IPPB3/423-912/13-4/EŻ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2013 r. (data wpływu 8 listopada 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 stycznia 2014 r. (data wpływu do BKIP w Płocku 20 stycznia 2014 r.) na wezwanie z dnia 13 stycznia 2014 r. Nr IPPB3/423-912/13-2/EŻ (data doręczenia 16 stycznia 2014 r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 8 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników na usługi medyczne.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X. zamierza w Układzie Zbiorowym Pracy zamieścić zapis, na podstawie którego pracownikowi będzie przysługiwało świadczenie rzeczowe w postaci zwrotu 90% wydatków poniesionych na wyszczególnione usługi medyczne (do ustalonej wysokości rocznie - np. 500 zł.). Zwrot ma następować na rachunek bankowy pracownika, na podstawie przedłożonych Instytutowi faktur wystawionych imiennie na pracownika przez zakłady świadczące usługi medyczne. Instytut nie zamierza podpisywać umowy na zakup pakietów medycznych z jedną jednostką. Każdy pracownik może kupować usługi medyczne tam, gdzie jest mu najwygodniej.

Instytut uważa, że zwrot w ramach określonego rocznego limitu 90% wydatków poniesionych przez pracownika udokumentowanych fakturą wystawioną na pracownika, na podstawie zapisu w Układzie Zbiorowym Pracy, stanowi świadczenie na rzecz pracownika i jako takie będzie dla Instytutu kosztem uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy stanowisko Instytutu odnośnie uznania zwrotu w 90% wydatków poniesionych przez pracowników na usługi medyczne w ramach limitu określonego w Układzie Zbiorowym Pracy za koszt uzyskania przychodu jest prawidłowe i czy wystarczającym dokumentem potwierdzającym poniesienie kosztu będzie dowód wypłaty pracownikowi należności na podstawie faktury przedstawionej przez pracownika wraz z naliczoną przez służby pracownicze kwotą zatwierdzonego zwrotu.

Zdaniem Wnioskodawcy zwrot 90% wydatków poniesionych przez pracowników na usługi medyczne w ramach limitu określonego w Układzie Zbiorowym Pracy stanowi świadczenie na rzecz pracownika i będzie kosztem uzyskania przychodu dla Instytutu w momencie dokonania zwrotu na rachunek bankowy pracownika. Na podstawie art. 15 ust. 1. Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Takim źródłem przychodów są niewątpliwie pracownicy Instytutu. Dbałość o zdrowie pracowników - poprzez współfinansowanie wydatków na ochronę zdrowia - niewątpliwie przyczynia się do wzrostu wydajności pracy i zmniejszenia absencji chorobowej wśród pracowników. Zwrot przez Instytut części wydatków poniesionych przez pracowników na usługi medyczne pomaga pracownikom w utrzymaniu zdrowia i stanowi świadczenie na rzecz pracowników w rozumieniu art. 12 ust. 1. Świadczenie to stanie się kosztem uzyskania przychodów Instytutu zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o p.d.o.p. gdy zostanie wypłacone pracownikowi. Zdaniem Instytutu wystarczającym dowodem księgowym poniesienia kosztu będzie dowód wypłaty pracownikowi należności, która zostanie ustalona zgodnie z zapisami Układu Zbiorowego Pracy na podstawie faktury dostarczonej przez pracownika wystawionej na jego nazwisko.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z powyższego wynika, iż podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wskazać należy, iż aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wskazać również należy, iż to na podatniku, jako podmiocie odnoszącym ewidentne korzyści z zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów (zmniejszenie podstawy opodatkowania), spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek stanowi koszt podatkowy. Na podstawie prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń musi wynikać ponad wszelką wątpliwość, iż dany wydatek jest celowy i racjonalnie uzasadniony.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W tym miejscu należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze, które obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, Wnioskodawca zamierza zamieścić zapis w Układzie Zbiorowym Pracy, na podstawie którego pracownikowi będzie przysługiwało świadczenie rzeczowe w postaci zwrotu na rachunek bankowy pracownika 90% wydatków poniesionych na wyszczególnione usługi medyczne, na podstawie przedłożonych faktur wystawionych imiennie na pracownika.

Wydatki te, zdaniem Spółki, mają na celu przyczynić się do wzrostu wydajności pracy i zmniejszenia absencji chorobowej wśród pracowników.

Dokonując oceny charakteru wydatków związanych ze zwrotem wydatków poniesionych przez pracowników na usługi medyczne należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Mając na względzie przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, iż wydatki na rzecz pracowników w postaci zwrotu 90% wydatków na usługi medyczne ponoszone przez Spółkę, są pośrednio związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Należy więc uznać, iż zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Przedmiotowe wydatki nie mogą być również zaliczane do wydatków określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty podatkowe.

Jednocześnie należy dodać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża Podatnika.

Jak bowiem stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno też wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Natomiast, co do kwestii dokumentowania poniesionych kosztów (2 część pytania: "czy wystarczającym dokumentem potwierdzającym poniesienie kosztu będzie dowód wypłaty pracownikowi należności, na podstawie faktury przedstawionej przez pracownika wraz z naliczoną przez służby pracownicze kwotą zatwierdzonego zwrotu"), Organ interpretacyjny zauważa, że weryfikacja prawidłowości udokumentowania poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.). Dokonując interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.