IPPB3/423-640/11-2/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2011 r. (data wpływu 9 sierpnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych kwoty zasądzonej wyrokiem sądowym - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych kwoty zasądzonej wyrokiem sądowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 1 lipca 2010 r. wydanym przez Sąd Okręgowy zasądzono od Wnioskodawcy, jako strony pozwanej, kwotę 2.690.000,00 zł wraz z odsetkami na rzecz Skarbu Państwa tytułem kar umownych nałożonych w związku z brakiem realizacji pakietu inwestycyjnego i socjalnego w P. w K. (dalej: "P."). Wnioskodawca nie zgadzając się z argumentacją Sądu Okręgowego wniósł apelację do Sądu Apelacyjnego, który jednak utrzymał w mocy wyrok sądu I instancji. W związku z powyższym Spółka w dniu 26 maja 2011 r. wykonując prawomocny wyrok sądu uiściła zasądzoną kwotę na rzecz Skarbu Państwa. Wnioskodawca zamierza wnieść skargę kasacyjną w niniejszej sprawie.

Postępowanie sądowe dotyczyło prywatyzacji P. W dniu 1 czerwca 2000 r. pomiędzy R. Sp. z o.o. (dalej: "R."), a Skarbem Państwa została zawarta Umowa Sprzedaży P., na podstawie której R. zobowiązał się do realizacji pakietu inwestycyjnego i socjalnego (m.in. w zakresie utrzymania stanu zatrudnienia oraz poniesienia nakładów inwestycyjnych o określonej wysokości). Jednocześnie Umowa Sprzedaży nakładała na nabywcę obowiązek zapłaty kar umownych w przypadku braku wypełnienia zobowiązań wynikających z Umowy Sprzedaży w zakresie realizacji pakietu inwestycyjnego i socjalnego. Z powodu ogłoszenia upadłości P. w marcu 2002 r., a następnie jej likwidacji przez syndyka masy upadłości pakiety nie zostały zrealizowane. Inwestowanie w firmę, która zaprzestała działalności, zwolniła za pośrednictwem syndyka pracowników i wyprzedała majątek nie było obiektywnie możliwe. Nie była także możliwa realizacja pakietu socjalnego (utrzymanie zatrudnienia pracowników) w związku z rozwiązaniem przez syndyka masy upadłości umów o pracę z pracownikami upadłego. Bezprzedmiotowość realizacji zobowiązań inwestycyjnych została potwierdzona, przez Skarb Państwa w piśmie Delegatury Ministra Skarbu Państwa z dnia 6 maja 2002 r., w którym Skarb Państwa podniósł, że realizacja zobowiązań po dniu ogłoszenia upadłości spółki P. stała się bezprzedmiotowa, a dniem rozliczenia wszystkich zobowiązań jest dzień wydania postanowienia o upadłości P.

Wnioskodawca wskazuje, że R. była spółką zależną od H. S.A. (dalej: H.), która z kolei była poprzednikiem prawnym Wnioskodawcy. Zdaniem sądu H. w wyniku złożonego "Oświadczenia o przyjęciu odpowiedzialności solidarnej" przyjął na zasadzie art. 473 Kodeksu cywilnego odpowiedzialność za zobowiązania cenowe, inwestycyjne i socjalne obciążające R. na podstawie Umowy Sprzedaży Przedsiębiorstwa z dnia 1 czerwca 2000 r.

W związku z tym, że wyrok sądu apelacyjnego jest prawomocny Wnioskodawca wpłacił zasądzoną kwotę na rzecz Skarbu Państwa w dniu 26 maja 2011 r. Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że powyższego stanu faktycznego dotyczyła interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 1 lutego 2011 r. (IPPB/423-774/10-2/DP) dotycząca prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wpisu sądowego od skargi apelacyjnej.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy kwota zasądzona wyrokiem sądu, która została uiszczona na rzecz powoda może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w momencie jej poniesienia w świetle art. 15 ust. 1 oraz art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Stanowisko Spółki:

W ocenie Spółki kwota zasądzona wyrokiem sądu może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w momencie jej poniesienia na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z powyższego przepisu wynika, że koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, z zastrzeżeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów. Przy czym, zwrot "w celu" oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

W związku z powyższym do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków, które z mocy ustawy zostały uznane za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Generalnie można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów mogą być zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, tj. koszty związane z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

W ocenie Wnioskodawcy kary umowne wraz z odsetkami zasądzone wyrokiem sądowym są kosztami, których poniesienie jest niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Obowiązek respektowania prawomocnych wyroków sądów jest obowiązkiem Wnioskodawcy. Z kolei niewykonanie prawomocnego wyroku sądu oznaczałoby, że zasądzona kwota zostałaby wyegzekwowana w drodze postępowania egzekucyjnego generując dodatkowe koszty dla Spółki, które pomniejszyłyby jej majątek będący źródłem jej przychodów oraz podstawą dokonywania wszelkich operacji gospodarczych.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że przyczyną nałożenia kar umownych było niewykonanie zobowiązań inwestycyjnych wynikających z Umowy Sprzedaży. Z kolei niewykonanie tych zobowiązań było spowodowane obiektywną niemożliwością ich realizacji ze względu na ogłoszenie upadłości P. oraz późniejszą jej likwidacją. Bezprzedmiotowość realizacji zobowiązań inwestycyjnych w P. została także potwierdzona w powołanym przez Wnioskodawcę piśmie Delegatury Skarbu Państwa z dnia 6 maja 2002 r. W świetle powyższego zdaniem Wnioskodawcy nie może on być pozbawiony prawa do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, gdyż brak realizacji zobowiązań inwestycyjnych nie został spowodowany jego działaniem, lecz przyczynami leżącymi poza jego wpływem.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że gdyby zobowiązania inwestycyjne były możliwe do realizacji i zostałyby zrealizowane (np. poprzez zakup maszyn i sprzętu). Wnioskodawca zapewne miałby prawo do zaliczenia wydatków inwestycyjnych do kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy w sytuacji, gdy realizacja zobowiązań inwestycyjnych nie jest obiektywnie możliwa, wskutek czego Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty kar umownych mających na celu zrekompensowanie niezrealizowania zobowiązań inwestycyjnych, podatnika nie można pozbawić prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych kar umownych. Zarówno w interpretacjach indywidualnych jaki orzecznictwie sądowym wskazuje się, że zapłata kary umownej nie przekreśla prawa do zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów, gdyż prawo to zależy od tego czy zapłata kary umownej ma ekonomiczne uzasadnienie (ekonomiczna racjonalność wydatku). W praktyce gospodarczej niejednokrotnie zdarza się, że podatnicy muszą odstąpić od realizacji zawartej umowy, która wygenerowałaby dla nich stratę finansową i tym samym zgodzić się na zapłatę kary umownej. Skoro w orzecznictwie przyjmuje się, że jeśli decyzja podatnika o zapłacie kary umownej jest racjonalna ekonomicznie to może on zaliczyć ten wydatek do kosztów uzyskania przychodów to tym bardziej należy przyjąć, że prawo takie przysługuje w sytuacji, gdy zapłata kary umownej wynika ze zdarzeń na które podatnik nie miał wpływu.

W świetle powyższego zapłata kar umownych przez Wnioskodawcę jest racjonalna z ekonomicznego punktu widzenia z następujących powodów (i) zapłata kar umownych wynika ze zdarzeń na które Wnioskodawca nie miał wpływu (ii) Wnioskodawca jest zobowiązany do respektowania prawomocnego wyroku sądu, (iii) brak zapłaty kar umownych zasądzonych prawomocnym wyrokiem sądu spowodowałaby wszczęcie postępowania egzekucyjnego i obciążenie Wnioskodawcy kosztami egzekucyjnymi.

Dodatkowo żaden z przepisów ustawy o CIT nie zabrania zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w szczególności przedmiotowych wydatków nie dotyczy art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Podsumowując Wnioskodawca ma prawo zaliczyć kwotę zasądzoną wyrokiem sądu do kosztów uzyskania przychodów w momencie jej poniesienia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, że to podatnik decyduje o tym, jaki wydatek jest celowy z jego punktu widzenia. Takie spostrzeżenie nie pozbawia jednak organów podatkowych prawa do oceny, czy wydatek ten jest również celowy na gruncie przepisów prawa podatkowego, a w szczególności w kontekście przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - dalej u.p.d.o.p. (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.). Choć cel wydatku określa sam podatnik, to organy podatkowe w ramach uprawnień kontrolnych mają prawo, a wręcz obowiązek oceniać, czy czynności podatnika w tym zakresie nie naruszają prawa i w konsekwencji weryfikować stanowisko podatnika kwalifikującego dane wydatki do kosztów uzyskania przychodu. Taka ocena, która ze swej istoty musi wnikać w sens ekonomicznych działań podatnika, nie jest równoznaczna z ingerencją w swobodę jego decyzji gospodarczych. Te bowiem w istocie podejmuje w sposób autonomiczny każdy podmiot gospodarczy, natomiast ocena podatkowych skutków takich działań zastrzeżona jest dla organów podatkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Interpretacja pojęcia "koszty uzyskania przychodów" zawartego w ww. regulacji prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

* są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, lub

* są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, oraz

* nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy.

Pierwsza przesłanka zawarta w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy odnosi się do pozytywnego działania podatnika w kierunku osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia jego źródła) istnieje związek przyczynowy. Związek ten może być bezpośredni lub pośredni. Sformułowanie "w celu" osiągnięcia przychodu oznacza, że wydatek musi być poniesiony w taki sposób, by racjonalnie działający podatnik mógł w związku z nim spodziewać się z dużym prawdopodobieństwem wystąpienia przychodu. Przy czym istnieje możliwość uznania wydatków za koszt uzyskania przychodów nawet gdyby z obiektywnych powodów (zmiana okoliczności i warunków zewnętrznych takich jak: zmiana cen na rynku, obniżenie popytu, wzrost kosztów, niekorzystna zmiana koniunktury) przychód nie został osiągnięty.

Z kolei koszty poniesione w celu zabezpieczenia źródła przychodów to koszty mające na celu ochronę źródła przychodów przed jego unicestwieniem, ale także zmniejszeniem. Koszty poniesione w celu zachowania źródła przychodów są to koszty ponoszone w tym celu, aby utrzymać źródło przychodów w niezmienionym (niepogorszonym) stanie. Wydatki na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej to wydatki związane z samym funkcjonowaniem firmy jako całości. Do kosztów podatkowych można zaliczyć te koszty zachowania i zabezpieczenia firmy, jako podmiotu przynoszącego dochody, które są wynikiem gospodarczych potrzeb źródła przychodu, związanych z jego eksploatacją w sferze materialnej i organizacyjnej, tak aby utrzymać ciągłość tego źródła przychodu w znaczeniu zapewnienia podatnikowi możności osiągania z niego trwale zysków. Do tej grupy kosztów można zaliczyć wszelkie wydatki na ubezpieczenia, doradztwo, badania rynkowe, usługi księgowe, usługi prawne, wydatki na przekształcenia gospodarcze i wiele innych. Zatem koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

Drugi z elementów zawarty w art. 15 ust. 1 ustawy stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy i zgadzając się ze Spółką, że nie ma w niej zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p., punktem wyjścia dla prawnopodatkowej kwalifikacji wydatku w postaci kary umownej jako kosztu uzyskania przychodów jest cel jej poniesienia w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Spółka wskazuje jako cel wydatku zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów rozumiejąc go następująco: "Obowiązek respektowania prawomocnych wyroków sądów jest obowiązkiem Wnioskodawcy. Z kolei niewykonanie prawomocnego wyroku sądu oznaczałoby, że zasądzona kwota zostałaby wyegzekwowana w drodze postępowania egzekucyjnego generując dodatkowe koszty dla Spółki, które pomniejszyłyby jej majątek będący źródłem jej przychodów oraz podstawą dokonywania wszelkich operacji gospodarczych". Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że zapłata kar umownych wynika ze zdarzeń, na które Wnioskodawca nie miał wpływu.

W ocenie organu przedmiotowy wydatek w postaci kary umownej i odsetek nie stanowi kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Nie można powiązać wydatków poniesionych na wypłatę kar umownych i odsetek z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Celem przedmiotowego wydatku było jak sama Spółka stwierdziła wykonanie prawomocnego wyroku sądowego, a tym samym zapobieżenie wszczęcia postępowania egzekucyjnego w celu przymusowego wyegzekwowania należności od Spółki, co spowodowałoby dodatkowe koszty. Należy zauważyć, że już sam wydatek w postaci kar umownych i odsetek powoduje pomniejszenie majątku Spółki a więc nie jest to wydatek nakierowany na utrzymanie źródła przychodów w niepogorszonym stanie. Podstawą do poniesienia wydatku było zwolnienie się z zobowiązania określonego w prawomocnym wyroku sądowym. Argumentacja Spółki, że "niewykonanie prawomocnego wyroku sądu oznaczałoby, że zasądzona kwota zostałaby wyegzekwowana w drodze postępowania egzekucyjnego generując dodatkowe koszty dla Spółki, które pomniejszyłyby jej majątek będący źródłem jej przychodów oraz podstawą dokonywania wszelkich operacji gospodarczych", wskazuje że uzasadnieniem dla jednego wydatku było uniknięcie kolejnych. Jak zauważono na wstępie wydatki jako koszty uzyskania przychodów są kwalifikowane przez pryzmat pozytywnych działań podatnika ukierunkowanych na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Kara umowna będąc wydatkiem poniesiona w celu ograniczenia innych wydatków nie spełnia przesłanki określonej w art. 15 ust. 1 ustawy. Oceniając cel kary w przedmiotowym stanie faktycznym, którym było wywiązanie się ze zobowiązań wskazanych w wyroku sądowym oraz uniknięcie dodatkowych kosztów, brak jest związku tego wydatku z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Należy stwierdzić za prawomocnym wyrokiem NSA z dnia 20 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 460/10, że (...) Z analizy treści tego przepisu (art. 15 ust. 1 - przyp. organu) wynika, że nie obejmuje on swoją dyspozycją działań "negatywnych" zmierzających do ograniczenia straty lecz wyłącznie działania o charakterze pozytywnym zmierzające do uzyskania przychodu ewentualnie do zachowania lub zabezpieczenia jego źródeł. Należy podkreślić, że w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony jest pogląd, iż kary umowne i odszkodowania będące następstwem niewykonania umowy bądź odstąpienia od niej nie stanowią kosztów uzyskania przychodu właśnie ze względu na brak przesłanki działania w celu osiągnięcia przychodu (zabezpieczenia lub zachowania jego źródeł), określonej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., (por. np. wyroki NSA: z dnia13 grudnia 1996 r., I SA/Łd 2683/95; z dnia 30 listopada 2006 r., II FSK 1388/05; publ.: http://cbois.nsa.gv.pl). Podobne stanowisko prezentowane jest również w piśmiennictwie (por.; L. Błystak, B. Dauter, E. Madej, A. Mudrecki, M. Niezgódka - Medek, R. Pęk, J. Zubrzycki. Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2006. Oficyna wydawnicza Unimex, str. 488 i nast.). Podkreśla się przy tym, że obrocie gospodarczym występują przypadki, w których strona zmuszona jest odstąpić od umowy, aby zapobiec stracie mogącej wyniknąć z jej wykonania, ale jest to ryzyko związane z podejmowanymi przedsięwzięciami gospodarczymi i ryzyka tego nie można przenosić, przy użyciu przepisów podatkowych, na Skarb Państwa".

Biorąc powyższe pod uwagę, z powodu niespełnienia ogólnej normy art. 15 ust. 1 ustawy Spółka nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty zasądzonej wyrokiem sądu. Nie zmienia tego stanowiska fakt, że w ocenie Spółki wydatek ma uzasadnienie ekonomiczne oraz, że zapłata kar umownych wynika ze zdarzeń, na które Wnioskodawca nie miał wpływu. Ostatnia okoliczność mogła mieć znaczenie w postępowaniu sądowym. Skoro sąd mimo tej okoliczności wydał prawomocny wyrok, podnoszenie jej jako uzasadnienia zaliczenia kar do kosztów podatkowych jest bezprzedmiotowe. Okoliczność ta w kontekście celu poniesienia wydatku jest bez znaczenia.

Uznając, że wydatki w postaci kar umownych i odsetek nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, bezprzedmiotowa staje się kwestia momentu zaliczenia ich do kosztów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock