IPPB3/423-643/09-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2009 r. (data wpływu 11 września 2009 r.), uzupełnionym na wezwanie z dnia 10 listopada 2009 r. nr IPPB3/423-643/09-2/AG (data doręczenia 16 listopada 2009 r.) w dniu 20 listopada 2009 r. (data stempla pocztowego 18 listopada 2009 r.) - w sprawie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych dotyczącej ograniczeń wynikających z przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 9 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ograniczeń wynikających z przepisów art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 9 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej jako: Spółka), w której 100% udziałów posiada Bank S.A. (podatnik o nieograniczonym obowiązku podatkowym w Polsce, dalej: Bank), świadczy usługi finansowe polegające na nabywaniu, finansowaniu i zarządzaniu wierzytelnościami handlowymi w obrocie krajowym i zagranicznym.

Charakter prowadzonej działalności Spółki (który sprowadza się do zapewnienia finansowania faktorom poprzez skup wierzytelności w ramach umów faktoringowych) wymaga stałego dostępu do źródeł finansowania po to aby szybko pozyskiwać środki pieniężne na nabywanie wierzytelności handlowych kontrahentów.

Specyfika prowadzonej działalności uniemożliwia praktycznie pozyskiwanie finansowania w inny sposób niż finansowanie dłużne (tj. np. w drodze kredytów, pożyczek lub emisji papierów wartościowych). W związku z tym Spółka posiada zawarte przed 1 stycznia 2005 r. umowy kredytowe z Bankiem (Umowy) w tym m.in. kredyty odnawialne (w rachunku bieżącym, obrotowe). Spółka ma prawo do zaciągnięcia takiego kredytu do wysokości ustalonej w umowie. W trakcie trwania umowy Spółka może na bieżąco spłacać zaciągnięty kredyt. Od Spółki zależy wysokość kredytu. Każda spłata części lub całości kredytu wykorzystanego przez Spółkę obniża stan jej zadłużenia w stosunku do Banku i umożliwia zaciągnięcie nowego kredytu do ustalonego w umowie limitu. Bank nalicza odsetki od wykorzystanej przez Spółkę kwoty kredytu, które podlegają spłatom w ustalonych terminach.

Zmiany istniejących warunków ekonomicznych wymagają w praktyce od stron zmian postanowień obowiązujących Umów polegających na:

Wszystkie opisane wyżej zmiany nie wymagają zawarcia nowych umów kredytowych i zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa bankowego i cywilnego wystarczy do tego zmiana postanowień umownych w formie aneksu.

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym, spółka wniosła o udzielenie odpowiedzi na pytanie:

Czy w świetle art. 9 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 254, poz. 2533) opisane w pkt 1-3 stanu faktycznego zmiany Umów dokonane po 1 stycznia 2005 r. należy traktować jako ich kontynuację, a co za tym idzie, odsetki nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko wnioskodawcy.

Spółka stoi na stanowisku, że opisane w pkt 1-3 stanu faktycznego zmiany Umów nie stanowią udzielenia nowego kredytu przez Bank, w związku z czym nie podlegają przepisom art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy a podatku dochodowym od osób prawnych (u.p.d.o.p.) w związku z art. 9 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2004 r. Nr 254, poz. 2533, dalej: Nowela u.p.d.o.p.).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 60 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez jej udziałowca (akcjonariusza) posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udziałowców (akcjonariuszy) posiadających nie mniej niż 25%, udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego udziałowca (akcjonariusza) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitała zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużania, określoną na dzień zapłaty odsetek. Jednakże, na mocy przepisów przejściowych zawartych w art. 9 Noweli u.p.d.o.p., przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i pkt 61 u.p.d.o.p. nie należy stosować do odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez podatników o nieograniczonym obowiązku podatkowym w Polsce przed dniem 1 stycznia 2005 r. W świetle powyższego, według Spółki, warunkiem zachowania przez podatników prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości odsetek od pożyczek (kredytów) udzielanych przez ich polskich udziałowców/akcjonariuszy jest udzielenie pożyczki (kredytu) przed dniem 1 stycznia 2005 r.

Niniejszy problem, o niewątpliwie podatkowoprawnym charakterze, wymaga uprzedniego rozwiązania kwestii natury cywilnoprawnej oraz odnalezienia wzajemnych relacji i priorytetów między normami prawa prywatnego i normami prawa publicznego a tym samym, niezbędne jest wykorzystanie wszystkich rodzajów wykładni przepisów prawa podatkowego. Mimo, iż po przeprowadzeniu wykładni gramatycznej uzyskujemy jasny i zrozumiały zapis normy prawnej, należy przeprowadzić także wykładnię systemową i celowościową. Cały czas należy także pamiętać o podstawowym założenia interpretacyjnym - założeniu o racjonalnej woli prawodawcy. Przepisy prawa podatkowego nie precyzują, co należy rozumieć pod pojęciem "udzielenia kredytu" o którym mowa w art. 9 Noweli u.p.d.o.p., stąd należy dokonać wykładni celowościowej i systemowej tego pojęcia.

Na stronie 6 uzasadnienia do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 27 sierpnia 2004 r. (druk nr 3221) znajdujemy informację, iż wprowadzając przepis przejściowy (art. 9Noweli u.p.d.o.p.) ustawodawca miał na celu to, aby stosunki prawne (czyli np. - umowy kredytu bankowego lub pożyczki) zawarte przed dniem wejścia w życie nowych rozwiązań nie były nimi objęte zgodnie z zasadą ochrony inwestycji w toku. Jeżeli zatem umowa została zawarta przed dniem wejścia w życie Noweli u.p.d.o.p. to celem ustawodawcy było to, aby do tych umów nie znajdowały zastosowania przepisy art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p.

W związku z powyższym należy ustalić czy zmiany opisane w pkt 1-3 stanu faktycznego po 1 stycznia 2005 r. (dnia wejścia w życie przepisów Noweli u.p.d.o.p.) można uznać za zmiany obowiązujących dotychczas umów kredytowych, czy też za udzielenie nowych kredytów. W kontekście treści ww. uzasadnienia rządowego projektu ustawy (czyli wykładni historycznej i celowościowej) należy odpowiedzieć sobie na pytanie, czy takie zmiany należy uznać za nową inwestycję, czy też zmiany do inwestycji będącej w toku przed 1 stycznia 2005 r.

W zakresie pojęcia "kredyt" prawodawca nie skorzystał z prerogatywy odrębności prawa podatkowego wobec prawa cywilnego. Skorzystał z niej natomiast zakreślając podatkowoprawne granice pojęcia "pożyczka". Zdefiniował te instytucję w sposób następujący: "Przez pożyczkę, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61 oraz w ust. 7b u.p.d.o.p., rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy. Przez pożyczkę tę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę" (art. 16 ust. 7bUPDOP). Jest to inna definicja w stosunku do definicji zawartej w przepisie art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Oz. Li. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) - zwanej dalej "k.c.".

W celu odkodowania znaczenia pojęcia "kredyt" oraz związanych z nim konsekwencji materialnoprawnych, należy sięgnąć po wykładnię systemową w jej zewnętrznej poziomej postaci. Należy dokonać badania treści tej instytucji w kontekście regulacji prywatnoprawnych. "Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu" (Art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.) - zwanej dalej "prawem bankowym").

Ustawodawca nie definiuje momentu udzielenia kredytu. Jednak ze względu na fakt, iż urnowa kredytu jest umową konsensualną, to wraz z jej zawarciem następuje jednocześnie udzielenie kredytu (por. K. Koperkiewicz-Mordel w. L. Góral, M. Karlikowska, K.Koperkiewicz-Mordel, Polskie prawo bankowe, Warszawa 2003, s.158, Wyrok NSA z 10 kwietnia 2003 r. sygn. I SA/Wr 864/2001, Lex Polonica Maxima nr 364272). Nie ma ona charakteru realnego, nie musi dojść do rzeczywistego oddania środków pieniężnych aby można było mówić o udzieleniu kredytu. Umowa kredytu jest czynnością prawną konsensualną - dochodzi do skutku z chwilą jej zawarcia (por. W. Góralczyk (red), Prawo bankowe. Komentarz. Wyd. Twigger, Warszawa 1999, s.200).

Do udzielenia kredytów doszło w datach zawarcia Umów, czyli przed datą 1 stycznia 2005 r.

Oznacza to tym samym, iż do udzielenia kredytów zgodnie z prawem bankowym dochodzi w dniu zawarcia takiej umowy. Zmiany do takiej umowy, bez względu na to co jest przedmiotem takiej zmiany, nie stanowią odrębnej umowy, a tym samym nie można powiedzieć, iż zmiana umowy stanowi udzielenie kredytu. Ponadto, kierując się nawet potocznym rozumieniem znaczenia "udzielić kredytu lub pożyczki" nie sposób uznać, aby zmiany polegające na prolongacie spłat stanowiły przekazanie środków pieniężnych.

Również w kontekście podwyższenia lub obniżenia limitu kredytu odnawialnego lub podwyższenia marży takiego kredytu nie można powiedzieć, aby dochodziło do przekazania środków pieniężnych.

Jest to jedynie zmiana dotychczas obowiązującej umowy (kierując się terminologią z ww. uzasadnienia rządowego - rozpoczętej inwestycji w toku, jaką było udzielenie danego rodzaju kredytu), która wynika ze zmiany otoczenia ekonomicznego takiej umowy (inwestycji, np. problemów z płynnością, spadków kursów lub stóp procentowych). Strony dokonały modyfikacji istniejącej Umowy, tak aby dostosować warunki do obecnych potrzeb i warunków rynkowych.

Nadto należy zauważyć, iż w cytowanych już przepisach art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p. ustawodawca nie wprowadził żadnych ograniczeń czasowych. Nie posłużył się, choć mógł, znaną z innych regulacji konstrukcją wykorzystującą zwrot: "... nie dłużej jednak niż...".

Zatem należy stwierdzić, iż przyjęto, zgodnie z założeniem o racjonalnej woli ustawodawcy, jeden jedyny cenzus czasowy, którym jest zawarcie umowy kredytu przed dniem 1 stycznia 2005 r. Późniejsze aneksowanie takiej umowy powoduje, iż cały czas mamy do czynienia z tą samo umową. Prawo cywilne pozwala na zmianę warunków umownych i kontynuowania węzła obligacyjnego, a prawo podatkowe nie stworzyło żadnych instrumentów ograniczających tę wyżej opisaną autonomię woli stron stosunków cywilnoprawnych. Zatem rezultaty wykładni funkcjonalnej prowadzą do wniosku, iż ustawodawca celowo i świadomie nie skorzystał z przysługujących mu prerogatyw i do wszystkich umów kredytowych zawartych przed 1 stycznia 2005 r. i później aneksowanych pozwala zaliczać odsetki do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości. Wiedział przecież, że umowy kredytowe, tak jak każde inne, mogą ulegać zmianie na skutek ich aneksowania i nie wprowadził żadnej normy, która na gruncie prawa podatkowego ograniczałaby te swobodę stron umowy kredytu. Wydaje się zatem, iż naczelnym celem regulacji art. 9 Noweli u.p.d.o.p., było zapewnienie realizacji zasady ochrony praw nabytych (cytowane powyżej Uzasadnienie projektu Noweli u.p.d.o.p.). Spółka nabyła te prawa w dniu podpisania umów kredytowych, czyli w dniu udzielenia kredytów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis ten oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez jej udziałowca (akcjonariusza) posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udziałowców (akcjonariuszy) posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego udziałowca (akcjonariusza) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni.

Zastosowanie ograniczeń w finansowaniu spółek przewidzianych w wyżej zacytowanym art. 16 ust. 1 pkt 60, uwarunkowane jest spełnieniem łącznie dwóch przesłanek:

"Kwalifikowani pożyczkodawcy" zostali w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych zdefiniowani w zakresie wskazanego we wniosku, przepisu art. 16 ust. 1 pkt 60 ww. ustawy, w odniesieniu do pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez jej "spółkę matkę", tj. przez jej udziałowca (akcjonariusza) posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udziałowców (akcjonariuszy) posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki. Przy czym dla oceny podanej wartości udziałów należy brać po uwagę liczbę praw głosu.

Zgodnie zaś z art. 9 ustawy z 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 254, poz. 2533), przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy wymienionej w art. 1 nie stosuje się do odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (posiadających nieograniczony obowiązek podatkowy), przed dniem 1 stycznia 2005 r.

W myśl art. 16 ust. 7b ww. ustawy, przez pożyczkę, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61 oraz w ust. 7, rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę tę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę.

Definicja umowy kredytu bankowego, zawarta w art. 69 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.) stanowi, iż przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Umowa kredytu bankowego polega wiec na oddaniu do dyspozycji kredytobiorcy określonej kwoty środków pieniężnych na określony w umowie cel. Przy czym może to nastąpić w sposób jednorazowy w pełnej kwocie lub kredyt może być podzielony na kilka mniejszych kwot przekazywanych w różnych terminach w formie tzw. transz kredytu.

Zawarte zaś przed 1 stycznia 2005 r. kredyty odnawialne (w rachunku bieżącym, obrotowe) o których mowa we wniosku, są szczególnym rodzajem umów kredytowych.

Jak wskazała sama Spółka, ma ona w przypadku takiej umowy prawo do zaciągnięcia kredytu do wysokości ustalonej w umowie o kredyt odnawialny. W trakcie trwania umowy Spółka może na bieżąco spłacać zaciągnięty kredyt. Od Spółki zależy wysokość kredytu. Każda spłata części lub całości kredytu wykorzystanego przez Spółkę obniża stan jej zadłużenia w stosunku do Banku i umożliwia zaciągnięcie nowego kredytu do ustalonego w umowie limitu. Bank nalicza odsetki od wykorzystanej przez Spółkę kwoty kredytu, które podlegają spłatom w ustalonych terminach.

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika zatem, że finansowanie w ramach kredytów odnawialnych udostępniane jest jej do wysokości przyznanego w umowie odnawialnego limitu zadłużenia. Oznacza to, iż spłata części lub całości kredytu umożliwia otrzymanie kolejnego kredytu do wysokości zadłużenia (limitu) określonej w umowie, a spłata kredytu zwiększa limit dostępnego finansowania.

Odnawialność posiadanych przez Spółkę kredytów przejawia się więc, w przeciwieństwie do zwykłego (ratalnego) kredytu bankowego, w możliwości wielokrotnego wykorzystywania przyznanych środków, gdyż każda spłata zmniejsza zadłużenie i pozwala na ponowne dysponowanie spłaconymi środkami i pozostałą resztą kredytu.

Nie można zatem określić w momencie zawarcia umowy o kredyt odnawialny jaką konkretnie kwotę wykorzysta kredytobiorca w granicach dostępnego (oddanego do dyspozycji) limitu zadłużenia, gdyż samo zawarcie takiej umowy nie jest tożsame z wykorzystaniem przez kredytobiorcę udostępnionych środków pieniężnych. Dopiero w momencie faktycznego wykorzystania dostępnych środków przez Spółkę, a więc otrzymania zgodnie z żądaniem (dyspozycją) kolejnego kredytu w ramach umowy kredytu odnawialnego, dochodzi do udzielenia kredytu, o którym mowa w art. 9 ustawy o ustawy z 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw w związku z art. 16 ust. 1 pkt 60 i art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższych ustaleń same zmiany (dokonane po dniu 1 stycznia 2005 r.) umów kredytowych zawartych z Bankiem przed 1 stycznia 2005 r. (poprzez ich aneksowanie) polegające na wydłużeniu terminów spłat kapitału i odsetek kredytów - pkt 1 stanu faktycznego; podwyższaniu marż stosowanych w kredytach odnawialnych (np. wskutek zwiększania kosztu pozyskania pieniądza przez Bank) - pkt 2 stanu faktycznego; czy obniżaniu lub podwyższaniu kwoty limitu zadłużenia w ramach kredytów odnawialnych (np. w związku ze zwiększonymi potrzebami finansowymi Spółki) - pkt 3 stanu faktycznego, nie stanowią udzielenia nowych kredytów przez Bank, w rozumieniu art. 9 ustawy z 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Jednakże w przedmiotowej sprawie podstawowe znaczenie ma ustalenie momentu udzielenia kredytu. W ocenie organu za dzień udzielenia kredytu nie można zaś uznać dnia zawarcia umowy kredytu odnawialnego (w rachunku bieżącym, obrotowego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.