IPPB4/415-170/14-4/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2014 r. (data wpływu 3 marca 2014 r.) uzupełnione pismem z dnia 19 maja 2014 r. (data nadania 19 maja 2014 r., data wpływu 20 maja 2014 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 13 maja 2014 r. Nr IPPB4/415-170/14-2/JK (data nadania 13 maja 2014 r., data doręczenia 15 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diet otrzymanych od czeskiego pracodawcy - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diet otrzymanych od czeskiego pracodawcy.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 13 maja 2014 r. Nr IPPB4/415-170/14-2/JK (data nadania 13 maja 2014 r., data doręczenia 15 maja 2014 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego oraz przedstawienie jednoznacznego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do zadanego pytania.

Pismem z dnia 19 maja 2014 r. (data nadania 19 maja 2014 r., data wpływu 20 maja 2014 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, tj. osoba fizyczna będąca obywatelem czeskim podlega obowiązkowi ubezpieczeń społecznych w Czechach (status "A1"). Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, rozlicza się w Polsce według zasad ogólnych (skala progresywna) z tytułu przychodów osiągniętych z wykonywania pracy. Zgodnie z postanowieniami umowy o pracę z 1 lipca 1999 r. oraz porozumienia stron z 1 lipca 2007 r. miejscem wykonywania pracy jest Republika Czeska. Jednocześnie Wnioskodawca na mocy umowy pomiędzy pracodawcą i podmiotem trzecim został oddelegowany do pracy na terytorium Polski. Umowa o pracę została zawarta zgodnie z czeskimi przepisami prawa pracy i z punktu widzenia tych przepisów jest rozpatrywana podróż służbowa Wnioskodawcy. Z punktu widzenia prawnego wspomniana delegacja jest zagraniczną podróżą służbową, pomimo że odbywa się na terenie Polski. Z tytułu podróży służbowej pracodawca wypłaca Wnioskodawcy diety. Wysokość diet (35 EUR za dobę) jest obliczona na podstawie czeskich przepisów regulujących wysokość należności z tytułu zagranicznej podróży służbowej pracownika. Wysokość wypłacanych przez pracodawcę diet przekracza kwotę 30 zł określoną w § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

W uzupełnieniu z dnia 19 maja 2014 r. (data nadania 19 maja 2014 r., data wpływu 20 maja 2014 r.) Wnioskodawca poinformował, że Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tekst jedn.: rezydencję podatkową) w Polsce. Wnioskodawca zamierza przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Wnioskodawca przebywał w Czechach przez okres nieprzekraczający łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym. Pracodawca Wnioskodawcy ma siedzibę na terytorium Republiki Czeskiej. Wynagrodzenie wypłacał Wnioskodawcy podmiot mający siedzibę w Republice Czeskiej. Ciężar ekonomiczny wynagrodzenia Wnioskodawcy był ponoszony przez polski oddział przedsiębiorcy zagranicznego (czeskiego), na podstawie faktur wystawianych przez czeskiego pracodawcę na polski oddział. Pobyt Wnioskodawcy w Polsce stanowi podróż służbową w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Do jakiej wysokości podlegają zwolnieniu przedmiotowemu diety otrzymywane przez Wnioskodawcę od pracodawcy z tytułu podróży służbowej.

Zapytanie dotyczy roku 2014 i następnych, do czasu pozostawania w mocy obowiązującej przepisów będących podstawą wydania interpretacji indywidualnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnieniem przedmiotowym objęte są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Możliwość skorzystania ze zwolnienia jest uwarunkowana prawidłowym udokumentowaniem odbycia podróży służbowej.

Zdaniem Wnioskodawcy diety otrzymywane od pracodawcy z tytułu podróży służbowych powinny podlegać zwolnieniu przedmiotowemu do wysokości kwoty w podróży zagranicznej określonej przez czeskie przepisy. Ponieważ wspomniana delegacja jest zagraniczną podróżą służbową, zastosowanie powinny mieć przepisy regulujące zagraniczną podróż służbową. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej nie przewidziało sytuacji, gdy zagraniczna podróż służbowa odbywa się na terytorium Polski. Dlatego rozporządzenie nie przewidziało kwoty diety z tytułu takiej podróży. Kwotę taką określiły czeskie przepisy, zgodnie z którymi Wnioskodawcy przysługuje dieta w wysokości 35 EUR za dobę.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób licznych odwołuje się do odrębnych ustaw lub przepisów wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy. Sformułowanie "wydane przez ministra właściwego do spraw pracy" nie wskazuje, że chodzi jedynie o polskiego ministra. Oznacza to, że możliwe jest korzystanie ze zwolnienia do wysokości określonej również zagranicznymi przepisami, jeśli mają one postać ustawy. W sytuacji objętej wnioskiem wysokość diety została określona w czeskim rozporządzeniu Ministra Finansów z 1 listopada 2013 r. w sprawie określenia ilości podstawowych stawek dodatków zagranicznych w 2014 r. (czeski Dziennik Ustaw Nr 354/2013 Sb.).

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości jego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a tej ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca - obywatel czeski jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tekst jedn.: rezydencję podatkową) w Polsce. Zgodnie z postanowieniami umowy o pracę z 1 lipca 1999 r. oraz porozumienia stron z 1 lipca 2007 r. miejscem wykonywania pracy jest Republika Czeska. Jednocześnie Wnioskodawca na mocy umowy pomiędzy pracodawcą (mającym siedzibę na terytorium Republiki Czeskiej) i podmiotem trzecim został oddelegowany do pracy na terytorium Polski. Umowa o pracę została zawarta zgodnie z czeskimi przepisami prawa pracy i z punktu widzenia tych przepisów jest rozpatrywana podróż służbowa Wnioskodawcy. Pobyt Wnioskodawcy w Polsce stanowi podróż służbową w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Z tytułu podróży służbowej pracodawca wypłaca Wnioskodawcy diety. Wysokość diet (35 EUR za dobę) jest obliczona na podstawie czeskich przepisów regulujących wysokość należności z tytułu zagranicznej podróży służbowej pracownika.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Warszawie dnia 13 września 2011 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 991).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organy władz lokalnych. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie.

Wypłacone diety z tytułu podróży służbowej w sposób nieodzowny wiążą się z istniejącym stosunkiem pracy i traktowane winny być zatem jako przychody z tytułu pracy najemnej i opodatkowane na zasadach, jak dla wypłacanego wynagrodzenia.

W myśl art. 14 ust. 1 umowy, z uwzględnieniem postanowień artykułów 15, 17 i 18 wynagrodzenie, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak wynika z art. 14 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

W świetle powyższych przepisów, należy stwierdzić, że w stosunku do Wnioskodawcy znajdzie zastosowanie art. 14 ust. 1 umowy, zgodnie z którym wynagrodzenie osoby fizycznej mającej miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Czech.

Jak wynika ze stanu faktycznego Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania w Polsce oraz na podstawie umowy oddelegowania wykonuje pracę na terytorium Polski. W związku z powyższym dochód uzyskiwany przez Wnioskodawcę z pracy wykonywanej na terytorium Polski podlega opodatkowaniu tylko w Polsce. W tym przypadku wyjątek od powyższej zasady, wyrażony w art. 14 ust. 2 umowy nie może mieć zastosowania.

Dla opodatkowania należności w Polsce, należy wziąć pod uwagę regulacje zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Od dnia 1 marca 2013 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Zgodnie z treścią § 2 rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

W myśl § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Zgodnie z § 6 ust. 1 Rozdziału 2 ww. rozporządzenia odnoszącego się do podróży krajowych, miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży krajowej określa pracodawca.

W myśl § 7 ust. 1 rozporządzenia, dieta w czasie podróży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł za dobę podróży.

Z kolei jak stanowi § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia, należność z tytułu diet oblicza się za czas od rozpoczęcia podróży krajowej (wyjazdu) do powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania służbowego w następujący sposób:

Stosownie do § 7 ust. 3 rozporządzenia, dieta nie przysługuje:

Zgodnie z § 7 ust. 4 ww. rozporządzenia, kwotę diety, o której mowa w ust. 1, zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 4 stosuje się odpowiednio (§ 7 ust. 5 ww. rozporządzenia).

Natomiast zgodnie z § 13 ust. 1 Rozdziału 3 ww. rozporządzenia, dotyczącego podróży zagranicznych, dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.

Na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży krajowej pracownikowi przysługuje dieta obliczona w wysokości i na zasadach określonych w § 4 ww. rozporządzenia.

Natomiast zgodnie z § 13 ust. 1 Rozdziału 3 ww. rozporządzenia, dotyczącego podróży zagranicznych, dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.

Dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. W przypadku podróży zagranicznej odbywanej do dwóch lub więcej państw pracodawca może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe (§ 13 ust. 2 rozporządzenia).

Jak stanowi ust. 3 § 13 rozporządzenia, należność z tytułu diet oblicza się w następujący sposób:

Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia (§ 13 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Stosownie do § 14 ust. 1 rozporządzenia, pracownikowi, któremu zapewniono w czasie podróży zagranicznej bezpłatne, całodzienne wyżywienie, przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 13 ust. 3.

Jak wynika z ust. 2 § 14 rozporządzenia, kwotę diety zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 2 stosuje się odpowiednio (§ 14 ust. 3 rozporządzenia).

W myśl § 21 cytowanego rozporządzenia, w przypadku odbywania podróży zagranicznej w połączeniu z przejazdem na obszarze kraju, przepisy rozdziału 2 stosuje się odpowiednio.

Wobec powyższego, należy wskazać, że w sytuacji podróży:

* krajowej - za każdą dobę podróży pracownikowi przysługuje dieta na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w wysokości 30 zł (§ 7 ust. 1 rozporządzenia),

* zagranicznej - w czasie podróży zagranicznej dieta jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki. Dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia (§ 13 ust. 1, 2 i 4 cytowanego rozporządzenia).

Jednakże warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego, do wyjaśnienia tej kwestii należy posłużyć się treścią art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 775 § 3-4 Kodeksu pracy, pracodawcy spoza sfery budżetowej mogą określać warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju w drodze postanowień układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania, z tym jednakże, że nie mogą oni ustalać diet za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż diety z tytułu podróży służbowej zarówno na obszarze kraju, jak i poza granicami określonej dla pracownika sfery budżetowej.

Co do zasady zatem, obowiązujące u pracodawcy zakładowe regulacje mogą przewidywać bardziej korzystne warunki zwrotu należności za podróże służbowe niż wynikające z przepisów wydanych na podstawie art. 775 § 2 Kodeksu pracy. W takiej sytuacji pracownik będzie uprawniony do otrzymania zwrotu poniesionych przez siebie wydatków na warunkach określonych w regulacjach zakładowych, bądź określonych w umowie o pracę.

Nie zmienia to jednak faktu, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ze zwolnienia od podatku będzie korzystała wyłącznie ta część należności, która nie przekroczy diety z tytułu podróży służbowych określonych w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Jednakże powołane powyżej uregulowania nie mają zastosowania do diet wypłacanych przez zagranicznego pracodawcę na podstawie czeskich przepisów.

Nie ulega wątpliwości, że wszystkie zwolnienia od opodatkowania powinny wynikać z uregulowań prawa wewnętrznego danego państwa. Zatem nie ma możliwości stosowania do obliczania zobowiązania podatkowego zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnień podatkowych uregulowanych w innych ustawodawstwach, w tym diet i zwolnień z tego tytułu uregulowanych w prawie czeskim.

Tym samym, w przedmiotowej sprawie do diety wypłacanej przez czeskiego pracodawcę winny mieć zastosowanie przepisy obowiązujące w Czechach. Bowiem należy zauważyć, że pracodawca mający siedzibę w Czechach wypłacając swojemu pracownikowi należności z tytułu podróży służbowej z Czech do Polski obowiązany jest do stosowania przepisów swojego kraju z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wypłacana przez pracodawcę czeskiego dieta zagraniczna nie spełnia, więc przesłanki uregulowanej w polskim prawie, do uznania jej za dietę wynikająca wprost z przepisów ustawy - Kodeks pracy odnośnie podróży służbowej korzystającej ze zwolnienia z opodatkowania na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.