IPPB4/415-247/10-2/SP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2010 r. (data wpływu 26 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 26 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Od stycznia 2004 r. Wnioskodawca posiada kontrakt umowy o pracę z zagraniczną firmą z siedzibą w Szwajcarii, przebywając jednocześnie na urlopie bezpłatnym w macierzystej firmie w Polsce. W ramach wspomnianego kontraktu, w latach 2004 do 2008, Wnioskodawca zamieszkiwał i świadczył stałą pracę na rzecz szwajcarskiej firmy, ale na terenie Serbii (gdzie także płacił podatki od swoich dochodów), natomiast od stycznia 2009 mieszka stale i pracuje na terenie Szwajcarii (gdzie aktualnie płaci stosowne podatki).

Od początku swojego kontraktu z pracodawcą szwajcarskim, tj. od stycznia 2004 r. objęty został szwajcarskim programem emerytalnym, w ramach którego pracodawca i pracownik odprowadzają stosowne, regularne składki na fundusze emerytalne (w tym na tzw. II filar szwajcarski). Dla pracowników o krótszym okresie zatrudnienia w Szwajcarii (a Wnioskodawca do takich należy) regulamin II filaru przewiduje, że pracownik może wykupić z własnych środków tzw. "lata emerytalne wstecz", powiększając tym samym gromadzony kapitał na przyszłą emeryturę. Dochody przeznaczone przez pracownika na wykupienie "lat emerytalnych wstecz" objęte są w Szwajcarii ulgą podatkową.

W latach 2007 i 2008 Wnioskodawca dokonał wykupu określonej ilości (około 8) "lat emerytalnych wstecz" transferując własne środki finansowe do funduszu emerytalnego w Szwajcarii. Z tytułu wykupu owych "lat emerytalnych wstecz" nie został jednakowoż objęty żadną ulgą podatkową, ponieważ w tym czasie pracował i płacił podatki w Serbii, a ewentualna ulga jest związana z systemem podatkowym Szwajcarii.

W efekcie podjętych przez Wnioskodawcę działań, tj. wykupu "lat emerytalnych wstecz", a także, w rezultacie stałego, comiesięcznego odprowadzania składki emerytalnej do funduszu z comiesięcznych poborów przez aktualnego pracodawcę, oraz w wyniku zasilania funduszu przez samego pracodawcę, zostanie zgromadzony kapitał na emeryturę, które to świadczenie może być wypłacane wraz z przekroczeniem przez Wnioskodawcę 58 roku życia, pod warunkiem nie podejmowania już żadnej stałej pracy na terenie Szwajcarii.

Regulamin funduszu emerytalnego, do którego Wnioskodawca należy przywiduje, że świadczenie może być wypłacane w formie stałej, comiesięcznej emerytury, bądź w systemie mieszanym: część zgromadzonego kapitału może być wypłacona jednorazowo, na rozpoczęciu pobierania świadczenia, a pozostała część w formie comiesięcznej emerytury. Rozpoczęcie wypłacenia emerytury może nastąpić natychmiast po ustaniu stosunku pracy z pracodawcą na terenie Szwajcarii, bądź też może być odłożone w czasie (opóźnienie wypłacania powoduje wzrost wysokości świadczenia w terminie późniejszym).

Wnioskodawca przewiduje, że w okolicy połowy bieżącego roku zakończy swoją działalność zawodową na terenie Szwajcarii i wystąpi do funduszu emerytalnego o rozpoczęcie wypłacania świadczenia emerytalnego (tzw. wcześniejsza emerytura). W przypadku Wnioskodawcy będzie obowiązywała zasada, że maksymalnie 50% zgromadzonego kapitału może by wypłacone w gotówce na rozpoczęciu pobierania świadczenia, natomiast reszta będzie wypłacana co miesiąc na konto w banku.

Wnioskodawca planuje ponadto, że po zakończeniu pracy zawodowej na terenie Szwajcarii przesiedli się wraz z całym swoim dobytkiem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przewiduje także, że jego polski pracodawca (firma córka jego szwajcarskiego pracodawcy) nie zaoferuje mu już żadnego stałego zatrudnienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 1. Natomiast w zakresie pytania Nr 2 wniosek zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Podstawą do ustalenia daty przeniesienia obowiązku podatkowego byłaby data przesiedlenia na bytowanie stałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ostatni dzień stałego pobytu na terytorium Szwajcarii (będącym także ostatnim dniem obowiązku podatkowego w Szwajcarii) mógłby być udokumentowany takimi dowodami jak: dowody wykonywania czynności związanych z bytowaniem; zapłacone rachunki, dowody wykonania czynności urzędowych, potwierdzenia operacji w banku z terenu Szwajcarii, itp.).

Pierwszym dniem stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej, będącym także pierwszym dniem polskiego obowiązku podatkowego byłby dzień następny, po ostatnim dniu pobytu w Szwajcarii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a wyżej powołanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Ustawodawca, definiując status osoby zamieszkującej na terytorium Polski, sformułował dwa kryteria jego uzyskania: posiadanie w Polsce ośrodka interesów życiowych oraz pobyt w Polsce dłuższy niż 183 dni. Wobec powyższego osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP jest osoba posiadająca w kraju ośrodek interesów życiowych i zarazem przebywająca na jego obszarze dłużej niż 183 dni, bądź spełniająca tylko jeden z ww. warunków.

Natomiast w świetle art. 3 ust. 2a cytowanej, ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z powyższego wynika, iż kryterium decydującym o rodzaju obowiązku podatkowego jest miejsce zamieszkania, zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ww. ustawy. Jeśli miejsce to będzie znajdować się na terytorium RP, wystąpi nieograniczony obowiązek podatkowy.

W świetle art. 4a ww. ustawy powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Bernie dnia 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż od stycznia 2004 r. Wnioskodawca posiada kontrakt umowy o pracę z zagraniczną firmą z siedzibą w Szwajcarii, przebywając jednocześnie na urlopie bezpłatnym w macierzystej firmie w Polsce. W ramach wspomnianego kontraktu, w latach 2004 do 2008, Wnioskodawca zamieszkiwał i świadczył stalą pracę na rzecz szwajcarskiej firmy, ale na terenie Serbii (gdzie także płacił podatki od swoich dochodów), natomiast od stycznia 2009 mieszka stale i pracuje na terenie Szwajcarii (gdzie aktualnie płaci stosowne podatki). Od początku swojego kontraktu z pracodawcą szwajcarskim, tj. od stycznia 2004 r. objęty został szwajcarskim programem emerytalnym, w ramach którego pracodawca i pracownik odprowadzają stosowne, regularne składki na fundusze emerytalne (w tym na tzw. II filar szwajcarski).

W połowie bieżącego roku Wnioskodawca planuje zakończyć swoją działalność zawodową w Szwajcarii i przesiedlić się wraz z całym dobytkiem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia daty przeniesienia obowiązku podatkowego i udokumentowania tego faktu.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego przyjąć należy, iż do dnia planowanego przyjazdu do Polski Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania w Szwajcarii, a ponadto ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze łączą Wnioskodawcę ze Szwajcarią. W państwie tym przebywa, ma stałe miejsce zamieszkania, pracuje, płaci podatki i został objęty szwajcarskim programem emerytalnym.

Natomiast od dnia przyjazdu do Polski Wnioskodawca będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski i będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje w jaki sposób należy udokumentować fakt zmiany obowiązku podatkowego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody.

Art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) nakazuje bowiem dopuścić jako dowód wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W art. 181 ustawodawca wymienił przykładowo jakie dowody mogą być przyjęte w postępowaniu podatkowym. Mogą to być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Reasumując, należy stwierdzić, iż od dnia przyjazdu do Polski Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Przepisy podatkowe nie regulują w jaki sposób należy udokumentować fakt zmiany obowiązku podatkowego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.