IPPB4/415-240/10-4/MP - Ustalenie w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązku podatkowego obywatela Francji, oddelegowanego do pracy na terytorium Polski.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2010 r. (data wpływu 23 marca 2010 r.) uzupełnione pismem z dnia 23 kwietnia 2010 r. (data nadania 23 kwietnia 2010 r., data wpływu 26 kwietnia 2010 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 12 kwietnia 2010 r. (data nadania 13 maja 2010 r., data doręczenia 16 kwietnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego obywatela Francji, oddelegowanego do pracy w Polsce - jest prawidłowe.

W dniu 23 marca 2010 r. złożył Pan wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego obywatela Francji, oddelegowanego do pracy w Polsce.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem francuskim. Od 1 sierpnia 2005 r. został oddelegowany przez swojego pracodawcę - spółkę francuską, do pracy w Polsce w spółce powiązanej (spółce-córce). W związku z powyższym przeprowadził się z żoną i dziećmi do Polski, gdzie mieszkają w mieszkaniu będącym przedmiotem najmu. Francuski pracodawca Wnioskodawcy planuje, pod koniec czerwca lub w lipcu 2010 r. (dokładna data nie jest znana), zakończyć oddelegowanie Wnioskodawcy w Polsce. W związku z powyższym Wnioskodawca planuje, w powyższej dacie, wyjazd z Polski i powrót do Francji. Rodzina Wnioskodawcy również wróci na stałe do Francji pod koniec lipca 2010 r. Po wyjeździe, Wnioskodawca nie planuje uzyskiwać żadnych dochodów na terenie Polski.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż przyjechał do Polski w związku z oddelegowaniem przez francuskiego pracodawcę do pracy w polskiej spółce, powiązanej kapitałowo z pracodawcą.

Wnioskodawca wraz z żoną i dziećmi trwale zamieszkuje we Francji. Wnioskodawca posiada nieruchomość we Francji.

Wnioskodawca przewiduje, iż w 2010 r. osiągnie przychód ze stosunku pracy od pracodawcy mającego siedzibę we Francji. Wynagrodzenie za pracę wykonywaną w ramach oddelegowania w Polsce jest wypłacane przez zagranicznego pracodawcę z siedzibą we Francji. Spółka francuska nie posiada w Polsce zakładu ani stałej placówki.

Pismem z dnia 12 kwietnia 2010 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Powyższe uzupełniono w terminie pismem z dnia 23 kwietnia 2010 r. (data nadania 23 kwietnia 2010 r., data wpływu 26 kwietnia 2010 r.)

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Odpowiedź na pytanie Nr 1, 2 i 3, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej. Wniosek w zakresie zdarzenia przyszłego dotyczącego ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (pytanie Nr 3) zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przez osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się osobę, która:

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby niemające w Polsce miejsca zamieszkania podlegają w Polsce obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiągniętych na terytorium Polski.

Stosownie do art. 4a ww. ustawy, przytoczone wyżej przepisy, należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

Zgodnie z art. 4 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z dnia 19 stycznia 1977 r.), jako osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Francji lub Polsce) należy rozumieć osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani złożyć zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w danym roku podatkowym w terminie do 30 kwietnia następnego roku. Jak wskazano w ust. 1b urzędem właściwym do złożenia tego zeznania jest urząd skarbowy właściwy według miejsca zamieszkania w ostatnim dniu roku podatkowego, a jeśli zamieszkanie w Polsce ustało przed tym dniem, wówczas urzędem właściwym jest urząd właściwy według ostatniego miejsca zamieszkania na terytorium Polski.

Na podstawie § 5 ust. 2 pkt 2b) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz. U. Nr 165, poz. 1371 z późn. zm.), dalej "Rozporządzenie o właściwości", w przypadku podatników niemających miejsca zamieszkania na terytorium Polski właściwość miejscową organów podatkowych w zakresie podatku dochodowego ustała się według miejsca pobytu podatnika.

W opinii Wnioskodawcy, na podstawie powyższych regulacji należy stwierdzić, iż podstawowym kryterium decydującym, w którym kraju będzie opodatkowany dany dochód jest miejsce zamieszkania.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że z dniem wyjazdu Wnioskodawcy z Polski zmianie ulegnie centrum interesów życiowych Wnioskodawcy, które zostanie przeniesione do Francji, a zatem zmianie ulegnie też miejsce zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawcy. W konsekwencji, od dnia wyjazdu, Wnioskodawca podlegałby ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, natomiast nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu we Francji. Do dnia wyjazdu, Wnioskodawca byłby polskim rezydentem podatkowym, czyli byłby zobowiązany do rozliczenia się w Polsce z dochodów uzyskanych zarówno w Polsce, jak i zagranicą.

W związku z faktem, iż Wnioskodawca wyjedzie przed zakończeniem roku podatkowego i po wyjeździe nie planuje uzyskiwać żadnego dochodu w Polsce, zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu powinien złożyć do Urzędu Skarbowego Warszawa-Ursynów, najpóźniej do dnia 30 kwietnia 2011 r. (czyli Wnioskodawca może złożyć zeznanie już w dacie wyjazdu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Tym samym określona osoba, która ma rodzinę w Polsce oraz wykonuje pracę zarobkową w Polsce, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jeżeli natomiast wymienione powyżej kryteria okażą się niewystarczające dla ustalenia rezydencji podatkowej, należy sięgnąć do stosownych postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ww. przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5),

Zgodnie z art. 4 ust. 1 powołanej wyżej umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

Pierwsze kryterium dotyczy posiadania przez daną osobę stałego miejsca zamieszkania. "Stałe miejsce zamieszkania" to zwykle dom, mieszkanie czy też umeblowany pokój, niezależnie od tego, czy osoba ta jest jego właścicielem, czy też najemcą. Musi on być jednak do stałej dyspozycji tej osoby i posiadać cechy stałości. Ponadto miejsce to musi być tak zaaranżowane, aby można było z niego korzystać stale, a nie tylko okazjonalnie, na potrzeby krótkotrwałych pobytów.

Jeżeli jednak osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu krajach, to będzie się ją uważać za rezydenta podatkowego kraju, z którym posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca wraz z żoną i dziećmi trwale zamieszkuje we Francji, posiada obywatelstwo francuskie i jest zatrudniony w spółce mającej siedzibę we Francji. Wnioskodawca posiada nieruchomość we Francji.

Od 1 sierpnia 2005 r. został oddelegowany przez swojego pracodawcę - spółkę francuską, do pracy w Polsce w spółce powiązanej (spółce-córce). W związku z powyższym przeprowadził się z żoną i dziećmi do Polski, gdzie mieszkają w mieszkaniu będącym przedmiotem najmu. Wynagrodzenie za pracę wykonywaną w ramach oddelegowania w Polsce jest wypłacane przez zagranicznego pracodawcę z siedzibą we Francji. Spółka francuska nie posiada w Polsce zakładu ani stałej placówki.

Francuski pracodawca Wnioskodawcy planuje, pod koniec czerwca lub w lipcu 2010 r. (dokładna data nie jest znana), zakończyć oddelegowanie Wnioskodawcy w Polsce. W związku z powyższym Wnioskodawca wraz z rodziną planuje, w powyższej dacie, powrót do Francji. Po wyjeździe, Wnioskodawca nie planuje uzyskiwać żadnych dochodów na terenie Polski.

Analizując pierwsze kryterium dotyczące ośrodka interesów życiowych należy uznać, iż centrum interesów osobistych Wnioskodawcy znajduje się w Polsce. W Polsce mieszka bowiem od 1 sierpnia 2005 r. wraz z najbliższą rodzina (żoną i dziećmi) w wynajętym mieszkaniu. Tutaj stworzono ognisko domowe i tu znajdują się ścisłe powiązania rodzinne. Ponadto Wnioskodawca zaznaczył, iż z rodziną wróci na stałe do Francji pod koniec lipca 2010 r. Oznacza to, że Wnioskodawca do końca lipca 2010 r. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce zamieszkania w rozumieniu przepisu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, w roku 2010 do momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Francji Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Natomiast w kwestii ustalenia terminu, w którym Wnioskodawca powinien złożyć zeznanie, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2010, należy wskazać, iż zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Na podstawie art. 45 ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych urzędem skarbowym, o którym mowa w ust. 1 i 1a, jest urząd skarbowy właściwy według miejsca zamieszkania podatnika w ostatnim dniu roku podatkowego, a gdy zamieszkanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustało przed tym dniem - według ostatniego miejsca zamieszkania na jej terytorium, z zastrzeżeniem ust. 1c.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż od momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Francji ulegnie zmianie miejsce zamieszkania Wnioskodawcy. Zatem, Wnioskodawca podlegając w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, w 2010 r. do momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Francji, obowiązany jest złożyć zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, do właściwego urzędu skarbowemu, którym w przypadku Wnioskodawcy jest Urząd Skarbowy Warszawa-Ursynów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-ego Maja 10, 09-402 Płock.