IPPB3/4510-61/16-3/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2016 r. (data wpływu 25 stycznia 2016 r.) odnośnie skutków podatkowych zapłaty wynagrodzenia za umorzone udziały w formie przejęcia długu:

* pytania numer 1 - jest prawidłowe;

* pytania numer 2 - jest prawidłowe.

W dniu 25 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych odnośnie skutków podatkowych zapłaty wynagrodzenia za umorzone udziały w formie przejęcia długu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka mająca siedzibę w państwie członkowskim UE ("Wspólnik") posiada aktualnie większość udziałów w spółce N. Sp. z o.o. ("Spółka"), jednak nie jest to udział 100%. Udziały te zostały w całości objęte przez Wspólnika w zamian za wkłady niepieniężne niestanowiące przedsiębiorstwa. Możliwe jest, że Wspólnik dokona zbycia wszystkich posiadanych udziałów na rzecz Spółki celem ich umorzenia. Umorzenie udziałów nastąpi w trybie umorzenia dobrowolnego za wynagrodzeniem na podstawie art. 199 ustawy z dnia z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm., "k.s.h."). Wynagrodzenie może się okazać niższe niż rynkowa i nominalna wartość umarzanych udziałów. Zapłata wynagrodzenia nastąpi w całości lub w części przez przejęcie przez Spółkę długu Wspólnika z tytułu pożyczki udzielonej Wspólnikowi przez podmiot trzeci. Na poczet zapłaty zaliczona będzie wartość nominalna pożyczki w części, która nie została spłacona, powiększona o odsetki naliczone na dzień zapłaty. Umorzeniu udziałów będzie towarzyszyło obniżenie kapitału zakładowego Spółki zgodnie z art. 199 par 5 k.s.h.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku, gdy zapłacone przez Spółkę wynagrodzenie (w formie przejęcia długu) w zamian za umarzane udziały będzie niższe od wartości nominalnej tych udziałów, Spółka osiągnie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

2. Czy w związku z przejęciem długu powstanie jakikolwiek przychód podlegający opodatkowaniu po stronie Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1)

Zdaniem Spółki, ustalenie i zapłata wynagrodzenia (poprzez przejęcie długu Wspólnika) za umorzenie udziałów w wysokości mniejszej niż wartość rynkowa i nominalna umarzanych udziałów nie prowadzi do powstania w Spółce przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Na wstępie należy podkreślić, że zmniejszenie wysokości lub ilości udziałów, bądź też liczby wspólników w spółkach, nie jest w normalnym obrocie gospodarczym okolicznością, z której można by wnosić o wystąpieniu przychodu. Gospodarczym efektem uchwały o umorzeniu udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością będzie przepływ aktywów (tu - zmniejszenie pasywów) do Wspólnika i obniżenie kapitału zakładowego w Spółce. Wspólnik nie będzie zobowiązany do dokonania na rzecz Spółki świadczeń powodujących zwiększenie jej majątku - wręcz przeciwnie - umorzenie zmniejszy jej majątek (powiększy jej pasywa).

Z tych względów u Spółki nie może powstać przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.d.o.p. w związku z wypłatą na rzecz jej Wspólnika wynagrodzenia z tytułu umorzenia udziałów. Przejęcie długu Wspólnika tytułem wynagrodzenia za umarzane udziały bez względu na jego wysokość, w sposób oczywisty nie prowadzi w Spółce do "otrzymania pieniędzy", "otrzymania wartości pieniężnych", "otrzymania różnic kursowych" oraz "otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń".

Jednocześnie umorzenie udziałów nie może być traktowane ani na gruncie prawa podatkowego, ani na gruncie prawa cywilnego jako umorzenie zobowiązań Spółki. Udział nie kreuje dla Spółki żadnych konkretnych zobowiązań wobec, Wspólnika, więc umorzenie udziałów nie zwalnia Spółki z jakiegokolwiek świadczenia na rzecz Wspólnika. Tym samym umorzenia udziałów nie można również utożsamiać ze stanowiącym przychód umorzeniem zobowiązań, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.p.

Zapłata wynagrodzenia za umarzane udziały (poprzez przejęcie długu Wspólnika) nie może prowadzić do powstania w Spółce przychodu na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., bowiem przejęcie długu tytułem wynagrodzenia za umarzane akcje nie może być traktowane jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a istotnym elementem rozstrzygającym o powstaniu tej kategorii przychodu jest istnienie zobowiązania, w następstwie którego podatnik ma uzyskać jakieś należne mu świadczenie. Istnienie zobowiązania do wypłaty wynagrodzenia z tytułu umorzenia udziałów w żadnym zakresie nie powoduje, źe Wspólnik, którego udziały są umarzane, będzie zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia względem Spółki, albo że takie świadczenie byłoby Spółce należne.

Zapłata wynagrodzenia za umarzane akcje (poprzez przejęcie długu Wspólnika) nie będzie również prowadzić do powstania i przychodu na podstawie art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p., bowiem powstanie przychodu do opodatkowania powodują przesunięcia j majątkowe dokonywane pomiędzy podatnikami, które spełniają dwie kluczowe cechy: przesunięcie jest dokonywane w oparciu o tytuł prawny przewidujący ich odpłatne zbycie (np. sprzedaż), strony transakcji łączy umowa, która przewiduje Y zapłatę ceny. Umorzenie udziałów za wynagrodzeniem nie spełnia żadnej z wymienionych cech. Źródłem nabycia i tytułem do uzyskania wynagrodzenia przez Wspólnika (w formie przejęcia jego długu przez Spółkę) zbywającego udziały celem ich umorzenia nie jest zatem umowa cywilnoprawna. Źródłem tym jest uchwała walnego zgromadzenia wspólników podejmowana w oparciu o odpowiednie postanowienia umowy Spółki oraz postanowienia k.s.h. W dalszej konsekwencji charakter operacji umorzenia udziałów za wynagrodzeniem (w postaci przejęcia długu) wskazuje, iż takie umorzenie nie może być traktowane jako zbycie odpłatne. W związku z przejęciem długu Spółka nie otrzyma ekwiwalentnego przysporzenia ze strony, ustępującego Wspólnika. Po stronie Spółki transakcja spowoduje obniżenie kapitału zakładowego, a tym samym wartości majątku.

Z powyższego wynika, że zapłata wynagrodzenia na rzecz Wspólnika (poprzez przejęcie jego długu) w zamian za umorzone udziały, jest neutralne podatkowo dla Spółki, bez względu na jego wysokość.

Powyższe stanowisko znajduje w znacznym zakresie oparcie w ocenach prawnych zawartych w wyrokach o sygn.: I SA/Po 251/10 niepubl., I SA/Łd 935/10 niepubl., III SA/Wa 374/10, I SA/Ke 120/10,1 SA/Po 102/11, sygn. III SA/Wa 2183/12,1 SA/Po 504/11.

Ad. 2)

W opinii Spółki przejęcie długu Wspólnika w charakterze częściowego lub całkowitego wynagrodzenia za umarzane udziały nie powoduje uzyskania przychodu przez Spółkę w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. W wyniku przedmiotowej transakcji Spółka będzie zobowiązana do zwrotu pożyczkodawcy kwoty pożyczki równej nominalnej wartości przejętego długu, powiększonej o odsetki naliczone na dzień zapłaty wynagrodzenia za umorzone udziały, powiększonej dodatkowo o dalsze odsetki naliczone do dnia zwrotu pożyczki. Inaczej rzecz ujmując, w wyniku tej transakcji w Spółce dojdzie do jednoczesnego zmniejszenia i zwiększenia pasywów (zmniejszenie pasywa w postaci długu wobec Wspólnika z tytułu wynagrodzenia za umarzane udziały i zwiększenia pasywa w postaci obowiązku zwrotu pożyczki). Jedno pasywo Spółki (obowiązek zapłaty wynagrodzenia) ulegnie zamianie na inne pasywo (obowiązek zwrotu pożyczki) o identycznej wartości. Spółka stanie się wobec pożyczkodawcy dłużnikiem na kwotę równą wynagrodzeniu należnemu Wspólnikowi pokrytemu przez wartość przejętej pożyczki. W rezultacie transakcja ta będzie miała charakter wyłącznie bilansowy i nie będzie skutkowała uzyskaniem - jakiegokolwiek definitywnego przysporzenia przez Spółkę. Nie można mówić o przychodzie w wyniku czynności, której efektem jest zmniejszenie zobowiązania Spółki wobec jednego podmiotu, z jednoczesnym powstaniem takiego samego zobowiązania wobec innego podmiotu.

Trzeba też zauważyć, że przejęcie długu stanowi, umowę, na podstawie której osoba trzecia, niebędąca stroną stosunku; obligacyjnego, wstępuje w miejsce dotychczasowego dłużnika, który w związku z tym zostaje zwolniony z długu (zob. E. Łętowska (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 1, s. 922-923; J. Mojak (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. II, 2011, s. 215-216; H. Ciepła (w:) J. Gudowski, Komentarz, t. III, cz. 1, 2013, s. 1010 i n.; W. Czachórski, Zobowiązania, 2007, s. 402; P. Drapała, Zwalniające przejęcie długu, Warszawa 2002, s. 139 i n.). W judykaturze nie budzi wątpliwości, że (sukcesyjne) przejęcie długu charakteryzuje się nabyciem przez przejemcę długu jako własnej powinności, zwolnieniem z długu dotychczasowego dłużnika i zachowaniem tożsamości przejmowanego zobowiązania (por.m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2004 r., sygn. akt II CK 129/04, OSP 2006/2/19). Zasadna jest wobec tego konstatacja, że Spółka (przejmująca dług) staje się względem wierzyciela (pożyczkodawcy) stroną tożsamego stosunku prawnego, tzn. umowy pożyczki. Logika transakcji przejęcia długu z umowy pożyczki nakazuje zatem uznać, że skoro przejmujący obciążenie z tego tytułu powinien spłacić zarówno kwotę główną, jak i odsetki na takich samych zasadach jak podmiot, który pierwotnie js zobowiązanie zaciągnął, to powinny przysługiwać mu tożsame uprawnienia na gruncie podatkowym, ponieważ nie zmienił się charakter zdarzeń rodzących skutki podatkowe. Ze stanu faktycznego nie wynika natomiast, by wskutek przejęcia długu przez Spółkę, doszło do przekształcenia umowy pożyczki w inny stosunek obligacyjny, łączący przejmującego (Spółki) z wierzycielem (pożyczkodawcą). Skoro w wyniku przeniesienia długu nie dojdzie do przekształcenia umowy pożyczki w inny stosunek obligacyjny, to użyty w art. 12 ust. 4 pkt 1 u.p.d.o.p. zwrot "otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów)" należy również odnieść do niespłaconej przez pierwotnego dłużnika (Wspólnika) pożyczki, którą Spółka obowiązana jest spłacić wierzycielowi, z uwzględnieniem warunków przewidzianych w umowie pożyczki, stając się jej stroną.

Podsumowując, przejęcie długu przez Spółkę w miejsce zapłaty wynagrodzenia za umorzone udziały nie skutkuje uzyskaniem przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., ponieważ uzyskaną "korzyść" (w postaci zwolnienia Spółki z obowiązku zapłaty wynagrodzenia w formie pieniężnej na rzecz Wspólnika) rozpoznać należy jako przysporzenie wymienione w art. 12 ust. 4 pkt 1 u.p.d.o.p. Wartość ta nie stanowi przysporzenia definitywnego, bowiem winna ona zostać spłacona pożyczkodawcy stosownie do warunków umowy pożyczki, a spłata ta nie będzie mogła stanowić u Spółki kosztu uzyskania przychodu (art. 16; ust. 1 pkt 10 lit. a in initio u.p.d.o.p.).

Takie stanowisko wyraził m.in. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 31 lipca 2015 r. (sygn. akt: III SA/Wa 3020/14). Podobne; konstatacje znajdują potwierdzenie w poglądach wyrażonych w wyroku NSA z dnia 3 lutego 2015 r. (sygn. akt II FSK 1780/13) i wyroku WSA w Warszawie z dnia 26 czerwca 2015 r. (sygn. akt III SA/Wa 2830/14).

Z powyższych względów nie może być również mowy o jakimkolwiek przychodzie w rozumieniu art. 14a ust. 1 u.p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio. W sytuacji faktycznej niniejszej sprawy nie mamy do czynienia z jakimkolwiek "świadczeniem niepieniężnym". Przejęcie długu nie skutkuje zbyciem jakiegokolwiek prawa majątkowego na rzecz Wspólnika w miejsce " wynagrodzenia za umarzane udziały. Skutkiem przejęcia długu jest zamiana obowiązku Spółki zapłaty określonej kwoty na rzecz Wspólnika na obowiązek zapłaty tożsamej kwoty przez Spółkę na rzecz pożyczkodawcy. Stąd niezasadne byłoby zastosowanie w tym stanie art. 14a u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania numer 1 jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Natomiast w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania numer 2 jest prawidłowe ze wskazanych niżej przyczyn.

Umarzanie udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością stanowi odrębną instytucję prawa prywatnego, uregulowaną przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 199 § 1 Kodeksu spółek handlowych: udział może być umorzony jedynie po wpisie spółki do rejestru i tylko w przypadku, gdy umowa spółki tak stanowi. Udział może być umorzony za zgodą wspólnika w drodze nabycia udziału przez spółkę (umorzenie dobrowolne) albo bez zgody wspólnika (umorzenie przymusowe). Przesłanki i tryb przymusowego umorzenia określa umowa spółki. Umorzenie udziału wymaga uchwały zgromadzenia wspólników, która powinna określać w szczególności podstawę prawną umorzenia i wysokość wynagrodzenia przysługującego wspólnikowi za umorzony udział (art. 199 § 2 zdanie pierwsze Kodeksu).

Jeżeli zgromadzenie wspólników podejmuje uchwałę w sprawie umorzenia, to powinno w niej określić jego warunki, a w szczególności podstawę prawną umorzenia oraz wysokość wynagrodzenia przysługującego wspólnikowi za umorzony udział. Bezpośrednim skutkiem umorzenia jest zmniejszenie łącznej wartości nominalnej posiadanych przez wspólników udziałów. Zasadą jest, że umorzenie udziału odbywa się za wynagrodzeniem. Jak wyżej zostało wskazane, można rozróżnić umorzenie udziałów dobrowolne, umorzenie przymusowe oraz tzw. umorzenie automatyczne. Kryterium stanowi tu potrzeba (lub jej brak) uzyskania zgody wspólnika, którego udział ma zostać umorzony.

Z punktu widzenia odpłatności umorzenia można rozróżnić umorzenie nieodpłatne i umorzenie za wynagrodzeniem. Na gruncie Kodeksu spółek handlowych nie uregulowano kwestii formy wynagrodzenia za zbywane przez udziałowca udziały. Wydaje się, że dopuszczalna jest wypłata wynagrodzenia zarówno w formie gotówkowej, jak i bezgotówkowej. Należy jednak zauważyć, że zapłata wynagrodzenia w formie pieniężnej i niepieniężnej ma odrębny charakter, w szczególności prowadzi do odrębnych zmian w majątku spółki kapitałowej.

W zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku wskazano, że wspólnik Wnioskodawcy (Spółki) dokona zbycia wszystkich posiadanych udziałów na rzecz Spółki celem ich umorzenia. Umorzenie udziałów nastąpi w trybie umorzenia dobrowolnego za wynagrodzeniem na podstawie art. 199 Kodeks spółek handlowych. Zapłata wynagrodzenia nastąpi w całości lub w części przez przejęcie przez Spółkę długu wspólnika z tytułu pożyczki udzielonej wspólnikowi przez podmiot trzeci, obejmującego wartość nominalną pożyczki w części, która nie została spłacona, powiększoną o odsetki naliczone na dzień zapłaty.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. W myśl art. 7 ust. 2 tej ustawy, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii. I tak, w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Ponadto, jak stanowi art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z powołanych wyżej regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza pasywa. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi, a więc takie którym może on rozporządzać jak właściciel. Jednocześnie, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Odnosząc powyższe regulacje prawne do przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że samo przejęcie długu przez Spółkę nie stanowi przychodu podatkowego dla przejmującego dług z tego tylko powodu, że przejęcie przez podatnika zobowiązania innego podmiotu samo w sobie nie stanowi żadnego przysporzenia majątkowego, ale wręcz zwiększenie jego zobowiązań (pasywów).

Organ zwraca jednocześnie uwagę, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako ekonomiczna czy rachunkowa strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika. Uzyskane przez podatnika świadczenie (np. pieniężne lub rzeczowe), którym w momencie otrzymania może on swobodnie dysponować, stanowią jego przychód podatkowy w świetle wyżej powołanych uregulowań ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa (lub zmniejszająca pasywa) mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną stanowi przychód podatkowy (z wyjątkami wskazanymi w ustawie).

Należy zaznaczyć, że w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przewidujący iż otrzymane pod tytułem zwrotnym środki w ramach pożyczki (kredytu) nie zwiększają w sposób trwały aktywów jednostki, a zatem nie stanową przychodu podatkowego. Pomimo, że w wyniku przejęcia zobowiązania z tytułu pożyczki, Spółka wstąpi we wszystkie prawa i obowiązki dotychczasowego dłużnika, przejęcia i spłaty zobowiązania pożyczkowego w ramach umowy przejęcia długu, o którym mowa we wniosku, nie można utożsamiać z otrzymaniem i spłatą pożyczki przez Spółkę. Spółka będzie bowiem spłacać zobowiązanie pożyczkowe przejęte przez nią od wspólnika, który to wspólnik ją otrzymał od podmiotu trzeciego, a nie zobowiązanie z tytułu pożyczki otrzymanej przez samą Spółkę.

W myśl natomiast art. 14a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.

Literalne brzmienie tego przepisu wskazuje, że uregulowanie zobowiązania poprzez wykazanie świadczenia niepieniężnego skutkuje powstaniem przychodu. W przepisie tym ustawodawca wymienił niektóre tytuły, które mogą być regulowane w drodze świadczenia niepieniężnego.

Zasadą wynikającą z tego przepisu jest to, że w przypadku gdy podatnik (dłużnik) przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części dług, np. z tytułu umorzenia udziałów, u tego podatnika powstaje przychód w wysokości zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Ww. norma posługuje się sformułowaniem "wykonanie świadczenia niepieniężnego", nie zaś pojęciem świadczenia rzeczowego. Przy czym art. 14a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w swojej istocie dotyczy przeniesienie praw własności w drodze datio in solutum.

Biorąc pod uwagę powyżej wskazane przepisy prawa oraz okoliczności przedstawione w zdarzeniu przyszłym stwierdzić należy, że w nie dojdzie w nim do przekazania wspólnikowi (w ramach zapłaty wynagrodzenia za zbycie udziałów Spółki w celu ich umorzenia) jakichkolwiek składników majątkowych przez Spółkę, ale do przejęcia zobowiązania do spłaty pożyczki otrzymanej uprzednio przez wspólnika, a zatem nie dojdzie do przeniesienia praw własności o którym mowa w art. 14a ww. ustawy. W konsekwencji w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 14a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, Spółka prawidłowo uznała, że z tytułu wypłaty wspólnikowi wynagrodzenia za zbyte w celu umorzenia udziały w jej kapitale, poprzez przejęcie zobowiązania pożyczkowego wspólnika, nie powstanie po jej stronie przychód podatkowy (art. 12 ust. 1 i art. 14a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.