IPPB3/423-552/12-2/KK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2012 r. (data wpływu 1 sierpnia 2012 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w części dotyczącej:

* sprzedaży wierzytelności z tytułu pożyczki (pytanie nr 1) - jest nieprawidłowe,

* sprzedaży wierzytelności z tytułu zafakturowanych lecz nieopłaconych dostaw towarów i usług (pytanie nr 2) - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sprzedaży wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (zwana dalej także Spółką) jest udziałowcem czeskiej spółki Podkontrlou.cz s.r. o. posiadającym 50% udziałów w jej kapitale zakładowym. W celu finansowania kosztów bieżących działalności w latach 2008-2009, Spółka udzieliła czeskiej spółce pożyczki na 1 mln koron czeskich wypłaconej w kilku transzach. Udzielona pożyczka stanowi w Spółce wierzytelność tytułem zwrotu kwot nominalnych wartości pożyczki oraz od momentu skierowania na drogę sądową sprawy ustawowych odsetek obowiązujących w Czechach.

Spółka S.A. wniosła pozwy do Sądu z tytułu niezapłacenia pożyczki w terminie. Spółka czeska jest w bardzo złej kondycji finansowej i nie posiada wystarczających środków na zwrot wymaganych należności i nawet w przypadku wygrania sprawy przez F odzyskanie długu będzie praktycznie niemożliwe. Wątpliwa więc jest celowość kontynuowania sporu na drodze sądowej. Obecnie Spółka w celu uniknięcia dodatkowych kosztów sądowych rozważa możliwość sprzedaży przedmiotowych wierzytelności oraz udziałów posiadanych przez F. S.A. drugiemu udziałowcowi w spółce czeskiej.

Zamiarem Spółki jest wynegocjowanie jak najwyższej ceny za wierzytelność, niemniej Spółka liczy się z tym, że na transakcji tej może ponieść stratę. Spółka zobowiązana zasadami wynikającymi z ustawy o rachunkowości utworzyła odpisy aktualizujące na udzieloną pożyczkę, jednakże kwoty udzielonych pożyczek (także poprzez odpisy aktualizujące) nie stanowiły dla Spółki kosztu uzyskania przychodu.

W celu minimalizowania strat Spółka sprzedaje także wierzytelności wynikające z nieopłaconych należności za zafakturowane usługi i dostawy. W tej sytuacji Spółka dokonuje sprzedaży wierzytelności własnych na rzecz podmiotów zajmujących się profesjonalnym obrotem. W zdecydowanej większości są to należności o niewielkiej wartości (w odniesieniu do każdego kontrahenta), co do których Spółka ocenia większą racjonalność działań w wyniku ich sprzedaży niż dochodzenia na drodze sądowej. Wierzytelności te wcześniej były zarachowane jako przychód należny.

W związku z wyżej opisanym stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym Spółka zadała następujące pytania:

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki kosztem uzyskania przychodu ze sprzedaży wierzytelności o zwrot pożyczek będzie kwota odpowiadająca wartości nominalnej udzielonych pożyczek potrącalna z chwilą sprzedaży tych wierzytelności. Przy zbyciu wierzytelności własnych do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć natomiast należy wartość nominalną tych wierzytelności w kwocie brutto, czyli wraz z kwotą podatku od towarów i usług. Swoje stanowisko Spółka wypracowała w oparciu o bogate orzecznictwo Sądów Administracyjnych (fragmenty wyroków przytaczane są w dalszej części) z którego wynika że w razie sprzedaży wierzytelności kosztem uzyskania przychodu jest wartość nominalna wierzytelności wraz z podatkiem VAT (gdy dotyczy to wierzytelności z tytułu sprzedaży towarów i usług opodatkowanych tym podatkiem).

Zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Pożyczkodawca z chwilą przeniesienia na własność pożyczkobiorcy określonej kwoty pieniężnej nabywa wierzytelność o zwrot pożyczki. Wierzytelność ta stanowi prawo majątkowe, którym właściciel może rozporządzać. Zgodnie z art. 509 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią. Przeniesienie wierzytelności może nastąpić - na podstawie art. 510 k.c. - w wykonaniu umowy sprzedaży, darowizny, zamiany lub innej umowy, jeżeli zobowiązuje sprzedawcę do przeniesienia wierzytelności. W wyniku zbycia wierzytelności pożyczkowej wygasa jeden pierwotny stosunek prawny pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem, a w jego miejsce pojawia się nowy, którego stronami są nabywca wierzytelności jako nowy wierzyciel pożyczkowy oraz dłużnik. W wyniku sprzedaży wierzytelności zbywca uzyskuje przychód z tytułu sprzedaży prawa majątkowego. Przychodem z odpłatnego zbycia prawa majątkowego jest-zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - wartość tego prawa wyrażona w cenie określonej w umowie, Aby ustalić dochód podlegający opodatkowaniu od przychodów odlicza się koszty ich uzyskania.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek poza wyraźnie wskazanymi w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod katem bezpośredniego związku z tymi przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu. Oznacza to, że podatnik podatku dochodowego od osób prawnych może zaliczyć w ciężar kosztów wszelkie faktyczne poniesione wydatki, które mają lub mogły mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu z wyłączeniem wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Brzmienie powołanych przepisów nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, iż jest zasadą, że podatnik może odliczyć od przychodów tylko te koszty ich uzyskania, które miały z tym przychodem bezpośredni związek zaś ich poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wysokość osiągniętego przychodu. Kosztem uzyskania przychodu ze sprzedaży wierzytelności będzie więc suma wartości kosztów odnoszących się do zbywanych składników aktywów (łącznie z wartością tych składników). Nie ma podstaw do tego, aby omówione zasady ulegały wyłączeniu lub ograniczeniu w przypadku uzyskania przez podatnika przychodów z praw majątkowych, w tym wypadku sprzedaży wierzytelności. Przez "poniesienie" kosztu należy w takim wypadku rozumieć zarówno poniesienie wydatku jak i zakwalifikowanie faktycznie zrealizowanego odpisu lub innego zmniejszenia aktywów lub zwiększenia strat. Będzie to więc każdy faktycznie dokonany odpis nie będący wydatkiem, powodujący zmianę w strukturze aktywów lub pasywów osoby prawnej.

Nie ulega wątpliwości, że wierzytelności stanowią składnik majątku podatnika, zwiększający jego aktywa. Posiadają także określoną wartość, w tym także wartością zbywczą. Zatem przeniesienie wierzytelności na osobę trzecią wskutek ich sprzedaży powoduje u podatnika uszczuplenie majątku w postaci zmniejszenia aktywów w części dotyczącej wartości nominalnej zbywanych wierzytelności. W konsekwencji, kosztem uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży wierzytelności, powinna być wartość nominalna wierzytelności z tytułu pożyczek, której wskutek sprzedaży Spółka wyzbywa się ze swojego majątku, powodując jego uszczuplenie.

Powyższe stanowisko potwierdza m.in wyrok z dnia 1 września 1998 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyroku tym sąd zauważył, że - zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. - wydatki są kosztami uzyskania, gdy poniesiono je w celu osiągnięcia przychodów. Przychodom z działalności gospodarczej należy zatem przypisać koszty poniesione w związku z jej prowadzeniem, zaś innym przychodom - koszty poniesione w celu ich uzyskania. Do takich innych przychodów można zaliczyć obrót prawami majątkowymi, które mogą być samoistnym przedmiotem obrotu w postaci np. dłużnych papierów wartościowych i walut obcych, jak też właśnie wierzytelności. Wszystkie te składniki stanowią majątek podatnika o określonej wartości, a przeniesienie ich na osobę trzecią powoduje u podatnika utratę tej wartości. Brak możliwości zaliczenia nominalnej wartości wierzytelności z tytułu pożyczek do kosztów uzyskania przychodu Spółki z tytułu ich sprzedaży powodowałby w istocie opodatkowania majątku Spółki w części równiej kwocie nominalnej pożyczek, a nie dochodu. Takie stanowisko stałoby w sprzeczności z podstawowymi założeniami Ustawy p.d.o.p., która przewiduje, że przedmiotem opodatkowania są różnego rodzaju dochody podatnika, nigdy zaś jego majątek. Innymi słowy podatek dochodowy pobierany jest wyłącznie od przyrostu danej masy majątkowej, który wyraża się w dochodzie z tej masy. Żadne przepisy zaś, nie przewidują opodatkowania pierwotnej wartości majątku.

W wyroku z dnia 4 stycznia 2005 r., sygn. FSK 834/04 NSA stwierdził, że: "sprzedając Bankowi wierzytelność, leasingodawca w momencie otrzymania pieniędzy z tej transakcji uzyskuje przychód, lecz utracone/przekazane w zamian za zapłatę/prawo majątkowe w postaci wierzytelności stanowi koszt w wysokości tej części wartości nominalnej, która podlega sprzedaży. Także WSA w Krakowie w wyroku z dnia 23 czerwca 2006, sygn. I SA/Kr 470/04 uznał, że przychodem ze sprzedaży wierzytelności dla podmiotów, których obrót wierzytelnościami nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży prawa majątkowego, jakim jest wierzytelność. Z kolei, kosztem uzyskania przychodu są wydatki związane z uzyskaniem tego przychodu, w tym wartość nominalna zbywanej wierzytelności.

Podobne stanowisko wyrażone zostało również w wyrokach: NSA we Wrocławiu z dn.26 czerwca 2003 r. "sygn. I SA/Wr 387/01, WSA we Wrocławiu z dn.19-12-2005,sygn. SA/Wr 3147/03, WSA we Wrocławiu z dn.25-10-2005,sygn. I SA/Wr 685/05, WSA we Wrocławiu z dn.24-05-2005,sygn. I SA/Wr 162/03, WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dn. 15 maja 2008 r., sygn. I SA/Go 293/08. We wszystkich tych sprawach, Sądy stwierdziły, że kosztem uzyskania przychodu przy sprzedaży wierzytelności jest wartość nominalna wierzytelności.

Również organy podatkowe w opublikowanych na stronach Ministerstwa Finansów interpretacjach podatkowych potwierdzają stanowisko Spółki. Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w interpretacji z dn.19 czerwca 2006 r., sygn. 1472/ROPI/423-121-184/06/AJ uznał, że: "zbywca wierzytelności uzyskuje przychód z tytułu sprzedaży prawa majątkowego w postaci zbywanej wierzytelności. Przychodem z odpłatnego zbycia prawa majątkowego jest - zgodnie z art. 14 ust. 1 Ustawy p.d.o.p. wartość tego prawa wyrażona w cenie określonej w umowie. Kosztem uzyskania przychodu będzie wartość zbywanej wierzytelności oraz dodatkowe wydatki poniesione w związku z transakcją sprzedaży wierzytelności. Podobne stanowisko Naczelnik tego samego Urzędu zajął w interpretacji z dn.13 czerwca 2005 r., sygn. 1472/R0P3/423-12/05/BLG. W interpretacji indywidualnej z dnia 10 września 2009 r. IPPB3/423-454/09-4/JB Izba Skarbowa w Warszawie przyjęła stanowisko Spółki w analogicznej sprawie za poprawne.

W odniesieniu do sprzedaży wierzytelności, na której wartość składa się także podatek VAT należy przywołać wyrok II FSK 2273/10 NSA uchylający interpretację Ministra finansów. W uchylanej Interpretacji Minister Finansów uzasadnia swoje stanowisko następująco. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 u.o.p.d. Vat nie stanowi przychodu. Tym samym przychód należny, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy, stanowi kwota netto sprzedaży tj. kwota brutto pomniejszona o VAT. Tym samym jeśli spółka zbywa wierzytelność własną, zaliczoną uprzednio do przychodu należnego, stratą jest różnica między ceną określoną w zawartej umowie sprzedaży a kwotą zaliczoną do przychodu należnego czyli wartością netto wierzytelności. Takie stanowisko zarówno sąd wojewódzki jak i NSA uznał za nieprawidłowe-wierzytelność obejmuje bowiem całą kwotę należności w tym także odpowiadającą należnemu podatkowi od towarów i usług. Dokonując wykładni przepisów ustawy o CIT nie można pomijać różnic znaczeniowych pomiędzy wierzytelnością a przychodem należnym, a dzielenie w tym zakresie pojęcia wierzytelność na przychód należny i podatek VAT jest konstrukcją sztuczną i może prowadzić do zaniżenia rzeczywiście poniesionej przez podatnika straty.

W związku z inicjatywą Prezesa NSA zmierzającą do ujednolicenia orzecznictwa sodów w dniu 11 czerwca 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów podjął uchwałę o sygn. akt I FPS 3/11 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty z odpłatnego zbycia wierzytelności na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy p.d.o.p. następuje przy uwzględnieniu wartości wierzytelności z należnym podatkiem od towarów I usług.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Ad.1

Rozpatrując podatkowe kwestie ewentualnego zbycia wierzytelności z tytułu udzielonych pożyczek należy mieć na względzie art. 14 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Odnosząc powyższe uregulowania do opisanej we wniosku transakcji sprzedaży wierzytelności pożyczkowej należy zauważyć, że ustawodawca wskazuje wprost, co jest przychodem podatkowym - jest to wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

W kwestii ustalania kosztu uzyskania przychodu z tytułu zbycia wierzytelności w postaci pożyczek co do zasady należy potwierdzić stanowisko Spółki, że kosztem tym będzie wartość nominalna udzielonej pożyczki. Jednakże z przedstawionych okoliczności wynika, iż Spółka zakłada, że poniesie stratę na przedmiotowej transakcji dlatego też należy mieć na względzie treść art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy została zarachowana jako przychód należny. Oznacza to, że strata powstała z odpłatnego zbycia wierzytelności może być kosztem uzyskania przychodu, jeżeli zbyta wierzytelność stanowiła przychód z działalności gospodarczej lub przychód z działów specjalnych produkcji rolnej oraz została wcześniej zarachowana do przychodów należnych.

W przedmiotowej sprawie, udzielona pożyczka nie stanowiła przychodu podatkowego w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy, w związku z tym do kosztów uzyskania przychodów Spółka może zaliczyć tylko tę część niespłaconej wartości nominalnej pożyczki, która nie przekracza kwoty odzyskanej wartości pożyczki otrzymanej w wyniku zbycia wierzytelności.

W związku z powyższym za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, iż kosztem uzyskania przychodu ze sprzedaży wierzytelności o zwrot pożyczek będzie kwota odpowiadająca całości wartości nominalnej udzielonych pożyczek w sytuacji gdy wierzytelność zostanie sprzedana za cenę niższą niż jej wartość nominalna.

Ad. 2

W odniesieniu do sprzedaży wierzytelności w postaci zafakturowanych należności z tytułu dostaw towarów i usług na wstępie należy wskazać, iż wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy ustawy z 18 maja 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) w tytule IX, dziale I (art. 509-518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem). Zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane pod tytułem odpłatnym bądź darmym. Pod pojęciem odpłatnego zbycia wierzytelności należy rozumieć wszystkie sytuacje, w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność (której jest wierzycielem) na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy, bądź prawa). Stronami tej umowy są: wierzyciel jako zbywca oraz osoba trzecia jako nabywca. Pomimo zmiany osoby uprawnionej treść zbywanego prawa nie ulega zmianie. W praktyce najczęściej odpłatne zbycie wierzytelności będzie dokonywane w drodze umowy sprzedaży. Przeniesienie wierzytelności pod tytułem odpłatnym ma miejsce najczęściej w sytuacji, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń, egzekucja może być utrudniona lub zagrożona. W związku z tym naturalne jest, ze zbycie wierzytelności może nastąpić poniżej jej wartości, a zatem ze stratą w ujęciu bilansowym, jako różnica miedzy kwotą określoną w zawartej umowie sprzedaży tej wierzytelności (cena sprzedaży) a wartością nominalną wierzytelności (wartością brutto, tj. z podatkiem od towarów i usług).

U zbywcy wierzytelności "własnej" (co ma miejsce w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym), jeżeli wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.), odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, bowiem w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów.

Jednocześnie, zbywca wierzytelności "własnej" nie uwzględnia w kosztach uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wartości zbywanej wierzytelności, zaliczonej do przychodów na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy. Transakcja taka powinna być wykazana dla celów podatkowych wynikowo.

Powyższe oznacza, że w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności zaliczonych uprzednio do przychodów należnych, podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów - zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jedynie stratę powstałą w wyniku tej transakcji.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie natomiast do treści art. 16 ust. 1 pkt 39 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy, została zarachowana jako przychód należny.

Z kolei art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że w przypadku, gdy podatnik zbywa wierzytelność "własną", zaliczoną uprzednio przez niego do przychodów należnych, strata na sprzedaży wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej pozostawał zarachowany uprzednio w kwocie netto przychód do kwoty wierzytelności brutto, w której zawarty był podatek od towarów i usług niebędący przychodem należnym. Wskaźnik korygujący stratę bilansową to kwota uprzednio zarachowanego przychodu należnego (przychód w kwocie netto) do wartości nominalnej wierzytelności (wartość brutto wierzytelności). Kosztem uzyskania przychodu nie będzie, więc ta część zapłaty za wierzytelność, która proporcjonalnie odpowiada kwocie należnego podatku od towarów i usług.

Jednocześnie organ podatkowy pragnie wskazać, iż powołane we wniosku interpretacje indywidualne mają charakter jednostkowy. Interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach innych wnioskodawców i nie mogą stanowić źródła praw i obowiązków dla innych podatników.

Dodatkowo podkreślić należy, że powołane we wniosku wyroki sądów administracyjnych dotyczą indywidualnych spraw innych podatników, które osądzone zostały w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. W cytowanym przykładowo przez Wnioskodawcę wyroku NSA z dnia 4 stycznia 2005 r. (sygn. FSK 834/04) sąd w ogóle nie roztrząsa kwestii możliwości zaliczenia straty ze zbycia wierzytelności do kosztów podatkowych, ale wskazuje jedynie na ogólny mechanizm uznawania określonych wydatków za koszty podatkowe. Podobna sytuacja jest z wyrokiem WSA w Krakowie z dnia 23 czerwca 2006 r. (sygn. I Sa/Kr 470/04), w którym to wyroku sąd nie odnosi się w ogóle do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39. Powyższe wskazuje na fakt, że we wskazanych wyrokach przedmiotem rozpoznawania były odmienne kwestie sporne niż dotycząca niniejszej interpretacji. Jednocześnie należy zauważyć, że w orzecznictwie sądowym reprezentowane jest również stanowisko przeciwne do zawartego w ww. wyrokach. Przykładowo NSA w wyroku z dn. 23 czerwca 2009 r., sygn. II FSK 349/08 potwierdził, że "skoro spółka, jako przychód należny zarachowała wierzytelności w kwotach bez podatku VAT i ta okoliczność pozostawała w sprawie bezsporna, to za koszt uzyskania przychodu uznane być mogły tylko straty ze zbycia wierzytelności uprzednio zarachowanych jako przychody należne czyli bez podatku VAT."

Jednocześnie powołane we wniosku interpretacje indywidualne mają charakter jednostkowy. Interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach innych wnioskodawców i nie mogą stanowić źródła praw i obowiązków dla innych podatników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się w części dotyczącej:

* sprzedaży wierzytelności z tytułu pożyczki - za nieprawidłowe,

* sprzedaży wierzytelności z tytułu zafakturowanych lecz nieopłaconych dostaw towarów i usług dostaw towarów i usług - za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.