IPPB3/423-937/12-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana/Spółki przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2012 r. (data wpływu 15 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości utylizowanych towarów oraz kosztu ich utylizacji - jest prawidłowe.

W dniu 15 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości utylizowanych towarów oraz kosztu ich utylizacji.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zajmuje się między innymi sprzedażą sprzętu teleinformatycznego. Na stanie magazynowym posiada towary handlowe i materiały, które miały zostać sprzedane bądź zużyte do napraw gwarancyjnych lub modelowania środowiska klienta przy diagnostyce serwisowej. Ww. sprzęt został zakupiony w latach 2003 - 2009. Ponieważ utracił on swoją wartość handlową Spółka zamierza go zutylizować. Wśród pozostałego na magazynie towaru (wartość 203.818,31 zł) są materiały instalacyjne (o wartości 14.140,69 zł), pozostałe po zakupie przez Spółkę dużej ilości materiałów dla realizacji zgłoszonego przez klienta projektu okablowania strukturalnego w wielu placówkach. Klient zrezygnował z instalacji w kilku uzgodnionych wcześniej umiejscowieniach w ustalonym terminie, deklarując przesunięcie terminu wykonania tych prac lub przeniesienie ich na rzecz innych placówek. Niestety, pomimo wielokrotnych prób uzgodnienia nowego terminu i/lub nowych placówek dla wykonania tych prac, ta część projektu została definitywnie zaniechana.

Pozostałe pozycje (o wartości 189.677,62 zł) stanowią części zamienne i zapasowe niezbędne do świadczenia umowy serwisowej dotyczącej dużej sieci komputerowej, wówczas ważnego klienta Spółki. Umowa świadczona z powodzeniem przez Spółkę na rzecz tego klienta przez wiele lat została niespodziewanie wypowiedziana w lipcu 2003 r. Ze względu na unikatowy charakter tej sieci nie było możliwości wykorzystania tych części w ramach innych, prowadzonych przez Spółkę umów serwisowych, ani też innych prac serwisowych. Spółka podjęła wszelkie racjonalne działania w celu zbycia ww. towaru i pomimo obniżania ceny nie udało się go sprzedać.

Do utylizowanego sprzętu Spółka sporządzi protokół, w którym zawarte będą następujące informacje:

* nazwa złomowanych towarów,

* ilość sztuk złomowanych towarów,

* wartość towaru,

* podpis uprawnionej osoby.

Od firmy zewnętrznej, której Spółka przekaże towary w celu utylizacji, otrzyma stosowny dokument, zawierający masę złomowanego sprzętu bez wyszczególniania ilości i rodzaju. Do tego dokumentu Spółka dołączy wówczas protokół utylizacji sprzętu z wyszczególnioną ilością i rodzajem sprzętu, który zostanie przekazany i podpisany (potwierdzony) przez firmę, która dokona tej utylizacji.

Jednocześnie Spółka informuje, iż wcześniej nie utylizowała towarów /materiałów handlowych.

Od zakupionych towarów Spółka odliczyła podatek naliczony.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, natomiast w zakresie pytania nr 2 dotyczącego podatku od towarów i usług wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno wartość utylizowanych towarów oraz poniesione koszty na utylizację odpadów, stanowią koszt uzyskania przychodów. Nie istnieje bowiem w obecnie obowiązującym stanie prawnym żaden przepis w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wykluczałby z kosztów uzyskania przychodów straty w środkach obrotowych. Ponadto powstałe koszty są konsekwencją prowadzenia działalności gospodarczej w sposób naturalny i powstały poza wolą podatnika. Straty należy traktować jako nieunikniony i nieodłączny, aczkolwiek niechciany, element działań objętych ryzykiem towarzyszącym działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), dalej: u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, jego poniesienie było niezbędne w prowadzonej działalności gospodarczej.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Według art. 16 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.p. nie stanowią kosztów uzyskania przychodu straty w środkach trwałych oraz w wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych. A contrario należy przyjąć, że straty w środkach - które nie stanowią środków trwałych czy wartości niematerialnych i prawnych - mogą co do zasady zostać uznane za koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Brak wyłączenia strat w środkach obrotowych z kosztów podatkowych oznacza, iż - co do zasady - straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, iż jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. Straty należy traktować jako nieunikniony i nieodłączny, aczkolwiek niechciany, element działań objętych ryzykiem towarzyszącym działalności gospodarczej.

Możliwość uznania strat w środkach obrotowych za koszty uzyskania przychodów wymaga także odpowiedniego ich udokumentowania w sposób nie budzący wątpliwości. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest postanowień odnoszących się szczegółowo do sposobu dokumentowania zdarzeń, w wyniku których powstały straty w środkach obrotowych. Stosownie do art. 9 u.p.d.o.p. podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Odnosząc się zatem do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego i treści przepisów art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., strata w materiałach i towarach handlowych, które miały służyć do napraw gwarancyjnych i serwisowych oraz materiałach instalacyjnych i częściach zamiennych może stanowić koszt uzyskania przychodów. Należy jednak podkreślić, że w ciężar kosztów może być zaliczona strata, która powstała poza wolą Wnioskodawcy, w sposób od niego niezależny, mimo zachowania należytej staranności w zawieraniu umów z klientami oraz prowadzeniu przedsiębiorstwa. Wnioskodawca musi wykazać, że w momencie ponoszenia wydatków nie znane mu były okoliczności, które obecnie spowodowały odstąpienie od umów oraz, że jego działanie było na tyle staranne i racjonalne, że nie można mu przypisać zaniechań i zaniedbań prowadzących w efekcie do powstania straty ekonomicznej. Ponadto możliwość uznania straty ww. materiałów i towarów za koszty uzyskania przychodów wymaga w sposób nie budzący wątpliwości odpowiedniego udokumentowania braku możliwości gospodarczego wykorzystania likwidowanych towarów handlowych, zasadności ich likwidacji a także jej faktycznego przeprowadzenia.

Konsekwentnie w ten sam sposób należy odnieść się do wydatków ponoszonych na rzecz firmy utylizacyjnej, ponieważ sposób zagospodarowania materiałów teleinformatycznych jest ściśle ustalony. Wnioskodawca nie może dowolnie usunąć ww. towarów, muszą być one zutylizowane w ściśle określony sposób z zachowaniem norm chroniących środowisko oraz ludzi.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.