IPPB3/4510-870/16-2/EŻ - CIT w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z zaciągnięciem kredytów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2016 r. (data wpływu 9 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z zaciągnięciem kredytów - jest prawidłowe.

W dniu 9 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z zaciągnięciem kredytów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka akcyjna (dalej "Spółka") jest spółką działającą w sektorze telekomunikacyjnym. Głównym przedmiotem jej działalności jest działalność w zakresie telekomunikacji przewodowej PKD 61.10.Z).

Do pozostałych rodzajów działalności należą:

* działalność w zakresie telekomunikacji bezprzewodowej, z wyłączeniem telekomunikacji satelitarnej (61.20.Z),

* działalność w zakresie pozostałej telekomunikacji (61.90.Z),

* roboty związane z budową linii telekomunikacyjnych i elektroenergetycznych (42.22.Z),

* wykonywanie instalacji elektrycznych (43.21.Z),

* produkcja sprzętu (tele)komunikacyjnego (26.30.Z),

* działalność firm centralnych (head offices) i holdingów, z wyłączeniem holdingów finansowych (70.10.Z),

* wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (68.20.Z), - sprzedaż hurtowa sprzętu elektronicznego i telekomunikacyjnego oraz części do niego 46.52.Z),

* sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub internet (47.91.Z).

W toku swojej działalności Spółka korzysta z zewnętrznych źródeł finansowania, tj. w szczególności zawiera umowy kredytowe z instytucjami finansowymi. Wysokość zaciąganych kredytów, częstotliwość ich zawierania, a także inne elementy współpracy z instytucjami finansowymi wynikają bezpośrednio z potrzeb Spółki w zakresie zapewnienia płynności finansowej niezbędnej do prowadzenia przez Spółkę bieżącej działalności gospodarczej.

Środki uzyskane z kredytów są przeznaczane na bieżącą działalność gospodarczą Spółki, w szczególności na regulowanie zobowiązań Spółki wobec dostawców (płatności za nabyte przez Spółkę towary i usługi), pracowników (wynagrodzenia z tytułu umów o pracę), współpracowników (wynagrodzenia z tytułu zawartych umów cywilnoprawnych), budżetu państwa (płatności podatków), jednostek samorządu terytorialnego (podatki i opłaty lokalne) i innych podmiotów stosownie do bieżących potrzeb biznesowych.

Celem wydatkowania środków uzyskanych w drodze kredytu jest zawsze osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tak więc Spółka uznaje, że koszty związane z zaciągnięciem kredytów mogą być kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 15. ust. 1 Ustawy z dnia z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1992 r. Nr 21, poz. 86 z późn. zm.) - dalej "u.p.d.o.p.", o ile nie są wymienione enumeratywnie w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. jako nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów. Przy czym stosownie do zapisów art. 16 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p., Spółka nie zalicza do kosztów kwoty kredytu, a jedynie odsetki od zaciągniętych kredytów, jak również inne koszty związane z ich zaciągnięciem, takie jak: marże, prowizje, opłaty i inne podobne wydatki związane z udzieleniem kredytu.

Decyzja o zaciągnięciu kredytu jest każdorazowo podejmowana w oparciu o dwa podstawowe kryteria:

* czy zaciągnięcie kredytu jest niezbędne dla celów prowadzonej działalności gospodarczej

oraz,

* czy uzyskanie finansowania poprzez zaciągnięcie kredytu jest najbardziej optymalne dla Spółki z punktu widzenia kosztów finansowania (czy istnieją inne - tańsze i bardziej korzystne - sposoby zapewnienia Spółce środków finansowych)?

Należy podkreślić, że konieczność zaciągania kredytów wynika niejednokrotnie z kumulowania określonych wydatków w jednym okresie. Spółka posiada wiele zobowiązań okresowych, których terminy płatności przypadają w zbliżonych okresach. Spółka podejmuje działania na rzecz optymalnego dla niej w czasie rozkładania zobowiązań wobec podmiotów trzecich, jednak nie we wszystkich przypadkach przesunięcia takie są możliwe. Duże wypływy gotówki są notowane w Spółce np. na koniec miesiąca, na koniec kwartału, na koniec półrocza, na koniec roku.

Zgodnie z zapisami Ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) - dalej "k.s.h.", a w szczególności art. 347 k.s.h., akcjonariusze mają prawo do udziału w zysku wykazanym w sprawozdaniu finansowym, zbadanym przez biegłego rewidenta, który został przeznaczony przez walne zgromadzenie do wypłaty akcjonariuszom. Dywidenda jest wypłacana zgodnie z przepisami k.s.h. Wypłata dywidendy oznacza dla Spółki wypływ znacznej ilości gotówki w postaci środków finansowych przekazywanych akcjonariuszom. Spółka, przewidując możliwość wypłaty dywidendy, kumuluje nadwyżki finansowe generowane w toku działalności gospodarczej (nadwyżka wpływów finansowych nad wydatkami), tak aby po podjęciu decyzji o wypłacie dywidendy, miała środki własne niezbędne do uregulowania zobowiązania wobec akcjonariuszy. Wypłata dywidendy jest finansowana ze środków własnych.

Wypłata dywidendy zmniejsza poziom nadwyżek finansowych będących w posiadaniu Spółki. Spółka prowadzi oczywiście racjonalną gospodarkę finansową, także dba o to, by w każdym momencie posiadać płynność finansową (możliwość regulowania zobowiązań). Spółka w dużym stopniu może oczywiście przewidywać poziom niezbędnych środków finansowych poprzez przygotowywanie prognoz zapotrzebowania na gotówkę, jednak jako racjonalny podmiot gospodarczy stara się także zawsze posiadać pewien margines bezpieczeństwa w postaci nadwyżki gotówki nad przewidywanymi wydatkami, a także poprzez zapewnianie alternatywnych źródeł finansowania w przypadku pojawienia się nagłych, nieplanowanych wydatków. W przeciwnym razie, gdyby nie prowadziła takiej polityki finansowej, generowałaby duże ryzyka w zakresie utraty płynności finansowej.

Kredyty zaciągane przez Spółkę są nie tylko zaciągane w celu przeznaczenia uzyskanych środków na bieżącą działalność gospodarczą Spółki, ale są też rzeczywiście wydatkowane na bieżące zobowiązania Spółki, tj.:

* zobowiązania wobec dostawców (zakupy przez Spółkę towarów i usług),

* spłatę innych, wcześniej zaciągniętych zobowiązań kredytowych (np. na zakupy inwestycyjne),

* zobowiązania wobec pracowników Spółki,

* zobowiązania wobec współpracowników Spółki,

* zobowiązania publiczno-prawne,

* i inne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty związane z zaciąganiem kredytów (tekst jedn.: koszty odsetek, marż, prowizji i innych podobnych opłat) mających na celu pokrycie bieżących wydatków Spółki związanych z jej działalnością gospodarczą na wydatki mające na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów i przeznaczonych rzeczywiście na wydatki bieżące związane z jej działalnością gospodarczą na wydatki mające na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów w sytuacji, gdy Spółka wypłaca ze środków własnych dywidendę na rzecz akcjonariuszy, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, W ocenie Spółki, koszty związane z zaciąganiem kredytów mających na celu pokrycie bieżących wydatków Spółki związanych z jej działalnością gospodarczą na wydatki mające na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów i przeznaczonych rzeczywiście na wydatki bieżące związane z jej działalnością gospodarczą na wydatki mające na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów w sytuacji, gdy Spółka wypłaca ze środków własnych dywidendę na rzecz akcjonariuszy, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do zapisów art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Warunki te nie są jednak wystarczające do zaliczenia wydatku do kosztu uzyskania przychodów. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem organów podatkowych i sądów, wydatek może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w przypadku spełnienia następujących przesłanek:

Dopiero spełnienie wszystkich tych przesłanek pozwala na uznanie wydatku za koszt uzyskania przychodów. W przedmiotowym przypadku, w ocenie Spółki, spełnione są wszystkie przesłanki. Koszt jest ponoszony przez podatnika, ma charakter definitywny, a więc bezzwrotny. Pozostaje także w związku z prowadzoną działalnością, ma bowiem na celu pokrycie bieżących wydatków Spółki ponoszonych w celu uzyskania przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te są również właściwie dokumentowane, tj. zgodnie z przepisami podatkowymi i rachunkowymi w tym zakresie. Koszt ten nie został również wymieniony przez Ustawodawcę wśród wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Główna wątpliwość w przedmiotowym przypadku mogłaby sprowadzać się do tego, czy istnieje związek zaciągniętych kredytów z wypłaconą dywidendą. Nie ulega bowiem wątpliwości, że koszty kredytów zaciągniętych na wypłatę dywidendy nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Nie jest w tym wypadku spełniona najważniejsza przesłanka, jaką powinny się charakteryzować koszty podatkowe - mianowicie brak jest związku kosztu z przychodem - zarówno bezpośredniego, jak i pośredniego. Stanowisko to, szczególnie po uchwale 7 sędziów NSA o sygnaturze II FPS 2/11 z dnia 12 grudnia 2011 r., jest bowiem jednolicie prezentowane przez sądy i organy podatkowe i Spółka zgadza się z tym podejściem.

W przedmiotowym przypadku istotną wskazówką dla Spółki jest teza zawarta we wspomnianej uchwale NSA (II FPS 2/11 z dnia 12 grudnia 2011 r.), tj.:

"Aby można było zaliczyć poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów, działania podatnika muszą zmierzać w celu uzyskania przychodu i zostać wyraźnie skierowane na uzyskanie tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodu będą, więc zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Warunkiem zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest jednak wykazanie przez podatnika, że poniesione wydatki są racjonalne tak co do zasady, jak i ich wysokości. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów, to cel ten musi być widoczny. Oznacza to, że ponoszone koszty powinny cel realizować lub co najmniej zakładać realnie jego osiągnięcie."

W przedmiotowym przypadku należy więc szczegółowo rozważyć cel, w jakim Spółka zaciąga kredyty:

* cel główny: zapewnienie środków finansowych na bieżącą działalność gospodarczą Spółki, - cele pomocnicze:

* ograniczenie ryzyka utraty płynności finansowej,

* zabezpieczenie na wypadek nieplanowanych wydatków,

* zapewnienie dostępu do źródeł finansowania,

* zapewnienie płynności finansowej w okresie największej kumulacji wydatków Spółki, kiedy chwilowe wpływy są niższe niż chwilowe wydatki (w ujęciu cash flow),

* budowanie historii kredytowej (pozytywna ocena Spółki przez instytucje kredytowe i lepsza ocena Spółki w ocenie kredytowej),

* dbałość o pozytywny wizerunek Spółki (nieregulowanie zobowiązań wpłynęłoby bardzo negatywnie na wizerunek Spółki),

* zachowanie obowiązujących na rynku standardów w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem (finansowanie kredytem jest powszechną na rynku praktyką),

* poszukiwanie najtańszych źródeł finansowania (finansowanie kredytem jest korzystniejsze niż finansowanie kapitałem własnym).

W ocenie Spółki sposób wykorzystania środków własnych Spółki nie ma w tej sytuacji znaczenia, bowiem prawo podatkowe prezentuje podejście memoriałowe, a nie kasowe. Przychody i koszty podatkowe są rozpoznawane w okresach, do jakich powinny być przypisane w znaczeniu gospodarczym. Prawo podatkowe abstrahuje natomiast od rzeczywistych przepływów pieniężnych (z wyjątkami nie dotyczącymi w szerszym aspekcie Spółki - np. tzw. mali podatnicy). Tak więc rzeczywiście rejestrowane wpływy i wypływy pieniężne rejestrowane przez Spółkę nie powinny mieć dla organów podatkowych znaczenia w aspekcie wykorzystania ewentualnych nadwyżek finansowych. Znaczenie mogą mieć jedynie efekty działań podjętych przez Spółkę w zakresie wykorzystania nadwyżek finansowych lub też zapobiegania ewentualnemu brakowi płynności finansowej - np. lokowanie nadwyżek środków może doprowadzić do powstania przychodów podatkowych z tytułu odsetek należnych od środków ulokowanych na lokatach terminowych; wpłaty i wypłaty dużych kwot gotówki mogą pociągać za sobą powstanie kosztów podatkowych z tytułu opłat i prowizji bankowych od takich wpłat i wypłat, itp. Oczywiście przy założeniu, że spełnione zostaną inne przesłanki uznania danego wpływu lub wypływu za przychód lub koszt podatkowy. Spółka jednocześnie podkreśla, że kredyty objęte przedmiotowym wnioskiem są nie tylko zaciągane w celu przeznaczenia ich na bieżące wydatki związane z działalnością gospodarczą, ale są też rzeczywiście wydatkowane na bieżące wydatki związane z działalnością gospodarczą.

Jak wskazał NSA w wyroku z 1 lipca 2015 r. (II FSK 1447/13):

"Ponadto należy pamiętać, że przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, należy rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku."

Spółka analizując przedmiotową transakcję doszła do wniosku, iż istnienie związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu jest w przedmiotowym przypadku bezsporne. Ocena tej transakcji została dokonana według następującego toku myślowego, który zgodnie z opinią Spółki spełnia zasady racjonalnego rozumowania:

1. BRAK KREDYTU:

* Spółka nie zaciąga kredytu. Oczekuje na zgromadzenie środków finansowych w ilości niezbędnej do regulowania bieżących wydatków oraz działań rozwojowych i inwestycyjnych. EFEKT: Odsunięcie w czasie działań rozwojowych i działań na rzecz zdobywania nowych Klientów. Utrata przewagi konkurencyjnej i strata Klientów przejętych przez innych operatorów telekomunikacyjnych. OCENA DZIAŁANIA: Nieracjonalne

* Spółka jest w stanie regulować bieżące zobowiązania, o ile działalność Spółki będzie realizowana zgodnie z przyjętymi planami finansowymi. EFEKT: Duże ryzyko utraty płynności finansowej w przypadku zdarzeń nieprzewidzianych w pianach finansowych. OCENA DZIAŁANIA: Nieracjonalne

* Brak zabezpieczenia Spółki w postaci dodatkowych źródeł finansowania na wypadek zdarzeń nieprzewidzianych. EFEKT: Duże ryzyko zakłócenia działalności gospodarczej, a w efekcie spadku poziomu przychodów przy stałych kosztach w związku z niepewnym otoczeniem gospodarczym (ryzyko zamachów terrorystycznych, kryzys gospodarczy w UE w zw. z wyjściem Wielkiej Brytanii z UE, kryzys gospodarczy w Europie w związku z ryzykiem rozpadu /podzielenia UE). OCENA DZIAŁANIA: Nieracjonalne

* Spółka dopasowuje działania bieżące i inwestycyjne do ilości posiadanych środków. EFEKT: Utrata możliwości rozwojowych, wysokie koszty alternatywne. OCENA DZIAŁANIA: Nieracjonalne.

* Podsumowanie BRAKU KREDYTU:

Spółka ogranicza swoją działalność do wysokości posiadanych środków. Ogranicza działalność bieżącą i rozwojową. Ograniczenie lub brak działań na rzecz zdobycia nowych źródeł przychodów. Przez brak dostępu do źródeł finansowania na wypadek potrzeby posiadania dodatkowych środków Spółka generuje zagrożenia dla istniejących źródeł przychodów. OCENA OGÓLNA BRAKU KREDYTU: Nieracjonalne.

2. ZACIĄGNIĘCIE KREDYTU

* Spółka uzyskuje dostęp do źródeł finansowania stosownie do bieżących potrzeb. EFEKT: W razie potrzeby Spółka ma możliwość uzyskania finansowania. OCENA DZIAŁANIA: Racjonalne.

* Spółka zabezpiecza własną płynność finansową. EFEKT: Możliwość elastycznego reagowania w przypadku zajścia niespodziewanych zdarzeń. OCENA DZIAŁANIA: Racjonalne.

* Spółka może realizować plany rozwojowe stosownie do potencjału rynku i otoczenia, nie jest ograniczona ilością posiadanych środków własnych. EFEKT: Możliwość realizowania planów rozwojowych, podejmowania działań na rzecz generowania przychodów. OCENA DZIAŁANIA: Racjonalne.

* Spółka ponosi koszty kredytu. Dzięki wieloletniej współpracy z bankami i dobrej historii kredytowej uzyskuje atrakcyjne warunki pozyskania kapitału, gdzie koszt kapitału obcego < koszt kapitału własnego. EFEKT: Spółka ponosi koszty pozyskania kapitału obcego. Koszty są zależne bezpośrednio od wysokości środków rzeczywiście wykorzystanych przez Spółkę (możliwość zadłużania do przyznanego limitu). OCENA DZIAŁANIA: Racjonalne.

* Podsumowanie ZACIĄGNIĘCIA KREDYTU: Spółka realizuje zaplanowane działania bieżące i rozwojowe stosownie do potencjału otoczenia gospodarczego i rynku. Nie tylko zapewnia bezpieczeństwo istniejących źródeł przychodów, ale także daje potencjał do stworzenia nowych źródeł przychodów. OCENA OGÓLNA ZACIĄGNIĘCIA KREDYTU: Racjonalne.

Spółka, po dokonaniu analizy jak w przedstawionej wyżej tabeli jest przekonana, że jedynym racjonalnym działaniem w tej sytuacji może być zaciągnięcie kredytu. Podobnie jak dla gospodarki sektor finansowy, tak dla każdej firmy - w tym dla Spółki, płynność finansowa może być określona jako krwioobieg. Podobnie jak zachwianie sektora finansowego w gospodarce może doprowadzić do globalnego kryzysu (czego dowodzi ostatni kryzys zapoczątkowany przez sektor finansowy w latach 2007-2008, z którego skutkami światowa gospodarka zmaga się do dziś), tak samo zachwianie płynności finansowej Spółki może w krótkim czasie doprowadzić nie tylko do zachwiania jej działalności, ale do upadku. Stąd też powszechną praktyką na rynku jest nie tylko zapewnianie zewnętrznych źródeł finansowania, ale też ich jak największa dywersyfikacja, tak aby w razie przejściowych problemów finansowych istniała możliwość skorzystania z tych środków. Należy bowiem mieć na względzie, iż płynność finansowa firmy zależy nie tylko od jej własnych działań, ale także od działań jej kontrahentów. Np. brak uiszczania należności przez dużego odbiorcę, lub też masowe nieuiszczanie należności przez drobnych odbiorców (w przypadku Spółki odbiorców bilingowych), może doprowadzić do znacznego ubytku we wpływach finansowych w odniesieniu do zaplanowanego poziomu wpływów.

Jednocześnie Spółka zdaje sobie sprawę, iż koszty związane z zaciągnięciem kredytu nie mogą być kosztem uzyskania przychodów w sytuacji, gdy środki z kredytu nie są przeznaczane na wydatki mogące zachować albo zabezpieczyć źródła przychodów i gdy związku tego nie da się wykazać nawet w sposób pośredni. Wówczas bowiem fakt zaciągnięcia kredytu nie może być traktowany jako racjonalne działanie mające na celu zabezpieczanie interesów gospodarczych Spółki. Jako przykład takiej sytuacji można wskazać zaciąganie kredytu na wypłatę dywidendy, zaciąganie kredytu na działania reprezentacyjne, czy też zaciąganie kredytu na likwidację skutków awarii, do powstania których przyczyniła się spółka poprzez brak należytej staranności czy braku racjonalności działania. Taka sytuacja nie występuje jednak na pewno w przedmiotowym przypadku, bowiem Spółka przeznacza kredyt jedynie na takie wydatki, które bez wątpienia są związane z jej działalnością, są racjonalne, są gospodarczo uzasadnione, nie są wyłączone przez ustawodawcę z kosztów uzyskania przychodów oraz wykazują bezpośredni lub pośredni związek z przychodem. Są to wydatki, których z w ocenie Spółki nie powinien zakwestionować żaden organ podatkowy czy sąd, szczególnie analizując linię interpretacyjną i orzeczniczą prezentowaną przez organy podatkowe i sądy.

Pytanie zadawane przez Spółkę w przedmiotowym wniosku wynika więc bardziej z dążenia do ograniczania ryzyk podatkowych i zapewniania pełnej zgodności działań Spółki z prawem podatkowym niż z rzeczywistych wątpliwości co do możliwości zaliczenia przedmiotowych wydatków na zaciągnięcie kredytu do kosztów podatkowych. Spółka jest bowiem przekonana, że koszty takie bez wątpienia powinny być uznane za koszty stanowiące koszty uzyskania przychodów. Jednocześnie Spółka jeszcze raz podkreśla, iż ostateczna wysokość tych kosztów będzie zależna od wysokości środków faktycznie wykorzystanych przez Spółkę stosownie do jej bieżących potrzeb biznesowych, bowiem przyznane kredyty są określone jako maksymalny (a nie minimalny), limit zadłużenia. Spółka z całą pewnością nie będzie więc ponosiła kosztów kredytu w nadmiernej wysokości wynikającej z uzyskania środków w wysokości przekraczającej jej rzeczywiste potrzeby.

Należy także wskazać na fakt, iż Spółka jest dużą korporacją, kładącą nacisk na zachowywanie odpowiednich standardów i procedur, ze ściśle określonymi zakresami obowiązków pracowników, ze ściśle określonymi ścieżkami podejmowania decyzji i uzyskiwania akceptacji - także w zależności od wysokości skutków finansowych tych decyzji, tak więc wzięcie kredytu czy zaciągnie innych zobowiązań nigdy nie jest decyzją pochopną, ale zawsze wynika z przeprowadzenia analiz biznesowych i uzyskania akceptacji osób na odpowiednich poziomach zarządzania. Osoby te ponoszą odpowiedzialność za własne decyzje, tak więc ich działania, decyzje i przyznane akceptacje są efektem przeprowadzonych analiz, są przemyślane. Decyzje takie są także podejmowane z uwzględnieniem dotychczasowych doświadczeń i wiedzy Spółki, a także wypracowanych standardów. Tak więc decyzje odnośnie zaciągnięcia przez Spółkę zobowiązań są zawsze podejmowane z zachowaniem należytej staranności.

Ponadto należy wskazać, iż uznanie, iż w przedmiotowej sytuacji koszty kredytu czy kredytów zaciąganych na bieżącą działalność nie mogą być kosztem uzyskania przychodów doprowadziłoby do absurdalnego wniosku, że koszty żadnego z kredytów zaciąganych przez spółki zobowiązane przez k.s.h. do wypłacania akcjonariuszom dywidendy, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Bowiem wypłata dywidendy zawsze wpływa na ilość środków posiadanych przez te spółki i w efekcie wpływa na cash flow tych spółek. Nie jest bowiem możliwe określenie, ani przez Spółkę, ani przez organy podatkowe, momentu, w którym wpływ wypłaty dywidendy na Spółkę zostaje całkowicie zneutralizowany i po którym zaciąganie kredytów wynika z czynników tylko i wyłącznie nie związanych z wypłacaną dywidendą.

Biorąc powyższe pod uwagę Spółka stoi na stanowisku, że koszty związane z zaciąganiem kredytów mających na celu pokrycie bieżących wydatków Spółki związanych z jej działalnością gospodarczą na wydatki mające na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów i przeznaczonych rzeczywiście na wydatki bieżące związane z jej działalnością gospodarczą na wydatki mające na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów w sytuacji, gdy Spółka wypłaca ze środków własnych dywidendę na rzecz akcjonariuszy, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.