IPPB3/423-37/13-2/PK1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2013 r. (data wpływu 21 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikowania składników majątkowych (desktopów, laptopów, netbooków, stacji dokujących i monitorów) jako odrębnych środków trwałych, a także sposobu określania ich wartości początkowej - jest prawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikowania składników majątkowych (desktopów, laptopów, netbooków, stacji dokujących i monitorów) jako odrębnych środków trwałych, a także sposobu określania ich wartości początkowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej "Spółka") jest firmą zajmującą się świadczeniem usług outsourcingowych, głównie w obszarze księgowości finansów oraz IT, a także usług doradczych i związanych z wdrożeniami systemów informatycznych. Spółka zatrudnia ponad 5000 pracowników. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Podstawowym narzędziem pracy wszystkich pracowników są komputery. Spółka posiada kilka tysięcy różnego rodzaju komputerów, tj. desktopy (komputery stacjonarne), laptopy, netbooki, terminale komputerowe. Komputery są wykorzystywane do świadczenia różnego rodzaju usług dla klientów (np. usług informatycznych, księgowych, obsługi zamówień) jak i na potrzeby wewnętrzne. W zależności od potrzeb pracownicy Spółki wykorzystują różnego rodzaju zestawy i konfiguracje sprzętowe, np. laptop z dodatkowym monitorem, laptop wraz z stacją dokującą i monitorem, desktop z jednym monitorem, desktop z kilkoma monitorami, dwa lub więcej desktopów z jednym monitorem itp. W wielu przypadkach zakupiony monitor lub monitor i stacja dokująca jest współużytkowany przez kilku pracowników posiadających laptopy, czy też desktopy (np. desktop współpracujący okresowo z kilkoma monitorami).

Przyjęty w Spółce system pracy zadaniowo - projektowej powoduje, że w zależności od wykonywanych w danym momencie zadań pracownik wykorzystuje w krótkim okresie różne urządzenia np. standardowo pracownik korzysta z desktopu i monitora, zostaje skierowany do okresowej (np. na 2 miesiące) pracy wymagającej częstych podróży służbowych i w związku z tym oddaje desktop i otrzymuje laptop, zatrzymując jednocześnie monitor do współpracy z laptopem, po okresie oddelegowania zwraca laptop i otrzymuje netbooka, który współpracuje z tym samym monitorem, a dodatkowo monitor może być wykorzystywany przez innych pracowników.

Spółka może nabywać sprzęt komputerowy zarówno w zestawach, jak i jako osobne urządzenia, np. zestaw desktop i monitor, osobno monitor i desktop, laptop w zestawie ze stacją dokującą i monitorem lub też osobno kupowana jest stacja dokująca, monitor i laptop. Bardzo często zakup zestawu nie oznacza, że będzie on użytkowany w konfiguracji wynikającej z dokumentów zakupu, ale z uwagi na aktualne potrzeby Spółki zestaw zostanie zdekompletowany, np. stacja dokująca lub monitor kupiony wraz z laptopem będzie użytkowany na stanowisku, z którego nie będzie korzystał użytkownik laptopa zakupionego w zestawie, a zakup zestawu dokonywany jest z uwagi na niższą cenę zakupu zestawu, niż każdego z urządzeń osobno. Również w przypadku zestawu desktop i monitor może nastąpić dekompletacja zestawu, np. stacja robocza przekazywana jest pracownikowi, który posiada już monitor (wymiana stacji roboczej), monitor zakupiony w zestawie przekazywany jest do współpracy z laptopem, lub desktop współpracuje z innym nowym monitorem (charakteryzującym się np. innymi parametrami, wymaganymi ze względu na charakter wykonywanej pracy). Dodatkowo bardzo często konkretne zestawy lub ich części są przekazywane pracownikom na krótki okres związany z wykonaniem określonego projektu.

W związku z opisaną powyżej sytuacją Spółka w wielu przypadkach ma problemy z przypisaniem poszczególnych urządzeń do jednego zestawu, a w niektórych przypadkach jest to wręcz niemożliwe. W efekcie Spółka rozpoznaje w prowadzonej ewidencji zarówno zestawy komputerowe, jako jeden środek trwały, jak i poszczególne urządzenia, jako osobne środki trwałe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, urządzenia, o których mowa w stanie faktycznym mogą być zakwalifikowane, jako odrębne i samodzielne środki trwałe, zarówno w momencie zakupu, gdy nie są przeznaczone do stałej pracy w konkretnym zestawie jak i w przypadku, gdy urządzenia te uznane przez Spółkę pierwotnie jako zestaw zostaną rozdzielone i nie połączone w inny trwały zestaw.

Zgodnie z art. 16a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) (dalej "Ustawa o CIT") amortyzacji podlegają urządzenia stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Spółka nabywane przez siebie urządzenia wchodzące w skład zestawów komputerowych, o ile było to możliwe, wprowadzała do ewidencji środków trwałych jako zespól urządzeń, niezależnie od tego, czy zestaw podlegał jednorazowej amortyzacji dla celów podatkowych (jak ma to miejsce w ponad 95% przypadków, z uwagi na wartość początkową nie przekraczającą 3.500 złotych), czy też zestaw był amortyzowany w czasie. Natomiast w przypadku, gdy urządzenia nie pracują jako zestaw i nie ma możliwości przypisania np. monitora lub stacji dokującej do konkretnego komputera Spółka traktuje takie urządzenia jako odrębne środki trwale.

Standaryzacja i rozwój technologiczny urządzeń komputerowych, jak np. możliwość współpracy laptopa z dowolnym monitorem, wprowadzenie netbooków, spadek cen laptopów spowodował, że niektóre podzespoły uznawane dotychczas, jako niesamodzielne części składowe komputerów, mogą być wykorzystywane jako samodzielne zdatne do użytkowania urządzenia. Przykładem takiej sytuacji jest monitor, który jest współdzielony przez kilku użytkowników laptopów bądź netbooków, którzy standardowo korzystają z wbudowanego ekranu, a jedynie w przypadku analizy danych zawartych w arkuszach kalkulacyjnych korzystają z dodatkowego monitora.

Kompletowanie urządzeń komputerowych w zestawy było dotychczas podyktowane zarówno sposobem użytkowania urządzeń - sporadyczne wykorzystywanie jednego monitora przez więcej niż jednego użytkownika, użytkowanie niezmienionych zestawów do czasu ich zużycia - oraz brakiem standaryzacji urządzeń tj. brakiem możliwości współpracy niektórych typów urządzeń ze sobą.

Obecnie te same urządzenia, które do tej pory stanowiły część zestawu komputerowego mogą być używane w innych zespołach urządzeń, w różnych miejscach i przez dowolną liczbę użytkowników. Wynika to zarówno ze zmian technologicznych jaki specyfiki pracy świadczonej przez pracowników, np. pracownik Spółki zostaje zaangażowany w projekcie, w którym musi często podróżować i w związku z tym otrzymuje laptopa w miejsce użytkowanego dotychczas desktopu, zatrzymując jednocześnie monitor, który współpracuje z jego laptopem i jednocześnie wykorzystywany jest w miarę potrzeb przez jego współpracowników. Również, z uwagi na stosowane technologie oraz potrzeby użytkowników różne części składowe zestawów komputerowych używane są przez różny okres czasu np. stacje robocze są wymieniane częściej z uwagi na szybszy postęp technologiczny i utratę wymaganych możliwości obliczeniowych, podczas gdy monitory ciekłokrystaliczne (LCD) mogą pracować przez dłuższy okres czasu.

Przepisy podatkowe nie precyzują, jaki element sprzętu komputerowego może stanowić samodzielny środek trwały. Zdaniem Spółki za kryterium uznania danego urządzenia za samodzielny środek trwały należy przyjąć możliwość współpracy danego urządzenia z różnymi urządzeniami oraz stosowaną w tym obszarze praktykę użytkowania sprzętu w Spółce, a także przewidywany okres użytkowania danego urządzenia. W praktyce komputer podlega w Spółce wymianie co ok. 3 lata, natomiast monitory są używane przez ponad 5 lat.

Jeśli dane urządzenie może działać prawidłowo jedynie z jednym typem drugiego urządzenia i co więcej Spółka zakłada, że urządzenia te będą współpracować ze sobą do czasu ich zużycia lub wymiany, wówczas nie mogą być uznane osobno za samodzielny i kompletny środek trwały. Jeśli jednak prawidłowe działanie urządzenia nie jest uwarunkowane podłączeniem do innego określonego urządzenia, może ono działać z powodzeniem z wieloma innymi urządzeniami oraz Spółka zakłada współpracę tych urządzeń w różnych konfiguracjach, to takie urządzenie stanowi samodzielny środek trwały.

Również Klasyfikacja Środków Trwałych nie precyzuje, jakie urządzenie komputerowe stanowi odrębny środek trwały. W przypadku zespołów komputerowych (grupowanie 491 KŚT) przyjęto, że obiektem może być cały zespół służący do przetwarzania informacji, względnie poszczególna maszyna i urządzenie wydzielone w odrębne jednostki. Grupowanie 491 KŚT obejmuje maszyny i urządzenia do wprowadzenia, przetwarzania, przechowywania i wyprowadzania informacji cyfrowych lub analogowych, na ogół elektroniczne, określane jako komputery, minikomputery i mikrokomputery oraz urządzenia do przekazywania danych na odległość.

Przedstawione powyżej zasady klasyfikacji urządzeń, jako samodzielnych środków trwałych znajdują potwierdzenie m.in. nw. Interpretacjach i wyrokach Sądów Administracyjnych:

* wyrok NSA z dnia 19 września 2002 r. sygn. akt I SA/Łd 2184/00,

* postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 30 października 2006 r. sygn. 1471/DPD1/423-115/06/k.k.,

* postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 lutego 2008 r. sygn. IP-PB3-423-492/07-2/JG, i z dnia 10 lutego 2011 r. sygn. IPPB5/423-767/10-4//IŚ,

* postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 25 lutego 2011 r. sygn. IBPBI/2/423-1725/10/PP.

Mając powyższe na uwadze, Spółka stoi na stanowisku, że posiadane przez nią urządzenia komputerowe mogą zarówno wchodzić w skład zespołu środków trwałych - zestawu komputerowego lub stanowić odrębny środek trwały. spółka powinna podjąć autonomiczną decyzję o uznaniu urządzenia, jako części zespołu środków trwałych lub samodzielnego środka trwałego w oparciu o uwarunkowania organizacyjno-techniczne i przewidywany sposób jego użytkowania. Decyzja o uznaniu urządzenia, jako odrębny środek trwały lub jako zestaw będący środkiem trwałym może zostać podjęta zarówno w odniesieniu do nowo nabytych urządzeń, jak i urządzeń używanych, w przypadku zmiany ich przeznaczenia.

Ad. 2

Spółka stoi na stanowisku, że wartością początkową środka trwałego wyłączonego z dotychczasowego zespołu środków trwałych będzie wartość historyczna netto tego środka, a zatem cena jego nabycia przez Spółkę pomniejszona o dokonane do chwili odłączenia odpisy amortyzacyjne.

Zgodnie z art. 16g ust. 16 Ustawy o CIT w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego. Jednocześnie - na podstawie art. 16g ust. 17 Ustawy o CIT - jeśli odłączona część zostanie następnie przyłączona do innego środka trwałego, w miesiącu połączenia zwiększa się wartość początkową tego innego środka o różnicę o której mowa wyżej.

Zdaniem Spółki w przypadku, gdy środek trwały zostanie odłączony od funkcjonującego do tej pory zespołu środków trwałych to podstawę amortyzacji tego odłączonego środka będzie stanowić wartość, o jaką pomniejsza się podstawę amortyzacji zespołu środków trwałych pozostałego po odłączeniu. Skoro Ustawa o CIT przewiduje, że w przypadku odłączenia od środka trwałego jego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka trwałego zmniejsza się o cenę nabycia tej części pomniejszoną o sumę przypadających na tę część odpisów amortyzacyjnych, to w ocenie Spółki, wartość początkową odłączonej części stanowić będzie kwota, o którą pomniejszono wartość początkową środka trwałego.

Analogicznie przepis art. 16 gust. 17 Ustawy o CIT przewiduje, że w razie przyłączenia odłączonej wcześniej części do innego środka trwałego, wartość początkową tego środka zwiększa się o wyżej opisaną różnicę. Mając powyższe na względzie, skoro przy odłączeniu części środka trwałego wartość początkową tego środka zmniejsza się, a przy przyłączeniu tej części do innego środka trwałego wartość tego innego środka zwiększa się o cenę nabycia przenoszonej części pomniejszoną o dokonane odpisy amortyzacyjne, to kwota zmniejszenia lub zwiększenia jest wartością początkową przenoszonej części składowej.

Jakkolwiek Ustawa o CIT nie zawiera bezpośrednich przepisów dotyczących ustalania wartości początkowej części składowej odłączonej od środka trwałego, która po wyłączeniu stanowi samodzielny środek trwały, to jednak zdaniem Spółki, przepisy art. 16g ust. 16 i 17 ustawy o CIT pozwalają uznać, że w przypadku odłączenia od zestawu urządzeń stanowiącego w całości jeden środek trwały pojedynczego środka trwałego wartością początkową odłączanego środka powinna być cena jego nabycia pomniejszona o sumę przypadających na niego odpisów amortyzacyjnych dokonanych w okresie funkcjonowania zespołu środków trwałych.

Spółka pragnie podkreślić, iż możliwość odłączenia od zestawu urządzeń części składowej stanowiącej odrębny środek trwały spowodowana jest postępem technologicznym, standaryzacją urządzeń oraz zmianami organizacyjnymi w Spółce, a co za tym idzie swego rodzaju zmianą funkcjonalności zespołu środków trwałych i wchodzących w jego skład elementów. W konsekwencji, pomimo faktu, iż odłączany środek trwały do czasu odłączenia stanowił część składową środka trwałego, jakim jest zespół środków trwałych (tutaj, zestaw komputerowy), może on w konkretnym stanie faktycznym stanowić samodzielny środek trwały.

Mając powyższe na względzie możliwe jest, w ocenie Spółki, zastosowanie przepisów o wartości początkowej części składowej do ustalenia wartości początkowej odłączanego z zespołu środków trwałych środka trwałego. Urządzenia, które do chwili odłączenia od zespołu środków trwałych, wchodziły w skład tzw. zestawu komputerowego. podlegały amortyzacji od chwili wprowadzenia takiego zestawu do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym wartość środka trwałego stanowiącego część składową zespołu środków trwałych ulegała systematycznemu zmniejszeniu o sumę dokonywanych odpisów aktualizacyjnych przypadających na ten środek trwały. Zatem w celu ustalenia wartości początkowej środka trwałego powstałego na skutek odłączenia urządzenia od zestawu komputerowego, w dacie odłączenia środka trwałego od zespołu urządzeń stanowiącego jeden środek trwały, wartość takiego środka trwałego należy ustalić jako cenę nabycia takiego urządzenia pomniejszoną o dokonane do tej pory odpisy amortyzacyjne (w ramach odpisów dokonywanych od całego zestawu komputerowego).

Podsumowując, w przypadku, gdy Spółka odłączy środek trwały (monitor lub stację dokującą), od zespołu komputerowego stanowiącego w całości jeden środek trwały, za wartość początkową takiego środka trwałego powinna uznać cenę nabycia tego urządzenia pomniejszona o proporcjonalnie odpowiadającą na to urządzenie wartość dokonanych już (w ramach zestawu komputerowego) odpisów amortyzacyjnych.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji przepisów podatkowych wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 27 lipca 2009 r. sygn. IBPBI/2/423-851/09/BG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.