IPPB3/423-773/13-2/MS1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2013 r. (data wpływu 27 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym - jest prawidłowe.

W dniu 26 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej: "Spółka") jest podmiotem dominującym w Podatkowej Grupie Kapitałowej, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie szeroko pojętych usług ubezpieczeniowych. Spółka na potrzeby prowadzonej działalności ubezpieczeniowej, oprócz nieruchomości własnych, wykorzystuje również inne nieruchomości, gdzie podstawą władania jest umowa najmu zawierana z podmiotami zewnętrznymi.

Z uwagi na fakt, iż dana placówka musi spełniać określone wymagania/kryteria, Spółka ponosi w wynajmowanych nieruchomościach budynkowych, lokalowych oraz budowlach, określone nakłady, celem przystosowania ich do obowiązujących standardów obsługi klientów i wizualizacji (logo, kolorystyka, wystrój).

Przedmiotowe inwestycje polegają, co do zasady, na zaaranżowaniu lokalu biurowego (dokumentacja projektowa), przebudowie ścian działowych, montażu drzwi, podłóg, przebudowie lub założeniu nowej instalacji elektrycznej/gazowej, montażu środków trwałych. Poniesione wydatki są udokumentowane fakturami VAT oraz wprowadzone do ewidencji, jako inwestycje w obcych środkach trwałych.

Dla potrzeb bilansowych, Spółka dokonuje amortyzacji poniesionych nakładów zgodnie z okresem wynikającym z zawartej umowy najmu, przy czym dla celów podatkowych amortyzacja dokonywana jest wg stawki określonej w art. 16j ust. 4 pkt 1 u.p.d.o.p., tj. okres amortyzacji nie jest krótszy niż 10 lat.

Pomimo dołożenia należytej staranności przy wyborze konkretnej lokalizacji, w niektórych przypadkach, Spółka z przyczyn ekonomicznych zmuszona jest odstąpić od danej umowy najmu, bądź nie przedłużyć jej obowiązywania na kolejny okres. Główną przyczyną takiego działania nie jest jednakże zmiana rodzaju prowadzonej działalności, a wyłącznie sytuacja rynkowa, która powoduje, że dana inwestycja nie przynosi spodziewanych zyskówgeneruje straty finansowe, bądź ewentualne nakłady na dostosowanie placówki do obecnych standardów wiązałyby się z poniesieniem znacznych, nieuzasadnionych ekonomicznie nakładów.

W takim przypadku poniesione nakłady pozostają w wynajmowanej uprzednio nieruchomości. Nie jest dokonywana fizyczna likwidacja inwestycji w obcym środku trwałym, z uwagi na konieczność poniesienia dodatkowych kosztów ze strony Spółki, a wymontowane elementy/środki trwałe, w wielu przypadkach, nie nadawałyby się do ponownego wykorzystania. Następuje jednakże wykreślenie ich z ewidencji środków trwałych Spółki, inwestycji w obcym środku trwałym.

W okresie użytkowania przedmiotowych inwestycji, Spółka amortyzuje je zgodnie z art. 16a ust. 2 u.p.d.o.p., z zastrzeżeniem art. 16c u.p.d.o.p. W przypadku natomiast odstąpienia od danej umowy najmu, bądź w przypadku nieprzedłużenia jej na kolejne okresy, Spółka ponosi stratę odpowiadającą niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę odpowiadającą niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, zarówno w sytuacji odstąpienia od umowy najmu, jak i braku jej przedłużenia na kolejne okresy.

Zdaniem Wnioskodawcy, strata z tytułu likwidacji inwestycji w obcych środkach trwałych odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej tych inwestycji, zarówno w sytuacji odstąpienia od umów najmu, jak i braku ich przedłużenia na kolejne okresy, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, gdyż tego rodzaju działania podejmowane są z uwzględnieniem zasad wyrażonych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Artykuł 15 ust. 1 u.p.d.o.p. stanowi, iż "Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1".

Zasadniczym warunkiem pozwalającym na zakwalifikowanie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest zatem jego faktyczne poniesienie oraz istnienie w dacie poniesienia, bezpośredniego lub innego niż bezpośredni związku przedmiotowego wydatku z przychodem. Jednocześnie taki wydatek nie może się mieścić w katalogu z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., z zasady, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki na nabycie środków trwałych, przy czym na mocy art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., "Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16."

W myśl dyspozycji art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., do środków trwałych które podlegają amortyzacji, zalicza się określone składniki majątku, pod warunkiem, że przewidywany okres ich używania przekracza 1 rok. Jednakże zgodnie z postanowieniami art. 16a ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p., inwestycje w obcych środkach trwałych, bez względu na przewidywany okres ich użytkowania, zalicza się do środków trwałych.

Artykuł 16j ust. 4 pkt 1 u.p.d.o.p. precyzuje dodatkowo, iż: "Podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

1. inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat;"

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów "...strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności;"

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz stan faktyczny opisany w niniejszym wniosku, w opinii Spółki, fakt zaprzestania używania inwestycji w obcym środku trwałym nie wpływa na uprawnienia Spółki dotyczące zaliczenia niezamortyzowanej części wydatków poniesionych w związku z tą inwestycją bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Nie ulega bowiem wątpliwości, iż zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., warunkami uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów są:

W przedmiotowym stanie faktycznym fakt poniesienia wydatku w postaci inwestycji w obcym środku trwałym oraz jego związek z uzyskanym przychodem, nie budzi żadnych wątpliwości.

Kluczowym staje się więc rozstrzygnięcie, czy przedmiotowy wydatek mieści się w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu, zawartym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., a w szczególności, w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., jako strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z treści tego przepisu jednoznacznie wynika ze ustawodawca ograniczył możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości początkowej środka trwałego wyłącznie do sytuacji gdy dany środek trwały:

Tym samym dopiero kumulatywne spełnienie powyższych przesłanek skutkuje brakiem prawa do zaliczenia straty, powstałej w związku z likwidacją inwestycji w obcym środku trwałym, do kosztów uzyskania przychodów.

Mając jednakże na uwadze przedmiotowy stan faktyczny, nie ulega wątpliwości, ze druga z powyższych przesłanek nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż przyczyną likwidacji inwestycji w obcych środkach trwałych w Spółce, nie jest zmiana rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, lecz wyłącznie zwiększenie jej efektywności

Należy w tym miejscu nadmienić, zew przedmiotowym przepisie ustawodawca posłużył się zwrotem normatywnym "strat powstałych w wyniku likwidacji nie definiując równocześnie w przepisach u.p.d.o.p. pojęcia likwidacji.

Zgodnie z powszechnym stanowiskiem doktryny i judykatury, dokonując wykładni tego zwrotu niezbędnym staje się odwołanie do jego znaczenia jakie nadaje mu język potoczny.

Tymczasem Słownik języka Polskiego pod redakcją M. Szymczaka (Warszawa 1996) definiuje pojęcie likwidacji jako "dokonywać likwidacji, zwijać, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś". Przez "likwidację" należy więc rozumieć nie tylko fizyczną destrukcję (unicestwienie w sensie materialnym) przedmiotu ale także zaprzestanie dalszych inwestycji, zaprzestanie użytkowania z przyczyn ekonomicznych (unicestwienie w sensie prawnym) itp.

NSA w wyroku z dnia 24 maja 2011 r. (sygn. II FSK 33/10) przytaczając powyższą definicję językową stwierdził jednocześnie, ze za likwidację należy uznać definitywne pozbycie się środka trwałego poprzez jego zniszczenie, usunięcie, a także zwrot wynajmującemu, czego skutkiem i następstwem jest wycofanie go z ewidencji.

W wyroku z dnia 29 czerwca 2011 r. (sygn. II FSK 260/10), NSA stwierdził ponadto, że pojęcia "likwidacja środka trwałego nie można interpretować zawężająco, wyłącznie do jego fizycznego unicestwienia w wyniku zdarzeń niezależnych od podatnika, bowiem takie rozumienie nie znajduje uzasadnienia, ani w wykładni językowej, ani tez systemowej, czy celowościowej.

Skoro więc nie ulega wątpliwości fakt, że możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wartości początkowej środka trwałego, a w szczególności inwestycji w obcym środku trwałym w części niezamortyzowanej, została celowo ograniczona przez ustawodawcę wyłącznie do sytuacji związanej ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności, to a contrario, zgodnie z ukształtowaną linią orzeczniczą NSA, należy przyjąć, iż kosztem uzyskania przychodów jest strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych, niż zmiana rodzaju działalności.

Takie stanowisko znajdujemy np. w wyroku NSA z 9 września 2005 r., sygn. akt FSK 2169/04, czy też w wyroku z 4 listopada 2008 r. (II FSK 1035/07), w którym sąd stwierdził, że posłużenie się regułą interpretacyjną a contrario (wnioskowanie z przeciwieństwa) pozwala ograniczyć zasięg normy art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. tylko do grupy przypadków ściśle w niej określonych, a więc jedynie do sytuacji, w której miała miejsce zmiana rodzaju działalności podatnika. W efekcie Sąd stanął na stanowisku, ze skoro straty poniesionej w wyniku likwidacji szeroko rozumianego środka trwałego nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów jedynie w przypadku zmiany rodzaju działalności, to w innych przypadkach stratę tą można zaliczyć w ciężar kosztów.

Konstrukcja prawna przepisów pozwalających na zaliczenie określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, daje więc podstawę dla sformułowania tezy, że utratę przydatności gospodarczej przez dany środek trwały należy rozpatrywać z perspektywy kryteriów ekonomicznych.

Tym samym, zdaniem Spółki, pomimo poniesienia straty w postaci niezamortyzowanych wartości środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) działanie Spółki ma uzasadnienie ekonomiczne i wykazuje związek z przychodem.

Wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu i zawarcie nowej na innych warunkach (np. lepsza lokalizacja), może bowiem skutkować większymi przychodami, bądź zabezpieczeniem ich źródeł w przypadku, gdy na skutek zmiany sytuacji rynkowej, dana inwestycja w konkretnej lokalizacji okazuje się nieopłacalna. Podobnie za w pełni zasadne należy uznać zawarcie umowy najmu na okres krótszy niż okres amortyzacji i liczyć się z powstaniem ewentualnej straty z tytułu niemożliwości zamortyzowania całości inwestycji w obcym środku trwałym, jeżeli podatnik wykaże, że jego działanie jest i racjonalne i ma związek z przychodem (por. wyrok NSA z 24 maja 2011 r., sygn. II FSK 33/10).

Stanowisko Spółki znajduje również swoje całkowite potwierdzenie w uchwale 7 sędziów NSA z 25 czerwca 2012 r. (sygn. II FPS 2/12), w której Sąd m.in. stwierdził: ""Likwidować" oznacza dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś (Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka, wyd. PWN Warszawa 1979, tom II, s. 35). Definicja ta nie dostarcza przekonywujących argumentów dla przyjęcia, że likwidacja środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym) miałaby być rozumiana wyłącznie jako jego fizyczne unicestwienie, destrukcję, rzeczywiste zniszczenie w taki sposób, aby definitywnie utracił swoją użyteczność. Wręcz przeciwnie, jak trafnie zauważono w wyroku WSA w Warszawie z dnia 4 września 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 871/09, zawężenie pojęcia likwidacji wyłącznie do fizycznego unicestwienia środka trwałego pozbawiałoby sensu przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. w części, w jakiej wprowadza on warunek utraty przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności - który stawałby się zbędny w razie fizycznego zniszczenia środka trwałego. Dlatego też należy przychylić się do tego nurtu orzecznictwa sądowego, w którym wskazuje się na konieczność szerszego rozumienia pojęcia "likwidacji" i objęcia nim także wycofania (wykreślenia) środka trwałego z ewidencji, np. w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym, czy też utratą przydatności gospodarczej, do czego nawiązuje w swojej treści art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. (wyroki NSA: z dnia 10 sierpnia 2011 r. sygn. akt II FSK478/10, z dnia 1 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1684/10,z dnia 14 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1666/10). Likwidację należy zatem rozpatrywać z punktu widzenia podatnika, który jej dokonuje, a więc jako definitywne wyzbycie się środka trwałego, w tym przypadku inwestycji w obcym środku trwałym (wykreślenie z ewidencji), np. w wyniku zniszczenia, ale także pozbycie się w następstwie pozostawienia poniesionych nakładów u wynajmującego - właściciela budynku (środka trwałego)."

"...nie ma również przekonywujących powodów, aby przyjąć, że w przypadku wygaśnięcia lub rozwiązania umowy, na podstawie której podatnik korzystał z obcego środka trwałego dokonując w nim inwestycji, czy też generalnie rzecz biorąc zaprzestania wykorzystywania tej inwestycji w prowadzonej działalności gospodarczej, przed upływem określonego w przepisach okresu amortyzacji, istotnym a wręcz rozstrzygającym warunkiem decydującym o możliwości zaliczenia niezamortyzowanej w pełni inwestycji do kosztów uzyskania przychodów jest fizyczna likwidacja tej inwestycji (poniesionych nakładów), co w praktyce musiałoby przybrać postać demontażu, często połączonego z destrukcją zamontowanych elementów. Warunek taki nie tylko nie wynika z przepisów podatkowych, ale w wielu przypadkach skłaniałby podatników do podejmowania zupełnie nieracjonalnych i nieekonomicznych działań bez istnienia ku temu uzasadnionej potrzeby."

W powyższej uchwale NSA jednoznacznie rozstrzygnął, iż podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę z powodu likwidacji nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) w wysokości niepokrytej dokonanymi odpisami amortyzacyjnymi, niespełniającą przesłanek z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., jeżeli jej powstanie wynika z działań Spółki podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Prezentowane przez Spółkę stanowisko dotyczące uznania za koszty uzyskania przychodów niezamortyzowanych wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych, znajduje wreszcie również potwierdzenie w wydawanych w ostatnim czasie przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie interpretacjach indywidualnych.

I tak w interpretacji indywidualnej z dnia 30 listopada 2012 r., sygn. IPPB5/423-769/12-2/PS Dyrektor stwierdza, że "Jeżeli inwestycja w obcym środku trwałym w danej lokalizacji, pomimo istniejącej nadal możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, z różnych powodów uwarunkowanych, np. sytuacją rynkową nie przynosi spodziewanych zysków, bądź wręcz przynosi straty finansowe, racjonalnym ekonomicznie działaniem podatnika, także z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, będzie zaprzestanie korzystania z takiej inwestycji, czyli jej likwidacja z powodu utraty przydatności gospodarczej."

W interpretacji indywidualnej z dnia 24 października 2012 r., sygn. IPPB3/4240-139/12-2/k.k.) Dyrektor stwierdza natomiast, iż należy przychylić się do tego nurtu orzecznictwa sądowego, w którym wskazuje się na konieczność szerszego rozumienia pojęcia "likwidacji" i objęcia nim także wycofania (wykreślenia) środka trwałego z ewidencji, np. w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym, czy też utratą przydatności gospodarczej, do czego nawiązuje w swojej treści art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. (...) W związku z powyższymi uwagami, nie ma również przekonywujących powodów, aby przyjąć, że w przypadku wygaśnięcia lub rozwiązania umowy, na podstawie której podatnik korzystał z obcego środka trwałego dokonując w nim inwestycji, czy też generalnie rzecz biorąc zaprzestania wykorzystywania tej inwestycji w prowadzonej działalności gospodarczej, przed upływem określonego w przepisach okresu amortyzacji, istotnym a wręcz rozstrzygającym warunkiem decydującym o możliwości zaliczenia niezamortyzowanej w pełni inwestycji do kosztów uzyskania przychodów jest fizyczna likwidacja tej inwestycji (poniesionych nakładów), co w praktyce musiałoby przybrać postać demontażu, często połączonego z destrukcją zamontowanych elementów. Warunek taki nie tylko nie wynika z przepisów podatkowych, ale w wielu przypadkach skłaniałby podatników do podejmowania zupełnie nieracjonalnych i nieekonomicznych działań bez istnienia ku temu uzasadnionej potrzeby."

Wreszcie w interpretacji indywidualnej z dnia 5 listopada 2012 r., sygn. IPPB3/423-286/09-5/12/S/k.k. Dyrektor uznaje, że dla zaliczenia w koszty straty z tytułu likwidacji środka trwałego nie ma znaczenia jego fizyczne zużycie bądź zużycie "moralne", gdy jest to uzasadnione na przykład poprawieniem warunków ekonomicznych. Jeżeli likwidacja niektórych środków trwałych i inwestycji w obce środki trwałe wynika przykładowo z zastąpienia ich przez nowe, racjonalniejsze i gospodarczo uzasadnione rozwiązania czy też takie rozwiązania, które mają na celu zoptymalizowanie innych kosztów, to dla takich działań nie związanych ze zmianą rodzaju działalności, nie ma zastosowania norma art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. Jeżeli podatnik prowadzi racjonalną gospodarkę środkami trwałymi i w wyniku zastosowania lepszych rozwiązań technologicznych, a więc z przyczyn ekonomicznie i gospodarczo uzasadnionych, zlikwiduje niektóre z nich, ponosząc konieczne koszty służące zachowaniu łub zabezpieczeniu przychodu opartego o kalkulację prowadzonego rodzaju działalności gospodarczej, to działanie takie nie może być kwalifikowanej ako zmiana rodzaju działalności. Zdaniem Spółki, straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych spowodowane tego rodzaju zdarzeniami, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków."

Reasumując powyższe, zdaniem Spółki, jeżeli inwestycja w obcym środku trwałym w danej lokalizacji nie przynosi spodziewanych zysków, lub generuje straty finansowe, racjonalnym ekonomicznie działaniem, także z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a wiec osiągnięcia przychodów albo zachowania bądź zabezpieczenia źródeł przychodów, będzie zaprzestanie korzystania z przedmiotowej inwestycji, czyli jej likwidacja z powodu utraty przydatności gospodarczej.

W podobny sposób najeży oceniać decyzje Spółki o nie przedłużeniu umów dotyczących wybranych inwestycji z uwagi na fakt że rezygnacja z ponoszenie dodatkowych nakładów na dostosowanie danej lokalizacji do aktualnie obowiązujących standardów, oznacza dla Spółki wymierne oszczędności.

Skoro więc zgodnie z przedmiotowym stanem faktycznym, przyczyną likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym są wyłącznie względy ekonomiczne, to Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, strat odpowiadających niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

W konsekwencji, strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, zarówno w sytuacji odstąpienia od umowy najmu, jak i braku jej przedłużenia na kolejne okresy, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, gdyż tego rodzaju działania podejmowane są z uwzględnieniem zasad wyrażonych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.