IPPB4/415-101/10-4/MP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku (data wpływu 5 lutego 2010 r.) uzupełnione pismem (data nadania 9 marca 2010 r., data wpływu 10 marca 2010 r.) na wezwanie z dnia 4 marca 2010 r. (data nadania 4 marca 2010 r., data doręczenia 8 marca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wypłacanej z holenderskiego systemu ubezpieczeń społecznych (WAO) - jest prawidłowe.

W dniu 5 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wypłacanej z holenderskiego systemu ubezpieczeń społecznych (WAO) w latach 2005-2010.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo holenderskie oraz polskie. W 2004 r. Wnioskodawczyni przestała pracować z powodu choroby i przyznano Jej w Holandii rentę chorobową, tzw. WAO, wypłacaną ze społecznego ubezpieczenia obowiązkowego. Ponieważ Wnioskodawczyni otrzymała pełną (100%) niezdolność do pracy, mogła wyjechać do Polski. W lipcu 2004 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem przyjechała do Polski i zamieszkała w wynajętym domu. Mając problemy ze znalezieniem własnego domu, Wnioskodawczyni wraz z mężem latem mieszkała w Polsce, a na zimę wracała do córki, do Holandii. W tym czasie Wnioskodawczyni załatwiła uprawomocnienie swojego małżeństwa na terenie Polski oraz złożyła wniosek o pobyt na terenie Polski dla męża. W 2006 r. udało się kupić siedlisko do remontu. W październiku 2007 r. siedlisko stało się własnością Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni wskazuje, iż cały czas Jej interesy osobiste i gospodarcze związane są z Holandią. Z Holandii otrzymywała pieniądze na życie. Ponadto ubezpieczenie zdrowotne płaciła Holandia, rozliczając się z NFZ w Polsce.

Wnioskodawczyni zaznacza, iż posiada rachunek bankowy na terenie Holandii oraz w Polsce. Rachunek bankowy w Polsce był potrzebny do uzyskania kredytu hipotecznego, na budowę nowego domu. Wnioskodawczyni informuje, iż zimę 2006 i 2007 r. spędzała wraz z mężem w Holandii, zaś na wiosnę wracała do Polski. W marcu 2008 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem, córką i wnuczką przyjechała do Polski. Pod koniec 2008 r. został przyznany kredyt hipoteczny na budowę nowego domu. W lutym 2009 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła zakup materiałów pod budowę. W maju 2009 r. ruszyła budowa, która trwa do chwili obecnej. Budując dom Wnioskodawczyni wraz z rodziną była zmuszona pozostać na zimę w Polsce. Na początku stycznia 2010 r. mąż Wnioskodawczyni otrzymał pozwolenie na pobyt stały w Polsce. Wnioskodawczyni nadmienia, iż jej jedynymi przychodami była renta chorobowa wypłacana z holenderskiego ubezpieczenia społecznego do dnia 28 lutego 2010 r. Od 1 marca 2010 r. Wnioskodawczyni stara się o emeryturę. Wnioskodawczyni zaznacza, iż ma prawo do emerytury zarówno w Holandii, jak i w Polsce, gdzie mogła już od 2005 r. otrzymywać emeryturę, ale nie składała wniosku, ponieważ nie była pewna czy zostanie w Polsce. Obecnie Wnioskodawczyni nie otrzymuje żadnych dochodów.

Pismem z dnia 4 marca 2010 r. wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego. Powyższe zostało uzupełnione w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni musi zapłacić podatek w Polsce za 2005 r. i lata następne od renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, otrzymywanej z holenderskiego systemu ubezpieczeń społecznych (WAO)...

Zdaniem Wnioskodawczyni, po konsultacji telefonicznej z Głównym Wydziałem ds. podatków w Holandii nie ma obowiązku płacenia żadnego podatku dochodowego, ponieważ renty chorobowe WAO podlegają opodatkowaniu jedynie w kraju wypłacającym tą rentę, tj. w Holandii. W opinii Wnioskodawczyni każde dodatkowe opodatkowanie jest podwójnym opodatkowaniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r. do 31 grudnia 2006 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a powyższej ustawy stanowi, iż wymieniony wyżej przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Rozstrzygające znaczenie w kwestii opodatkowania dochodów uzyskiwanych ze źródeł położonych na terytorium danego państwa ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania Podatnika.

Definicja "miejsca zamieszkania" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2006 r. pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Rozpatrując natomiast obowiązek podatkowy w roku 2007 i latach następnych należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 1 stycznia 2007 r.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ww. ustawy powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie uregulowania zawarte w umowie podpisanej między Polską a Holandią.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiągniętego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Natomiast stosownie do art. 4 ust. 2, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

W myśl art. 18 ust. 1 ww. Konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wcześniejszym zatrudnieniem, jak i renty wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 2004 r. Wnioskodawczyni przestała pracować z powodu choroby i przyznano Jej w Holandii rentę chorobową, tzw. WAO, wypłacaną ze społecznego ubezpieczenia obowiązkowego. Ponieważ Wnioskodawczyni otrzymała pełną (100%) niezdolność do pracy, mogła wyjechać do Polski. W lipcu 2004 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem przyjechała do Polski i zamieszkała w wynajętym domu. Mając problemy ze znalezieniem własnego domu, Wnioskodawczyni wraz z mężem latem mieszkała w Polsce, a na zimę wracała do córki, do Holandii. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo holenderskie i polskie. Rachunek bankowy posiada na terenie Holandii oraz w Polsce. W październiku 2007 r. Wnioskodawczyni kupiła siedlisko, na którym w maju 2009 r. rozpoczęła budowę domu, która trwa do chwili obecnej. W marcu 2008 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem, córką i wnuczką przyjechała do Polski. Pod koniec 2008 r. został przyznany kredyt hipoteczny na budowę nowego domu. Budując dom Wnioskodawczyni wraz z rodziną byłą zmuszona pozostać na zimę w Polsce. Na początku stycznia 2010 r. mąż Wnioskodawczyni otrzymał pozwolenie na pobyt stały w Polsce. Wnioskodawczyni nadmienia, iż jej jedynymi przychodami była renta chorobowa wypłacana z holenderskiego ubezpieczenia społecznego do dnia 28 lutego 2010 r. Od 1 marca 2010 r. Wnioskodawczyni stara się o emeryturę. Wnioskodawczyni zaznacza, iż ma prawo do emerytury zarówno w Holandii, jak i w Polsce, gdzie mogła już od 2005 r. otrzymywać emeryturę, ale nie składała wniosku, ponieważ nie była pewna czy zostanie w Polsce. Obecnie Wnioskodawczyni nie otrzymuje żadnych dochodów. Ponadto Wnioskodawczyni wskazuje, iż cały czas Jej interesy osobiste i gospodarcze związane są z Holandią. Z Holandii otrzymywała pieniądze na życie oraz podlegała ubezpieczeniu zdrowotnemu.

Wobec tak przedstawionego stanu faktycznego, miejsce zamieszkania Wnioskodawczyni należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w w/cyt. art. 4 ust. 2 Konwencji.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Holandią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

W przedstawionym stanie faktycznym, jak wskazała Wnioskodawczyni Jej interesy osobiste i gospodarcze związane są z Holandią. Tam w okresie od 2004 r. podlegała ubezpieczeniu zdrowotnemu oraz uzyskiwała dochody z tytułu renty chorobowej do dnia 28 lutego 2010 r. Podczas przyjazdów do Polski zamieszkiwała w wynajętym domu, po czym wracała do córki, do Holandii. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo holenderskie i polskie. Od 1 marca 2010 r. stara się o emeryturę, do której prawo może uzyskać zarówno w Holandii, jak i w Polsce. Prawo do przyznania emerytury w Polsce mogła uzyskać już od 2005 r., jednakże nie składała wniosku o jej przyznanie z uwagi na fakt, iż nie była pewna, czy zostanie w Polsce.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni miała miejsce zamieszkania na terytorium Holandii, zatem w myśl art. 18 ust. 1 ww. Konwencji renta wypłacana osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie, czyli w przypadku Wnioskodawczyni w Holandii.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.