IPPB3/4510-1154/15-5/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2015 r. (data wpływu 30 grudnia 2015 r.) uzupełnionego pismem z dnia 9 marca 2016 r. (data nadania 9 marca 2016 r., data wpływu 11 marca 2016 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 2 marca 2016 r. Nr IPPP1/4512-1337/15-3/RK oraz Nr IPPB3/423-1154/15-3/MW (data nadania 2 marca 2016 r., data doręczenia 7 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w części dotyczącej:

W dniu 30 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

B. z o.o. (czyli Spółka) zawarła z Z. w B. (dalej: Zamawiający), w dniu 6 listopada 2014 r., umowę na stworzenie systemu roweru publicznego (dalej: Umowa), który miał ruszyć od kwietnia 2015 r. Umowa została zawarta na okres trzech lat to jest do dnia 30 listopada 2017 r.

W ramach Umowy, Spółka zobowiązała się do zapewnienia sprawnego "S" (dalej: System lub System BRA) pełniącego funkcję użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu rowerowego obejmującego swym zakresem, z jednej strony:

Zgodnie z Umową oraz aneksem ją zmieniającym za realizację Umowy Spółka otrzyma łączne wynagrodzenie w kwocie brutto..... PLN (w tym podatek VAT naliczony według stawki 23%). Przy czym strony postanowiły, że wynagrodzenie to będzie płatne w okresach rozliczeniowych, co oznacza, że za każdy miesiąc rozliczeniowy (to jest miesiąc aktywnego działania Systemu, który co do zasady przypada na okres od marca do listopada włącznie, każdego roku) Zamawiający powinien wypłacić Spółce stosowne wynagrodzenie. W czasie, na który Umowa została zawarta, rozpoznano 26 miesięcy rozliczeniowych (8 miesięcy w roku 2015 oraz po 9 miesięcy w latach 2016 - 2017). Konsekwentnie za każdy miesiąc rozliczeniowy należne Spółce wynagrodzenie zostało ustalone na kwotę brutto..... PLN. Spółka na początku miesiąca następującego po miesiącu rozliczeniowym wystawia więc stosowne faktury (za miniony miesiąc rozliczeniowy). Ze specyfikacji sposobu kalkulacji wynagrodzenia należnego Spółce wynika, że 74,76% tego wynagrodzenia stanowi wynagrodzenie za dostawę oraz uruchomienie Systemu BRA (obejmującego swym zakresem świadczenia wskazane powyżej pod literą "a"). Pozostała część (25,24%) to wartość świadczeń związanych z zarządzaniem, obsługą serwisowaniem i bieżącym utrzymywaniem sprawności i kompletności Systemu BRA (czyli tego co zostało powołane powyżej pod literą "b"). Powyższe znajduje odzwierciedlenie w sposobie fakturowania, przyjętego przez Spółkę. Spółka bowiem w miesiącu następującym po miesiącu rozliczeniowym wystawie dwie oddzielne faktury. Pierwsza z nich, (której wartość jest zdecydowanie wyższa, gdyż zawiera w sobie takie elementy kalkulacyjne jak wartość "wybudowania", zainstalowania i uruchomienia Systemu BRA) w treści posługuje się takim sformułowaniem: "Usługi zgodnie z umową (art. 15.2.1 umowy) za miesiąc. Wynagrodzenie za dostarczone i uruchomione elementy systemu BRA". W dalszej części niniejszego wniosku faktura ta będzie nazywana również "Fakturą Nr 1". Druga faktura jako przedmiot wskazuje: "Usługi zgodnie z umową (art. 15.2.1 umowy) za miesiąc. Wynagrodzenie za świadczenie usługi zarządzania obsługi serwisowania utrzymywania w sprawności oraz czynności operatorskich systemu BRA"; a jej wartość skalkulowana została w oparciu o koszty utrzymania w sprawności Systemu BRA. W dalszej części niniejszego dokumentu będzie nazywana również "Fakturą Nr 2". Zamawiający powinien uregulować ww faktury w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania prawidłowo wystawionych przez Spółkę faktur.

Zgodnie z intencją stron, z chwilą zapłaty wynagrodzenia za ostatni okres rozliczeniowy (czyli za listopad 2017 r.) własność Systemu BRA (czyli zarówno, rowery, stacje dokujące jak i oprogramowanie, bazy danych itp) przechodzi na Zamawiającego. W tej części opisu stanu faktycznego należy dodać, że przez cały okres obowiązywania Umowy, stacje dokujące (każda powyżej 3.500,00 zł/ netto za sztukę) oraz rowery (pojedyncza sztuka poniżej 3.500,00 zł) wchodzące w skład Systemu BRA są rozpoznawane przez Spółkę jako jej środki trwałe. Spółka stosuje oddzielną amortyzację bilansową (na długość życia Umowy) oraz oddzielną amortyzację podatkową (stacje dokujące - gr.6, amortyzacja roczna 10% i rowery - gr.7, amortyzacja roczna 25,2%, podwyższona o wskaźnik 1,4).

Niezależnie od wynagrodzenia należnego od Zamawiającego Spółka przez cały okres obowiązywania Umowy pobiera wynagrodzenie (zgodnego z cennikiem opłat ustalonych przez Zamawiającego) za korzystanie z Systemu BRA przez indywidualnego użytkownika (czyli tego, kto fizycznie korzysta z roweru) jak również czerpie korzyści z reklam umieszczanych na rowerach, jakie niezależne podmioty zlecają Spółce. Innymi słowy, przez cały okres obowiązywania Umowy, pożytki z Systemu czerpie Spółka. Oznacza to, że równowartość opłat uiszczonych przez indywidualnych użytkowników (osoby fizyczne) Systemu w danym miesiącu stanowi wynagrodzenie Spółki. Wpłaty uiszczane są przez użytkowników na rachunki bankowe Spółki (w tym transakcje realizowane przez platformy PayU i PayPal). Nie są przyjmowane wpłaty gotówkowe. Każdy użytkownik posiada w systemie rozliczeniowym Systemu BRA konto przedpłacone, na którym realizowane są operacje uznania oraz obciążenia za korzystanie z Systemu BRA zgodnie z Tabelą Opłat. Zgodnie z regulaminem korzystania z Systemu BRA wpłacone przez użytkowników kwoty nie podlegają zwrotowi. Obecnie przyjęto, że: - suma wszystkich wpłat za dany miesiąc stanowi dla Spółki podstawę wyliczenia podatku należnego VAT (przygotowywany jest dokument wewnętrzny VAT, otrzymane kwoty są traktowane jako kwoty brutto); suma wszystkich wpłat za dany miesiąc pomniejszona o wykazany VAT należny stanowi dla Spółki przychód podatkowy CIT.

Mając na względzie powyższe powstała wątpliwość:

* co do prawidłowości przyjętych przez Spółkę zasad ewidencjonowania podatkowego (w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku VAT) wynagrodzenia uzyskiwanego od Zamawiającego oraz wpłat dokonywanych przez indywidualnych użytkowników rowerów,

* co do przyjętych zasad amortyzacji, oraz

* czy niezamortyzowana wartość poszczególnych składników Systemu będzie mogła zostać rozpoznana przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodów, w rozliczeniu za ostatni miesiąc obowiązywania Umowy.

W piśmie z dnia 2 marca 2016 r. Nr IPPP1/4512-1337/15-3/RK oraz Nr IPPB3/423-1154/15-3/MW (data nadania 2 marca 2016 r., data doręczenia 7 marca 2016 r.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Spółkę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, poprzez:

(...)

* na jakiej podstawie prawnej własność systemu BRA przechodzi na Zamawiającego (np. umowa sprzedaży, darowizny itp.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika jedynie, że nastąpiło to cyt. "Zgodnie z intencją stron".

* czy przekazanie systemu BRA Zamawiającemu jest odpłatne.

Z opisu sprawy wynika, że wynagrodzenie w kwocie.... zł dotyczyło realizacji umowy na stworzenie "Systemu...", w ramach której Wnioskodawca zapewniał dostawę, instalację i uruchomienie Systemu a także zarządzanie i obsługę jego kompleksowej eksploatacji, a nie zbycia własności systemu BRA Zamawiającemu.

* wyjaśnienie związku wstępnej (ogólnej) części uzasadnienia własnego stanowiska dotyczącej charakteru zawartej Umowy ze stanowiskiem przedstawionym do poszczególnych pytań wniosku.

Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko w sprawie, we wstępnej (ogólnej) jego części zawarł stwierdzenie cyt.: "Biorąc bowiem pod uwagę status Zamawiającego, przedmiot oraz warunki Umowy, zdaniem Spółki, można zaryzykować stwierdzenie, że mamy do czynienia ze swoistego rodzaju partnerstwem publiczno-prywatnym", nie wyjaśniając przy tym w jaki sposób powyższy pogląd przekłada się na stanowisko w zakresie zadanych pytań na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w świetle przepisów dotyczących umów o partnerstwie publiczno-prywatnym - przykładowo art. 15 ust. 1r. ustawy CIT (tzn. czy Umowa zawarta przez Spółkę jest umową o partnerstwie pubłiczno-prywatnym w rozumieniu ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r.)

* odnośnie pytania nr 5 oraz pytania nr 6 (w części dotyczącej stosowania właściwych stawek amortyzacyjnych) w oparciu o właściwe przepisy ustawy.

Wnioskodawca w zakresie pytania nr 5 przedstawiając własne stanowisko dotyczące momentu powstania przychodu z tytułu rozliczeń pomiędzy Spółką a indywidualnym użytkowaniem zawarł jedynie stwierdzenie, że przychód powinien być wykazywany na tych samych zasadach co podstawa opodatkowania (potocznie obrót) w zakresie podatku VAT oraz zacytował interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, odnoszącą się do przepisu (art. 12 ust. 4 pkt 1), który mówi o tym co nie jest przychodem a nie o tym co i w jakim momencie nim jest na gruncie ustawy CIT.

Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku pytania nr 6, gdzie Wnioskodawca przedstawiając stanowisko w zakresie stosowania właściwych stawek amortyzacyjnych nie podał przepisów ustawy CIT regulujących, jego zdaniem, te kwestie.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 9 marca 2016 r. (data wpływu 11 marca 2016 r.) Pełnomocnik Spółki:

a. w zakresie uzupełnienia stanu faktycznego sprawy wskazał, że:

Organ podatkowy zadał następujące pytanie: "na jakiej podstawie prawnej własność Systemu BRA przechodzi na Zamawiającego. Tak jak to zostało wskazane w treści wniosku o interpretację, zgodnie z intencją stron, z chwilą zapłaty wynagrodzenia za ostatni okres rozliczeniowy (czyli za listopad 2017 r.) własność Systemu BRA (czyli zarówno, rowery, stacje dokujące jak i oprogramowanie, bazy danych itp) przechodzi na Zamawiającego. Strony Umowy nie przewidziały dodatkowego dokumentu, z wyjątkiem końcowego protokołu odbioru Systemu BRA przez Zamawiającego. Spółka zobowiązała się do dostawy Systemu BRA oraz do zarządzania nim w okresie do dnia 30 listopada 2017 r. Dostawa Systemu BRA skutkować zatem będzie ostatecznym przeniesieniem prawa własności do BRA na rzecz Zamawiającego dopiero z upływem ostatniego okresu rozliczeniowego. I jakkolwiek w Umowie expressis verbis nie znajduje się stosowne postanowienie, to jednak wynika ono z zasad przyjętej pomiędzy stronami współpracy, a przede wszystkim ze zgodnej woli stron, zgodnie z którą dostawa Systemu BRA została zrealizowana pod warunkiem zawieszającym. Dostawa Systemu BRA rozumiana z jednej strony jako przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą (dla potrzeb podatku VAT), dla potrzeb rozliczeń podatku dochodowego traktowana jest jako sprzedaż, z zastrzeżeniem prawa własności aż do dnia uiszczenia pełnej ceny co nastąpi dopiero wraz z upływem ostatniego okresu rozliczeniowego (czyli z końcem listopada 2017 r.).

Organ podatkowy zadał pytanie:"czy przekazanie Systemu BRA jest odpłatne..." Odpowiedź na tak zadane pytanie jest twierdząca. Wnioskodawca, we wniosku o interpretację wskazał sposób kalkulacji ceny za dostawę Systemu BRA oraz za zarządzanie nim w okresie trwania Umowy to jest do dnia 30 listopada 2017 r. włącznie. Użyte zarówno w treści Umowy sformułowanie o "dostawie Systemu BRA" należy rozumieć, zarówno jako przekazanie prawa do rozporządzania Systemem BRA jak właściciel jak i prawa własności do Systemu. Ostatecznie, prawo rozporządzania Systemem BRA jak właściciel (dla potrzeb VAT) oraz prawa własności do Systemu BRA (dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych) nastąpi z upływem ostatniego okresu rozliczeniowego. Cena za tak rozumianą dostawę została jednak w swoisty sposób rozłożona na poszczególne okresy rozliczeniowe obowiązujące do dnia 30 listopada 2017 r. włącznie. Ze specyfikacji sposobu kalkulacji wynagrodzenia należnego Spółce na podstawie Umowy, wynika, że 74,76% tego wynagrodzenia stanowi wynagrodzenie za dostawę oraz uruchomienie Systemu BRA. A zatem dostawa (rozumiana również jako sprzedaż) jest odpłatna, przy czym odpłatność za nią rozłożona jest na okresy rozliczeniowe. Wraz z zapłatą ostatniego wynagrodzenia (czyli za ostatni okres rozliczeniowy) przejdzie prawo własności do Systemu BRA na Zamawiającego. Samo podpisanie protokołu końcowego, o którym wspomniano w niniejszym piśmie wcześniej, nie będzie się już wiązało z dodatkowymi opłatami, co nie oznacza jednak, że przeniesienie własności do Systemu BRA nastąpi pod tytułem darmym. Cena sprzedaży Systemu BRA wkalkulowana została bowiem w owe 74,76% wartości Umowy.

Według Pełnomocnika Spółki w odniesieniu do uwag organu podatkowego co do ogólnego stanowiska Wnioskodawcy, w którym nawiązano do umów o partnerstwie publiczno prywatnym, należy wskazać, że Umowa, stanowiąca przedmiot niniejszych rozważań nie powołuje się na postanowienia ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym, czego ww. ustawa wymaga, jeśli umowa taka jest zawierana. Pełnomocnik Spółki nawiązał do niej dlatego, że chociaż Umowa zawarta przez Spółkę z Zamawiającym umową o PPP sensu stricte nie jest, to jednak zawiera postanowienia, tak charakterystyczne dla niej i jednocześnie nie stanowi ani umowy leasingu, ani umowy sprzedaży na raty. Odnosząc się jednak wprost do wezwania organu podatkowego, należy jednak stwierdzić, że przedmiotowa Umowa nie jest umową o PPP w rozumieniu ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy Spółka prawidłowo uznaje, że momentem powstania obowiązku zadeklarowania należnego podatku VAT w zakresie rozliczeń pomiędzy Spółką i Zamawiającym, zarówno w odniesieniu do Faktury Nr 1 jak i do Faktury Nr 2 jest ostatni dzień okresu rozliczeniowego (czyli ostatni dzień miesiąca), za który Spółka wystawia ww faktury.

2. Czy Przekazanie własności Systemu BRA Zamawiającemu będzie wymagało wystawienia dodatkowej faktury oraz, czy skutkować będzie obowiązkiem dodatkowego rozpoznania należnego podatku VAT.

3. Czy wpłata środków na poczet późniejszych wypożyczeń rowerów przez indywidualnych użytkowników skutkować powinna zadeklarowaniem w miesiącu otrzymania płatności, należnego podatku VAT od całości dokonanej wpłaty (obejmującej kwotę podatku VAT), bez względu na to, w jakim stopniu opłata pokrywa faktyczne skorzystanie z rowerów.

4. Kiedy Spółka powinna zadeklarować przychód (uzyskany od Zamawiającego) w związku z realizacją Umowy.

5. Kiedy Spółka powinna zadeklarować przychód z tytułu rozliczeń pomiędzy Spółką a indywidualnym użytkownikiem, z tytułu dokonanych wpłat na poczet korzystania z roweru.

6. Czy przyjęte przez Spółkę zasady amortyzacji poszczególnych elementów Systemu są prawidłowe, w tym czy Spółka zastosowała właściwe stawki amortyzacyjne.

7. Czy Spółka, w chwili przeniesienia własności Systemu BRA na Zamawiającego, będzie uprawniona do rozpoznania niezamortyzowanej wartości poszczególnych elementów Systemu do kosztów uzyskania przychodów.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych, tj. pytanie oznaczone Nr 4, 5, 6, i 7 wniosku.

W kwestiach poruszanych w pytaniu oznaczonym Nr 1, 2 i 3 a dotyczącym podatku od towarów i usług zostanie wydana odrębna interpretacja.

Ogólne stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do charakteru zawartej Umowy - jako wstęp do dalszych prezentowanych stanowisk.

Z uwagi na charakter oraz przedmiot Umowy, zanim zostanie przedstawione stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do każdego z pytań powołanych powyżej, wydaje się, że warto odnieść się jeszcze do ogólnej zawartości i treści jakie niesie ze sobą Umowa. Biorąc, bowiem pod uwagę status Zamawiającego, przedmiot oraz warunki Umowy, zdaniem Spółki, można zaryzykować stwierdzenie, że mamy do czynienia ze swoistego rodzaju partnerstwem publiczno prywatnym. Z całą pewnością Umowa realizuje funkcje użyteczności publicznej. Zgodnie z jej postanowieniami (par. 5 ust. 4 pkt 1) Zamawiający udziela Spółce prawa do nieodpłatnego korzystania z terenów udostępnionych przez Zamawiającego pod lokalizacje stacji w ramach Systemu BRA (w zakresie działek stanowiących pasy drogowe dróg publicznych lub działki będące własnością lub we władaniu gminy Bydgoszcz). I jakkolwiek Umowa wprost nie powołuje się na postanowienia ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (dalej: UPPP), to jednak postanowienia Umowy wyraźnie nawiązują do norm zawartych w treści ww ustawy. Zgodnie z art. 7 UPPP przez umowę o partnerstwie publiczno-prywatnym partner prywatny zobowiązuje się do realizacji przedsięwzięcia za wynagrodzeniem oraz poniesienia w całości albo w części wydatków na jego realizację lub poniesienia ich przez osobę trzecią a podmiot publiczny zobowiązuje się do współdziałania w osiągnięciu celu przedsięwzięcia, w szczególności poprzez wniesienie wkładu własnego. Wynagrodzenie partnera prywatnego zależy przede wszystkim od rzeczywistego wykorzystania lub faktycznej dostępności przedmiotu partnerstwa publiczno-prywatnego. Umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym może wyodrębniać w ramach wynagrodzenia partnera prywatnego wysokość płatności ponoszonych przez podmiot publiczny na finansowanie wytworzenia, nabycia lub ulepszenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych w ramach realizacji przedsięwzięcia. Wreszcie UPPP wskazuje, że umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym określa skutki nienależytego wykonania i niewykonania zobowiązania, w szczególności kary umowne lub obniżenie wynagrodzenia partnera prywatnego. Te wszystkie powołane powyżej elementy znajdują odzwierciedlenie w treści Umowy, chociaż sama Umowa nie odwołuje się wprost do UPPP. Ma to dość istotne znaczenie, chociażby dlatego, że organy podatkowe niejednokrotnie wypowiadały się na temat skutków podatkowych tego rodzaju współpracy.

Powracając do zapisów Umowy, poprzez realizację Systemu BRA, Spółka dokonuje odpłatnego świadczenia, które w trakcie obowiązywania Umowy jest finansowane przez Zamawiającego oraz indywidualnych użytkowników, czy też beneficjentów akcji promocyjnych i reklamowych. Można zatem wyróżnić niejako trzy źródła pozyskiwania środków finansowych, trzy źródła przychodów dla Spółki. Oczywiście podstawowym i dominującym źródłem przychodów jest Umowa generująca zobowiązanie Zamawiającego do zapłaty ceny za zbudowanie Systemu BRA oraz jego utrzymanie w okresie obowiązywania Umowy. Drugim źródłem jest oczywiście indywidualny użytkownik, czyli ten, kto fizycznie wypożyczy na określony czas rower. Trzecim źródłem pozostają reklamodawcy, pozyskani bezpośrednio przez Spółkę, którzy za opatrzenie rowerów odpowiednimi tabliczkami/banerami itp reklamowymi (czy to przedsiębiorców, czy też poszczególnych produktów, marek produktów) uiszczają Spółce odpowiednie wynagrodzenie.

Wskutek analizy poszczególnych zapisów Umowy, mogą się oczywiście pojawić pytania, czy Umowa, której istotne warunki zostały wskazane w opisie stanu faktycznego nie spełnia warunków umowy leasingu czy też sprzedaży na raty... W ocenie Wnioskodawcy Umowa nie spełnia pizesłanek aby uznać ją za umowę, potocznie nazywaną leasingu finansowego, ani też umowy w czystej postaci sprzedaży na raty. W obu tego rodzaju umowach dochodzi bowiem do przekazania władztwa nad rzeczą prawa dysponowania nią jak właściciel już na samym początku jej obowiązywania. Tymczasem Umowa zakłada, że w okresie jej trwania (czyli od dnia oddania do użytkowania Systemu BRA, to jest udostępnienia go indywidualnemu użytkownikowi do ostatniego dnia ostatniego miesiąca rozliczeniowego, czyli w naszym przypadku do dnia 30 listopada 2017 r.), władztwo ale też i odpowiedzialność za System BRA, wreszcie czerpanie pożytków przysługuje jedynie Spółce. Dlatego też nie ma prawnych podstaw, aby w chwili obecnej zakwalifikować Umowę jako umowę leasingu, czy też umowę sprzedaży rzeczy na raty. Co do zasady bowiem przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Z kolei sprzedażą na raty jest dokonana w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedaż rzeczy ruchomej za cenę płatnąw określonych ratach, jeżeli według umowy rzecz ma być kupującemu wydana przed całkowitym zapłaceniem ceny. Zarówno więc definicja umowy leasingu, jak i umowy sprzedaży na raty, zakłada od razu wydanie rzeczy korzystającemu/nabywcy. Odnosząc powyższe do będącej przedmiotem analizy Umowy, z całą stanowczością należy uznać, że Umowa nie zawiera cech ani umowy leasingu, ani umowy sprzedaży na raty. O tyle ta konstatacja jest istotna, że obydwie ww umowy mogą istotnie wpływać na moment powstania obowiązku podatkowego czy to dla potrzeb podatku VAT czy też podatku dochodowego.

Konsekwentnie więc Spółka stoi na stanowisku, że jakkolwiek Umowa nie odwołuje się wprost w swych zapisach do UPPP, to jednak zawiera istotne elementy umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym i nie stanowi ani umowy leasingu, ani umowy sprzedaży na raty.

Powyższa opinia została przywołana jako swoistego rodzaju wstęp do prezentacji stanowiska Wnioskodawcy do każdego z postawionych w niniejszym wniosku pytań. Zaprezentowana powyżej kwalifikacja Umowy zadecydowała bowiem o przyjętych przez Spółkę zasadach rozliczeń podatkowych. Mając na względzie powyższe, poniżej przedstawione zostanie stanowisko Spółki do poszczególnych pytań.

Ad. 4)

Stosownie do obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka z tytułu swojej działalności, a w analizowanym przypadku z tytułu realizacji Umowy zobowiązana jest do rozpoznania i zadeklarowania przychodu podatkowego. Jak stanowi ww ustawa, przychodem jest przychód należny, chociażby faktycznie nie otrzymany. Przychodem należnym jest zatem przychód, który w następstwie działalności gospodarczej stał się należnością (wierzytelnością) ustaloną pomiędzy stronami. Podstawowa zasada określania daty powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą została uregulowana przez ustawodawcę w treści art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na mocy tego przepisu, za datę powstania przychodu uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności. Przytoczony przepis w odniesieniu do podmiotów uzyskujących przychody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej ustanawia generalną zasadę określającą moment powstania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Wyjątek od tak skonstruowanej zasady wprowadzają zapisy art. 12 ust. 3c-3e ustawy. Jak stanowi art. 12 ust. 3c ww. ustawy, jeżeli strony ustalą iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3 (czyli tego przychodu należnego), do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty. Ustawodawca nie zdefiniował terminu "usługi rozliczanej w okresach rozliczeniowych". Zgodnie z Uniwersalnym Słownikiem Języka Polskiego (pod red. prof. S. Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003 r.) termin "okres" jest rozumiany jako "wyodrębniony przedział czasowy, w którym coś jest wykonywane lub coś się dzieje, czas trwania czegoś", a także "czas, w którym ma miejsce jakieś zjawisko cykliczne i po jego upływie powtarza się jego przebieg". Z kolei pojęcie "rozliczeniowy" jest definiowane jako "dotyczący rozliczenia - uregulowania wzajemnych należności". W świetle powyższego, przez okres rozliczeniowy należy więc rozumieć wyodrębniony przedział czasu, za który należy dokonać uregulowania wzajemnych należności, zobowiązań. Ponadto, w praktyce wykształciło się stanowisko, zgodnie z którym dla ustalenia czy w danym stanie faktycznym ma zastosowanie art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy zweryfikować czy zachodzą następujące przesłanki: strony ustaliły, że usługi będą rozliczane cyklicznie, okres rozliczeniowy wynika z umowy lub wystawionej faktury, okres rozliczeniowy nie jest dłuższy niż 1 rok. W analizowanym przypadku wynagrodzenie Spółki jest płatne na podstawie faktur wystawionych za dany (jeden z dwudziestu sześciu) miesiąc rozliczeniowy. W roku 2015 tych okresów rozliczeniowych jest 8, a w pozostałych dwóch latach funkcjonowania Umowy, tych okresów będzie po 9 w każdym roku. Tak jak to również zostało powołane w opisie stanu faktycznego, Spółka wystawia za dany okres (miesiąc) rozliczeniowy Fakturę Nr 1 (de facto dotyczącą części inwestycyjnej Systemu BRA) oraz Fakturę Nr 2 (za zarządzanie i utrzymanie Systemu BRA). Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że usługa realizowana w sposób ciągły rozliczana jest w okresach miesięcznych, zatem obowiązek podatkowy powstanie w ostatnim dniu każdego miesiąca będącego okresem rozliczeniowym, bez względu na ustaloną datę płatności. W interpretacji IPPB6/4510-51/15-6/AZ z sierpnia 2015 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził, że tego rodzaju przychód "będzie powstawał w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego określonego przez strony jako okres miesięczny w części inwestycyjnej, finansowej i utrzymaniowej."

Ad. 5)

Spółka stoi na stanowisku, że przychód z tytułu wpłat realizowanych przez indywidualnych użytkowników, w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych powinien być wykazywany przez Spółkę na tych samych zasadach co podstawa opodatkowania (potocznie obrót) w zakresie podatku VAT. Podobnie wypowiedział się między innymi Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 21 czerwca 2011 r. (ILPB3/423-100/11-6/KS) w odniesieniu do wydania bonu na usługi telekomunikacyjne "nie będzie miał zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy (...). Zapłata z góry za wykonanie usługi w terminie późniejszym, mająca ostateczny, definitywny charakter; związana z uregulowaniem należności przed wykonaniem usługi, nie może być potraktowana jako nieuznana za przychody podatkowe wpłata na poczet usług, które będą wykonywane w następnych okresach rozliczeniowych. Otrzymana zapłata (uregulowana należność) niemająca charakteru zaliczki (przedpłaty) polegającej w późniejszym terminie rozliczeniu lub zwrotowi jest przychodem".

Z uwagi na to, że opłaty ponoszone przez indywidualnych użytkowników są ponoszone na konta przedpłacone, że środki wpłacone przez niego nie podlegają w żadnym wypadku zwrotowi, rozpoznanie przez Spółkę przychodu w dacie faktycznego wpływu środków na rachunek Spółki, powinno zostać uznane za prawidłowe.

W piśmie z dnia 9 marca 2016 r. (data wpływu 11 marca 2016 r.) Pełnomocnik Spółki, wskazał że przychód z tytułu wpłat realizowanych przez indywidualnych użytkowników, w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych powinien być wykazywany przez Spółkę na tych samych zasadach co podstawa opodatkowania (potocznie obrót) w zakresie podatku VAT. Podobnie wypowiedział się między innymi Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 21 czerwca 2011 r. (ILPB3/423-100/11-6/KS) w odniesieniu do wydania bonu na usługi telekomunikacyjne "nie będzie miał zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy Zapłata z góry za wykonanie usługi w terminie późniejszym, mająca ostateczny, definitywny charakter, związana z uregulowaniem należności przed wykonaniem usługi; nie może być potraktowana jako nieuznana za przychody podatkowe wpłata na poczet usług, które będą wykonywane w następnych okresach rozliczeniowych. Otrzymana zapłata (uregulowana należność) niemająca charakteru zaliczki (przedpłaty), polegającej w późniejszym terminie rozliczeniu lub zwrotowi jest przychodem". Z uwagi na to, że opłaty ponoszone przez indywidualnych użytkowników są ponoszone na konta przedpłacone, że środki wpłacone przez niego nie podlegają w żadnym wypadku zwrotowi, rozpoznanie przez Spółkę przychodu w dacie faktycznego wpływu środków na rachunek Spółki, powinno zostać uznane za prawidłowe. W ocenie Wnioskodawcy zastosowanie powinien znaleźć przepis art. 12 ust. 3a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazujący, że dniem powstania przychodu jest dzień uregulowania należności.

Ad. 6)

Tak jak to zostało zaprezentowane w opisie stanu faktycznego, Spółka w trakcie trwania Umowy rozpoznała inwestycję Systemu BRA jako własny środek trwały. Dokonuje odpowiedniej amortyzacji, odrębnej dla potrzeb księgowych i odrębnej dla potrzeb podatkowych.

W powoływanej już interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał: (...) Środki trwałe będące przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, w tym wybudowany na gruncie niebędącym własnością Wnioskodawcy budynek sądu, będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jest bowiem zapewnienie Podmiotowi Publicznemu dostępności budynku sądu przez okres 20 lat, w zamian za miesięczne opłaty za dostępność należne od momentu uzyskania pozwolenia na użytkowanie budynku sądu. (...) Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. (...) budynek wybudowany na cudzym gruncie (wytworzony) na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi odrębną kategorię środka trwałego. Po spełnieniu ustawowych przesłanek budynek wybudowany na cudzym gruncie może być amortyzowany przez podatnika, który wybudował ten budynek, niezależnie od posiadania tytułu własności do gruntu, na którym budynek ten jest posadowiony i przewidywanego okresu jego używania. (...) W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której wybudowany i wykorzystywany przez Wnioskodawcę budynek sądu nie będzie stanowił co prawda jego własności, lecz będzie stanowił środek trwały, podlegający amortyzacji na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. jako budynek wybudowany na cudzym gruncie. W konsekwencji, na podstawie ww. przepisów, budynek ten będzie mógł być przedmiotem amortyzacji podatkowej. Również kosztem uzyskania przychodu będą u Wnioskodawcy odpisy amortyzacyjne od składników majątku nabytych lub wytworzonych w ramach realizacji umowy w zakresie budowy i wyposażenia budynku sądu (elementy wyposażenia, urządzenia i instalacje), które zgodnie z art. 16a spełniają definicję środka trwałego."

Powyższa interpretacja powinna znaleźć zastosowanie również w odniesieniu do Systemu BRA. Innymi słowy, za prawidłowe uznać należy dokonywanie przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od wszelkich składników, składających się na całość Systemu BRA. Stosownie do normy wynikającej z art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł. Wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Jednak jak stanowi art. 16f ust. 3 odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. I6h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym. Oznacza to, że w odniesieniu do poszczególnych elementów (o wartości jednostkowej równej lub mniejszej niż 3.500 złotych netto) składających się na całość Systemu BRA Spółka jest uprawniona, albo rozpoznać ich wartość od razu w koszty podatkowe, albo też amortyzować. Tak jak to zostało powołane w stanie faktycznym, Spółka postanowiła dokonywać rozłożonych w czasie odpisów również od tych składników (o niskiej wartości). Decyzja Spółki znajduje oparcie zarówno w przepisach jak i w stanowisku doktryny. Wojewódzki Sąd Administracyjny w prawomocnym wyroku z dnia 28 maja 2010 r. (sygn. akt I SA/Łd 175/10) wskazał wyraźnie:"gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do użytkowania jest wyższa niż 3.500 zł, podatnik obowiązany jest dokonywać odpisów amortyzacyjnych wedle zasad określonych w przepisach art. 16h-16 m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W tym przypadku, rozliczenie kosztów podatkowych jest odroczone w czasie. Jeśli natomiast wartość ta jest co najmniej równa lub mniejsza od wskazanej wartości, podatnik może dokonać wyboru sposobu rozliczenia kosztów nabycia tych środków, a mianowicie może dokonać odpisów w trybie przepisów art. 16h-16 m ww. ustawy (a więc na podstawie tzw. zasad ogólnych), albo jednorazowo w miesiącu oddania do użytkowania tego środka lub wartości niematerialnej i prawnej albo w miesiącu następnym (art. 16f ust. 3 zdanie drugie cyt. ustawy), albo też może zdecydować, iż nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych. W tym ostatnim przypadku, wydatki na nabycie składników majątkowych będą stanowić wówczas koszt uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do użytkowania (art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Z powyższego wynika, iż składniki majątkowe podatnika, spełniające warunki uznania ich za środki trwałe na mocy art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których wartość jednakże nie jest wyższa niż 3.500 zł, mogą być zarówno objęte odpisami amortyzacyjnymi, jak i bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów (bez dokonywania odpisów amortyzacyjnych), a wybór sposobu rozliczenia wydatków na ich nabycie w kosztach związanych z działalnością gospodarczą należy tylko do podatnika. (...)".

Mając na względzie powyższe, Spółka uznaje, że:

* amortyzacja stacji dokujących - może się odbywać na zasadach obowiązujących urządzenia techniczne z gr.6, czyli, że roczna stawka amortyzacyjna to 10%,

* zaś rowerów - może się odbywać na zasadach obowiązujących urządzenia z gr.7, czyli, że roczna stawka amortyzacyjna może wynieść 25,2% (czyli stawka 18% właściwa dla pozostałych środków transportu podwyższona o wskaźnik 1,4).

W piśmie z dnia 9 marca 2016 r. (data wpływu 11 marca 2016 r.) Pełnomocnik Spółki wskazał, że w przedstawionym stanowisku oraz w samym wstępie wniosku wskazano, że do pytania nr 6 zastosowanie znaleźć powinny przepisy art. 16d, art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wraz z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych z uwzględnieniem art. 16i ust. 2 pkt 2 ww ustawy. Co do wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, Spółka stoi na stanowisku, że może zastosować stawki, kolejno do podanych we wniosku pozycji: z pozycji 06 wykazu (urządzenia techniczne) oraz z pozycji 07 (środek transportu pozostałe).

Ad. 7)

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że niezamortyzowana wartość poszczególnych elementów Systemu BRA stanowić powinna koszt uzyskania przychodów dla Spółki, w dacie ich faktycznego przekazania Zamawiającemu. Jak czytamy bowiem w art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ww ustawy. Strata w środkach trwałych jest pojęciem szerokim, wydaje się więc, że może objąć swoim zakresem również przekazanie Systemu BRA Zamawiającemu, które to przekazanie jest immanentnie związane z prawidłową realizacją Umowy, zabezpieczającej Spółce źródło przychodów przez okres od kwietnia 2015 r. do listopada 2017 r. włącznie. Co prawda ustawa przewiduje pewien wyjątek uniemożliwiający rozliczenie takich strat - chodzi o przypadek, gdy strata wynika ze zmiany rodzaju działalności prowadzonej przez podatnika. Naszym jednak zdaniem analizowanego przypadku nie można utożsamiać ze zmianą działalności, a raczej jedynie upływem okresu ważności Umowy, która zakłada, tak jak zakładają tradycyjne umowy o partnerstwie publiczno prywatnym, przejście własności do zainstalowanego Systemu BRA na Zamawiającego. Fakt wygaśnięcia Umowy, powinien prowadzić do swoistego rodzaju likwidacji środków trwałych przez Spółkę. Przy czym nie chodzi tu jedynie o fizyczną formę likwidacji/destrukcji.

W wyroku II FSK 1137/12 z kwietnia 2014 r., Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyraził między innymi następującą tezę: "Artykuł 16 ust. 1 pkt 5 i 6 u.p.d.o.p. nie uzależniają możliwości zaliczenia straty w obcych środkach trwałych do kosztów uzyskania przychodów od powstania jej w wyniku fizycznej likwidacji inwestycji, polegającej na fizycznym demontażu. Pojęcie likwidacji (...) obejmuje także sytuacje faktyczne, w których dochodzi do wycofania środka z ewidencji, np. w wyniku zwrotu środka trwałego wynajmującemu przed upływem okresu najmu czy okresu amortyzacji, jeżeli jest to racjonalne z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i ma związek z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p."

W uzasadnieniu NSA zaś wskazał:" (...) Spór w niniejszej sprawie dotyczył możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej w momencie rozwiązania umowy najmu części inwestycji w obcym środku trwałym stanowić. Zagadnienie to było przedmiotem uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 czerwca 2012 r., II FPS 2/12 (ONSA/WSA z 2012 r. Nr 5, poz. 11). (...) W powołanej uchwale przyjęto, że strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, niespełniająca przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli jej powstanie wynika z działań podatnika podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1 tej ustawy". Uzasadniając tę tezę Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że "wyzbycie się przez podatnika inwestycji w obce środki trwałe jest równoznaczne z zaprzestaniem wykorzystywania tej inwestycji na potrzeby związane z działalnością prowadzoną przez tego podatnika. Powoduje to konsekwencję tego rodzaju, że podatnik nie będzie już dalej mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych i w tym objawia się skutek zerwania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi nakładami a możliwością osiągnięcia przychodów. Odrębną natomiast kwestią jest ocena spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. na moment poniesienia kosztu, jakim jest strata w obcych środkach trwałych, będąca skutkiem zaprzestania ich amortyzacji. Strata ta, sama w sobie, nie jest zdarzeniem, które może służyć osiągnięciu przychodów. Jest ona natomiast często powiązania ze zdarzeniami, mającymi miejsce w toku prowadzenia działalności gospodarczej, która sama w sobie jest nakierowana na osiągnięcie przychodów. W tym też kontekście, mając na uwadze treść art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., stratę należy wiązać z bezpośrednią przyczyną jej powstania, tj. likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych. Przez likwidację środka trwałego należy przy tym rozumieć takie wyzbycie się środków trwałych, które jest racjonalnie i ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i będzie miało związek z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Jeżeli inwestycja w obcych środkach trwałych w danej lokalizacji, pomimo istniejącej nadal możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, z różnych powodów nie przynosi spodziewanych zysków bądź wręcz przynosi straty finansowe, racjonalnym, ekonomicznie uzasadnionym działaniem podatnika, także z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a więc osiągania przychodów, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, będzie zaprzestanie korzystania z takiej inwestycji, czyli jej likwidacja z powodu utraty przydatności gospodarczej. (...) Trafnie przyjęto (...) przepisy nie uzależniają możliwości zaliczenia straty w obcych środkach trwałych do kosztów uzyskania przychodów od powstania jej w wyniku fizycznej likwidacji inwestycji, polegającej na fizycznym demontażu. (...)". Biorąc powyższe pod uwagę oraz mając w pamięci inny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2012 r. II FSK 285/11, którego teza brzmi tak: "Nie można przy wnioskowaniu a contrario z art. 16 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.p. zapominać, że strata w środkach trwałych, podobnie zresztą jak każdy inny wchodzący w rachubę jako koszt uzyskania przychodów wydatek (koszt), powinien przejść "test" na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., pod kątem pozostawania w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami osiąganymi przez podatnik.", nie ulega wątpliwości, że Spółka zgodnie z obowiązującymi przepisami jest być uprawniona do rozpoznania kosztu podatkowego w wysokości nie w pełni zamortyzowanej wartości Systemu BRA. Związek przyczynowo skutkowy pomiędzy tym kosztem a przychodem już uzyskanym jest bezpośredni i ze wszech miar czytelny i przewidziany już w zasadzie w dacie zawierania Umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

Stanowisko Organu podatkowego

Ad. a)

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ad. b)

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ad. c)

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ad. d)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej: ustawa p.d.o.p.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie między nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

W myśl art. 15 ust. 6 tej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 omawianej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z art. 16a ust. 2 ww. ustawy: amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

* przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",

* budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

* składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także środkami trwałymi.

Zgodnie z brzmieniem art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl natomiast art. 16 ust. 1 pkt 5 tej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z powyższego przepisu - wnioskując a contrario - Spółka wywodzi możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości poszczególnych elementów Systemu BRA przekazanych Zamawiającemu przytaczając na poparcie słuszności swojej argumentacji bogate orzecznictwo sądowoadministracyjne tracąc jednakże z pola widzenia zakres tematyczny przywołanych orzeczeń, a mianowicie fakt, że zostały one wydane w określonych stanach faktycznych dotyczących zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym przekazanej przed upływem okresu amortyzacji właścicielowi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia "inwestycji w obcych środkach trwałych". Przyjmuje się jednak, że jako inwestycję w obcym środku trwałym należy rozumieć ogół kosztów poniesionych przez podatnika na przystosowanie wynajmowanego przez niego lub wydzierżawianego obiektu do stanu zdatnego do używania przez podatnika (zob. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrok z dnia 8 czerwca 2006 r., sygn. III SA/Wa 12/05) lub też jako ogół nakładów poniesionych na ulepszenie, przystosowanie, modernizację środków trwałych niestanowiących własności podatnika, które to nakłady są wykorzystywane przez niego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter, Podatek dochodowy od osób prawnych Komentarz., LEGALIS 2014).

W rezultacie nie ulega wątpliwości, że przywołane przez Spółkę przepisy art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o p.d.o.p. nie będą miały zastosowania w przedmiotowej sprawie w zakresie dotyczącym inwestycji w obcym środku trwałym, ponieważ Spółki nie łączy z Zamawiającym żadna umowa najmu, dzierżawy czy inna o podobnym charakterze w odniesieniu do Systemu BRA. Jak przyznała we wniosku Spółka, w stosunku do umowy zawartej przez Spółkę z Zamawiającym nie można również zastosować postanowień ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz. U. z 2009 r. Nr 19, poz. 100 z późn. zm.). Spółka podkreśliła również we wniosku, że w trakcie trwania Umowy rozpoznała inwestycję Systemu BRA jako własny środek trwały. W konsekwencji w przedmiotowym przypadku nie mamy do czynienia z niezamortyzowanymi inwestycjami w obcym środku trwałym.

Przepisem, którego treść należy w przedmiotowej sprawie wziąć pod uwagę będzie natomiast art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p., zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W przywołanym przepisie możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wydatków na nabycie lub wytworzenie środków trwałych uwarunkowana została odpłatnością zbycia środków trwałych. Tym samym pod tym kątem należy przeanalizować opisany we wniosku stan faktyczny. Na wstępie rozważań należy odwołać się do pojęcia przychodu podatkowego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Na podstawie ww. przepisu można stwierdzić, że co do zasady, przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, jak również korzyść przybierająca postać zmniejszenia się zobowiązań podatnika, czyli zmniejszenia pasywów.

W myśl zaś art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p., przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie - jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości rynkowej. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 14 ust. 1 i 2 określa przychody z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych.

Kluczowe znaczenie ma wykładnia pojęcia "odpłatnego zbycia" składników majątku (środków trwałych). Z uwagi na to, że ustawodawca nie zdefiniował tego określenia, dla ustalenia znaczenia powyższego wyrażenia, należy w pierwszej kolejności skorzystać z wykładni językowej. W Słowniku Języka Polskiego czytamy, że "odpłatność - to obowiązek zwrotu kosztów, obowiązek zapłacenia" oraz "odpłatny - to taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrotu kosztów" (zob. M. Szymczak (red.), tom II s. 467.). Podobny sposób rozumienia tego zwrotu został także zaprezentowany w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2011 r., - sygn. akt II FSK 2252/10, LEX nr 794163), w którym stwierdza się, że przymiotnik "odpłatny", którym posłużył się ustawodawca w celu określenia opodatkowanego zbycia, należy rozumieć tak, jak w języku polskim, w którym oznacza on taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Wskazać przy tym należy, iż użyte przez ustawodawcę pojęcie "odpłatnego zbycia" obejmuje zarówno klasyczną sprzedaż, jak i czynności prawne o podobnym charakterze (zamiana, inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych).

Pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Przepis art. 14 u.p.d.o.p. reguluje sposób ustalenia przychodu z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, ale podstawą jego zastosowania jest jedynie sytuacja, w której nastąpiło odpłatne zbycie rzeczy lub praw.

Użyty zwrot "odpłatne zbycie" oznacza, iż przedmiotem opodatkowania jest nie każde, a tylko odpłatne zbycie rzeczy i praw, w wyniku którego następuje przeniesienie prawa własności.

W ocenie organu podatkowego należy przeprowadzić rozróżnienie pomiędzy przytoczoną definicją odpłatnego zbycia a używanym przez Wnioskodawcę pojęciem dostawy oraz pojęciem świadczenia usług.

"Towarem" - zgodnie z powszechnym znaczeniem tego pojęcia - jest "wytwór pracy ludzkiej zaspokajający jakąś potrzebę człowieka, produkowany na sprzedaż, mający wartość rzeczową i użytkową". "Dostawa" natomiast to "dostarczanie towarów, zaopatrzenie", podczas gdy "dostarczyć" oznacza "sprawić, żeby coś znalazło się albo ktoś znalazł się w jakimś określonym miejscu; sprowadzić coś komuś, dokądś; doręczyć".

"Usługą" jest "działalność służąca zaspokajaniu potrzeb ludzkich". "Wykonanie usługi" oznacza zrealizowanie działań, służących zaspokojeniu potrzeb kontrahenta (klienta), niemających charakteru wydania rzeczy lub zbycia prawa majątkowego.

W ocenie organu podatkowego, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zabraniają "rozdzielenia" poszczególnych części składowych kompleksowej usługi. W przypadku umów mieszanych (gdy przedmiot umowy ma niejednorodny charakter) jeżeli jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znikome znaczenie, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia. Czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zobowiązała się do zapewnienia sprawnego "Systemu..." (dalej: System lub System BRA) pełniącego funkcję użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu rowerowego obejmującego swym zakresem z jednej strony: dostawę, instalację i uruchomienie Systemu BRA (w tym rowery, stacje dokujące, oprogramowanie, system elektronicznej komunikacji) na rzecz Zamawiającego z drugiej zaś: zarządzanie i obsługę kompleksowej eksploatacji Systemu BRA. Podział wykonywanych przez Spółkę czynności znajduje odzwierciedlenie w wystawieniu przez Spółkę za każdy przyjęty okres rozliczeniowy dwóch oddzielnych faktur, przy czym wartość faktury za dostawę oraz uruchomienie systemu BRA stanowi 74,76% wynagrodzenia za realizację całej umowy. Faktura dotycząca tej części wynagrodzenia, wystawiana przez Spółkę w miesiącu następującym po miesiącu rozliczeniowym, zawiera w sobie takie elementy kalkulacyjne jak wartość "wybudowania", zainstalowania i uruchomienia Systemu BRA w treści posługuje się takim sformułowaniem: "Usługi zgodnie z umową (art. 15.2.1 umowy) za miesiąc. Wynagrodzenie za dostarczone i uruchomione elementy systemu BRA".

Należy zauważyć, że Spółka traktuje dokonane świadczenie jako jedną kompleksową usługę realizowaną w sposób ciągły rozliczaną w okresach miesięcznych (znalazło to wyraz w sposobie fakturowania - cena za dostawę została uwzględniona w cenie usługi). Według Spółki w przypadku świadczenia całościowej usługi stosownie do art. 12 ust. 3c ustawy o p.d.o.p. obowiązek podatkowy powstanie w ostatnim dniu każdego miesiąca będącego okresem rozliczeniowym, bez względu na ustaloną datę płatności. Ze stanowiskiem tym organ zgodził się uznając je za prawidłowe w odniesieniu do pytania nr 4. Co warte wyraźnego podkreślenia art. 12 ust. 3c ustawy o p.d.o.p. dotyczy wyłącznie usług rozliczanych cyklicznie. Wspomniana regulacja nie obejmuje natomiast sprzedaży towarów, nawet jeżeli ma ona charakter ciągły.

Nie można więc zaakceptować twierdzenia Spółki, że faktura za wykonaną usługę (obejmująca 74,76% całości wynagrodzenia należnego od zamawiającego) jest jednocześnie fakturą potwierdzającą odpłatne zbycie środków trwałych zakupionych lub wytworzonych przez Spółkę, przy czym Spółka nie wyodrębnia ceny za zbycie tych środków trwałych i nie wskazuje, w którym momencie rozpozna przychód ze zbycia. W ocenie organu czym innym jest wykonanie usługi obejmującej dostawę, instalację i uruchomienie Systemu BRA (z której przychód Spółka rozpoznaje na podstawie art. 12 ust. 3c ustawy o p.d.o.p.) a czym innym odpłatne zbycie elementów systemu stanowiących środki trwałe Spółki (z którego przychód, gdyby wystąpił, byłby rozpoznawany na podstawie art. 14 ustawy).

W rezultacie nie ulega wątpliwości, że w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca odpłatne zbycie środków trwałych, a jedynie świadczenie kompleksowej usługi na rzecz Zamawiającego. Po jej zakończeniu, czyli po okresie, w którym własność systemu należy do Spółki i może ona z tego tytułu czerpać pożytki, nastąpi przekazanie systemu BRA Zamawiającemu, któremu to przekazaniu nie będzie towarzyszyć żadna odpłatność.

Jak już wspomniano, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o p.d.o.p. warunkiem zaliczenia do kosztów podatkowych niezamortyzowanej wartości początkowej wytworzonych środków trwałych jest odpłatny charakter zbycia tych składników majątku podatnika. Tak więc przy samym przekazaniu własności elementów składających się na system BRA (środków trwałych), które ma nieodpłatną formę, nie powstaną przychody podatkowe i nie wystąpią również koszty ich uzyskania, odpowiadające "wartości netto" wytworzonych i przekazanych środków trwałych.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, iż Spółce nie będzie przysługiwać uprawnienie do zaliczenia niezamortyzowanej wartości poszczególnych elementów Systemu do kosztów uzyskania przychodów.

Na marginesie podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 15 ust. 1r. ustawy o p.d.o.p. dla partnera prywatnego lub spółki, o której mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym, określonych w umowie o partnerstwie publiczno-prywatnym, w przypadku nieodpłatnego przeniesienia na rzecz podmiotu publicznego lub innego podmiotu, o którym mowa w art. 11 ust. 2 tej ustawy, własności środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w terminie określonym w tej umowie, kosztem uzyskania przychodu jest wartość początkowa tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Powyższy przepis stanowi regulację szczególną względem omawianego art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p., na podstawie której - w drodze wyjątku - kosztem podatkowym, w sytuacji nieodpłatnego przeniesienia własności środków trwałych lub wartości niematerialnych może być niezamortyzowana część przekazanych składników majątku. Z uwagi na fakt, że umowa zawarta pomiędzy Spółką a Zamawiającym nie spełnia wymogów określonych w ustawie z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym przywołany przepis art. 15 ust. 1r. ustawy o p.d.o.p. w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi -Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.