IPPB3/423-706/08/09-9/S/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 3323/08 z dnia 14 maja 2009 r. (data wpływu 26 sierpnia 2009 r.) stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2008 r. (data wpływu 5 maja 2008 r.) uzupełnionego, przy piśmie z dnia 30 czerwca 2008 r. (data wpływu 7 lipca 2008 r.), na podstawie wezwania o pełnomocnictwo, oraz uzupełnione o dodatkowe informacje w zakresie przedstawionego stanu faktycznego przy pismach z dnia 28 lipca 2008 r. (data wpływu 31 lipca 2008 r.), z dnia 15 października 2009 r. (data wpływu 19 października 2009 r.),oraz z dnia 12 listopada 2009 r. (data wpływu faksu 17 listopada 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości nieściągalnej wierzytelności udokumentowanej zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy (interpretacja wydana w dniu 12 sierpnia 2008 r., nr IP-PB3-423-706/08-4/JB została uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3323/08) - jest prawidłowe.

W dniu 5 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zakresie ustalenia, w którym momencie Spółka powinna zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość nieściągalnej wierzytelności udokumentowanej w sposób określony w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności dokonał sprzedaży na rzecz spółki X. Wartość należności wynikająca z faktury została zaliczona przez Spółkę do przychodów należnych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Kontrahent utracił płynność finansową wskutek czego nie był w stanie uregulować swoich zobowiązań. W związku z powyższym Spółka utworzyła zgodnie z przepisami o rachunkowości (art. 35b ust. 1 i ust. 2) odpis aktualizacyjny na wartość powyższej należności. Mając na uwadze przepisy ustawy o rachunkowości, odpis aktualizujący wartość należności został zaliczony w ciężar kosztów. Jednakże odpis ten nie został zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów. Spółka wyjaśnia, że zmniejszenie utworzonego wcześniej odpisu w związku z nieściągalnością należności, nastąpiło w 2007 r.

Następnie, postanowieniem Sądu, spółka X została postawiona w stan upadłości. W postanowieniu z dnia 7 marca 2005 r. Sąd orzekł o ukończeniu postępowania upadłościowego wobec spółki X. Postanowienie stało się prawomocne w dniu 31 marca 2005 r., a Spółka otrzymała je w dniu 14 września 2007 r.. Spółka wyjaśnia, iż nie potrafi podać podwodów, dla których przedmiotowe postanowienie nie wpłynęło do Spółki we wcześniejszym okresie.

Spółka wskazuje, że wierzytelność z tytułu sprzedaży przedawnia się co do zasady z upływem dwóch lat od dnia sprzedaży (art. 554 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.- Kodeks cywilny), z tym zastrzeżeniem, że bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każda czynność wszczętą przed sądem przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.), a po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo (art. 124 § 1 k.c.). W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu sądowym, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki nie zostanie zakończone (art. 124 § 2 k.c.).

A zatem, w związku z faktem, że wierzytelność:

* wynikała z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa Spółki,

* zgłoszona została skutecznie w postępowaniu upadłościowym, przedawnienie nastąpiło z upływem dwóch lat od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego - czyli w 2007 r.

Spółka zwraca uwagę, że rozwiązanie odpisu nastąpiło również w 2007 r., stosownie do art. 35 ust. 3 ustawy o rachunkowości, ze względu na nieściągalność wierzytelności, w związku z upadłością dłużnika w 2005 r.

Ponadto, Spółka wskazuje, że z postanowienia Sądu nie wynika, że ukończone postępowanie upadłościowe obejmuje likwidację majątku, ponieważ przedmiotowe postanowienie zostało wydane na podstawie art. 217 przepisów rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r.-Prawo upadłościowe (Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512), które takiej możliwości nie przewidywało.

Z uzupełnienia do ww. wniosku wynika, że wierzytelność, której nieściągalność została udokumentowana postanowieniem Sądu z dnia 7 marca 2005 r., które stało się prawomocne w dniu 31 marca 2005 r., nie jest przedawniona. W uzupełnieniu z dnia 12 listopada 2009 r., Spółka wskazała, że przedawnienie przedmiotowej wierzytelności nastąpi w dniu 1 kwietnia 2015 r., czyli z upływem 10 lat, licząc od dnia następnego, po dniu uprawomocnienia się postanowienia Sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego (postanowienie uprawomocniło się z dniem 31 marca 2005 r.). W opinii Spółki, stanowisko to znajduje potwierdzenie w wyroku z dnia 8 kwietnia 2008 r. (sygn. II CSK 533/07), w którym Sąd Najwyższy uznał, że postanowienie sędziego komisarza stanowi w istocie orzeczenie sądu, o którym mowa w art. 125 k.c.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W którym okresie Spółka powinna zaliczyć do kosztów uzyskania wartość nieściągalnej wierzytelności udokumentowanej w sposób określony w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka zwraca uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje ściśle momentu, w którym podatnik ma prawo dokonać zaliczenia wierzytelności odpisanych jako nieściągalne do kosztów uzyskania przychodów, określając jedynie sposób dokumentowania nieściągalnej wierzytelności. Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie podkreśla się, iż ww. katalog na podstawie, którego można udokumentować nieściągalność jest katalogiem zamkniętym, w przeciwieństwie do katalogu zdarzeń uprawdopodabniającym nieściągalność wierzytelności, który jest katalogiem otwartym. Spółka zwraca uwagę, że w art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawodawca precyzyjnie określił rodzaj dokumentów jakimi należy udokumentować nieściągalność wierzytelności, aby móc ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji, gdy podatnik nie posiada dokumentów wymienionych w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, brak jest podstaw do uznania wierzytelności za nieściągalną i zaliczenia jej w ciężar kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ustawy. Również udokumentowanie nieściągalności w inny sposób niż wskazany w ustawie nie wywiera skutków prawnych w postaci uznania wierzytelności za koszt uzyskania przychodów. Na konieczność właściwego udokumentowanie nieściągalnej wierzytelności zwraca również uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 września 1995 r. (SA/Gd 1043/94), w którym stwierdza, w analogicznym stanie prawnym, stwierdzając iż wystarczające jest uprawdopodobnienie wierzytelności, natomiast nieściągalność musi być w pełni udowodniona.

Mając na względzie powyższe Spółka stoi na stanowisku, iż samo wydanie postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego dłużnika, nawet w sytuacji, gdy owo postanowienie stało się prawomocne a podatnik dysponuje wiedzą o zakończeniu takiego postępowania na podstawie publikacji w Monitorze Sądowym i Gospodarczym nie daje podstaw, aby zaliczyć wartość nieściągalnej wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka zwraca uwagę, ze przedstawiony przez nią pogląd jednoznacznie znajduje potwierdzenie w stanowisku zaprezentowanym w postanowieniu wydanym przez Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w postanowieniu w dnia 18 października 2006 r. nr 1472/ROP1/423-253-327/06/RM, w którym wskazano, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje ściśle momentu, w którym podatnik ma prawo dokonać ww. zaliczenia wierzytelności odpisanych jako nieściągalne do kosztów uzyskania przychodów. Należy więc przyjąć, że takim momentem początkowym, w którym można dokonać ww. zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, jest moment, w którym podatnik jest w stanie udokumentować tę nieściągalność. Podatnik nie ma prawa zaliczyć wierzytelności odpisanych jako nieściągalne do kosztów uzyskania przychodów w okresie pomiędzy dniem wydania postanowienia o nieściągalności, a dniem jego doręczenia. Prawo takie powstaje dopiero w momencie doręczenia Wnioskodawcy takiego postanowienia. Spółka wskazuje, iż nie podziela jednak stanowiska wyrażonego w dalszej części ww. postanowienia, zgodnie z którym "termin graniczny, tj. termin końcowy w którym można wierzytelności odpisane jako nieściągalne zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wyznacza art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy."

W ocenie Spółki moment otrzymania postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego jest zarówno terminem początkowym, jak i końcowym w którym należy zaliczyć wierzytelność udokumentowaną jako nieściągalną w sposób określony w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy, brak jest bowiem podstaw do zaliczania kosztów związanych z nieściągalną wierzytelnością do przychodów podatkowych roku innego niż rok, w których spełnione zostały wszystkie przesłanki określone w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, a mianowicie:

* wierzytelność nieściągalna została uprzednio - na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy-zarachowana jako przychód należny,

* nieściągalność została udokumentowana, w sposób określony w art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy.

Reasumując, w opinii Spółki wierzytelność udokumentowana jako nieściągalna postanowieniem Sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego, wydanym w dniu 7 marca 2005 r. a doręczonym Spółce w dniu 10 września 2007 r. powinna stanowić koszt uzyskania przychodu Spółki w momencie doręczenia niniejszego postanowienia, tj. w 2007 r.

Wydając interpretację indywidualną w dniu 12 sierpnia 2008 r., nr IP-PB3-423-706/08-4/JB Organ uznał powyższe stanowisko za nieprawidłowe, stwierdzając że nieściągalność wierzytelności, którą Spółka zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, nie została odpowiednio udokumentowana. Przedstawiony przez Spółkę odpis postanowienia sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego, nie zawierał klauzuli, że ukończone postępowanie upadłościowe obejmuje likwidacje majątku, co z kolei jest warunkiem koniecznym, aby uznać że postanowienie spełnia wymogi, o których mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na powyższą interpretację Spółka złożyła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które w odpowiedzi z dnia z dnia 17 września 2008 r., nr IP-PB3-423-706/08-5/JB Organ podtrzymał swoje stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej.

W dniu 22 października 2008 r. Spółka złożyła za pośrednictwem tut. Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. interpretację i wniosła o uchylenie jej w całości.

Wyrokiem z dnia 14 maja 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3323/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację, stwierdzając, że nie może być ona wykonana w całości. W uzasadnieniu, Sąd wskazał, że brak jest podstaw do kwestionowania możliwości uwzględnienia wartości nieściągalnej wierzytelności w kosztach uzyskania przychodów z tego tylko względu, że w postanowieniu nie było stwierdzenia, iż postępowania upadłościowe obejmowało likwidację majątku dłużnika.

Sąd zauważył, że Minister Finansów wezwał Skarżącą do uzupełnienia przedstawionego we wniosku stanu faktycznego między innymi o informację, czy z postanowienia sądu wynikał fakt, iż ukończone postępowanie upadłościowe obejmowało likwidację majątku "Spółki X". Skarżąca wyjaśniła, że okoliczność ta z postanowienia nie wynika, ponieważ art. 217 Prawa upadłościowego z 1934 r., na podstawie którego postanowienie wydano, nie przewidywał takiej możliwości. Powyższe oznacza, iż Minister Finansów - na własne żądanie - uzyskał informację, że postępowanie upadłościowe wobec dłużnika Skarżącej toczyło się na podstawie przepisów Prawa upadłościowego, a nie ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535 z późn. zm.). Przepis art. 217 Prawa upadłościowego stanowił, że po wykonaniu planu ostatniego podziału sąd stwierdzi postanowieniem ukończenie postępowania upadłościowego. Postanowienie będzie ogłoszone przez obwieszczenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym oraz w prasie lokalnej i doręczone upadłemu, syndykowi oraz członkom rady wierzycieli, a jeżeli dotyczy upadłości przedsiębiorstwa państwowego - także organowi założycielskiemu. Cytowany przepis, w przeciwieństwie do przepisów Prawa upadłościowego i naprawczego (art. 15, art. 369) nie przewidywał zaznaczania w postanowieniu o zakończeniu postępowania upadłościowego okoliczności, że postępowanie to obejmowało likwidację majątku.

W takim przypadku, Sąd wskazał, że wykładnia literalna art. 16 ust. 2 pkt 2 lit: c) u.p.d.o p., na jakiej pierwszeństwo powoływał się Minister Finansów, ustąpić musi wykładni celowościowej. Nie do pogodzenia z konstytucyjną zasadą państwa prawa (art. 2 Konstytucji RP) jest bowiem skutek do jakiego wykładnia literalna prowadzi w przypadku podatników, posiadających nieściągalne wierzytelności dłużników, co do których zakończono postępowanie upadłościowe prowadzone na podstawie przepisów Prawa upadłościowego i którzy w związku z tym nie mają żadnej możliwości wykazania nieściągalności w sposób określony w ww. przepisie ustawy podatkowej.

Pominięcie wykładni celowościowej w okolicznościach rozpatrywanej sprawy skutkowało naruszeniem zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych (art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej).

Sąd podkreślił, że wniosek Skarżącej, co do zasady, dotyczył momentu zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wierzytelności uznanej za nieściągalną. Zajęcie stanowiska o niemożności zaliczenia przedmiotowej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów spowodowało, że kwestia ta nie została rozpatrzona. Wobec tego, zgodnie ze wskazaniem Sądu, w ponownie wydanej interpretacji Minister Finansów ma ocenić prawidłowość stanowiska Skarżącej w przedmiocie zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wierzytelności, której nieściągalność udokumentowano w sposób określony w art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c) u.p.d.o.p.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3323/08, uchylający interpretację indywidualną z dnia 12 sierpnia 2008 r., nr IP-PB3-423-706/08-4/JB, ponownie rozpatrując sprawę, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 ww. ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

Odnosząc się do zagadnienia związanego z momentem zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych należy stwierdzić, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje momentu, w którym nieściągalne wierzytelności zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę "przypisywania" kosztów do określonego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (...). Przy czym stosownie do treści art. 15 ust. 4e ww. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

A zatem, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do powstania kosztu podatkowego konieczne jest wystąpienie obu przesłanek, tj. zarówno podatkowych okoliczności udokumentowania nieściągalności, jak i rachunkowego dokonania odpisu aktualizującego. Poza dyskusją pozostaje również fakt, że taka wierzytelność nie może być przedawniona.

Podsumowując, nieściągalne wierzytelności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków::

* wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w księgach rachunkowych) oraz

* nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Jednakże, gdy nieściągalność wierzytelności została udokumentowana wcześniej, niż dokonano jej ewidencyjnego odpisania, to odpisaną wierzytelność zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym nastąpił odpis wierzytelności jako nieściągalnej.

Jeżeli natomiast podatnik nie zaliczy wierzytelności nieściągalnej do kosztów podatkowych w odpowiednim roku podatkowym (w którym spełnione zostały oba ww. warunki, tj. udokumentowanie jej nieściągalności i zaliczenie rachunkowo do kosztów), to aby zaliczyć wierzytelności nieściągalną do kosztów podatkowych, będzie musiał dokonać odpowiedniej korekty zeznania rocznego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wartość należności wynikająca z faktury została zaliczona przez Spółkę do przychodów należnych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Kontrahent utracił płynność finansową wskutek czego nie był w stanie uregulować swoich zobowiązań. W związku z powyższym Spółka utworzyła zgodnie z przepisami o rachunkowości (art. 35b ust. 1 i ust. 2) odpis aktualizacyjny na wartość powyższej należności. Mając na uwadze przepisy ustawy o rachunkowości, odpis aktualizujący wartość należności został zaliczony w ciężar kosztów. Jednakże odpis ten nie został zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów. Spółka wyjaśnia, że zmniejszenie utworzonego wcześniej odpisu w związku z nieściągalnością należności, nastąpiło w 2007 r. Postanowieniem Sądu, spółka X została postawiona w stan upadłości. W postanowieniu z dnia 7 marca 2005 r. Sąd orzekł o ukończeniu postępowania upadłościowego wobec spółki X. Postanowienie stało się prawomocne w dniu 31 marca 2005 r., a Spółka otrzymała je w dniu 14 września 2007 r.. Przedmiotowe postanowienie Sądu, spełnia przesłanki udokumentowania nieściągalności wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka zwraca uwagę, że rozwiązanie odpisu nastąpiło również w 2007 r., stosownie do art. 35 ust. 3 ustawy o rachunkowości, ze względu na nieściągalność wierzytelności, w związku z upadłością dłużnika w 2005 r.

A zatem, zgodnie z tezą, że koszt podatkowy w postaci nieściągalnej wierzytelności powstaje w dacie spełnienia drugiej przesłanki (tj. podatkowych okoliczności udokumentowania nieściągalności lub rachunkowego dokonania odpisu aktualizującego), koszt podatkowy, w niniejszej sprawie, powstanie w 2007 r., kiedy to Spółka otrzymała postanowienie Sądu, dokumentujące nieściągalność wierzytelności.

Jak już wykazano powyżej, jeżeli podatnik nie zaliczy nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu w odpowiednim roku podatkowym (w którym spełnione zostały oba ww. warunki, tj. udokumentowanie nieściągalności wierzytelności i utworzenia rachunkowego odpisu aktualizującego), to aby wartość nieściągalnej wierzytelności, której nieściągalność została udokumentowana, do kosztów podatkowych, będzie musiał dokonać odpowiedniej korekty zeznania rocznego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, zwraca uwagę, że niniejsza interpretacja została wydana z uwzględnieniem podanych przez Spółkę informacji, tj. że przedmiotowa wierzytelność nie uległa w 2007 r. przedawnieniu. Rozpatrzeniu przez organ nie podlegają kwestie związane z ustaleniem, w oparciu o przepisy ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) oraz Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535 z późn. zm.), czy wierzytelność ta faktycznie stanowiła w 2007 r. wierzytelność nieprzedawnioną. Przepisy te, nie stanowią przepisów prawa podatkowego, a więc organ podatkowy nie ma uprawnień do ich interpretowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.