IPPB3/423-405/13-4/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2013 r. (data wpływu 20 maja 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 sierpnia 2013 r. (data wpływu 23 sierpnia 2013 r.) na wezwanie organu z dnia 9 sierpnia 2013 r. nr IPPB3/423-405/13-2/AM (data doręczenia 13 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest:

W dniu 20 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Sp. z o.o. (dalej: "Spółka") jest dystrybucja towarów (produktów odżywczych, kosmetycznych oraz zdrowotnych sporządzonych na bazie czystego, stabilizowanego miąższu aloesowego) oraz produktów pszczelich, głównie na terenie Polski. Spółka posiada rozbudowaną sieć sprzedaży bezpośredniej opartej, co do zasady, na niezależnych dystrybutorach (dalej: "dystrybutorzy"), z reguły prowadzących działalność gospodarczą.

Są podejmowane różne działania mające na celu wzmocnienie współpracy między Spółką i dystrybutorami celem wzrostu sprzedaży towarów dystrybuowanych przez Spółkę.

Jednym z takich działań jest wdrożenie tzw. C... (Program Promocyjny) (dalej: "Program" lub "Program CB"). Program ten został wdrożony w oparciu o umowę z dnia 1 stycznia 2012 r. C... (Program Promocyjny) ("T. Bonus Program") (dalej "Umowa"), zawartą ze spółką G L.C. (dalej: "GIS").

Zasady działania Programu zostały także ujęte w treści programu marketingowego Spółki określanego jako "Zasady Działalności", w jego rozdziale 11 pt. "C. Bonus". Mówiąc ogólnie, Zasady Działalności regulują podstawowe prawa i obowiązki dystrybutorów, którzy mają podpisane ze Spółką umowy w przedmiocie dystrybucji towarów importowanych przez Spółkę, w tym także zasady C... (Program Promocyjny). Program został wdrożony począwszy od roku 2012.

Kluczowe założenia Programu CB są następujące.

Celem Programu jest zwiększenie sprzedaży Spółki przez motywowanie i wynagradzanie dystrybutorów Spółki w sposób globalny, a także zachęcanie ich do budowy ich działalności dystrybucyjnej w oparciu o zasady wynikające z Zasad Działalności Spółki (planu marketingowego), w szczególności, przez tworzenie struktury sprzedaży własnej grupy dystrybutorów, w taki sposób w jaki to zostało opisane w rozdziale 11 Zasad Działalności oraz w załączniku 1 do Umowy.

W związku z uczestnictwem w Programie Spółka jest zobowiązania do wpłacania kwoty finansowania w globalnej puli premiowej (tzw. funding amount), której wielkość jest ustalana na bazie rocznej (art. 2.3.1. Umowy). Wielkość tego udziału jest wyliczona jako iloczyn sprzedaży wg cen hurtowych netto i współczynnika procentowego wynoszącego między 1,5% a 3% (art. 2.6. Umowy).

Z należnej kwoty finansowania potrącane są kwoty wypłat motywujących, należne kwalifikującym się dystrybutorom w Polsce z tytułu towarów zakupionych od F.

W efekcie, jeżeli kwota wypłat motywujących należna dystrybutorom mających ze Spółką podpisane umowy dystrybucyjne jest niższa od wyliczonej kwoty finansowania w globalnej puli premiowej, Spółka jest obowiązana do wypłaty różnicy do GIS (dalej: wpłata do GIS); jeżeli jest odwrotnie, tzn. kwota wypłat motywujących jest wyższa od wyliczonej kwoty finansowania w puli premiowej, wówczas zostanie wypłacone wyrównanie od GIS (dalej wypłata od GIS), które następnie zostanie wypłacone na rzecz kwalifikujących się do tej korzyści dystrybutorów współpracujących ze Spółką.

W odpowiedzi na wezwanie Spółka uzupełniła wniosek wskazując, iż działania Spółki G L.L.C polegają na motywowaniu (zachęcaniu do rozwoju struktur sprzedaży i promocji produktów) niezależnych dystrybutorów Spółki poprzez wypłatę dodatkowego wynagrodzenia za te dodatkowe działania marketingowe. Program C. Bonus jest ogólnoświatowym programem promocyjnym dla wszystkich dystrybutorów prowadzących swoją działalność w ponad 100 krajach świata. Spółką organizującą program jest G L.L.C, jej działania polegają na:

* gromadzeniu i obsłudze funduszy,

* administrowaniu programem,

* śledzenie sprzedaży globalnej (będącej podstawą do wyliczenia kwot wypłat),

* sporządzanie raportów sprzedaży i potwierdzanie, że dystrybutorzy nabyli prawo do wypłaty,

* obliczanie kwot wypłat,

* zapewnienie prestiżowego uznania za osiągnięcia sprzedażowe,

* wszelka pomoc krajom uczestniczącym w programie: udzielanie wyjaśnień, przeszkolenie pracowników w zakresie funkcjonowania programu.

Uczestnictwo Spółki F. Poland w programie C. Bonus w sposób bezpośredni spowodowało wzrost przychodów ze sprzedaży w roku przystąpienia. Przychody ze sprzedaży w latach 2009-2012 przedstawiają się następująco:

Rok -Wartość przychodu zesprzedaży -Zmiana%

2009 -22 671 162,50 -

2010 -22 763 523,11 -0,41%

2011 -24 992 534,60 -9,79%

2012 -30 983 678,84 -23,97%

Jak wynika z przedstawionych powyżej danych w roku 2012 (data przystąpienia Spółki do programu C"s Bonus) nastąpił gwałtowny wzrost przychodów ze sprzedaży. Przychody ze sprzedaży w roku 2012 wzrosty o 5.991.144,24 w stosunku do roku 2011, co daje prawie 24% wzrost wyrażony procentowo.

Przystąpienie Spółki do ogólnoświatowego programu motywacyjnego jednoznacznie uzasadnia wzrost przychodów ze sprzedaży, mając na uwadze ogólną sytuację gospodarczą kraju i generalnie bardzo trudny rynek dóbr szybko zbywalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy kwota wypłacana na rzecz GIS (wpłata do GIS) stanowi koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z dnia 8 kwietnia 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) (dalej: u.p.d.o.p.).

2. Kosztem którego roku podatkowego kwota wpłaty do GIS powinna być zgodnie z art. 15 ust. 4d i art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., roku którego sprzedaży dotyczy, czy też roku, w którym następuje wypłata tego świadczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy kwota wpłaty do GIS stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Ponadto kwota wpłaty do GIS powinna stanowić koszt uzyskania przychodów roku podatkowego, w związku z wynikami sprzedaży którego kwota ta jest wyliczana, przy założeniu, że dokument rozliczeniowy zostanie przez Spółkę otrzymany przed upływem ustawowego terminu do złożenia rocznego zeznania podatkowego CIT-8, a sam wydatek zostanie zaliczony do kosztów dla celów bilansowych.

Ad 1) Zaliczalność do kosztów uzyskania przychodu wpłaty do GIS.

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.), z wyjątkiem kosztów wymienionych w tzw. katalogu negatywnym (art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.).

Tym samym, aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, musi spełniać następujące warunki:

* wydatek został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* został właściwie udokumentowany,

* nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz został poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Istota Programu CB

Aby wykazać, iż koszty ponoszone w związku z Programem CB stanowią koszt uzyskania przychodów, konieczne jest odwołanie się do kluczowych założeń tegoż Programu. Są one następujące: celem Programu jest zwiększenie sprzedaży spółki F. przez zachęcanie, motywowanie i wynagradzanie dystrybutorów Spółki w sposób globalny a także zachęcanie ich do budowy ich działalności dystrybucyjnej w oparciu o zasady wynikające z Zasad Działalności Spółki (planu marketingowego). Płatność motywująca należy się tylko dystrybutorom kwalifikowanm, tzn. spełniającym wymogi wskazane w załączniku 1 do Umowy oraz rozdziału 11 Zasad Działalności.

Stąd z punktu widzenia Spółki, pierwsza korzyść, którą osiąga w wyniku udziału w Programie, polega na tym, że Program ten stymuluje budowę sprawniejszej i efektywniejszej struktury sprzedaży. Środkiem dotworzenia takiej struktury jest premiowanie tylko tzw. kwalifikowanych dystrybutorów, tzn. takich którzy zarządzają grupą dystrybutorów o określonych cechach, uzyskującą określony poziom punków kartonowych, tzn. wielkość sprzedaży towarów dystrybuowanych przez Spółkę na rzecz ostatecznych konsumentów. Cechy kwalifikowanego dystrybutora i jego grupy dystrybutorów to m.in.: sam dystrybutor otrzymujący premię musi być Uznanym Menadżerem i kwalifikować się do Premii Lidera. Część punktów kartonowych wygenerowanych przez jego grupę musi przypadać na nowo zasponsorowanych dystrybutorów, tzn. nowych dystrybutorów, przyjętych do sieci sprzedaży. Dystrybutor kwalifikowany powinien wykreować w swojej strukturze sprzedaży tzw. uznanego menadżera, a więc menadżera wykazującego wysokie wyniki sprzedaży, o parametrach wskazanych w Zasadach Działalności Spółki.

Druga korzyść polega na tym, że pula premii w danym roku, która może przypaść zakwalifikowanym dystrybutorom nie jest ograniczona do środków wypłacanych przez Spółkę (maksymalnie 3% rocznej sprzedaży wg cen hurtowych), w razie odpowiednio wysokich wyników sprzedaży w danym roku (oraz spełnieniu innych warunków) dystrybutorzy ci mogą uzyskać także zachętę finansową za pośrednictwem spółki G LLC; w efekcie, wielkość zachęt motywujących dystrybutorów zakwalifikowanych do efektywnej dystrybucji towarów Spółki jest większa niż w sytuacji gdyby to sama Spółka wyłącznie finansowała koszty zachęt dla dystrybutorów zakwalifikowanych.

Powyższe okoliczności stanowią bardzo mocne argumenty za tym, że kwota wypłaty do GIS stanowi koszt uzyskania przychodu Spółki, gdyż uczestnictwo w tym programie przyczynia się do budowy efektywniejszej struktury sprzedaży towarów dystrybuowanych przez Spółkę. W efekcie, dzięki funkcjonowaniu tego Programu istnieje bardzo wysokie prawdopodobieństwo (niemal pewność), iż sprzedaż Spółki w poszczególnych latach będzie wzrastać.

Warto dodać, iż sprzedaż towarów Spółki za rok 2012 była o ponad 20% wyższa niż w roku 2011. Istotna część tego wzrostu sprzedaży wynika z działania Programu CB.

Ze względu na ścisły związek Programu z kreowaniem wzrostu sprzedaży Spółki, wszelkie koszty jego funkcjonowania powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Ad 2) Rozliczanie w czasie.

Koszty ponoszone w związku z Programem CB powinny kwalifikować się do tzw. kosztów pośrednich, tzn. niezwiązanych z konkretnym strumieniem przychodowym. Do rozliczania tych kosztów w czasie mają zastosowanie art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. i art. 15 ust. 4e tejże ustawy. Zgodnie z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Regulacja ta posługuje się pojęciem "data poniesienia kosztu". Definicja tego pojęcia została zawarta w art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W praktyce organów podatkowych zostało wypracowane stanowisko, że uznanie wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego (przykładowo, Izba Skarbowa w Łodzi w interpretacji z 25 lipca 2012 r. (IPTPB3/423-76/11- 9/12-S/MF).

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko można stwierdzić, że jeżeli koszty Programu CB zostaną ujęte jako koszty roku 2012 dla celów księgowych, to także mogą one zostać uznane za koszty podatkowe roku 2012, pod warunkiem, że ujęcie tych kosztów nie będzie dokonane w korespondencji z RMK biernymi lub rezerwami, ale w korespondencji z kontem zobowiązań.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

Ad 1) Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Pojęcie "w celu osiągnięcia przychodów" oznacza związek pomiędzy kosztem a przychodem (bez danego kosztu nie byłoby przychodu), przy czym ciężar dowodu co do wykazania istnienia związku przyczynowego między konkretnym wydatkiem a uzyskanym przychodem obciąża podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dążąc do wzmocnienia współpracy z dystrybutorami, podejmuje różnego rodzaju działania mające na celu wzrost sprzedaży dystrybuowanych przez Wnioskodawcę towarów. Jednym z takich działań jest przystąpienie do ogólnoświatowego programu, którego organizacją zajmuje się spółka G L.L.C na podstawie zawartej umowy. Spółka poprzez swoje działania ma motywować - zachęcać niezależnych dystrybutorów do rozwoju struktur sprzedaży i promocji produktów. Z opisu stanu faktycznego wynika, iż działania spółki G L.L.C sprowadzają się do gromadzenia i obsługi funduszy, administrowania programem, śledzenia sprzedaży globalnej, sporządzenia raportów sprzedaży i obliczania kwot wypłat, zapewnienia prestiżowego uznania za osiągnięcia sprzedażowe oraz wszelkiej pomocy krajom uczestniczącym w programie.

Jak wynika z powyższego, działania Spółki G. L.L.C nie są ukierunkowane bezpośrednio na rzecz Wnioskodawcy, ale na niezależnych dystrybutorów na całym świecie, w tym także na niezależnych dystrybutorów Wnioskodawcy.

Wnioskodawca na podstawie danych liczbowych przedstawił we wniosku znaczący wzrost przychodów począwszy od roku, w którym została podpisana umowa ze spółką G. L.L.C. Organ podatkowy w postępowaniu interpretacyjnym związany jest stanem faktycznym przedstawionymi we wniosku o udzielenie interpretacji. Na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej (art. 14b § 3, art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.)) organy podatkowe nie są uprawnione do ustalania i dowodowego weryfikowania stanu faktycznego. W związku z powyższym, organ interpretacyjny uznaje jako element stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę, iż czynnikiem determinującym wzrost przychodów Wnioskodawcy było przystąpienie do programu promocyjnego.

Wątpliwości organu podatkowego sprowadzają się do ustalenia, jaka kwota wpłat dokonywanych przez Wnioskodawcę w globalnej puli premiowej na rzecz spółki G. L.L.C. może być wliczona do kosztów uzyskania przychodów. Analizie zostało zatem poddane to zagadnienie. Można uznać, że w sytuacji gdy dystrybutorzy Wnioskodawcy kwalifikują się do dodatkowego wynagrodzenia gdyż przyczynili się do podwyższenia wielkości sprzedaży towarów dystrybuowanych przez Spółkę, przychody Wnioskodawcy wzrosną. Wynika to bezpośrednio z założeń programu promocyjnego polegającego m.in. na rozbudowie struktury sprzedaży Wnioskodawcy. W ocenie organu podatkowego, wydatki odpowiadające kwocie wypłat motywujących dla współpracujących ze Spółką dystrybutorów, spełniają przesłankę art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy niezależni dystrybutorzy Wnioskodawcy nie kwalifikują się do dodatkowego wynagrodzenia motywującego z globalnej puli premiowej, wpłaty Wnioskodawcy przeznaczone zostają na rzecz innych, niezwiązanych z nim dystrybutorów. Kwoty wpłat stanowią zatem dodatkowe wynagrodzenie motywujące dla dystrybutorów, którzy nie współpracują z Wnioskodawcą. Trudno więc upatrywać w takiej sytuacji związku wpłat Wnioskodawcy z przychodami.

Warto tutaj podkreślić, iż możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika. Musi więc istnieć bezpośredni lub chociażby potencjalny związek przyczynowy między wydatkiem a uzyskanym przychodem. Wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów obciąża podatnika. W wyroku z dnia 6 grudnia 2001 r. sygn. akt I SA/Gd 329/99 NSA stwierdził: "Podatnik zobligowany jest wykazać wpływ kosztu na wielkość osiągniętego przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem zakwalifikowanie poszczególnych wydatków do kosztów uzyskania przychodu uzależnione jest jednocześnie od ustalenia, czy podatnik wykaże zaistnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy jego poniesieniem, a uzyskaniem przychodu, tj. czy udowodni, iż jest to wydatek celowy w prowadzonej działalności".

W związku z powyższym, za prawidłowe nie można uznać stanowiska Wnioskodawcy, że cała wartość kwoty finansowania w globalnej puli premiowej na rzecz G będzie mogła stanowić koszty uzyskania przychodów, gdyż nie cała ta kwota dotyczy wypłat motywujących dla współpracujących ze Spółką dystrybutorów. Zatem tylko tę część kwoty finansowania w globalnej puli premiowej (tzw. funding amount) na rzecz G. L.L.C., która odpowiada wysokości wypłat motywujących, należnych kwalifikującym się dystrybutorom w Polsce z tytułu towarów zakupionych od F., Wnioskodawca będzie mógł uznać za koszt uzyskania przychodów.

Ad 2) W odniesieniu do pytania drugiego, organ podatkowy zgadza się ze Spółką, że koszty ponoszone w związku z Programem CB, przy uwzględnieniu stanowiska organu dot. pyt. nr 1, a więc w części która odpowiada wysokości wypłat motywujących, należnych kwalifikującym się dystrybutorom w Polsce z tytułu towarów zakupionych od F., powinny kwalifikować się do tzw. kosztów pośrednich, tzn. niezwiązanych z konkretnym strumieniem przychodowym. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ww. ustawy).

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku kosztów podatkowych innych niż bezpośrednio związane z przychodami dla ustalenia momentu ich potrącalności nieistotna jest data wystawienia lub otrzymania dowodów księgowych przez Wnioskodawcę, ale - zgodnie z treścią art. 15 ust. 4d omawianej ustawy - dzień poniesienia kosztu, czyli dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

W świetle powyższego, koszty Programu CB - z zastrzeżeniem stanowiska organu co do pyt. nr 1 - ujęte jako koszty roku 2012 dla celów księgowych, mogą zostać uznane za koszty podatkowe roku 2012, pod warunkiem, że ujęcie tych kosztów nie będzie dokonane w korespondencji z RMK biernymi lub rezerwami, ale w korespondencji z kontem zobowiązań.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.