w sprawie studium uwarunkowań kierunków zagospodarowania przestrzennego m.st. Warszawy, ww. grunt znajduje się w strefie M 1.20 - tereny o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Dla strefy tej ustalono priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej. Dopuszczono lokalizowanie funkcji usługowej z zaleceniem, by udział tej funkcji kształtował się do 40% powierzchni zabudowy na terenie.

Wnioskodawczyni zamierza sprzedać prawo użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka Nr 44 o pow. 340 m² uregulowanego w KW położonego w Warszawie przy ul. D., wraz z prawem własności budynków znajdujących się na powyższym gruncie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż przez Wnioskodawczynię prawa użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka Nr 44 o pow. 340 m² uregulowanego w KW, położonego w Warszawie przy ul. D., wraz z prawem własności budynków znajdujących się na tym gruncie - która nie nastąpiłaby w wykonaniu działalności gospodarczej i zostałaby dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego oraz przed upływem pięciu lat od wydania ostatecznej decyzji administracyjnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego i zawarcia umowy o ustanowieniu tego prawa - jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307) i w konsekwencji czy sprzedaż ta rodzi obowiązek zapłacenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, dokonanie sprzedaży prawa użytkowania wieczystego ww. gruntu wraz z prawem własności budynków na nim usytuowanych, w sytuacji gdy sprzedaż nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej i zostałaby dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego oraz przed upływem pięciu lat od wydania ostatecznej decyzji administracyjnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego i zawarcia umowy o ustanowieniu tego prawa - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji nie rodzi obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych. W przedstawionym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z nabyciem prawa wieczystego użytkowania nieruchomości wyłącznie w trybie cywilnoprawnym. Umowa o oddanie ww. gruntu w użytkowanie wieczyste została zawarta w wykonaniu decyzji administracyjnej, dla której podstawę stanowiły przepisy dekretu o komunalizacji gruntów warszawskich. W ocenie Wnioskodawczyni okoliczność ta ma podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia przedstawionego problemu.

Przede wszystkim ustanowienie, w oparciu o art. 7 ust. 1 Dekretu, prawa użytkowania wieczystego gruntu (odpowiednika wymienionych w Dekrecie: prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną), nie stanowiło nabycia tego prawa, lecz rekompensatę dla jedynej spadkobierczyni poprzedniej właścicielki, która na mocy Dekretu utraciła własność nieruchomości gruntowej. Pogląd ten jest ugruntowany w orzecznictwie sądowym. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 maja 2002 r. (sygn. akt III RN 18/02, LEX 53432) stwierdził, iż ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu "stanowiło równoważnik, substytut utraconego przez dotychczasowego właściciela, odjętego mu na mocy dekretu, prawa własności". Podobne stanowisko wyraził Trybunał Konstytucyjny w uchwale z dnia 18 czerwca 1996 r. (sygn. akt W 19/95, OTK 1996 Nr 3, poz. 25), stwierdzając, że przy tworzeniu regulacji dekretu "prawodawca daleki był od przerzucenia na dotychczasowych właścicieli kosztu komunalizacji, lecz przeciwnie, przyznał im określone uprawnienia majątkowe, mające stanowić rekompensatę za komunalizację". Wprawdzie nabycie prawa użytkowania wieczystego gruntu miało charakter nie w pełni restytucyjny (quasi restytucyjny), gdyż oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamiane ze zwrotem własności, jednak jak zauważył Sąd Najwyższy w przywołanym orzeczeniu, stanowi "swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym". Ponadto, należy mieć na uwadze, że art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ogranicza w sposób istotny swobodę dysponowania prawem użytkowania wieczystego gruntu. Zatem jako przepis wyjątkowy musi być interpretowany ściśle i wszelkie wątpliwości prawne powinny być rozstrzygane na korzyść podatnika. Przy czym, stosując wykładnię celowościową powyższego przepisu, Wnioskodawczyni zauważa, że odpłatne zbycie nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) stanowi źródło przychodu wyłącznie jeżeli zbycie następuje w celu spekulacyjnym, z nastawieniem na zysk, innymi słowy, że zbycie stanowi ukrytą formę działalności gospodarczej

Zgodnie z poglądem wyrażonym w przytoczonym wyżej orzeczeniu Sądu Najwyższego, które dotyczyło stanu faktycznego zbieżnego ze stanem faktycznym w niniejszej sprawie, nie należy oceniać ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu w oparciu o przepis art. 7 ust. 1 Dekretu w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nabycie tego prawa nie było tego rodzaju, o jakie chodzi we wspomnianym przepisie. W konsekwencji przepis ten nie ma zastosowania w okolicznościach niniejszej sprawy.

Reasumując, wydanie przez Prezydenta m. st. Warszawy, w oparciu o przepis art. 7 ust. 1 Dekretu, decyzji z dnia 15 maja 2009 r. ustanawiającej na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego przy ul D. w Warszawie oraz zawarcie przez Prezydenta m. st. Warszawy w dniu 8 września 2010 r. umowy użytkowania wieczystego tego gruntu nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem sprzedaż tego prawa nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu tego przepisu, także wówczas gdy zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego, a także przed upływem pięciu lat od wydania decyzji administracyjnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego i zawarcia umowy o ustanowieniu tego prawa.

Wnioskodawczyni ponadto podkreśla, iż sprzedaż prawa użytkowania wieczystego ww. gruntu wiąże się ze zbyciem prawa własności budynków na nim usytuowanych. W związku z tym przypomnieć należy, iż zgodnie z treścią art. 5 Dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy budynki oraz inne przedmioty, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy m.st. Warszawy, pozostawały własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Wobec wydania przez Prezydenta m.st. Warszawy, w oparciu o przepis art. 7 ust. 1 Dekretu, decyzji Nr 200/GK/DW/2009 z dnia 15 maja 2009 r. o ustanowieniu na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego przy ul D. w Warszawie, organ ten, w związku z treścią art. 5 Dekretu, stwierdził, że budynki znajdujące się na tym gruncie stanowią Jej własność, jako jedynego spadkobiercy ich byłego właściciela.

Wobec powyższego, stwierdzenie przez Prezydenta m.st. Warszawy w decyzji z dnia 15 maja 2009 r., w oparciu o przepis art. 5 Dekretu, że budynki znajdujące się na gruncie przy ul. D. stanowią własność Wnioskodawczyni, nie stanowiło nabycia prawa własności w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem prawo własności tych budynków nie zostało nabyte w oparciu o przepisy prawa cywilnego (np. poprzez zakup tego prawa), a w drodze decyzji administracyjnej dla której podstawę stanowiły przepisy dekretu o komunalizacji gruntów warszawskich a konkretnie poprzez potwierdzenie, zgodnie z przepisami Dekretu, że budynki te stanowią własność Wnioskodawczyni.

Należy wziąć pod uwagę fakt, iż poprzednia właścicielka, której Wnioskodawczyni jest spadkobierczynią złożyła wniosek w trybie art. 7 ust. 1 Dekretu w dniu 27 września 1949 r., zaś ostateczne wydanie decyzji przez Prezydenta m. st. Warszawy nastąpiło w dniu 15 maja 2009 r.

Nie ma żadnych podstaw faktycznych do uznania, że starająca się o rekompensatę w jakikolwiek sposób przyczyniła się do tego, że ostateczna decyzja została wydana dopiero po 60 latach. W tym kontekście Wnioskodawczyni ponownie odwołuje się do treści przywoływanego wcześniej wyroku Sądu Najwyższego, w którym wyrażono pogląd, że "gdyby została wydana w rozsądnym terminie, nie istniałby problem zbycia prawa wieczystego użytkowania przed upływem pięciu lat od chwili wydania decyzji uwzględniającej złożony wniosek", a co za tym idzie, nie istniałby także problem zbycia prawa własności budynków znajdujących się na gruncie, dla którego decyzja ustanawiałaby prawo użytkowania wieczystego. W ocenie Sądu Najwyższego sprawiedliwe rozstrzygnięcie takiego problemu powinno również uwzględniać tę kwestię. W tej sytuacji oczywiste jest, iż w przypadku zbycia prawa użytkowania ww. gruntu i prawa własności znajdujących się na nim budynków, nabytych w wyżej opisanych okolicznościach, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy zmieniającej, do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006 r., stosuje się zasady określone w tej ustawie, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Niezależnie od powyższego należy podkreślić, iż przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości, prawa wieczystego użytkowania gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie prawa wieczystego użytkowania nieruchomości upłynęło 5 lat, sprzedaż nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem - trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) jest opisana w art. 155 oraz 231 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

W dopuszczonych prawem sytuacjach - u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu), leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców.

Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Mając na uwadze ww. regulacje prawne stwierdzić należy, iż skoro spadek, stanowiący ogół majątkowych praw i obowiązków zmarłego (art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego) otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy i według tej daty spadkobierca nabywa spadek, za dzień nabycia rzeczy lub praw w drodze spadku należy rozumieć dzień jego otwarcia.

Instytucja prawna zwrotu nieruchomości uprzednio wywłaszczonej w drodze decyzji administracyjnej była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych (np. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. FPS 7/96, wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r. sygn. III SA/Wa 582/08). Sądy administracyjne zgodnie orzekają, iż: "Decyzja o zwrocie nieruchomości powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, jednakże nie kreuje tego prawa; przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe". W związku z tym nie następuje nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie zwrotu nieruchomości. Ma miejsce restytucja stosunków prawnych sprzed wywłaszczenia, tj. zwrot prawa własności do nieruchomości na rzecz poprzedniego właściciela lub jego spadkobierców.

Istotny dla przedmiotowej sprawy jest wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2008 r. sygn. III SA/Wa 582/08, w którym Sąd orzekł, iż: "Zwrot nieruchomości dla spadkobierców w 2007 r., w tym także dla Skarżącej skutkował tym, że w spadku nabyła nie roszczenie, lecz prawo własności części nieruchomości".

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że nieruchomość gruntowa, zabudowana budynkiem mieszkalnym wielolokalowym oraz mieszkalną oficyną objęta była działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) i z dniem 21 listopada 1945 r. przeszła na własność gminy m. st. Warszawy. Poprzednia właścicielka nieruchomości - złożyła w trybie art. 7 ust. 1 Dekretu wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do ww. nieruchomości. Powyższy wniosek został rozpatrzony orzeczeniem administracyjnym z dnia 15 września 1969 r., którym odmówiono dawnej właścicielce przyznania prawa własności czasowej do ww. gruntu z jednoczesnym stwierdzeniem, że wszystkie budynki przeszły na własność Skarbu Państwa. W dniu 17 maja 1983 r. zmarła dawna właścicielka nieruchomości. W spadku po byłej właścicielce nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła jako Jej jedyna następczyni prawna, przysługujące jej prawa i roszczenia do tej nieruchomości, która została Jej zwrócona decyzją Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 15 maja 2009 r. o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego do zabudowanego gruntu. Ponadto w ww. decyzji stwierdzono, że nieruchomość gruntowa zabudowana jest budynkiem mieszkalnym, murowanym, 3-kondygnacyjnym oraz parterowym budynkiem mieszkalnym (oficyna), wybudowanymi przed 1945 r., i budynki te stanowią odrębną od gruntu nieruchomość, będącą własnością Wnioskodawczyni - zgodnie z art. 5 Dekretu. Umowa na podstawie której Miasto Stołeczne Warszawa ustanowiło na rzecz Wnioskodawczyni prawo użytkowania wieczystego gruntu została zawarta w formie aktu notarialnego w dniu 8 września 2010 r. Wnioskodawczyni zamierza sprzedać przedmiotowe prawo użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem własności budynków znajdujących się na powyższym gruncie.

Oddanie w użytkowanie wieczyste "gruntu warszawskiego" skomunalizowanego Dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 dekretu przewidywał, że:

* dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;

* gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania;

* w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;

* w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;

* w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9. Zgodnie z art. 9 dekretu, odszkodowanie miało być wypłacone w"miejskich papierach wartościowych", które jednak nigdy nie zostały wyemitowane.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż ustanowienia na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego nie należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z byłym właścicielem lub jego następcami prawnymi umowy użytkowania wieczystego gruntu warszawskiego nie może być taktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedmiotowej sprawie oznacza, to, że datą nabycia przez Wnioskodawczyni prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanych na tym gruncie budynków jest data nabycia spadku, tj. dzień śmierci poprzedniej właścicielki.

Reasumując w przedmiotowym przypadku nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanego na tym gruncie budynku i oficyny nastąpiło w 1983 r., a to oznacza, iż sprzedaż przez Wnioskodawczynię ww. nieruchomości nie będzie w ogóle stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji sprzedaż ta nie będzie rodziła obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków należy stwierdzić, iż rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.