IPPB3/423-993/11-2/JD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2011 r. (data wpływu 10 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zmiany stawek amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 10 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie stawek amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Począwszy od stycznia 2012 r. wnioskodawca zamierza obniżyć stosowane stawki amortyzacyjne dla środków trwałych, które odpowiadają obecnie stawkom podanym w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ustawy o CIT. Podstawą takiego obniżenia będzie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, który przyznaje podatnikom prawo do obniżenia stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W kolejnych latach podatkowych wnioskodawca zamierza podwyższyć stawki amortyzacyjne obniżone od stycznia 2012 r. Podwyższone w ten sposób stawki amortyzacyjne nie będą wyższe od stawek wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik do ustawy o CIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wnioskodawca będzie mógł w przyszłości podwyższyć stawki amortyzacyjne obniżone uprzednio na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, przy założeniu, że podwyższone w ten sposób stawki nie będą wyższe od stawek wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik do ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w kolejnych latach podatkowych (począwszy od stycznia 2013 r.) Wnioskodawca będzie mógł podwyższyć stawki amortyzacyjne obniżone uprzednio na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) - dalej: ustawy o CIT, pod warunkiem, że podwyższone w ten sposób stawki nie będą wyższe od stawek wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik do ustawy o CIT.

Z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ust. 5 ustawy o CIT). Począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych (art. 16i ust. 5 ustawy o CIT). Cytowany przepis mówi o obniżaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, co oznacza, że w przedziale pomiędzy wysokością tych stawek wyznaczających górne (maksymalne) granice odpisów amortyzacyjnych, a stosowaniem stawki 0% będącej wyrazem zawieszenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych, podatnikowi przysługuje swobodne prawo podwyższania i obniżania stawek amortyzacyjnych od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Za takim rozumieniem art. 16i ust. 5 ustawy o CIT przemawiają reguły wykładni systemowej oraz funkcjonalnej. Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 (art. 15 ust. 6 ustawy o CIT). Skoro na podstawie art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, podatnikowi przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych i rozliczania kosztów uzyskania przychodów przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie, to tym bardziej przysługuje mu prawo do amortyzacji środków trwałych i rozliczania tych kosztów przy zastosowaniu stawek niższych. Stosując obniżone stawki amortyzacyjne podatnik podejmuje w istocie decyzję o późniejszym zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu odpisów z tytułu zużycia środków trwałych, mimo, że obowiązujące regulacje prawne przyznają mu prawo do stosowania wyższych stawek, a tym samym do szybszego zaliczenia odpisów do kosztów uzyskania przychodu. Dopuszczając stosowanie obniżonych stawek amortyzacyjnych ustawodawca pozostawił podatnikom swobodę w kształtowaniu ich wysokości, określając jedynie górną granicę tych stawek w Wykazie. Określając wysokość obniżonych stawek amortyzacyjnych podatnik może je kształtować zarówno poprzez ich obniżenie, jak i podwyższenie, przy założeniu że podwyższone w ten sposób stawki nie będą wyższe od stawek wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik do ustawy o CIT.

Analogiczne stanowiska są prezentowane w pismach oraz interpretacjach organów podatkowych.

W piśmie Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 23 października 2008 r., ITPB3/423-404/0B/DK, Serwis Podatkowy 2009, nr 2, s. 53, stwierdzono: "Spółka jest uprawniona podwyższyć do dowolnej wysokości uprzednio obniżoną stawkę amortyzacyjną, przy czym podwyższona stawka amortyzacyjna nie może być wyższa od tej wskazanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, oraz ponownie obniżyć stosowaną stawkę amortyzacyjną do dowolnej wysokości".

Z kolei w indywidualnej interpretacji z 6 maja 2010 r., IBPBI/2/423-158/10/MS, mofnet.gov.pl, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że "Zmiana, o której mowa w powołanym przepisie, dotyczy zarówno sytuacji, w której stawka amortyzacyjna ma być obniżona, jak i rezygnacji z obniżonej stawki na rzecz stawki określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Wobec powyższego, zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. zmniejszenie bądź zwiększenie stawki uprzednio obniżonej, może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość zastosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym że zmienione stawki nie mogą być wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych". W tej samej interpretacji podano, że Spółka - stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - może obniżyć stawki amortyzacyjne dla środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, przy czym wysokość obniżenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Prawem Spółki jest także podwyższenie wcześniej obniżonej stawki amortyzacyjnej dla poszczególnych środków trwałych, przy czym maksymalny pułap podwyższenia stanowi poziom stawek wynikających z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych".

Powyższe stanowisko potwierdzają również przedstawiciele doktryny.

Zmiany stawek można dokonywać wielokrotnie w czasie trwania okresu amortyzacji, możliwe jest tym samym również podwyższenie uprzednio obniżonych stawek (M. Wilk, Komentarz do art. 16i ustawy o CIT, Teza nr 3, SIP LEX 2011). Stawka obniżona w jednym roku podatkowym może być oczywiście podwyższona w kolejnym roku podatkowym, ale do wysokości nie wyższej niż stawka wynikająca z załącznika do ustawy (P. Małecki, M. Mazkurkiewicz, Komentarz, Teza nr IV, SIP LEX 2011).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.