IPPB3/423-632/09-2/PD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Funduszu, przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2009 r. (data wpływu 3 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* określenia momentu powstania przychodu w przypadku przedawnienia się roszczenia o wypłatę dywidendy - jest prawidłowe;

* powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w związku z niewypłaceniem przez Spółkę dywidendy - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu powstania przychodu w przypadku przedawnienia się roszczenia o wypłatę dywidendy oraz powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w związku z niewypłaceniem przez Spółkę dywidendy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej przywoływana jako: Spółka) jest spółką, która w kolejnych latach wypłacała swoim akcjonariuszom dywidendę. W latach pomiędzy rokiem 1998 oraz rokiem 2004 część akcjonariuszy nie otrzymała dywidendy. Brak wypłaty był wynikiem niepotwierdzenia przez akcjonariusza aktualnego rachunku bankowego bądź aktualnego adresu zamieszkania co uniemożliwiło wypłatę należnej dywidendy. Spółka podejmowała próby ustalenia adresów zamieszkania bądź pobytu uprawnionych a także numerów rachunków bankowych celem wypłaty dywidendy. Niestety zdecydowana większość tych działań nie przyniosła pożądanych: rezultatów. Efektem powyższego jest stan, w którym w księgach Spółki widnieje pewna kwota, stanowiąca łączną kwotę niewypłaconych dywidend z ww. przyczyn.

Nadmienić należy, że Spółka w każdej chwili jest gotowa, jeżeli uprawniony do dywidendy zaktualizuje swoje dane tudzież Spółka uzyska niezbędne dane, wypłacić należną dywidendę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychodem jest wartość przedawnionych zobowiązań. Rozpatrując niniejszą sprawę należy podnieść, że dywidendę można rozumieć dwojako: pierwsze rozumienie oznacza: uprawnienie akcjonariusza do udziału w zyskach spółki. Przy czym jest to w tym znaczeniu pojęcie abstrakcyjne i ściśle związane z akcją i posiadaczem (właścicielem) jako podmiotu uprawnionego.

Drugie rozumienie oznacza roszczenie o wypłatę dywidendy, które jest następstwem prawa do udziału w zyskach. Powstanie roszczenia o wypłatę dywidendy związane jest z powzięciem przez walne zgromadzenie akcjonariuszy uchwały o przeznaczeniu części lub całość zysku na dywidendę. W tym znaczeniu jest zminimalizowanym uprawnieniem akcjonariusza do wypłaty dywidendy w określonej wysokości i w określonym terminie. W tym właśnie znaczeniu można rozpatrywać dywidendę na gruncie prawa podatkowego.

Tak rozumiane roszczenie o wypłatę dywidendy jest roszczeniem obligacyjnym, zobowiązaniowym. Cywilistyczny charakter roszczenia o wypłatę dywidendy skutkuje tym że jest to roszczenie ulegające przedawnieniu, tym samym możliwe jest zastosowanie do roszczenia o wypłatę dywidendy przepisu art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedawnienie roszczeń cywilnoprawnych uregulowane jest w art. 118 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.; dalej przywoływany jako: "Kodeks cywilny"). Zgodnie z treścią wskazanego artykułu: "Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawniania wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata". Kodeks spółek handlowych (ustawa z dnia 15 września 2000 r.. Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.; dalej przywoływany jako: "Kodeks spółek handlowych") w kwestii przedawnienia roszczenia nie wypowiada się, zatem należy przyjąć, że termin przedawnienia roszczenia o wypłatę dywidendy wynosi 10 lat (nie można przyjąć, że jest świadczeniem okresowym albowiem powstaje po spełnieniu i zaistnieniu wielu czynników, między innymi dopiero w wyniku powstania w danym roku zysku, a następnie powzięcia uchwały w tym zakresie, a nie z mocy samego trwania stosunku prawnego. Roszczenie o dywidendę nie jest również związane z działalnością gospodarczą, bowiem stosunek występujący między akcjonariuszem a spółką i wzajemne zobowiązania obu stron pozostają poza sferą działalności gospodarczej spółki z jednej strony oraz akcjonariusza z drugiej. Uczestnictwo w spółce jako akcjonariusz nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej, a fakt posiadania akcjonariuszy determinowany jest konstrukcją spółki i jest niezależny od prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej).

Istotą instytucji przedawnienia jest możliwość uchylenia się przez zobowiązanego od konieczności zaspokojenia roszczenia jakie przeciwko niemu przysługuje wierzycielowi (art. 117 § 2 Kodeksu cywilnego). Sytuacja taka następuje w przypadku, gdy zobowiązany po upływie terminu przedawnienia podniesie zarzut przedawnienia. Mając na uwadze przytoczone przepisy Spółka zauważa, że przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych posługuje się pojęciem "przedawnionego zobowiązania", a zatem do powstania przychodu po stronie zobowiązanego powstaje w momencie, w którym dane zobowiązanie ulegnie przedawnieniu (w tym przypadku minie okres dziesięciu lat od daty powstania roszczenia), a nie w momencie podniesienia zarzutu przedawnienia w przypadku skorzystanie z przysługującego prawa. Zaznaczyć bowiem należy, że w rozpatrywanym stanie faktycznym być może nigdy nie zajdzie sytuacja w której uprawniony będzie dochodził wypłaty zaległej dywidendy, tym samym Spółka nie mogłaby podnieść zarzutu przedawnienia zobowiązania i nigdy nie powstałby przychód z tego tytułu. W takiej sytuacji ów przepis w dużej mierze straciłby sens, a ponadto mógłby różnicować sytuację podatników ze względu na to czy wierzyciel będzie chciał bądź nie dochodzić swojego roszczenia

Konkludując tę część wywodów, na mocy art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku roszczenia o wypłatę dywidendy przychód po stronie Spółki powstaje w momencie upływu dziesięcioletniego terminu przedawnienia zobowiązania licząc od dnia wymagalności zobowiązania.

Odnosząc się do drugiego zagadnienia Spółka stoi na stanowisku, że w rozpatrywanym stanie faktycznym po stronie Spółki w związku z niewypłaconą dywidendą nie powstanie przychód.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychodem jest między innymi wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Przedstawiona definicja ma szersze znaczenie niż w prawie cywilnym, a wynika to z treści art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiącym, że przedmiotem opodatkowania jest dochód bez względu na rodzaj przychodów, z jakich ten dochód został osiągnięty. Mając na uwadze powyższe przepisy powszechnie uznaje się, że w przypadku przeznaczenia uchwałą zgromadzania akcjonariuszy zysku w całości lub części na wypłatę dywidendy dla przykładu bez określania daty jej wypłaty lub też określając dzień wypłaty w inny sposób niż określony w statucie spółki powoduje powstanie przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci możliwości korzystania z pieniędzy bez ponoszenia kosztów (przychodem są koszty jakie spółka musiałaby ponieść uzyskując kapitał w wysokości niewypłaconej dywidendy na warunkach rynkowych w postaci pożyczki czy kredytu).

Powyższa koncepcja zakłada świadome działanie spółki zmierzające do uzyskania korzyści. Takie konkluzje wynikają z treści przepisu, która potwierdzona jest praktyką orzeczniczą organów podatkowych ale również orzecznictwa sądów administracyjnych. Szczególne znaczenie w tym zakresie posiada uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego wydana w poszerzonym składzie (z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FSK 564/05), która ostatecznie ugruntowała praktykę stosowania powyższego przepisu. W uzasadnieniu tejże uchwały skład orzekający stwierdził, że: "Jeżeli spółka odracza wypłatę dywidendy (podkreślenie własne) wspólnikowi, to zaoszczędzone w ten sposób pieniądze są dla niej nieodpłatnym świadczeniem od którego trzeba zapłacić podatek dochodowy".

Natomiast sytuacja Spółki jest diametralnie inna, do której nie można zastosować przedstawionej interpretacji. Otóż, Spółka w znaczącym wymiarze wypłaciła dywidendę (tym akcjonariuszom, których mogła zidentyfikować) i uczyniła to nie uchybiając w zakresie terminowi. Pozostałe kwoty dywidend widniejące w księgach rachunkowych po stronie zobowiązań wobec akcjonariuszy, których nie jest w stanie wypłacić z przyczyn nieleżących po jej stronie, a więc z powodu nieznajomości miejsca pobytu bądź aktualnego rachunku bankowego uprawnionego, pozostają do wypłaty i Spółka jest gotowa do ich wypłaty w każdym momencie. Wyeksponowania wymaga fakt, że Spółka nie wykonywała żadnych czynności zmierzających do zatrzymania dywidendy, aby móc bezpłatnie używać zgromadzonych w ten sposób środków. Wręcz przeciwnie, podejmowała wszelkie próby aby zrealizować swój obowiązek w pełnej wysokości. Co więcej, podkreślenia wymaga fakt że Spółka de facto nie korzystała z kapitału w postaci niewypłaconej dywidendy.

Kwoty w wysokości niewypłaconej dywidendy w każdym momencie od powstania obowiązku wypłaty były i w dalszym ciągu są dostępnie i mogą być wypłacone w każdej chwili, albowiem Spółka nie lokowała rzeczonych środków na żadnych instrumentach finansowych, nie inwestowała bądź nie próbowała uzyskać z faktu ich posiadania żadnych korzyści finansowych.

W tym też znaczeniu. Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku gdy nie dokonała wypłaty dywidendy z przyczyn niezależnych od Spółki, podejmowała wszelkie możliwe działania mające umożliwić jej spełnienie obowiązku wobec akcjonariuszy i pozostaje w gotowości do jej wypłaty, a ponadto nie czerpała z tego faktu korzyści to przychód w podatku dochodowym od osób prawnych nie powstaje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie pytania pierwszego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 347 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.; dalej: k.s.h.) akcjonariusze mają prawo do udziału w zysku wykazanym w sprawozdaniu finansowym, zbadanym przez biegłego rewidenta, który został przeznaczony przez walne zgromadzenie do wypłaty akcjonariuszom. Zysk rozdziela się w stosunku do liczby akcji. Jeżeli akcje nie są całkowicie pokryte, zysk rozdziela się w stosunku do dokonanych wpłat na akcje. Statut może przewidywać inny sposób podziału zysku, z uwzględnieniem art. 348, art. 349, art. 351 § 4 oraz art. 353 k.s.h.

Natomiast zgodnie z art. 348 k.s.h. uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są akcjonariusze, którym przysługiwały akcje w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Jednak statut może upoważnić walne zgromadzenie do określenia dnia, według którego ustala się listę akcjonariuszy uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy). Dzień dywidendy nie może być wyznaczony później niż w terminie dwóch miesięcy, licząc od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 347 § 1. Uchwałę o przesunięciu dnia dywidendy podejmuje się na zwyczajnym walnym zgromadzeniu. W odniesieniu do spółki publicznej, zgodnie z art. 348 § 3 k.s.h., zwyczajne walne zgromadzenie ustala dzień dywidendy oraz termin wypłaty dywidendy. Dzień dywidendy może być wyznaczony na dzień powzięcia uchwały albo w okresie kolejnych trzech miesięcy, licząc od tego dnia. Natomiast w art. 348 § 4 k.s.h. sprecyzowano, że dywidendę wypłaca się w dniu określonym w uchwale walnego zgromadzenia. Jeżeli uchwała walnego zgromadzenia takiego dnia nie określa, dywidenda jest wypłacana w dniu określonym przez radę nadzorczą.

Wobec powyższego, podjęcie przez walne zgromadzenie spółki akcyjnej uchwały o przeznaczeniu czystego zysku, wypracowanego przez spółkę do podziału między akcjonariuszy, kreuje między spółką a akcjonariuszami stosunek zobowiązaniowy. W świetle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.; dalej: k.c.) zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Zatem w dacie podjęcia uchwały spółka staje się dłużnikiem, a akcjonariusze wierzycielami. Zgodnie z art. 353 § 2 k.c. świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Świadczeniem, którego na podstawie uchwały o wypłacie dywidendy może domagać się od spółki akcjonariusz jest wypłata odpowiedniej kwoty środków pieniężnych. Jednocześnie należy zaznaczyć, że roszczenie o wypłatę dywidendy staje się wymagalne dopiero z datą wypłaty dywidendy, która powinna zostać określona zgodnie z art. 348 § 3 lub § 4 k.s.h.

Roszczenie o wypłatę dywidendy, jako roszczenie o charakterze majątkowym, może na gruncie prawa cywilnego ulec przedawnieniu. Podatkową konsekwencją przedawnienia zobowiązań jest powstanie przychodu, zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej: u.p.d.o.p.) przychód stanowi wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych:

Na gruncie u.p.d.o.p. nie rozstrzygnięto jak należy interpretować cywilistyczną instytucję przedawnienia zobowiązań majątkowych, w związku z czym w powyższej kwestii należy odwołać się do regulacji prawa cywilnego.

Stosownie do art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Odwołując się do brzmienia art. 118 k.c., termin przedawnienia, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Zgodnie z art. 120 § 1 bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Zatem istota instytucji przedawnienia zobowiązań majątkowych sprowadza się do ograniczenia lub utraty możliwości realizacji wynikającego z danego zobowiązania roszczenia.

Podkreślić należy, że z perspektywy cywilnoprawnej przedmiotem przedawnienia nie jest stosunek zobowiązania, lecz jedynie roszczenie, które służy jego ochronie. Po upływie terminu przedawnienia stosunek zobowiązaniowy między wierzycielem i dłużnikiem (np. zobowiązanie do wypłaty przez spółkę konkretnej dywidendy) istnieje nadal. W związku z istnieniem prawa podmiotowego wierzyciela również roszczenie chroniące to prawo nie ulega wygaśnięciu. Upływ terminu prowadzi natomiast do przekształcenia roszczenia w roszczenie naturalne, czyli pozbawione ochrony sądowej. Roszczenie nie zostaje pozbawione ochrony sądowej samoistnie, z samym upływem terminu przedawnienia, lecz dopiero w momencie skutecznego podniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia. Upływ terminu przedawnienia udostępnia zatem dłużnikowi możliwość skorzystania z uprawnienia kształtującego stosunek prawny w postaci zarzutu.

INTERPRETACJA PRZEPISÓW PRAWA PODATKOWEGO powinna zostać dokonana z uwzględnieniem powyższego komentarza z zakresu prawa cywilnego. Zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.p. przychód stanowi wartość przedawnionych zobowiązań. Zatem w kontekście art. 353 § 1 k.c., zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić, istota przedawnionego zobowiązania sprowadza się do utraty przez wierzyciela, w wyniku upływu terminu przedawnienia, możliwości skutecznego dochodzenia od dłużnika spełnienia świadczenia. Wierzyciel traci możliwość skutecznego żądania wykonania zobowiązania już w momencie przedawnienia, tj. z chwilą gdy dłużnik zyskuje niczym nie ograniczone uprawnienie do uchylenia się od wykonania zobowiązania poprzez podniesienia zarzutu przedawnienia. Zatem w świetle art. 12 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.p. przychód dłużnika powstaje w momencie przedawnienia roszczenia o spełnienie świadczenia, a nie dopiero w momencie podniesienia zarzutu przedawnienia. Moment przedawnienia roszczenia powinien zostać ustalony w oparciu o przepisy prawa cywilnego.

Mając powyższe na uwadze, w zaistniałym stanie faktycznym Spółka powinna w oparciu o art. 12 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.p. rozpoznać przychód podatkowy z tytułu przedawnionych zobowiązań do wypłaty dywidendy w momencie upływu terminu przedawnienia określonego zgodnie z art. 118 k.c., licząc od daty wymagalności zobowiązania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie pytania drugiego uznaje się za nieprawidłowe.

W świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. do przychodów podatkowych zalicza się wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

W celu określenia zakresu pojęcia "nieodpłatne świadczenie" zastosowanego w przytoczonym wyżej przepisie u.p.d.o.p. nie wystarczy odwołać się do definicji pojęcia "świadczenia" w brzmieniu nadanym mu przez art. 353 k.c., zgodnie z którym świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Rozumieniu podatkowemu tego terminu należy nadać szerszy zakres niż określony w prawie cywilnym. Świadczenie w sensie podatkowym, oprócz działania i zaniechania, obejmuje również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu. Zatem w kontekście art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. istotą nieodpłatnego świadczenia jest mające konkretny wymiar finansowy przysporzenie w majątku jednej strony stosunku zobowiązaniowego, któremu nie odpowiada żadne świadczenie wzajemne. W odróżnieniu do prawa cywilnego, dla ustalenia, czy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymał nieodpłatne świadczenie, nie jest istotne kto świadczył na jego rzecz, ani czy w ogóle działanie innego podmiotu było źródłem przysporzenia majątkowego tego podatnika. Ważny jest sam fakt przysporzenia majątkowego. Powyższa konstatacja koresponduje z brzmieniem art. 7 ust. 1 u.p.d.o.p., w myśl którego przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty.

W przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym Spółka nie wypłaciła dywidendy na rzecz części swoich akcjonariuszy. Należy stwierdzić, że w rezultacie Spółka odniosła ewidentną korzyść ekonomiczną. Z perspektywy prawa podatkowego istotny pozostaje fakt, że wskutek nie wypłacenia pewnych środków pieniężnych podmiotom do tego uprawnionym, Spółka uzyskała przysporzenie majątkowe w postaci możliwości korzystania z zatrzymanego kapitału. Zatrzymanie w majątku Spółki części zysku przeznaczonego do wypłaty w formie dywidendy nie powinno być przedmiotem odmiennych ocen jedynie z uwagi na kryterium okoliczności w jakich do tego doszło. Nawet jeżeli dywidenda nie została zatrzymana przez Spółkę rozmyślnie i świadomie, lecz w następstwie zaniedbania lub zaniechania poszczególnych akcjonariuszy w zakresie realizacji przysługującego im prawa do dywidendy, to niezmiennym pozostaje fakt, że przedmiotowe środki zostały zatrzymane w majątku Spółki.

W konsekwencji, kwoty niewypłaconego zysku Spółki, który uprzednio został przeznaczony uchwałą walnego zgromadzenia do podziału między akcjonariuszy zwiększają płynność finansową Spółki, nawet jeśli płynność ta nie była nigdy zagrożona. Należy podkreślić, że przez cały okres posiadania rzeczonych środków Spółka, jako ich właściciel, posiadała prawo do dysponowania nimi. Zastrzeżenie, że konkretne kwoty nie zostały nigdy wykorzystane w bieżącej działalności Spółki nie zmienia faktu, że zwiększają one bezpieczeństwo finansowe Spółki. Tym samym, pozostając w dyspozycji Spółki, rzeczone środki finansowe zmniejszają ewentualną potrzebę zewnętrznego finansowania działalności Spółki. Wobec powyższego, należy uznać, że Spółka otrzymała nieodpłatne świadczenie, odpowiadające swoją wartością zaoszczędzonym kosztom pozyskania na rynku finansowym kredytu (pożyczki) o wartości równej wartości niewypłaconej dywidendy. Powyższe wynika z art. 12 ust. 6 pkt 4 u.p.d.o.p., zgodnie z którym wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Powyższa regulacja nie dotyczy przypadków, w których przedmiotem nieodpłatnych świadczeń są: usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia, usługi zakupione albo udostępnienie lokalu.

Mając powyższe na uwadze, zdarzenie przedstawione we wniosku powoduje u Spółki powstanie przychodu równego rynkowej wartości odsetek, które Spółka musiałaby zapłacić od kredytu / pożyczki zaciągniętych w wysokości równej kwocie niewypłaconej akcjonariuszom dywidendy.

Na gruncie obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego w zakresie pytania pierwszego uznaje się za prawidłowe, natomiast w zakresie pytania drugiego - za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.