IPPB3/423-403/10-2/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2010 r. (data wpływu 4 czerwca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 9 sierpnia 2010 r. na wezwanie tut. organu z dnia 28 lipca 2010 r. nr IPPB3/423-403/10-3/JG i IPPP1/443-577/10-2/BS, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych ze świadczeniem usług przewozowych - jest prawidłowe.

W dniu 4 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych ze świadczeniem usług przewozowych (bony zniżkowe). Wniosek został uzupełniony w dniu 9 sierpnia 2010 r. (data nadania 6 sierpnia 2010 r.) na wezwanie tut. organu z dnia 28 lipca 2010 r. nr IPPB3/423-403/10-3/JG i IPPP1/443-577/10-2/BS, o dokumenty, z których wynika sposób reprezentacji Spółki w zakresie oświadczeń woli i podpisywania dokumentów. Dodatkowo wniosek uzupełniono w zakresie pytania nr 6 wniosku (pytanie nr 2 interpretacji) pismem z dnia 6 września 2010 r. (data wpływu 7 września 2010 r.)

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

P. S.A. (dalej: P. lub Spółka) jest podmiotem należącym do Grupy P, obsługującym tzw. najwyższy sektor kolejowych przewozów pasażerskich. P. to największy polski operator kolejowy specjalizujący się w krajowych i międzynarodowych przewozach dalekobieżnych.

Z uwagi na międzynarodowy charakter działalności Spółki, usługi kolejowego transportu pasażerskiego wykonywane przez P. podlegają regulacjom zarówno polskiego jak i międzynarodowego prawa przewozowego, w tym w szczególności przepisom stanowionym przez Unię Europejską jak i postanowieniom wielu umów i porozumień międzynarodowych, których stroną jest P.

Dnia 3 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r., dotyczące praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym (dalej: Rozporządzenie WE), nakładające na europejskich przewoźników kolejowych m.in. obowiązek wypłaty podróżnym odszkodowania (niezależnie od tego czy podróżny poniósł szkodę) w przypadku wystąpienia opóźnień w ruchu kolejowym.

Szczegółowe warunki i zasady wypłaty odszkodowania za opóźnienie pociągu uregulowane zostały w art. 17 Rozporządzenia WE. Na mocy ust. 1 tego artykułu, nie tracąc prawa do przewozu, pasażer może zażądać od przedsiębiorstwa kolejowego odszkodowania za opóźnienie w przypadku opóźnienia pomiędzy podanym na bilecie miejscem wyjazdu i miejscem docelowym, za które nie otrzymał on zwrotu kosztów biletu zgodnie z art. 16 Rozporządzenia WE. Minimalna kwota odszkodowania wynosi:

Odszkodowanie za opóźnienie oblicza się w stosunku do ceny, jaką pasażer faktycznie zapłacił za opóźnioną usługę.

Gdy umowa przewozu dotyczy podróży w obie strony, odszkodowanie za opóźnienie w podróży docelowej lub powrotnej obliczane jest na podstawie połowy ceny zapłaconej za bilet. W analogiczny sposób cena biletu na opóźnione połączenie odbywane na podstawie każdej innej formy umowy przewozu, która pozwala na podróż na kilku kolejnych odcinkach trasy, obliczana jest proporcjonalnie do pełnej ceny biletu.

Jak wynika z art. 17 ust. 2 Rozporządzenia WE, wypłata odszkodowania powinna nastąpić w ciągu miesiąca od złożenia wniosku o odszkodowanie. Odszkodowanie, może zostać wypłacone w postąpi kuponów lub innych, jeżeli ich warunki są elastyczne (szczególnie w odniesieniu do okresu ważności oraz miejsca docelowego). Odszkodowanie jest wypłacane w formie pieniężnej na wniosek pasażera.

Zgodnie z art. 17 ust. 3 Rozporządzenia WE, kwota zwrotu ceny biletu nie jest pomniejszana o finansowe koszty transakcji, takie jak opłaty, koszty telekomunikacyjne lub znaczki. Przedsiębiorstwa kolejowe moją wprowadzić próg minimalny, poniżej którego odszkodowanie nie będzie wypłacane. Wysokość progu nie przekracza 4 EUR.

Stosownie do art. 17 ust. 4 Rozporządzenia WE, pasażerowi nie przysługuje prawo do odszkodowania, jeżeli został poinformowany o opóźnieniu przed zakupem biletu lub jeżeli opóźnienie w wyniku kontynuacji podróży innym połączeniem lub poprzez zmianę trasy jest krótsze niż 60 minut.

Jednocześnie, w art. 2 Rozporządzenia WE przewidziano możliwość zwolnienia Państw Członkowskich ze stosowania niektórych przepisów Rozporządzenia WE, w tym postanowień art. 17 Rozporządzenia WE w odniesieniu do miejskich, podmiejskich i regionalnych kolejowych usług pasażerskich oraz czasowego zwolnienia dla krajowych kolejowych połączeń pasażerskich oraz tych usług, których istotna część, w tym co najmniej jeden planowany przystanek na stacji, ma miejsce poza Wspólnotą.

W związku z powyższym, ustawą z dnia 25 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o transporcie kolejowym (dalej: ustawa zmieniająca ustawę o transporcie kolejowym; Dz. U. z 2009 r. Nr 214, poz. 1658), do ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (dalej: ustawa o transporcie kolejowym; tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94 z późn. zm.) dodano art. 3a, na mocy którego wyłączono stosowanie niektórych przepisów Rozporządzenia WE, w tym regulacji art. 17, w odniesieniu do miejskich, podmiejskich i regionalnych kolejowych przewozów osób. Jednocześnie, na mocy art. 2 ust. 1 ustawy zmieniającej ustawę o transporcie kolejowym, do 30 czerwca 2011 r. zawieszono stosowanie części przepisów Rozporządzenia WE, w tym w zakresie odszkodowań za opóźnienia, do krajowych połączeń pasażerskich oraz połączeń ze stacjami położonymi poza granicami Unii Europejskiej.

W związku z wejściem w życie Rozporządzenia WE, P. wprowadziła procedurę przyznawana podróżnym rekompensaty za zaistniałe opóźnienia w międzynarodowym ruchu kolejowym realizowanym na terytorium Unii Europejskiej, Norwegii i Szwajcarii. Jednocześnie, niezależnie od postanowień art. 2 ust. 1 ustawy zmieniającej ustawę o transporcie kolejowym, w celu budowania pozytywnego wizerunku Spółki oraz wychodząc naprzeciw oczekiwaniom pasażerów Zarząd P. podjął decyzję o wydawaniu podróżnym bonów zniżkowych (tekst jedn.: dokumentów uprawniających pasażera do nabycia biletu na przejazd po obniżonej cenie) w przypadku opóźnienia pociągów kategorii I oraz E (tekst jedn.: pociągów realizujących krajowe połączenia pasażerskie).

Spółka zaznacza, że w odniesieniu do opóźnień pociągów krajowych, podjęto działania mające na celu wydawanie bonów zniżkowych (opracowano procedury wnioskowania o wydanie bonu, opracowano wzór bonów), jednak obecnie, ze względów technicznych, bony nie są wydawane. Natomiast, w przypadku opóźnień pociągów międzynarodowych, podróżni mogą już otrzymać bony zniżkowe.

W przypadku przyjazdu pociągu międzynarodowego lub pociągu kategorii I lub E do stacji, na której wysiada podróżny, z co najmniej 60-min opóźnieniem, pasażer może otrzymać rekompensatę w postaci bonu zniżkowego opiewającego na konkretną kwotę pieniężną, uprawniającego podróżnego do otrzymania jako rekompensaty rabatu w wysokości wartości nominalnej bonu przy zakupie w kasach P. biletów na przejazd pociągami komunikacji krajowej lub międzynarodowej uruchamianymi przez Spółkę (w przypadku opóźnienia pociągu międzynarodowego, na żądanie pasażera rekompensata może zostać wypłacona w formie pieniężnej). Bon jest ważny 1 rok od daty wydania i nie podlega wymianie na gotówkę.

Wartość bonu zniżkowego wydawanego podróżnemu w przypadku opóźnienia pociągu zależy od czasu opóźnienia i stanowi określony procent ceny, jaką pasażer zapłacił za przejazd spóźnionym pociągiem. Bon opiewa na kwotę wynoszącą:

* 25% opłaty uiszczonej za przejazd opóźnionym pociągiem, jeżeli opóźnienie wyniesie od 60 do 119 minut,

* 50% opłaty uiszczonej za przejazd opóźnionym pociągiem, jeżeli opóźnienie wyniesie 120 minut lub więcej.

Bon wydawany jest w przypadkach, gdy jego wartość, obliczona zgodnie z przedstawionymi powyżej zasadami dla jednej osoby wynosi co najmniej równowartość 4 EURO (przeliczonych według kursu PLN/EUR ogłoszonego w dniu wydania decyzji o przyznaniu bonu).

Podróżny może ubiegać się o rekompensatę w formie zniżkowego bonu składając w terminie do dwóch miesięcy od daty przejazdu wniosek wraz z dokumentami przewozowymi, tj. biletem oraz rezerwacją (w przypadku opóźnienia pociągu międzynarodowego, podróżny zaznacza we wniosku, czy chce otrzymać rekompensatę w formie zniżkowego bonu czy w formie pieniężnej). Wnioski rozpatrywane są w przeciągu 30 dni (dla pociągów kategorii InterCity lub ExpreslC) lub miesiąca (dla pociągów międzynarodowych) od daty doręczenia do Spółki. Pracownicy Intercity ustalają przyczyny opóźnienia pociągu, co z kolei ma wpływ na sposób rozpatrzenia wniosku. Spółka nie ponosi bowiem odpowiedzialności za opóźnienia spowodowane siłą wyższą, winą podróżnego, działaniem osób trzecich, prowadzonymi strajkami, o których pasażer został poinformowany, a w przypadku połączeń międzynarodowych za opóźnienia, które dotyczą usług przewozowych wykonywanych w całości poza terytorium Unii Europejskiej, Norwegii i Szwajcarii, wykonywanych częściowo poza terytorium Unii Europejskiej, Norwegii i Szwajcarii, jeśli opóźnienie miało miejsce poza tymi państwami, zwolnionych ze stosowania Rozporządzenia WE oraz takich, które nie stanowią integralnej części umowy przewozu (np. przejazd metrem, autobusem itp. pomiędzy dwiema stacjami kolejowymi danej aglomeracji).

W przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku o przyznanie rekompensaty w formie zniżkowego bonu) Spółka przesyła na adres wnioskodawcy bon, którego wartość obliczono na zasadach przedstawionych powyżej.

Bony przyjmowane są przez kasy biletowe Spółki przy realizacji i zakupie dokumentów przewozowych uprawniających do podróży pociągiem uruchamianym przez P. w relacji krajowej lub międzynarodowej. Innymi słowy, podróżny kupując bilet na określony przejazd otrzymuje zniżkę od ceny biletu w wysokości wartości nominalnej posiadanego bonu.

W przypadku wykorzystania przez podróżnego bonu, na wydanym bilecie wykazana jest należność ogółem oraz wartość bonu wyrażona w PLN. Jednocześnie, w przypadku anulowania, zwrotu lub wymiany biletu, przy zakupie którego podróżny skorzystał z wynikającego z bonu rabatu, potracenie kosztów manipulacyjnych, wynikających z warunków taryfowych jest dokonywane wyłącznie od kwoty wpłaconej faktycznie przez nabywcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Stanowisko Spółki.

W przypadku wystąpienia opóźnienia w międzynarodowym ruchu kolejowym realizowanym na terytorium Unii Europejskiej, Norwegii i Szwajcarii, P. jest zobowiązana do wypłaty na rzecz podróżnego określonej kwoty, przy czym jak wynika wprost z art. 17 ust. 2 Rozporządzenia WE, odszkodowanie może zostać wypłacone w postaci kuponów lub innych usług, chyba że podróżny zażąda wypłaty w formie pieniężnej. Spółka zdecydowała się na realizację ww. obowiązku poprzez wydawanie podróżnym zniżkowych bonów. Dodatkowo, P. podjęła decyzję o wydawaniu podróżnym bonów także w przypadku opóźnień pociągów kategorii I lub E.

Przedmiotowe bony stanowią dokumenty poświadczające uprawnienie podróżnych do otrzymania w przyszłości usługi przewozowej po obniżonej cenie.

W opinii Spółki wartość nominalna bonu nie może zostać uznana za odszkodowanie w rozumieniu prawa cywilnego. Spółka zwraca uwagę, że wysokość świadczenia (rabatu) przyznawanego w formie bonu jest uzależniona jedynie od ceny biletu zapłaconej przez podróżnego. Kwota rekompensaty nie jest natomiast w żaden sposób zależna od wysokości poniesionej przez podróżnego szkody (uszczerbku majątkowego), co więcej - świadczenie to jest należne w pełnej wysokości również w przypadku nieponiesienia przez podróżnego jakiejkolwiek szkody.

Spółka wskazuje, iż w analizowanym przypadku skorzystanie z rekompensaty jest warunkowe, gdyż uzależnione jest od zakupu kolejnej usługi. Oznacza to, że pasażer wykorzysta faktycznie rekompensatę dopiero w momencie zakupu kolejnego biletu.

W związku z tym należy przyjąć, że wypłacana w formie zniżkowego bonu rekompensata z tytułu opóźnienia pociągu nie stanowi odszkodowania sensu stricto. Odpowiedzialność odszkodowawcza przewoźnika zachodzi bowiem jedynie wówczas, gdy wskutek zawinionego niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewozu (tu: opóźnienia pociągu) podróżny poniósł szkodę majątkową zaś odszkodowanie jest wypłacane w celu naprawienia poniesionej przez poszkodowanego szkody (tekst jedn.: w wysokości faktycznie poniesionej przez podróżnego szkody). Ponadto, rekompensata ma charakter warunkowy - zakup kolejnej usługi transportu pasażerskiego.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, wydanie podróżnemu rekompensaty w formie zniżkowego bonu stanowi w praktyce przyznanie bonifikaty/rabatu, tj. uprawnienia do otrzymania określonego rabatu kwotowego przy zakupie usług przewozowych w przyszłości. Termin bonifikata/rabat oznacza bowiem zniżkę ceny dóbr lub usług, przyznawaną przez sprzedającego (wykonawcę usługi) po dokonaniu transakcji. Może ona być zachętą do zwiększania zakupów towarów lub formą rekompensaty w przypadku reklamacji produktu lub usługi z powodu nieodpowiedniej jakości, wad lub usterek. Skoro zatem, w analizowanym przypadku, podróżny ma możliwość zakupienia biletu po obniżonej o wartość nominalną bonu cenie, to uznać należy, że bon stanowi dokument upoważniający jego posiadacza do otrzymania przez podróżnego bonifikaty rabatu od ceny biletu,

Spółka pragnie podkreślić, iż przedmiotem niniejszego zapytania są wyłącznie konsekwencje podatkowe związane z wydawaniem podróżnym zniżkowych bonów.

Ad. pyt. 1)

P. stoi na stanowisku, iż w przypadku wykorzystania przez podróżnego bonu przy zakupie biletu przychodem Spółki dla celów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) - (dalej: CIT) jest cena sprzedaży biletu pomniejszona o wartość nominalną bonu (rabat) pomniejszona o należny podatek VAT.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Jednocześnie, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów I usług.

Oznacza to, iż rabat pomniejszy cenę jednostkową usługi, a co za tym idzie - przychód uzyskiwany przez Spółkę z tytułu jej sprzedaży.

Ponieważ ustawodawca nie sprecyzował w jaki sposób i w jakiej formie następować powinno udokumentowanie rabatów, zarówno co do faktu ich udzielenia, jak i co do ich wysokości i przedmiotu, zdaniem Spółki, wydany bon zniżkowy jest wystarczającym dokumentem potwierdzającym udzielenie rabatu, a w konsekwencji może stanowić podstawę do obniżenia przychodu o udzielony rabat.

W konsekwencji, w przypadku wykorzystania przez podróżnego bonu przy zakupie biletu, przychodem należnym jest wartość biletu pomniejszona o wartość nominalną bonu (tekst jedn.: o kwotę przyznanego rabatu), pomniejszona o podatek należny VAT.

Ad. pyt. 2)

W opinii P., Spółka może zaliczyć w całości do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane ze świadczeniem usług przewozowych sprzedanych podróżnym po cenie obniżonej o wartość bonu zniżkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Kosztami uzyskania przychodów są zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i wydatki pozostające w związku pośrednim (jeżeli podatnik wykaże, że zostały poczynione w celu uzyskania przychodów).

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

W przypadku opóźnienia pociągu międzynarodowego, Spółka zdecydowała się na realizację obowiązku nałożonego art. 17 Rozporządzenia WE poprzez wydawanie bonów uprawniających podróżnych do zakupu biletu w przyszłości po obniżonej cenie. Wspomniany sposób realizacji zobowiązań P., może być postrzegane jako zabezpieczenie źródła przychodów. Spółka liczy bowiem na to, że pomimo niedogodności spowodowanych opóźnieniem pociągu, dzięki możliwości skorzystania z rabatu, podróżny zdecyduje się na nabycie usług od P. w przyszłości. Analogicznie, wydawanie bonów w przypadku opóźnień pociągów kategorii I lub E, ma na celu zachęcenie ich do kontynuowania korzystania z usług Spółki.

Wypłata rekompensaty z tytułu opóźnień pociągu w formie zniżkowego bonu uprawniającego do otrzymania w przyszłości biletu na przejazd pociągiem P., po obniżonej cenie ma na celu utrzymanie dotychczasowych klientów oraz, w przypadku bonów wydawanych z tytułu opóźnień pociągów krajowych, pozyskanie nowych (nie wszyscy przewoźnicy oferują rabat na przyszłe przewozy, w przypadku opóźnień). Wydając zniżkowe bony Spółka dąży do utrzymania, a nawet zwiększenia sprzedaży swoich usług.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Zdaniem Spółki, powyższy przepis nie ma jednak zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż - jak wskazano powyżej - w analizowanym przypadku nie dochodzi do wypłaty odszkodowania. P.IC wydaje bowiem bony zniżkowe uprawniające do nabycia biletów o obniżonej cenie. Ponadto, rekompensata ma charakter warunkowy - jej wykorzystanie następuje dopiero w przypadku zakupu kolejnej usługi transportu pasażerskiego.

Zdaniem Wnioskodawcy, rekompensata w postaci bonu zniżkowego (jako odszkodowanie za opóźnienie pociągu) z tytułu nieterminowego wykonania usługi, nie mieści się w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka powołała pismo Ministerstwa Finansów z 5 maja 1997 r. (PO3/MD-722-114/97), z którego wynika, że kara umowna z tytułu nieterminowego wykonania robót może być kosztem podatkowym - jako nie wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Potwierdziły to przykładowo: Urząd Skarbowy w Iławie (interpretacja z 25 sierpnia 2005 r., PD/415-15/05) oraz Urząd Skarbowy w Kolbuszowej (interpretacja z 16 września 2005 r., US.I-1.1.423/2/2005).

W konsekwencji, zdaniem P., wydatki związane ze świadczeniem usług przewozowych sprzedanych podróżnym po cenie obniżonej o wartość bonu, mogą być zaliczone w całości do kosztów uzyskania przychodów jako wydatki związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, na podstawie klauzuli generalnej wynikającej z ww. art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Spółka uzupełniając wniosek pismem z dnia 6 września 2010 r. (data wpływu 7 września 2010 r.), dodatkowo poinformowała, iż przedmiotem działalności Spółki jest organizacja i obsługa krajowych i międzynarodowych kolejowych przewozów pasażerskich. W konsekwencji, wydatkami związanymi ze świadczeniem usług przewozowych sprzedanych podróżnym po obniżonej o wartość bonu cenie są wszelkie wydatki ponoszone przez P. w celu zapewnienia kolejowego transportu pasażerskiego na obsługiwanych przez Spółkę trasach, m.in. na tych, na które cena nabycia biletu przez podróżnego mogła zostać obniżona o wartość bonu. Przedmiotowe wydatki mogą być związane zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio ze świadczeniem danej usługi transportu pasażerów i obejmują przykładowo wydatki na:

* dostęp do infrastruktury kolejowej,

* energię niezbędną do zasilenia pociągu,

* przygotowanie składu do odbycia podróży oraz sprzątania pociągu po pokonaniu trasy,

* wynagrodzenie pracowników obsługujących pociąg na danej trasie,

* utrzymanie i naprawy składu,

* utrzymanie kanałów dystrybucji biletów kolejowych,

* pokrycie kosztów administracyjnych/ogólnego zarządu.

Spółka stoi na stanowisku, że wymienione wydatki związane ze świadczeniem usług przewozowych sprzedanych podróżnym po obniżonej o wartość bonu cenie, mogą być zaliczone w całości do kosztów uzyskania przychodów jako wydatki związane z prowadzoną przez spółkę działalnością gospodarczą, na podstawie klauzuli generalnej wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 854 z późn. zm.)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego dotyczącego stanu faktycznego obowiązującego w przedstawionym stanie faktycznym, oraz stanu prawnego dotyczącego zdarzenia przyszłego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.