IPPB3/423-357/12-2/GJ - Możliwość sprzedaży przedmiotu leasingu po cenie nie niższej niż hipotetyczna wartość netto przedmiotu leasingu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2012 r. (data wpływu 31 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości sprzedaży przedmiotu leasingu po cenie nie niższej niż hipotetyczna wartość netto przedmiotu leasingu - jest prawidłowe.

W dniu 31 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości sprzedaży przedmiotu leasingu po cenie nie niższej niż hipotetyczna wartość netto przedmiotu leasingu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka planuje rozpocząć działalność w zakresie świadczenia usług leasingowych, w szczególności w zakresie leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (CIT). Przedmiotem wzmiankowanych umów leasingowych mają być m.in. samochody osobowe, których normatywny okres amortyzacji podatkowej, zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ustawy o CIT - wynosi 60 miesięcy. W tym stanie rzeczy Spółka planuje, iż minimalnym okresem umowy leasingowej samochodów osobowych, która oferowana będzie Klientom jest okres 24 miesięcy (tekst jedn.: 40% normatywnego okresu amortyzacji). Po zakończeniu podstawowego, 24-miesięcznego okresu umowy leasingowej, Klient będzie miał prawo do wykupu Przedmiotu Leasingu po cenie preferencyjnej (w sposób istotny odbiegającej od rynkowej wartości sprzedawanego pojazdu). Poziom ceny wykupu Spółka ustali każdorazowo w umowie z danym Klientem, a jej wartość uzależniona będzie od preferencji i możliwości finansowych Klienta. W żadnym jednak razie poziom ceny wykupu nie zostanie ustalony przez Spółkę na poziomie niższym aniżeli 16% wartości początkowej danego samochodu osobowego stanowiącego przedmiot umowy leasingu operacyjnego.

W związku z powyższym Spółka prosi o potwierdzenie:

* iż ma prawo po upływie podstawowego, 24-miesięcznego okresu umowy leasingu do sprzedaży samochodu osobowego będącego Przedmiotem Leasingu po cenie preferencyjnej (na zasadach określonych w treści art. 17c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), która to cena w żadnych okolicznościach nie będzie niższa niż 16% wartości początkowej tj. nie będzie niższa niż określona na moment zakończenia Umowy Leasingu hipotetyczna wartość netto Przedmiotu Leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki w związku z zawarciem i realizacją umowy leasingu operacyjnego samochodów osobowych, ma ona prawo po upływie podstawowego, 24-miesięcznego okresu umowy do sprzedaży Przedmiotu Leasingu po cenie preferencyjnej, o której mowa w treści art. 17c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która to cena w żadnych okolicznościach nie będzie niższa niż 16% wartości początkowej tj. nie będzie niższa niż określona na moment zakończenia Umowy Leasingu hipotetyczna wartość netto Przedmiotu Leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Za powyższym stanowiskiem przemawiają następujące argumenty.

Zgodnie z art. 17c ustawy o CIT, jeżeli po upływie podstawowego okresu umowy leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 17b ust. 1, finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem tej umowy to przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży; jeżeli jednak cena ta jest niższa od hipotetycznej wartości netto środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej według zasad określonych w art. 14. Pojęcie hipotetycznej wartości netto w odniesieniu do środków trwałych zostało zdefiniowane w art. 17a pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten wskazuje, iż hipotetyczna wartość netto to wartość początkowa danego środka trwałego określona zgodnie z art. 16g pomniejszona o odpisy amortyzacyjne obliczone według zasad określonych w art. 16k ust. 1 z uwzględnieniem współczynnika 3. Zgodnie natomiast z treścią art. 16k ust. 1 ustawy o CIT, regulującego zasady tzw. degresywnej metody amortyzacji, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i (a więc przy zastosowaniu tzw. metody liniowej). Zdaniem Spółki treść wyżej omówionych regulacji, wskazuje, iż hipotetyczna wartość netto samochodu osobowego będącego przedmiotem 24-miesięcznej umowy leasingu operacyjnego dla potrzeb zastosowania art. 17c ustawy o CIT. tj. dla potrzeb ustalenia prawidłowej wartości wykupu przedmiotu leasingu - powinna zostać ustalona w sposób następujący.

Przy założeniu, iż wartość początkowa netto środka trwałego wynosi 100 j.p. (jednostek pieniężnych), odpisy amortyzacyjne realizowane metodą degresywną z zastosowaniem współczynnika 3 realizowane w pierwszym rok trwania umowy leasingowej wynosić będą 60j.p. Wynika to z faktu, iż w odniesieniu do samochodów osobowych podstawowa stawka wynikająca z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 20%. W drugim roku trwania umowy leasingowej, podstawa odpisów amortyzacyjnych dla potrzeb ustalenia hipotetycznej wartości netto wynosi 40 j.p. (tekst jedn.: wartość początkowa pomniejszona o hipotetyczne odpisy amortyzacyjne z uwzględnieniem współczynnika 3 dokonane w pierwszym roku trwania umowy leasingowej). Odpowiednio, hipotetyczne odpisy amortyzacyjne naliczane w drugim roku trwania umowy leasingowej wyniosą 24j.p. (24 j.p=40j.p.x 20%x 3). Uwzględniając powyższe po zakończeniu drugiego roku trwania umowy leasingowej hipotetyczna wartość netto danego samochodu osobowego stanowiącego przedmiot umowy leasingu operacyjnego wynosić będzie 16 j.p., i jeśli po takiej, bądź wyższej wartości pojazd zostanie sprzedany na rzecz korzystającego, przychód podatkowy Spółki z tytułu sprzedaży nie zostanie przeszacowany do wartości rynkowej na zasadach określonych w treści art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - dalej u.p.d.o.p. (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) określając w art. 17c zasady opodatkowania sprzedaży korzystającemu przedmiotu podatkowej umowy leasingu operacyjnego po upływie podstawowego okresu umowy, wskazuje na dwa pojęcia zdefiniowane w art. 17a u.p.d.o.p.: "hipotetyczną wartość netto" środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, która służy do wyznaczenia ceny sprzedaży przedmiotu leasingu na poziomie nie podlegającym zakwestionowaniu i zastosowaniu ceny rynkowej przez organ podatkowy, oraz "rzeczywistą wartość netto", która stanowi w zakresie kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży odniesienie dla hipotetycznej wartości netto.

Z uregulowania zawartego w art. 17c u.p.d.o.p., który brzmi: jeżeli po upływie podstawowego okresu umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1, finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem tej umowy:

wynika, że finansujący przenosząc własność przedmiotu umowy leasingu na korzystającego może ustalić cenę sprzedaży w kwocie niższej niż jej wartość rynkowa. Jeżeli jednak cena sprzedaży jest niższa od hipotetycznej wartości netto przedmiotu leasingu, a także gdy sprzedaż następuje przed zakończeniem podstawowego okresu umowy, przychód jest ustalany według wartości rynkowej, a kosztem podatkowym jest rzeczywista wartość netto. Powyższe wskazuje, że dla określenia zasad opodatkowania sprzedaży przedmiotu leasingu: czyli zasad preferencyjnych wynikających z art. 17c lub zasad ogólnych, wskazanych w art. 14 u.p.d.o.p. należy ustalić, ile wynosi hipotetyczna wartość netto.

Zgodnie z definicją zawarta w art. 17a pkt 6 u.p.d.o.p. hipotetyczna wartość netto środków trwałych stanowiących przedmiot umowy leasingu jest obliczana jako różnica pomiędzy ich wartością początkową oraz (hipotetyczną) wartością odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody degresywnej z uwzględnieniem współczynnika 3 (mimo, że zgodnie z art. 16k ust. 1 u.p.d.o.p. metoda degresywna stosowana jest wyłącznie do maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji środków trwałych oraz środków transportu z wyłączeniem samochodów osobowych).

Cena określona w umowie sprzedaży, która nie jest niższa niż hipotetyczna wartość netto przedmiotu leasingu uprawnia finansującego do rozliczenia sprzedaży tego przedmiotu korzystającemu po upływie podstawowego okresu umowy leasingu według zasad wskazanych w art. 17c u.p.d.o.p.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy należy uznać, że stanowisko Spółki wskazujące zastosowanie ww. przepisów jest prawidłowe. Dla rozstrzygnięcia sprawy w tym zakresie nie było konieczne dokonywanie interpretacji przepisów, które są jednoznaczne i nie budzące wątpliwości. Podkreślenia wymaga jednak, że uznanie przez organ stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe nie jest równoznaczne z zaakceptowaniem dokonanych przez niego wyliczeń rachunkowych. W tym miejscu należy podkreślić, że wydając interpretację indywidualną organ podatkowy dokonuje jedynie interpretacji przepisów prawa podatkowego na podstawie wskazanego przez wnioskodawcę stanu faktycznego lub opisanego zdarzenia przyszłego, nie może natomiast ani dokonywać wyliczeń, ani też weryfikować wyliczeń przedstawionych we wniosku. Interpretacja służy bowiem wyjaśnieniu znaczenia treści normy prawnej, natomiast zgodnie z zasadą samoopodatkowania, to na podatniku spoczywa obowiązek zastosowania tej normy w konkretnej sytuacji (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 1 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Po 835/11). Powyższe oznacza, że organ nie może potwierdzić prawidłowości dokonanych przez Wnioskodawcę wyliczeń. Na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego; natomiast prawidłowość wyliczenia może zweryfikować naczelnik urzędu skarbowego w toku ewentualnego postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.