IPPB3/423-728/12-2/KK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2012 r. (data wpływu 21 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zmiany stawek amortyzacyjnych-jest prawidłowe.

W dniu 21 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zmiany stawek amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również; Spółka) jest spółką kapitałową oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka posiada majątek trwały, który podlega amortyzacji dla celów podatkowych. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek określonych w przepisach art. 16a-16 m ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej ustawa o p.d.o.p.). Spółka rozważa czasowe obniżenie stawek amortyzacyjnych dla posiadanych środków trwałych o których mowa w art. 16a ust. 1 i 2 ustawy o p.d.o.p. Przy stosowaniu stawek amortyzacyjnych dla celów bilansowych Spółka stosuje zasady określone w art. 32 ustawy o rachunkowości z dnia z dnia 29 września 1994 r.

W związku z wyżej opisanym zdarzeniem przyszłym Spółka zadała następujące pytania:

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zdaniem Spółki możliwe jest obniżenie stawek określonych w przepisach art. 16a-16 m ustawy o PDDP do dowolnej, uznanej przez Spółkę, wysokości (nawet do 0%).

Zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p. podatnicy mogą obniżać stawki dla poszczególnych środków trwałych. Przepisy ustawy o p.d.o.p. nie określają rodzaju środków trwałych, w stosunku do których można obniżać stawki amortyzacyjne, jak również nie określają przyczyny, dla której stawka amortyzacyjna miałaby być obniżona. Możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności.

Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji po raz pierwszy, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Ponadto ustawa o POOP nie określa dolnego limitu obniżenia stawki amortyzacyjnej, ani też wartości, o jaką stawkę można obniżyć. Podatnicy mogą więc obniżyć stawkę amortyzacyjną do takiej wysokości, jaką uznają w danych warunkach za konieczną (nawet do 0%). Zatem możliwe jest przyjęcie maksymalnie obniżonej stawki amortyzacyjnej co będzie oznaczało niedokonywanie w danym okresie odpisów amortyzacyjnych.

Podobny pogląd został wyrażony przez Ministra Finansów w wydanych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego m.in. nr ILPB4/423-21/11-4/ŁM z 13 kwietnia 2011 r., nr ITPB3/423-674/10/PST z 4 lutego 2011 r., nr IPPB5/423-161/10-2/AM z 14 maja 2010 r., nr IBPBI/2/423-962/09/BG z 9 listopada 2009 r., nr IPPB5/423-263/08-2/IŚ z 25 lutego 2009 r.

Nie ulega zatem wątpliwości ze intencją ustawodawcy było umożliwienie podatnikom swobodnego decydowania o obniżeniu oraz ponownym podwyższeniu stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych.

W świetle powyższego Spółka stoi na stanowisku ze zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p. ma prawo do czasowego obniżenia stawki amortyzacyjnej dla wszystkich środków trwałych, nawet do poziomu 0%.

Ad.2

W ocenie Spółki ma ona prawo do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż wynikający z przepisów art. 16a-16 m ustawy o p.d.o.p. Spółka stoi na stanowisku, ze zwiększenie stawki może być dokonane wraz z rozpoczęciem nowego roku podatkowego dowolnie wybranego przez Spółkę.

Przepis art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p. nie wprowadza ograniczeń w zakresie podwyższania uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej. Z literalnej wykładni tego przepisu wynika, że stawki amortyzacyjne mogą być zarówno obniżane, jaki podwyższane przez podatników (po obniżeniu stawki podatnik ma prawo do jej podwyższenia).

Termin "zmiana stawki" użyty w drugim zdaniu przepisu odnosi się bowiem nie tylko do jej obniżenia. Zmiana może dotyczyć również podwyższenia stawki, przy czym również podwyższenie może być dokonane dopiero wraz z rozpoczęciem nowego roku podatkowego, dowolnie wybranego przez podatnika. Prawo do podwyższenia stawek amortyzacyjnych dotyczy zarówno środków trwałych, co do których obniżono stawki w momencie ich wprowadzenia do ewidencji, jak i pozostałych, co do których obniżenie stawki nastąpiło w okresie ich amortyzacji.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez Ministra Finansów m.in. w indywidualnej interpretacji prawa podatkowego nr ILPB4/423-21/11-4/ŁM z 13 kwietnia 2011 r. oraz nr ILPB4/423-21/11-5/ŁM z 13 kwietnia 2011 r.

Ad.3

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p. zmiany stawki amortyzacyjnej można dokonać;

Zmiana stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji (tekst jedn.: obniżenie stawki) może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast w odniesieniu do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji obniżenie lub zwiększenie uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Na tle przestawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Stosownie do art. 16h ust. 2 u.p.d.o.p., podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16h ust. 4 u.p.d.o.p., podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 u.p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie zaś do treści art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p. podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W powołanym powyżej przepisie ustawodawca jasno określił, kiedy może nastąpić obniżenie stawki z Wykazu, stwierdzając, iż zmiany stawki w odniesieniu do:

* środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji - dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji;

* środków pozostających już w ewidencji - dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Moment zmiany stawki został zdefiniowany jasno - " miesiąc, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji" lub "pierwszy miesiąc każdego następnego roku podatkowego".

Przepis art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p. dotyczy zarówno sytuacji, w której stawka amortyzacyjna może być obniżona, jak i rezygnacji z obniżonej stawki na rzecz stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. W związku z powyższym, zmiana stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji (tekst jedn.: obniżenie stawki) może nastąpić począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji. Natomiast w odniesieniu do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji zmiana stawki amortyzacyjnej (tekst jedn.: obniżenia w stosunku do stawek z Wykazu stawek lub podwyższenia uprzednio obniżonej stawki) powinna nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka posiada majątek trwały, który podlega amortyzacji dla celów podatkowych. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek określonych w przepisach art. 16a-16 m ustawy o p.d.o.p. Spółka rozważa czasowe obniżenie stawek amortyzacyjnych dla posiadanych środków trwałych o których mowa w art. 16a ust. 1 i 2 ustawy o u.p.d.o.p.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż Spółka jest uprawniona do zmiany stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji (tekst jedn.: obniżenie stawki nawet do 0%) w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego przyjmując iż, wskazany przez Spółkę moment zmiany stawki to miesiąc, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy. Spółka jest również uprawniona do zmiany stawki amortyzacyjnej (obniżenia nawet do 0% lub zwiększenia do poziomu nie wyższego niż poziom maksymalny wynikający z przepisów art. 16a-16 m ustawy o u.p.d.o.p.) dla środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji w momencie dokonania pierwszego w danym roku podatkowym odpisu amortyzacyjnego przyjmując iż, wskazany przez spółkę moment zmiany stawki to pierwszy miesiąc roku podatkowego zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.