IPPB3/423-66/13-2/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2013 r. (data wpływu 17 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie potwierdzenia możliwości stosowania przyporządkowanych do poszczególnych obiektów tworzących elektrownię wiatrową stawek amortyzacyjnych oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych metodą degresywną w odniesieniu do turbiny wiatrowej - jest prawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie potwierdzenia możliwości stosowania przyporządkowanych do poszczególnych obiektów tworzących elektrownię wiatrową stawek amortyzacyjnych oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych metodą degresywną w odniesieniu do turbiny wiatrowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej zwany również "Spółką") zamierza wybudować farmę wiatrową, składającą się z poszczególnych elektrowni wiatrowych. Wnioskodawca przewiduje, że urządzenia składające się na farmę wiatrową będą eksploatowane przez około 40 lat. Turbina wiatrowa wraz z fundamentem jest kompletna, stanowi funkcjonalną całość, jest zdatna do użytku i stanowi środek trwały. Przedmiotowe elektrownie wiatrowe będą wykorzystywane do prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Spółka w celu amortyzacji poszczególnych obiektów tworzących elektrownię zamierza zastosować w stosunku do niej wskazane poniżej stawki amortyzacyjne, wynikające z przyporządkowania poszczególnych obiektów do grupowań Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej zwanych również ".KŚT") określonych w Załączniku nr 1 do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622; dalej zwane "Rozporządzeniem"):

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowane stawki amortyzacyjne są właściwe dla każdego ze wskazanych w niniejszym wniosku środków trwałych. Zastosowanie przez Spółkę stawek amortyzacyjnych wynikających z Załącznika nr 1 do Ustawy o CIT (Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacyjnych), zostało dokonane po uprzednim przyporządkowaniu poszczególnych obiektów, wchodzących w skład elektrowni wiatrowej do właściwych grupowań Klasyfikacji Środków Trwałych określonych w Rozporządzeniu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "Ustawa o CIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 Ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. I 6a-1 6m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika zatem, że by dany składnik majątku został uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

Zgodnie z art. 16i ust. 1 Ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Wmyśl art. 16k ust. 1 Ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowe) maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania.

Wykaz stawek amortyzacyjnych przyporządkowuje daną stawkę amortyzacji do danego środka trwałego posługując się Klasyfikacją Środków Trwałych. Z kolei, kwestie właściwej klasyfikacji środków trwałych zostały unormowane w Rozporządzeniu Klasyfikacja Środków Trwałych stanowi usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego służący m.in. ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespól latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I - objaśnienia uwagi wstępne Rozporządzenia).

Przede wszystkim zwrócić należy uwagę, że poszczególna elektrownia wiatrowa składa się z zespołu wiatrowo-elektrycznego oraz konstrukcji nośnej (kolumny) wraz z fundamentem, na której umiejscowiony jest zespół. Wykazane elementy elektrowni wiatrowej są zaliczane w Klasyfikacji Środków Trwałych do różnych grup środków trwałych. Wymienione środki trwałe zawierają wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem i są związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, wieże elektrowni wiatrowych wraz z fundamentami powinny być zakwalifikowane do grupy 2 KŚT "Obiekty inżynierii lądowej i wodnej", podgrupy 20 "Kompleksowe budowle na terenach przemysłowych", rodzaju 201 "Budowle na terenach elektrowni". Grupa 2 obejmuje obiekty budowlane naziemne i podziemne o charakterze stałym i nie klasyfikowane jako budynki takie jak kompleksowe budowle na terenach przemysłowych, rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, infrastrukturę transportu oraz pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej.

Rodzaj 201 KŚT obejmuje elektrownie, w tym budowle na terenach elektrowni napędzanych wiatrem. Elektrownia wiatrowa stanowi urządzenie techniczne o szczególnych właściwościach, które celem wykorzystania go zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia (zamontowania) na odpowiedniej konstrukcji nośnej. Elektrownia wiatrowa składa się z zespołu wiatrowo-elektrycznego oraz konstrukcji nośnej (kolumny) wraz z fundamentem, na której umiejscowiony jest zespół. Wykazane elementy elektrowni wiatrowej są zaliczanew Klasyfikacji Środków Trwałych do różnych grup środków trwałych.

Fundament wieży stanowiący konstrukcję nośną trwale związaną z gruntem jest niewątpliwie obiektem budowlanym, określonym jako budowla elektrowni wiatrowej, o czym stanowi art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.). Należy przy tym wskazać, ze również w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), budowle elektrowni napędzanych wiatrem są wyszczególnione w klasie 2302 w sekcji obiektów inżynierii lądowej i wodnej. Oznacza to, że wieżą wraz z fundamentem stanowiąca konstrukcję nośną zespołu wiatrowo-elektrycznego jest obiektem budowlanym, a więc obiektem odrębnym (środkiem trwałym) od tego zespołu. Samodzielny budowlany obiekt inżynierii lądowej, składający się z fundamentu i konstrukcji nośnej stanowi budowlę zaliczaną do grupy KŚT 201. Wobec tego, dla celów amortyzacji stanowi on odrębny środek trwały od zespołu wiatrowo elektrycznego.Skoro zatem wieże elektrowni wiatrowych wraz z fundamentami zakwalifikowane są w rodzaju 201 KŚT, w oparciu o pozycję 02 Wykazu Stawek Amortyzacyjnych należy do tego rodzaju obiektów zastosować stawkę amortyzacji w wysokości 4,5%.

Zespół wiatrowo-elektryczny składający się z silnika wiatrowego sprzężonego na stałe z prądnicą elektryczną jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem w związku z czym stanowi kompletny i zdatny do użytku środek trwały. Turbiny wiatrowe zawierają wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem i są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Należy przy tym wskazać, że okoliczność, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z masztem (budowlą), nie oznacza, że bez tego połączenia jest niekompletna lub niezdatna do użytku. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż skoro turbina elektryczna, jako "Zespół prądotwórczy wiatrowy" została odrębnie wyszczególniona w KŚT, to jako odrębny obiekt inwentarzowy - także dla celów amortyzacji podatkowej powinna być traktowana jako odrębny środek trwały. Turbina wiatrowa jako część składowa elektrowni wiatrowej - mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 3 rodzaj 346 "zespoły wiatrowo-elektryczne" i jest zaliczona w KŚT do 3 grupy środków trwałych, rodzaj 346 "zespoły wiatrowo-elektryczne". Dla powyższego przypadku stawka amortyzacyjna wynosi 7%, zgodnie z pozycją 03 Wykazu: "Kotły i maszyny energetyczne" właściwą dla grupy 3 KŚT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o art. 16k ust. 1 Ustawy o CTI Spółka ma prawo do amortyzowania turbiny wg metody degresywnej przy zastosowaniu 7% stawki amortyzacyjnej z Wykazu stawek amortyzacyjnych, właściwej dla środków trwałych sklasyfikowanych w KŚT w grupie 3, pod rodzajem 346, podwyższonej o współczynnik 2,0. Powyższe stanowisko Wnioskodawcy zostało wyrażone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanej w indywidualnej sprawie w dniu 12 listopada 2009 r. ITPB1 /415-675/09/HD, w dniu 3 czerwca 2008 r., znak ITPB3/423-119/09/AW oraz w dniu 9 października 2012 r., ITPB1/415-782a/12/PSZ.

Wnioskodawca zakwalifikował linie kablowe do grupy 2 KŚT "Obiekty inżynierii lądowej i wodnej", podgrupy 21 "Rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne", rodzaju 211 "Rurociągi sieci rozdzielczej oraz linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze" obejmującej linie elektroenergetyczne. Rodzaj 211 odnosi się bezpośrednio do sieci elektroenergetycznych. W związku z powyższym, stawka amortyzacyjna odpowiednia dla amortyzacji linii kablowych wynosi 10%, zgodnie z pozycją 02 Wykazu Stawek Amortyzacyjnych właściwą dla rodzaju 211 KŚT "Przewodów sieci technologicznych wewnątrzzakładowych".

Powyższa kwalifikacja linii kablowych została przyjęta również w innych interpretacjach przepisów prawa podatkowego wydanych przez organy podatkowe, m.in. Izbę Skarbową w Katowicach w dniu 24 lutym 2011 r., IBPBI/2/423-1606/10/CzP.

Podsumowujące w ocenie Wnioskodawcy, poszczególne elementy elektrowni wiatrowej zostały prawidłowo zakwalifikowane w KŚT oraz Spółka przyjęła dla nich właściwe, wskazane powyżej stawki amortyzacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.